Τοιχογραφίες αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και φιλοσόφων (Εικόνες και Βίντεο)

Επιμέλεια, εργασία: Σοφία Ντρέκου 

Τοιχογραφίες αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων και φιλοσόφων στην Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου αποδεικνύουν την ενότητα Ὀρθοδοξίας και Ελληνισμού (δείτε και εδώ και εδώ).

Αφιερώνεται σε πολλούς και διάφορους, που προσπαθούν να μας πείσουν πως οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ιδιαίτερα οι ιερωμένοι και μοναχοί μισούν τον Ελληνισμό και την κλασική αρχαιότητα. Οι τοιχογραφίες βρίσκονται στον προαύλιο χώρο της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου.

Εικονίζονται ο Σόλωνας, η Σίβυλλα, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας, ο Όμηρος, ο Θουκυδίδης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Πλούταρχος και δίπλα τους ο Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυρας του 2ου αιώνα μ.Χ. Αντίστοιχες τοιχογραφίες υπάρχουν σε πολλές Μονές του Αγίου Όρους (π.χ Βατοπαίδι, Μεγίστη Λαύρα) καθώς και σε Μονές στο νησάκι των Ιωαννίνων. vassileia.blogspot.gr

Δείτε φωτογραφίες και βίντεο:
Είναι ο σπερματικός λόγος που δεν άφησε τον άνθρωπο ποτέ μόνο του. Είναι μέρος της θείας οικονομίας που πάντα έδειχνε, έστρωνε τον δρόμο, για να μπορεί ο άνθρωπος να γίνεται καλλίτερος, μέχρι να έρθει Ο Άγιος Θεός, έτσι ώστε να πάρει ο άνθρωπος ατόφια την αλήθεια για την σωτηρία του. www.sophia-ntrekou.gr

Οι τοιχογραφίες βρίσκονται στον προαύλιο

χώρο της Μονής Μεγάλου Μετεώρου.

Οι τοιχογραφίες βρίσκονται στον προαύλιο 

χώρο της Μονής Μεγάλου Μετεώρου.

Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός είναι εχθροί;

Άρης Ζεπάτος, Συγγραφέας

Περιοδικό Άρδην τ. 66, Αύγουστος – Οκτώβριος 2008.

Σήμερα, εποχή έντονων αναζητήσεων για το μέλλον του ελληνισμού, πολλοί ψάχνουν να βρουν τα αίτια της προβληματικής καταστάσεώς του. Ορισμένοι νόμισαν πώς βρήκαν τον μεγάλο ένοχο. Λέγουν: «Ο Χριστιανισμός είναι ο καταστροφέας του λαμπρού ελληνικού πολιτισμού, ο Χριστιανισμός είναι το σκότος που κάλυψε το ελληνικό φως».

Εμείς όμως θα ρωτήσουμε: Ποιοί δέχθηκαν τον Χριστιανισμό; Δεν υπάρχει δεύτερη γνώμη ότι τον Χριστιανισμό τον εδέχθησαν οι Έλληνες και όσοι είχαν επηρεασθεί βαθιά από τον ελληνικό πολιτισμό. Από τους αρχαίους λαούς οι οποίοι είχαν συγκροτήσει ισχυρούς πολιτισμούς πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, μόνο οι Έλληνες και όσοι είχαν επηρεασθεί ισχυρά απ’ αυτούς δέχθηκαν μαζικά τον Χριστιανισμό. Αυτοί και κανένας άλλος. Οι Εβραίοι, παρ’ ότι στα πλαίσια του έθνους τους εμφανίστηκε και έδρασε ο Ιησούς Χριστός, δεν Τον εδέχθησαν. Οι χριστιανοί ανάμεσα στους Εβραίους ήσαν πάντα μία μικρή όμάδα, η οποία την εποχή της ιουδαϊκής επαναστάσεως του 70 μ.Χ. αποχωρίσθηκαν από τον κορμό του εβραϊκού έθνους.

Η εβραϊκή παράδοση αποδείχθηκε στην πράξη αντίθετη και εχθρική με τον Ιησού Χριστό. Επίσης, και οι Πέρσες δεν εδέχθησαν μαζικά τον Ιησού Χριστό. Στην Περσία το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού κηρύχθηκε, όμως οι χριστιανοί ουδέποτε ήσαν κάτι περισσότερο από μία μικρή μειοψηφία. Στις Ινδίες είχαμε παρόμοια περίπτωση. Στις Ινδίες τον Χριστιανισμό κήρυξε ο Απόστολος Θωμάς.

Η εκκλησία του Αποστόλου Θωμά είναι μία από τις αρχαιότερες εκκλησίες, όμως απέμεινε απομονωμένη μέχρι την εποχή μας, σχεδόν 2000 χρόνια, στις Ν.Δ. ακτές της Ινδίας. Η κουλτούρα των Ινδιών φαίνεται να προβάλλει μία ιδιαίτερη αντίσταση στον Χριστιανισμό. Το ίδιο παρατηρούμε σ’ όλο τον χώρο της Άπω Ανατολής. Ο Χριστιανισμός σε διάφορες ευκαιρίες διδάσκεται, αλλά πουθενά δεν ρίζωσε και δεν αναπτύχθηκε όπως στον χώρο όπου είχε δεχθεί το ελληνικό πνεύμα.

Ενώ αντίθετα, όπου έχουν διαδοθεί οι ελληνικές πολιτιστικές αξίες, εκεί ο Χριστιανισμός ριζώνει και επικρατεί. Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι έχουμε ένα φαινόμενο χωρίς εξαιρέσεις. Όπου ο ελληνισμός διαδόθηκε και επηρέασε σοβαρά τα πνεύματα, ο Χριστιανισμός ακολούθως επικράτησε. Τα σύνορα εξαπλώσεως του Χριστιανισμού συμπίπτουν ακριβώς με τα σύνορα εξαπλώσεως του ελληνισμού. Δεν υπήρξε περίπτωση λαού πού δέχθηκε σοβαρή επίδραση του ελληνισμού και να μή δέχθηκε τον Ιησού Χριστό στη συνέχεια. Όπως δεν υπήρξε περίπτωση λαού ανατολικού πολιτισμού πού να δέχθηκε μαζικά τον Ιησού Χριστό.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ

Φαίνεται πώς υπάρχουν μέσα στον ελληνικό πολιτισμό κάποια στοιχεία πού βοηθούν την αποδοχή του Ιησού Χριστού, ενώ αντίθετα υπάρχουν κάποια στοιχεία στην ανατολική πολιτιστική παράδοση πού είναι αντίθετα.

Καθώς κινούμαστε στην επιφάνεια των ιστορικών φαινομένων, διαπιστώνουμε κάτι ακόμα πολύ χαρακτηριστικό. Η πίστη στον Ιησού Χριστό βοήθησε στις δύσκολες στιγμές της ιστορίας μας να κρατήσουμε την ελληνικότητά μας. Μείναμε Έλληνες γιατί κρατήσαμε την πίστη μας στον Χριστό. Μπορεί να χάσαμε τη γλώσσα μας στο Ερζερούμ ή την Καισάρεια, μπορεί να χάσαμε την ελληνική παιδεία μας, εφ’ όσον όμως κρατήσαμε τον Χριστό, η ελληνικότητα ήταν αυτονόητη και παρούσα.

Αντιθέτως, όσοι Έλληνες εγκατέλειψαν τον Ιησού Χριστό, έστω κι αν διατήρησαν την ελληνική γλώσσα, έχασαν την ελληνική τους συνείδηση. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρούμε στους Τουρκοκρητικούς, στους Τουρκοκύπριους, στους Βαλαάδες της Κοζάνης, στη μερίδα των Ποντίων πού εξισλαμίστηκαν. Αυτοί εγκατέλειψαν τον Χριστό και διατήρησαν την ελληνοφωνία τους. Η ελληνοφωνία δεν βοήθησε καθόλου στη διατήρηση της ελληνικότητός τους.

Ο σοφός Σοφοκλής

Αυτό υπαινίσσεται ότι η πίστη στον Χριστό εγκλείει μυστικά και το ελληνικό πολιτιστικό υπόβαθρο. Τέλος, υπήρξε και μία κατηγορία λαών οι οποίοι εδέχθησαν τον Χριστιανισμό ενώ ευρίσκοντο σε κάποιο στάδιο βαρβαρισμού. Μιλάμε για τα γερμανικά και σλαβικά φύλα, τους Σκανδιναβούς, τους Άγγλους, τους Ιρλανδούς. Αυτοί οι λαοί, όλοι χωρίς εξαίρεση, σε κάποιο στάδιο της αναπτύξεώς τους ενδιαφέρθηκαν ζωηρά και προσέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό. Είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι μόνο αυτοί οι λαοί ενδιαφέρθηκαν ζωηρά για τον ελληνικό πολιτισμό και όχι οι Αφγανοί, οι Ινδοί και οι Κινέζοι. Και αυτή η περίπτωση αποτελεί ισχυρή ένδειξη της αμοιβαιότητας Χριστιανισμού και ελληνισμού. 

Διαπιστώσαμε μέχρι τώρα ότι ο ελληνικός χώρος ήταν ιδεώδης για το χριστιανικό κήρυγμα, ότι η πίστη στον Ιησού Χριστό προφύλαξε την ελληνικότητα και ότι βαρβαρικοί λαοί, οι οποίοι εδέχθησαν τον Χριστό, εν συνεχεία εδέχθησαν και τον ελληνικό πολιτισμό. Αυτά είναι πολύ ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη μιας βαθύτερης συγγένειας ανάμεσα στον ελληνισμό και τον Χριστιανισμό. Όμως, παρ’ όλα αυτά, κάποιοι ισχυρίζονται πώς ο Χριστιανισμός κατέστρεψε τον ελληνισμό.

Η σοφή Σιβύλλα (Σιάτιστα)

Στην πραγματικότητα, ο ελληνισμός είχε συντριβεί πολιτικά πολύ πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού. Όταν ο Χριστός κήρυξε το Ευαγγέλιο δεν ύπηρχε Έλληνας πού να μην είχε υπαχθεί στην εξουσία της Ρώμης. Τους τελευταίους αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού και τους πρώτους μετά την εμφάνισή Του, οι Έλληνες ασχολούντο με τον σχολιασμό και την κατάταξη των παλαιών έργων. Καινούργιες σημαντικές αναβάσεις και τομές σ’ όλους τους τομείς της πνευματικής ζωης δεν συντελούνταν πλέον. Εκεί πού άλλοτε έρεε ένας μεγάλος ποταμός, μετά βίας ύπηρχε ένα μικρό ρυάκι. Αυτό δεν έγινε εξαιτίας ενός εξωτερικού παράγοντα αλλά από εσωτερικούς λόγους.

Οι βαθείς λόγοι της παρακμής του ελληνισμού βρίσκονται στην αντιφατική και δίβουλη λειτουργία της ελληνικής ψυχής και όχι σε κάτι εξωτερικό. Το να επισημάνουμε τους λόγους της αυτοφθοράς του ελληνισμού είναι προϋπόθεση για μία εθνική αναγέννηση, γιατί ό,τι ίσχυε παλιά ισχύει και σήμερα. Πάντως, λογικά, δεν είναι δυνατόν να συνδυάσουμε την παρακμή του ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, γιατί η ελληνική παρακμή και το πνευματικό αδιέξοδο της ελληνικής ψυχής εμφανίζεται και εξελίσσεται αιώνες πριν την εμφάνιση του Ιησού Χριστού, αγκαλιάζοντας όλες τις πλευρές του βίου και της ψυχής του Έλληνα.

Λοιπόν, όταν ο Ιησούς Χριστός εμφανίζεται, ο ελληνισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο και παρακμή, η οποία διαρκεί αιώνες. Είναι τελείως φανερό πώς ο ελληνισμός με τα δικά του μέσα δεν μπορούσε να ξεφύγει από το αδιέξοδο. Ακριβώς επειδή η ελληνική ψυχή μπορεί λόγω της παιδείας της να συνειδητοποιεί το αδιέξοδό της, και επειδή έχει μάθει να ερευνά, αντιλαμβάνεται πιο εύκολα από τους ανθρώπους άλλων πολιτισμών τη μεγάλη ευκαιρία πού δίνει σ’ όλους τους ανθρώπους ο Ιησούς Χριστός, ο άρτος ο εκ του Ουρανού καταβάς.

Ο Πλούταρχος (Σιάτιστα)

Ο ελληνισμός, όταν δέχεται τον Χριστό, πραγματοποιεί δύο μεγάλα έργα, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους. Το πρώτο έργο είναι η οικοδόμηση της εκκλησίας του Χριστού. Αμέτρητοι μάρτυρες και άγιοι στους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού, Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, με τη δράση τους, την πίστη τους, το αίμα τους οικοδομούν την εκκλησία του Χριστού. Σε συνδυασμό μ’ αυτό το έργο, αυτήν την εποχή μέσα στην ελληνική ψυχή συντελείται μία μεγάλη πνευματική επανάσταση. Η φιλοσοφία μετατρέπεται σε φιλοκαλία.

Η φιλοκαλία, όπως λέει η λέξη, είναι η αγάπη του καλού, εργάτης της φιλοκαλίας είναι ο άγιος. Ο άγιος είναι ένας καινούργιος τύπος ανθρώπου, ένα καινούργιο πρότυπο. Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι πολλοί επιφανείς άγιοι των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είχαν πολύ ισχυρή φιλοσοφική μόρφωση. Ήξεραν πολύ καλά τη φιλοσοφική μέθοδο και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μπορούσαν να εκτιμήσουν με ακρίβεια τα όρια αυτής της μεθόδου. Ο χριστιανός άγιος ξέρει ότι η γνώση αυτή καθεαυτή δεν μπορεί να μετουσιώσει τα ψυχικά περιεχόμενα ενός ανθρώπου. Όπως ακριβώς η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι είμαι βρώμικος δεν με καθαρίζει αν δεν κάνω μπάνιο, έτσι και η λογική κριτική ενός πάθους της ψυχής δεν οδηγεί στην απαλλαγή μου από το πάθος. Ο φιλόσοφος νους μπορεί να ερευνά και να ορθολογίζεται, όμως δεν μπορεί να καθαρίσει την ψυχή από τα πάθη, πού δημιουργούν δυσαρμονία μέσα μας και έξω μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική γνώση είναι άχρηστη. Αντιθέτως, είναι πολύ χρήσιμη, γιατί μας βοηθάει να εντοπίσουμε το πρόβλημα και μας εμπεδώνει την διάθεση να το λύσουμε.

Τη λύση του προβλήματος της ανθρώπινης ψυχής δεν μας την δίνει ο Έλληνας φιλόσοφος, αλλά ο Έλληνας Άγιος. Οι χριστιανοί άγιοι έχουν έκπονήσει μία μέθοδο θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής. Ακρογωνιαίος λίθος της θεραπείας της ανθρώπινης ψυχής είναι η ζωντανή και βιωματική σχέση με τον Ιησού Χριστό. Χωρίς αυτήν τη σχέση, η οποία περνάει από πολλά στάδια και αναβαθμούς, τίποτα δεν είναι δυνατόν. Το δεύτερο σημείο πού έχει τεράστια σημασία είναι η θέληση να γεννηθεί μέσα μας η απέραντη, η απεριόριστη Αγάπη, η οποία αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα. 

Η Αγάπη αυτή δεν έχει καμία σχέση με την «αγάπη» του συναισθήματος, πού μας κρατάει εξαρτημένους απ’ ό,τι έχουμε ανάγκη. Αντίθετα, η απέραντη Αγάπη, για την οποία μιλάμε, μας δίνει απέραντη ελευθερία και αυτάρκεια και μας μετατρέπει σε δημιουργούς. Οι Έλληνες άγιοι δημιούργησαν μία πλούσια κληρονομιά, η οποία δυστυχώς είναι άγνωστη ακόμα και σε εμάς τους Έλληνες. Το αν θα θελήσουμε να προσεγγίσουμε τον πνευματικό θησαυρό πού έχουν συσσωρεύσει οι Έλληνες άγιοι θα καθορίσει την τύχη του έθνους μας αλλά και ολόκληρης της άνθρωπότητας.

ο Σοφός Αριστοτέλης (Σιάτιστα)

Σήμερα ζούμε μία εποχή πού πολλούς απελπίζει. Όλα τα νοήματα πού θέλησε να υψώσει η ανθρώπινη έπαρση έχουν καταπέσει, στερημένα από αξία.Όλες οι διαδρομές έχουν διανυθεί πολλές φορές. Όλες οι πιθανότητες και τα ενδεχόμενα έχουν ερευνηθεί λεπτομερειακά και δεν έχει βρεθεί λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα. Τί θα παρηγορήσει την ανθρώπινη ψυχή; Τί θα την καθαρίσει από τα πάθη; Τί θα τη θρέψει και αναπτύξει; Κανένας φιλόσοφος, κανένας ερευνητής δεν έδωσε ποτέ πραγματική απάντηση. Μόνον ο Ιησούς Χριστός και οι πραγματικοί μαθητές Του, οι άγιοι της φιλοκαλίας. Πρέπει σήμερα να αναρωτηθούμε τί καινούργιο έφερε στον κόσμο η ελληνική ψυχή και τί απέραντες προοπτικές έφερε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός.

Πρέπει να κατανοήσουμε βαθια πώς και γιατί ο ελληνισμός συναρμόστηκε και υπηρέτησε τον Λόγο του Ιησού Χριστού, ώστε σήμερα η πεμπτουσία του να είναι ενσωματωμένη αξεδιάλυτα στον λόγο και την πράξη των αγίων της φιλοκαλίας.

Αν ο κρυμμένος μαργαρίτης της φιλοκαλίας βγει στο φως. Αν παραμερίσουμε τις στάχτες για να λάμψει η πυροστιά. Αν θελήσουμε να ρίξουμε φρύγανα στην πυροστιά για να φανεί η φλόγα. Αν πολλοί εργάτες της φιλοκαλίας εργασθούν στον κόσμο. Άνθρωποι πού θα ενώνονται βιωματικά με τον Ιησού Χριστό, πού θα θέλουν να γεννηθεί μέσα τους η απεριόριστη Αγάπη και ακόμα πού θα θεωρούν με ήρεμη και εντατική προσοχή τα πάντα μέσα τους κι έξω τους. Τότε ποιός θα μπορεί να μιλάει για την ελληνική παρακμή; Ποιός θα μπορεί να μιλάει για το σάπισμα του κόσμου και του ανθρώπου;

ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΩΣ

Ο σοφός Πλάτων: «Ο παλιών νέος και νέος ο αρχαίος,

ο πατήρ εν τω γόνω και ο γόνος εν τω πατρί. 

Το εν διαιρείται εις τρία και τα τρία εις εν»

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην φιλοσοφεί. Η φιλοσοφία είναι κινητήρια δύναμη σκέψεων και πράξεων και τελικά ισχύει στον καθένα η αμφίδρομη ταυτότητα, τρόπος ζωής = φιλοσοφία και η μία, ενδεικνύει και αποδεικνύει την άλλη. Εφόσον λοιπόν η φιλοσοφία είναι ‘’ωστική’’ δύναμη, κάπου στοχεύει, κάπου οδηγεί τον άνθρωπο και συμπαρασύρει και την φύση, μέσα στην οποία ζούμε. Φυσικά τα όρια των τάσεων, είναι η Ζωή και ο θάνατος.

Κάποιοι θα φαντάζονται την διάταξη, ως δύο αντιδιαμετρικά σημεία ενός κύκλου, ενώ στην πραγματικότητα, η Ζωή είναι το κέντρο και ο θάνατος η περιφέρεια. Σε κάθε σημείο του κύκλου, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται ο άνθρωπος, δύο κύριες δυνάμεις δρουν επί του ανθρώπου. Η φυγόκεντρος και η κεντρομόλος.

Αν οι άνθρωποι έχουν στόχο την Σοφία, την Ζωή, το κέντρο, το Φως, θα έμοιαζε η Σοφία με το κέντρο ενός κύκλου, όπου οι άνθρωποι, με σκέψεις και πράξεις, θα την πολιορκούσαν, έχοντες ως αφετηρία, διάφορα σημεία της περιφέρειας.

Φως, Ζωή, Σοφία, ποθητές έννοιες, που όλοι συμφωνούμε, πως χωρίς την αρετή, δεν επιτυγχάνονται. Αν η φιλοσοφία, δεν συνοδεύεται με την φιλοκαλία, τα πάντα μένουν σε απλό θεωρητικό επίπεδο. Η επίτευξη του στόχου, δηλαδή του Καλού και Αγαθού, πραγματώνεται, ιεραρχικά πρώτα με την φιλοκαλία και έπεται η φιλοσοφία, δηλαδή, όσο είμαστε εραστές του Καλού, όσο βιώνουμε την αγάπη, τόση σοφία κατέχουμε.

Επειδή στον κύκλο της ζωής, εμπεριέχονται τα πάντα, δεν υπάρχουν πολλά κέντρα, αλλά ένα. Όπως στο πλανητικό μας σύστημα, ένας ο ήλιος που μας φωτίζει, με πολλές ακτίνες. Ένας ο ήλιος, πολλοί οι αντικατοπτρισμοί του στον κόσμο, σε όσα επιδέχονται την αντανάκλασή του. (ειδικά όσα δεν σκεπάζονται από λάσπη, δηλαδή όλα τα πνεύματα. Έτσι όλοι οι δαίμονες, συμπεριφερόντουσαν σαν θεοί. Δαίμων = θεός). Ένας Θεός, πολλά είδωλά Του.

Έτσι, ο δρόμος μεταξύ των ειδώλων – προβολών (επί της περιφέρειας) μέχρι του ενός Αληθινού (κέντρου), είναι ο ίδιος δρόμος της Ζωής από την χαμηλότερή της εκδήλωση, (χρονικά περιορισμένη, σκιαζόμενη από τον θάνατο) μέχρι την ανώτερη (χρονικά απεριόριστη, αθάνατη).

O σοφός Απολλώνιος: «Εγώ καταγγέλω εν τρισίν 

ένα μόνον υψιμέδοντα θεόν, 

ου λόγος άφθιτος εν αδαεί κόρη έγκυος έσεται» 

Μεταξύ των δύο ακραίων καταστάσεων, (θανάτου και αθανασίας) παρεμβάλλεται η αιωνιότητα, όπως μεταξύ του παραλόγου και του Υπερλόγου, παρεμβάλλεται το λογικό. Αφού είναι το μέσο, επιβάλλεται η χρησιμοποίηση του φυσικού, σαν σκάλα ανόδου μας από το παραφυσικό στην Υπερφύση.

Αυτή η τριαδολογική σύνθεση των ακραίων, δια του μέσου έγινε νωρίς αντιληπτό από τους αρχαίους σοφούς μας. Εντοπίστηκε συγχρόνως και το τρισυπόστατο της Αληθούς Θεότητος, αλλά και η αναγκαιότητα της παρουσίας και των τριών προσώπων στον κόσμο, για την ολοκλήρωσή του. Όταν ολοκληρωμένος είναι ο σώος, η σωτηρία του ανθρώπου επιτυγχάνεται μόνο με τον ορθό του προσανατολισμό στον Τριαδικό Θεό και την συμμετοχή σε εκείνο το Σώμα αγάπης, που από την παρουσία Του στον κόσμο, γίνεται η σκάλα, ο αναβαθμός της ζωής του ανθρώπου που υπόκειται σε φθορά, στο όριο της Ζωής, την ατελεύτητη και αθάνατη.

Η φιλοσοφία, που αλλιώς λέγεται και βατολογία, αν δεν μπολιαστεί με εκείνο το πυρ της Θεότητος που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό, σταματά να λέγεται φιλοσοφία, καταντώντας τους φιλοσοφούντες, αλλά χωρίς το πυρ της Θεότητος, ασόφους. Στο «Βατοπαίδι», φιλοσοφούμε, με κέντρο άξονα όχι ένα εγωκεντρικό κοσμικό σύστημα, ή άλλα φώτα, (έμμεσα εκ διαχύσεως, τεχνητά…) αλλά το αληθές, άμεσο, ευθές θεοκεντρικό. Η φλεγόμενη, αλλά μη καιγόμενη βάτος, είναι το μέσο. Είναι το πρόσωπο της απόλυτης αρετής, που ως κλίμαξ χρησιμοποιήθηκε για να κατέβει (ενσαρκωθεί ο Υιός του Θεού) και συγχρόνως, η μόνη γέφυρα που ανεβάζει τους εκ γης, προς ουρανόν.

Πριν φτάσουμε όμως εκεί, ας δούμε με λιτό, αλλά ουσιαστικό τρόπο τα προ Χριστού, τα προ Χριστού ελληνικά δεδομένα, που ενδεικνύουν (για όσους έχουν καλή διάθεση και αφετηρία τον ελληνισμό) και αποδεικνύουν (για όσους έχουν διαφορετική αφετηρία) ότι η ένωση του ελληνικού φωτός και του ορθοδόξου, γεννά το ελληνορθόδοξο μοναδικό φως στην οικουμένη. Της πίστης και της κατανόησης. Της πίστης ως κάθετη συνιστώσα και της κατανόησης, ως οριζόντια, που συνθέτουν τον ισοσκελή σταυρό, το σύμβολο της αρμονίας.

Ο σοφός «Θούλης βασιλεύς της Αιγύπτου»

«Ο πατήρ γόνος και ο γόνος πατήρ, 

άσαρκος σαρκικός γέγονε, θεός υπάρχων» 

Η αρμονία, συμβολιζόταν με τον αριθμό 9, η δε τελεία, τρισυπόστατος αρμονία, με το 999. Με την σχέση γραμμάτων – αριθμών, α=1, β=2, γ=3,… ι=10, κ=20,… ρ=100, …αν αριθμηθεί το, ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999. Εφόσον αυτό είναι το άνω όριο, το κάτω, ο αντίποδας, σχηματικά, είναι το 666.

Αν Ο Θεός παρέμενε απόμακρος, εκεί επάνω, ως 999 και δεν ερχόταν στο κράτος του κοσμοκράτορα (666) η μετάβαση από την παρούσα ζωή (την σκιασμένη υπό τον θάνατο), στην άλλη, την ατελεύτητη, η σωτηρία (ολοκλήρωσις) του ανθρώπου, η ελευθερία, θα ήταν ουτοπία. Γι αυτό και ο Αισχύλος στην τραγωδία του Προμηθέας Δεσμώτης, αναφέρει σχετικά: ο λυτρωτής του Προμηθέα θα είναι Υιός Θεού και Υιός Παρθένου, ο οποίος μάλιστα «παρθενογέννητος ούτος Θεάνθρωπος θα καταλύσει το κράτος των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και τη δύναμη τους» (στίχ. 908 εξ., 920 εξ.). Επισημαίνεται ακόμη σε αποκαλυπτική συζήτηση στην τραγωδία ότι ο Μεσσίας θα έλθει μετά από 13 γενεές. Αν θεωρήσουμε πώς η τραγωδία διδά­χθηκε περίπου το 430 π.Χ., και ότι μια γενιά υπολογίζεται περίπου σε 30-35 χρόνια, τότε ή προφητεία εκπληρώνεται πράγματι στα χρόνια του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Στην ίδια πάντα τραγωδία, ο Ερμής προλέγει στον Προμηθέα ότι δεν θα πάρουν τέλος τα βάσανα του, παρά μόνο όταν φανεί κάποιος θεός ο οποίος με τη θέληση του θα κατέβει στα σκοτεινά βάθη του Άδη για να γίνει ιλαστήριο θύμα και να λυτρώσει τον άνθρωπο (στίχ. 1026 κ.ε.).

Η σοφή Σίβυλλα

 

Η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προεφήτευσε:

«Ήξει ουρανόθεν βασιλεύς αιώνων, 

μέλλων κρίναι πάσαν σάρκα, και κόσμο άπαντα»

«Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονά­δες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888» (προέβλεψε δηλαδή το όνομα ΙΗΣΟΥΣ). ΙΗΣΟΥΣ = 888. (Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, στο σύνολό τους = 888).

Έχει ιδιαίτερη και αλληγορική σημασία ο μύθος του σπηλαίου, όπου οι άνθρωποι, στην αρχή είναι δέσμιοι μέσα σε ένα σπήλαιο και προσανατολισμένοι στους τοίχους, βλέποντας τις σκιές των αντικειμένων. Σκοπός του φιλοσόφου είναι η λύτρωση από τα δεσμά και η κίνηση προς την είσοδο της σπηλιάς, από όπου εισέρχεται το Φως.

Ας κινηθούμε να ιχνηλατήσουμε, το φως και τη ζωή.

Πρώτα το φως. Έχουμε τον Προμηθέα Δεσμώτη στον Καύκασο. Τα κινέζικα γράφονται από πάνω προς τα κάτω. Τα αραβικά από δεξιά προς τα αριστερά… και φτάνουμε στην Αίγυπτο, όπου τα ιερογλυφικά γράφονται από όλες, προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι ταμείο γνώσεων και προσφέρεται ως στόχος των φιλοσοφούντων. Εκεί είναι κατασκευασμένη η πυραμίδα, η οποία στην ταυτότητά της, μας δίδει την έννοια: πυραμίδα = κλίμ(α)ξ Θεού. Το ύψος της, πολλαπλασιαζόμενο επί 1000, δίνει την απόσταση γης – ηλίου. Όλη η φιλοσοφική παιδεία συμπυκνώνεται στην προσπάθεια να ανέλθουμε την κλίμακα που ανεβάζει τον άνθρωπο στον Θεό. Η κλίμακα, έχει σα σκοπό, να ανεβάσει την ζωή μας στην Ζωή του Θεού και σε αυτήν να συμμετέχουμε, όχι περιστασιακά, ως εκλάμψεις, αλλά μόνιμα. Σκοπός του ανθρώπου, είναι από το φως που φωτίζεται εδώ, μέσα στο σπήλαιο (βλέποντας σκιές) δηλαδή από τον φωτισμό από αντικατοπτρισμό (εξ ειδώλων) να μεταβεί στον ευθύ φωτισμό, των αιτιών. Όταν έλθει το ανώτερο φως, κατά την ετοιμότητα του ανθρώπου, ενώ δεν καταργείται αυτό καθεαυτό το κατώτερο, αδυνατεί να συγκριθεί το δεύτερο με το πρώτο, σε λαμπρότητα και αξία, όπως όταν έλθει το φως του ήλιου την ημέρα, ενώ δεν καταργούνται τα άστρα που φώτιζαν τη νύχτα, αδυνατούν τα ‘’φώτα’’ να συγκριθούν.

Γι αυτό και όχι συμπτωματικά, ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας (σε 26ο 33’), όταν αποτυπωθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, για να οδηγήσει τον πραγματικά φιλόθεο νου, στο σπήλαιο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού, όπου η είσοδος από την οποία εισέρχεται το ΦΩΣ. Ο ΑΔΥΤΟΣ ΑΣΤΗΡ, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ο τέλειος στο πνεύμα (1000) σε αντιπαράθεση, ή καλύτερα σε συμπλήρωση του πρώτου εωσφόρου, του γιου του Αστερίωνα και της Εκάτης. (Οι λέξεις έχουν βαθύτερο νόημα…, οδηγώντας τους έχοντες καλή διάθεση σε ψυχωφελείς συνειρμούς).

Ο σοφός Αριστοτέλης: «ακάματος φύσει Θεού 

γέννησις εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος» 

Αν ακολουθήσουμε τη νοητή γραμμή, που συνδέει τον Προμηθέα και το φως που έφερε στον κόσμο (ως εωσφόρος) με την προτεινόμενη κλίμακα προς άνοδο, βλέπουμε την έρπουσα κίνησή του. Είναι ο όφις ο έρπων. Έρχεται ο σοφός (άνδρας) όρθιος και λυτρώνει τον άνθρωπο. Τον ανορθώνει, τον ανασταίνει. Τον ανεβάζει στο επόμενο επίπεδο ζωής, όπου ουκ εστίν πόνος ή θλίψη (θάνατος), αλλά ζωή ατελεύτητος.

Πριν όμως έλθει, άφησε προς ιχνηλασία μας, σημάδια. Σκιές. Σαν επουράνιος Βασιλεύς, προηγήθηκαν οι αγγελιαφόροι Του. Άγγελος σημαίνει και σημάδι.

Και αφού ακολουθήσαμε το νοητό φως (θεωρία) ας κινηθούμε ιχνηλατώντας τη ζωή, την πράξη.

Η ζωή άρχεται από τον μικρο-μικρόκοσμο, ως σπερματοζωάριο. Μπορεί να ανέβει στην επόμενη διάσταση ζωής, ΜΟΝΟ ΥΠΟ ΜΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ. Την ευστοχία στο ωάριο, την κυοφορία στην μήτρα, την ζωή του επί ικανού χρόνου ως εμβρύου και την τελική του γέννησι ως ανθρώπου, στην διάσταση του μικρόκοσμου, που πάλι όμως και αυτή σκιάζεται από τον θάνατο.

Γι αυτό και η ευστοχία σε ανάλογη ζωντανή μήτρα, είναι η ΜΟΝΗ ΙΚΑΝΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για την κυοφορία, την εμβρυακή ζωή για ικανό χρόνο (ωρίμανσης) με τελική την γέννησι του ανθρώπου στο επίπεδο του ποθητού θείου.

Μπορεί πολύς λόγος να γίνεται για ελευθερία, αλλά όσο κυοφορούμαστε μέσα σε αυτήν την ζωντανή μήτρα, (και δεν εννοώ απλά την παρουσία μας στον κόσμο) μπορεί τα δεσμά να μην φαίνονται, ούτε ο ομφάλιος λώρος, οπότε η αίσθηση της ελευθερίας, είναι φαινόμενο και για τους πνευματικά διακριτικούς, υπό κρίση, ειδικά αν σκεφτούμε το 9μηνο κυοφορίας του εμβρύου. Πόσο άραγε χρόνο χρειαζόμαστε να ωριμάσουμε ώστε αποδεσμευόμενοι από τον ‘’αόρατο’’ ομφάλιο λώρο να μην αισθανόμαστε δούλοι εντός του σπηλαίου; Επιπλέον, τι να σκεφτούμε για όποιους την αμφισβητούν, (υποσχόμενοι ελευθερία, ειρήνη… χωρίς όμως δυστυχώς, βάσιμη ελπίδα);

Βλέπουμε από λίγο πιο ψηλά τη γη. Όσο απομακρυνόμαστε, πριν γίνει κουκίδα αμελητέα, έχει να αποδώσει ένα μήνυμα. Όλη η γη είναι σαν φύση, ένας όροφος ζωής, που προσφέρει μια σκαλωσιά, αλλά η άνοδος του ανθρώπου, επαφίεται στην θέλησή του, στον πόθο του για την Αλήθεια, για την Ζωή, για το Φως. Το σινικό τείχος και η πυραμίδα, (τα μόνα ‘’θαύματα’’ του κόσμου, που φαίνονται από την σελήνη) μοιάζουν ως σπερματοζωάριο και ωάριο, καθώς αυτή είναι η συμβολική αποτύπωση της κλίμακος. Διακρίνουμε το πρώην σώμα σε δουλεία (σαν μέσα σε μήτρα (υπό τα δεσμά του ομφάλιου λώρου)), τον πρώην δεσμευμένο άνθρωπο, κατά Πλάτωνα στο μύθο του σπηλαίου, να εξέρχεται από την Αίγυπτο, σαν σκιά, έρπουσα προς τα Ιεροσόλυμα.

Σχηματικά,

Προηγείται της εξόδου (νομικό Πάσχα) η κεφαλή (Μωϋσής) και έπεται το σώμα (των Ισραηλιτών). Ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ. Ο νους που βρίσκεται μέσα στην νοητή Αίγυπτο, στην σπηλιά (σαν τη μήτρα) μπορεί να φιλοσοφεί, αλλά δεν φαίνεται. Πρέπει να εξέλθει… Στην έρημο, δηλητηριώδη φίδια δάγκωναν τους Ισραηλίτες και τους θανάτωναν. Ο Μωυσής κατ’ εντολήν του Θεού, στήνει σε ψηλό λόφο της περιοχής, πάνω στο ραβδί του, έναν χάλκινο όφι, ώστε με την θέα του, να λυτρώνεται από το δηλητήριο, όποιος δαγκωνόταν.

Ο χάλκινος όρθιος όφις, ο κρεμασθείς επί του ξύλου, ήταν η σκιώδης προτύπωση του κρεμασθέντος επί του ζωηφόρου Ξύλου, ορθίου ανδρός (σοφού) Ιησού Χριστού. Ερχόμενος ο δεύτερος εωσφόρος, ο Υιός του Θεού, λυτρώνει τον Προμηθέα Δεσμώτη, (κατά Αισχύλο) φωτίζει τον από το σπήλαιο εξελθόντα φιλόθεο και φιλόσοφο άνθρωπο, (κατά Πλάτωνα) κόβει τα δεσμά, τον ομφάλιο λώρο αναγεννώντας τον άνθρωπο στην διάσταση του Θεού, περνώντας την ζωή υπό τον θάνατο, στην Ζωή της αθανασίας.

Όταν τους μικρούς πελεκάνους, τους τσιμπήσει φίδι, τότε ο πατέρας πελεκάνος, από ευσπλαγχνία, αυτοτραυματίζεται, χύνει το αίμα του και τα μικρά του που κοινωνούν από αυτό το αίμα, σώζονται από τον θάνατο.

Βλέπουμε έξω από το προαύλιο της Ι.Μ. Φιλοθέου (στο Άγιο Όρος) τον φυσικό νόμο, με την παρακάτω επιγραφή: ‘’…ώσπερ πέλεκαν ετύθης Χριστέ…’’ και η ερώτηση είναι, ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και Λόγος, ετύθη (θυσιάστηκε) σαν τον πελεκάνο; ή σαν Δημιουργός ετύπωσε τον πνευματικό νόμο στα φυσικά; Σίγουρα ο Δημιουργός έστησε πάνω στη φύση ‘’σημάδια’’, ώστε ο άνθρωπος που ιχνηλατεί το φως, τη ζωή και ποθεί τη νίκη κατά του δηλητηρίου και του θανάτου, να έρχεται εις κοινωνία του θείου Σώματος και Αίματός Του! Ναι! Όσο τα δημιουργήματα δηλητηριάζονται από το νοητό όφι, ΜΟΝΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, σώζει, ολοκληρώνει, ανασταίνει… Το σωτήρια επαναλαμβανόμενο Μυστήριο. 666 (κοσμοκράτορας)+6 (κοινωνία Χριστού) = 24 = 8+8+8.

Και, όπως το κύτταρο για να ζήσει μέσα στο σώμα, θέλει την φλέβα – αρτηρία – νεύρο, έτσι και για την διάστασή μας, εμείς ως κύτταρα για να ζήσουμε ζωήν αιώνιον αρκεί να ενωθούμε με την φλέβα (ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ) – αρτηρία (ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ) – νεύρο (ΠΡΟΣΕΥΧΗ) με το Σώμα Χριστού, που νίκησε τον θάνατο (την Ορθόδοξη Εκκλησία). Ώστε ο προσεγγιζόμενος και βιούμενος Θεός από τον Ηράκλειτο: «καθ’ ό,τι κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, ά δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα’», να μην μείνει αλήθεια στην ελληνική θεωρία, αλλά στον ορθόδοξο τρόπο ζωής, πράξη και όχι φαντασία.

Το Αναστάσιμο Σώμα, είναι παρόν. Προτυπώθηκε στο παρελθόν σαν σκιά, και ευελπιστεί κάθε άνθρωπος που επιθυμεί την ολοκλήρωσί του και την γνώσι της Αλήθειας, να συμμετέχει σε αυτήν την ανοδική πορεία. Ο Ήν, Ο Ών και Ο Ερχόμενος Λόγος, ο αείζωος και ζωοπάροχος στους μετέχοντες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με ατράνταχτη απόδειξη της Αλήθειας, με την ανάβλυση του Αγίου Φωτός, από τον Πανάγιο Τάφο, ΚΑΘΕ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ.

Από τον Πανάγιο Τάφο, σαν πέτρα μέσα σε λίμνη, το θεϊκό, ανέσπερο Φως δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους, πιο έντονους στην αρχή, πιο άτονους και έμμεσους μακρύτερα. Στον πρώτο ομόκεντρο, παρατηρούμε και θαυμάζουμε την φλεγόμενη και μη καιγόμενη βάτο, στους πρόποδες του όρους Σινά. Θα μπορούσαμε άραγε να περάσουμε από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα, υπερσκελίζοντας το θεοβάδιστο όρος Σινά; Χωρίς γόνιμη μήτρα θα μπορούσαμε να περάσουμε από τον μικρο-μικρόκοσμο στον παρόντα κόσμο; Όσο ικανή και αναγκαία συνθήκη μετάβασης από το ένα επίπεδο στο άλλο, είναι η κλίμακα, έτσι, χωρίς την κλίμακα, δι ής κατέβη ο Θεός, Παναγία, χωρίς Αυτήν, δεν θα μπορέσουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα.

Γι' αυτό Την χαιρετούμε: χαίρε η τα εναντία εις το αυτό αγαγούσα… Γιαυτό Την παρακαλούμε να είναι σκέπη μας και ουράνια νεφέλη, γιαυτό Της προσφωνούμε το χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας το νου, ώστε να μην βατολογούμε α-νοήτως, αλλά ορθώς να εκτείνουμε τας χείρας προσευχόμενοι το Κύριε ως οίδας και ως θέλεις, φώτισόν μας το σκότος… συναρίθμησέ μας στην χορεία των αγαπημένων σου… πρεσβείαις πάντων των αγίων και εξαιρέτως της τεκούσης Σε, Αειπαρθένου και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου…

Αυτό είναι το ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ ΦΩΣ. 

Πρόσκληση για βίωμα Αληθείας, Ζωής, Φωτός, Ανάστασης. 

Έκκληση μετανοίας και αγιασμού. pathfinder.gr/vatopaidi

Οι εικόνες είναι από τοιχογραφίες της Μονής Βατοπαιδίου

Σοφία Ντρέκου | αέναη επΑνάσταση | www.sophia-ntrekou.gr 

Δείτε και:

• Συνάντηση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού
• Ο Ελληνισμός στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο
• Η διάδοση της Ελληνικής γλώσσας στην Παλαιστίνη την εποχή του Χριστού (1ος αιώνας μ. Χ.)
• O Ελληνισμός δεν δίνει μηνύματα. Είναι ο ίδιος μήνυμα.
• Η μετά θάνατον ζωή - Κοίτα την πατρίδα | Ν. Λυγερός 
• Απάντηση σε αγγλόφωνη νεαρή φίλη της αρχαίας Ελλάδας

1. 
   
   

   
   

   
   
   

   Η μονή των Φιλανθρωπηνών στο νησί των Ιωαννίνων
2. 
   

1. 
   
   

   

   Αποστολή του Ν. Λυγερού στα Μετέωρα. 26/06/2016
2. Προβολή πλήρους playlist (5 βίντεο)

1. 
   
   

   

   
   
   

   Μονή Φιλανθρωπηνών Νήσου Ιωαννίνων
   
   
   
   
   
   
   
   

   
   
   

   

   Αποστολή του Ν. Λυγερού στα Μετέωρα - Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, 26/06/2016

• Περίτρανες αποδείξεις για την τιμή που επιφύλαξαν οι Χριστιανοί Έλληνες εις τους αρχαίους σοφούς πρόγονούς τους είναι οι δύο αγιογραφίες που αναπαριστούν τον Σόλωνα ως Άγιο να κρατά ευχητάριο (όπως οι Άγιοι)