Η μνήμη των Αγίων θεοστέπτων βασιλέων και Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης τελείται από κοινού την 21η Μαΐου, ενώ στις 11 Μαΐου η Εκκλησία μας ενθυμείται τα εγκαίνια της Βασιλίδος των πόλεων Κωνσταντινουπόλεως στις 11 Μαΐου 330 μ.Χ.) (Δείτε σχετικά εδώ).
Οι Άγιοι Κωνσταντίνος και Ελένη, είναι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες που εδραίωσαν το Χριστανισμό στην Ευρώπη. Με το διάταγμα των Μεδιολάνων επέβαλαν την ανεξιθρησκία και ουσιαστικά επέτρεψαν στους Χριστιανούς να πιστεύουν και να ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα χωρίς να διώκονται.
www.sophia-ntrekou.gr
Κωνσταντίνου και Ελένης
της Εύη Βουλγαράκη-Πισίνα
διδάκτωρ Θεολογίας
«Οι γιορτές, σταθμοί στη ζωή μας, όπου μένει κανείς για λίγο ν’ απαγκιάσει. «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος», λέει ένα γνωμικό που αποδίδεται στον Δημόκριτο.
Γιορτή στην καρδιά της άνοιξης, πάντα φέρνει εαρινές μοσχοβολιές, μαυλιστικές θύμησες και αναμνήσεις γλυκιές. Μα δεν θα σταθώ στις πάμπολλες αναμνήσεις αυτής της γιορτής, αλλά σε μια μέρα που έβρεχε και ήμουν στην Καλλιδρομίου, σε ένα από τα γνωστά μπαράκια με τους συνήθως εκλεκτούς θαμώνες.
Μόλις είχα γυρίσει από εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης, όπου ήμουν ομιλήτρια. Μια κριτική αποτύπωση του έργου του Χρήστου Γιανναρά ήταν το θέμα μου, και το τιμώμενο πρόσωπο συγκινημένο. Ο εκδότης Δ.Κ. μας τραπέζωσε πλουσιοπάροχα, και κατόπιν ένας φίλος συνάδελφος κι εγώ ανηφορίσαμε προς την Καλλιδρομίου.
Ψιλοκουβεντιάζαμε οι δυο μας για λίγο μέχρι που έσκασε μύτη ο πρώτος γνωστός μου. Συγγραφέας, θεατροκριτικός, οξυνούστατος στοχαστής και σπαρταριστός αφηγητής, «αλανιάρης κόκορας», όπως περιέγραφε ο ίδιος τον εαυτό του. Τις μικρές ώρες μαζευόταν αυτή η παρέα. Κάθισε μαζί μας και λίγο λίγο ήρθαν κι άλλοι, οι περισσότεροι άγνωστοι και μιλούσαμε και γελάγαμε με αμεριμνησία.
Πρώτη φορά συνάντησα και τον τελευταίο που στρώθηκε απρόσκλητος στο τραπέζι μας, γνωστό ποιητή και γνωστό επίσης για τα φαρμακερά του σχόλια. Έκτοτε τον συνάντησα και άλλες πολλές φορές και εκτίμησα το σπιρτόζο πνεύμα του, που όμως ξεδιπλωνόταν μετά το πρώτο ποτήρι ουίσκι και έσβηνε γρήγορα μετά το τέταρτο.
Η γνωριμία μας ήταν επεισοδιακή. Γιατί μόλις έτυχε να πληροφορηθεί ότι είμαι θεολόγος, κάτι που ήταν αναπόφευκτο αφού ακόμα σχολιάζαμε τα της βιβλιοπαρουσίασης, και θεώρησε πρέπον να εκφράσει με πάσα πληρότητα την άποψή του για τη θεολογία και τον χριστιανισμό. «Η καταστροφή της αρχαίας κουλτούρας» ήταν με λίγα λόγια ο χριστιανισμός, και με υπεροψία που θα ζήλευαν πολλοί διανοούμενοι αλλά και με τη βεβαιότητα ότι η άποψή του συνοψίζει το άκρον άωτον της καινοτομίας και την αιχμή της προόδου, συνέχιζε ακάθεκτος.
Τώρα όμως, του πνεύματος βοηθουμένου υπό του οινοπνεύματος, η ιδεολογική διαφώτιση διολίσθαινε σε αστεία με τα οποία κακάριζε το φιλοθεάμον ακροατήριο, πλην όμως όλο και πιο χοντροκομμένα. Οι θύραθεν φίλοι μου δεν ήταν διόλου υποψιασμένοι για κάποιες ολισθηρές γωνιές της αρχαιολατρίας, όπως είμαστε εν μέρει σήμερα.
Ο θεολόγος συνάδελφός μου είχε προσβληθεί, κυρίως για χάρη μου, η θερμοκρασία ανέβαινε επικίνδυνα. Προσωπικά δεν μιλώ σχεδόν ποτέ για θεολογικά ζητήματα σε μεγάλες παρέες και ποτέ αν δεν ρωτηθώ με πραγματικό ενδιαφέρον.
Έτσι, γελούσα, ανταπαντούσα με αστεία μέχρις ενός σημείου, μέχρι το σημείο που σηκώθηκε όρθιος και με περισσό ζήλο δήλωσε: «Πόσο κρίμα είναι που οι χριστιανοί δεν εξοντώθηκαν όλοι στους διωγμούς του Νέρωνα, του Δεκίου και του Διοκλητιανού!»
Η παρέα πάγωσε.
«Άντε βρε παιδί μου, μολόγα το επιτέλους ποια είναι τα πρότυπά σου. Πες ότι πίσω από το διαφωτισμό κρύβεται ένας Ροβεσπιέρος! Παράτα τον ανθρωπισμό, το διαφωτισμό, την αρχαιότητα και πήγαινε στη Ρώμη! Εκεί το θέαμα, εκεί το αίμα, εκεί η δύναμη, εκεί το Κολοσσαίο…».
Είχα τραβήξει σπαθί. Και ετοιμαζόμουν για κανονική μονομαχία μέχρι τελικής πτώσεως. Όμως τότε, ο «αλανιάρης κόκορας» έπρεπε να φύγει, γιατί είχε άλλο ραντεβού σε άλλο μπαράκι, και η παρέα διάλυσε. Μείναμε οι δυο συνάδελφοι, ο «ανθρωπιστής» ποιητής και η φίλη του. «Και τώρα οι δυο μας», του είπα με στόμφο, αφού κρατιόμουν τόση ώρα, σεβόμενη την παρέα. Μα εκείνος γέλασε γλυκά και μου υπέδειξε με τον τρόπο του ότι η παράσταση δεν ανεβαίνει δίχως θεατές. Από τότε δεν έχουμε ξανατσακωθεί ποτέ.
Αυτό το επεισόδιο, το χαμένο στη μνήμη, το θυμήθηκα σήμερα, ανήμερα του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
«Ένας φονιάς, ένας πολυδολοφόνος ήταν», έλεγε η φιλόλογος του σχολείου. Ναι, αλλά αυτό ισχύει για κάθε πολιτικό ηγέτη, σκεφτόμουν! Και το μεγαλείο του κρίνεται όχι από την άσπιλη και αμόλυντη διαγωγή του σε βίο και πολιτεία, αλλά από το αποτέλεσμα της διακυβέρνησής του και μάλιστα σε ιστορική διάσταση.
Ξένη προς τους μεμψίμοιρους λογισμούς νομικιστών ηθικολόγων φιλολόγων (και ω! ας μου συγχωρεθεί αυτή η μειωτική χρήση της υπέροχης λέξης «φιλολογία», που έχει όμως καταβαραθρωθεί στο βωμό της μιζέριας μιας σχολαίας καθημερινότητας, καταντώντας σκέτος ευφημισμός), η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο και μάλιστα ισαπόστολο. Γιατί πάνω και πέρα από τους πολέμους του με τρόπο μειλίχιο άλλαξε το ρου της ιστορίας.
Κατά τρόπο παράδοξο όμως, ο Μ. Κωνσταντίνος τιμήθηκε και από τον επίγονό του Ιουλιανό, τον επιλεγόμενο και Παραβάτη ή Αποστάτη. Ο Ιουλιανός, αν και θέλησε να αναστήσει την αρχαία λατρεία, ποτέ δεν ξεπέρασε τη μορφή-ορόσημο του Κωνσταντίνου Χλωρού. Αντιθέτως, είχε πάντα ως πρότυπο τις μεθόδους και τη συμπεριφορά του, οι οποίες ήταν οδηγητικές για την πορεία του, έστω στο αντίθετο ρεύμα.
Κάποια φορά θα γράψω για όλα αυτά κάτι παραπάνω από σημείωμα, αλλά την ώρα τούτη σκέφτομαι απλώς, πως ο Κωνσταντίνος έμπαινε στη Ρώμη, αλλά ποτέ δεν πήγε στο Κολοσσαίο, όπου του ετοιμαζόταν θριαμβευτική υποδοχή. Και μόνο γι’ αυτό ήταν παλικάρι.
Όσο για την αγιοποίησή του από την Εκκλησία, που αποδίδεται από όλους αυτούς τους Τζέκιλ και Χάιντ της Ιστορίας σε επιλογή συμφέροντος, νομίζω ότι πέρα από οτιδήποτε άλλο δείχνει μια μοναδική αλήθεια της χριστιανικής σκέψης.
- Η αγιότητα δεν είναι ένα ισοζύγιο πράξεων, ενάρετων και αμαρτωλών, αλλά είναι η βαθύτατη υπαρκτική σπουδαιότητα του προσώπου. Όχι τι έχεις, όχι τι κάνεις, όχι πόσο μάλλον τι λάθη έχεις κάνει, αλλά ποιος είσαι.
Και υπ’ αυτή την έννοια παραμένουμε ξένοι προς κάθε
ηθικισμό, και εραστές του όντος πολιτισμού.
Χρόνια πολλά, Κωνσταντίνε, χρόνια πολλά, Ελένη!
Είναι ΕΔΙΠ στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του ΕΚΠΑ και διδάσκει σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο μαθήματα στον χώρο των διαπολιτισμικών, διαθρησκευτικών και ιεραποστολικών σπουδών.
Έχει μεγάλη διεθνή εμπειρία στο ΠΣΕ, τον ΣΥΝΔΕΣΜΟ, τη Διαβαλκανική Ομοσπονδία Ορθοδόξων Νεολαιών. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ.
Είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Missiology Group της International Orthodox Theological Association και Διευθύντρια Έκδοσης του περιοδικού Salt: Crossroads of Religion and Culture. Είναι πρόεδρος του Σωματείου Μνήμη και Πρωτοπορία.
Εργάστηκε ως Επιστημονική συνεργάτης στη Θεολογική Σχολή του Marburg, όπου δίδαξε Θεολογία και Θεωρία της Τέχνης.
Έχοντας έντονη διορθόδοξη και διεθνή δραστηριότητα, κατείχε υπεύθυνες θέσεις σε πολλούς οργανισμούς.
Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού «Σύναξη».
Ασχολείται με μεταφράσεις και επιστημονική συγγραφή, ενώ από το 2001 μετέχει στη διεύθυνση των εκδόσεων Μαΐστρος. Είναι παντρεμένη και έχει τρία παιδιά.
Το τελευταίο της βιβλίο είναι το Πειθώ και Επιβολή: Βαβύλας εναντίον Απόλλωνα. Ένα Παράδειγμα Θρησκευτικής Σύγκρουσης κατά την Ύστερη Αρχαιότητα (Αθήνα: Μαΐστρος, 2022).
ΒΙΝΤΕΟ Βουλγαράκη Εύη: Η Προσέγγιση των Εθνικών κατά τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο. Ιεραποστολική Ημερίδα στο Ναύπλιο, 19/5/2018. Οργάνωση: Ιερά Μητρόπολη Καμερούν. Φιλοξενία: Ιερά Μητρόπολη Αργολίδας. Ιεραποστολή | Διάλογος: Με τον Μητροπολίτη Καμερούν κ. Γρηγόριο και Αργολίδας κ. Νεκτάριο. Η εισήγηση σε προηγούμενο βίντεο. Περισσότερα: http://www.maistros.info/shop/index.php?productID=261
Βίντεο: «Εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Ηλία Βουλγαράκη»: Εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Διακίδειο Σχολή Λαού Πατρών στις 24 Νοεμβρίου 2002.
Ένα φιλολογικό μνημόσυνο για τον αείμνηστο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλία Βουλγαράκη, ο οποίος ήταν Πατρινός.
Την εκδήλωση ανοίγει ο επί σειρά ετών Πρόεδρος της Διακιδείου Σχολής Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου, Άρχων Έκδικος της Μ.τ.Χ.Ε. και ιστορικός των Πατρών.
Στη συνέχεια ομιλεί ο κ. Ιωάννης Χρονόπουλος, δικηγόρος, για τα παιδικά χρόνια του καθηγητή Ηλία Βουλγαράκη στην Πάτρα και ακολούθως το λόγο πήραν οι προσκεκλημένοι μας: ο Δρ. Νομικής και θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου, Διευθυντής του περιοδικού Σύναξη, και η κόρη του αείμνηστου καθηγητή Εύη Βουλγαράκη, θεολόγος, υπεύθυνη των εκδόσεων Μαΐστρος μαζί με τον σύζυγό της Δημήτρη Πισίνα.
Ένα φιλολογικό μνημόσυνο για τον αείμνηστο καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Ηλία Βουλγαράκη, ο οποίος ήταν Πατρινός.
Την εκδήλωση ανοίγει ο επί σειρά ετών Πρόεδρος της Διακιδείου Σχολής Κωνσταντίνος Τριανταφύλλου, Άρχων Έκδικος της Μ.τ.Χ.Ε. και ιστορικός των Πατρών.
Στη συνέχεια ομιλεί ο κ. Ιωάννης Χρονόπουλος, δικηγόρος, για τα παιδικά χρόνια του καθηγητή Ηλία Βουλγαράκη στην Πάτρα και ακολούθως το λόγο πήραν οι προσκεκλημένοι μας: ο Δρ. Νομικής και θεολόγος Θανάσης Παπαθανασίου, Διευθυντής του περιοδικού Σύναξη, και η κόρη του αείμνηστου καθηγητή Εύη Βουλγαράκη, θεολόγος, υπεύθυνη των εκδόσεων Μαΐστρος μαζί με τον σύζυγό της Δημήτρη Πισίνα.
► Περισσότερα: Μεγάλου Κωνσταντίνου
υιός άσωτος (Sotirios Laliotis): Αν αφαιρέσουμε κάποια διαστήματα που οι Χριστιανοί την πίστη την είχαν διαβατήριο στα πολιτειακά δρώμενα, όμως τις περισσότερες φορές πλήρωσαν ακριβά την πίστη, ακόμη και με την ζωή τους. Ποτάμι το αίμα, ευωδία στο Άγιον Θυσιαστήριο. 21 Μαΐου 2015
Τσίτσος Βασίλειος: Ισοζύγιο ενάρετων ή μη πράξεων, σίγουρα δεν κρατά ο Θεός, αλλά εν προκειμένω, η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όπως γίνεται από την έρευνα του πατρός Γεωργίου Μεταλληνού, καθιστά περιττή, οιαδήποτε άλλη φιλολογία, δεδομένου του γεγονότος, ότι τα όσα καταλογίζονται εναντίον του Αγίου είναι ψεύδη... και κάτι άλλο... Ακόμα και αν ο Άγιος Κωνσταντίνος έσφαλε καθ' όσον «ὅτι οὐκ ἔστιν ἄνθρωπος, ὃς ζήσεται, καὶ οὐχ ἁμαρτήσει», μην ξεχνάμε πως ότι έπραξε το έπραξε ως πολιτικός ηγέτης και πριν βαπτιστεί. Με την απόφασή του να ενταχθεί στο σώμα της Εκκλησίας, διέγραψε ότι τυχόν αμαρτίες είχε κάνει και η μετάνοιά του είναι αυτή που τον ανέδειξε σε Άγιο, μετάνοια που έχει να κάνει με τη μεταστροφή του στο Χριστό ύστερα από χρόνια προσωπικής και πολιτικής αμφιταλάντευσης, αφού πρώτα ως πολιτικός, επιλέγει τη σωστή επιλογή, της ανεξιθρησκίας, για όλους, κάτι που δεν ίσχυε για τους Χριστιανούς, ουσιαστικά κάνοντας έτσι την αρχή του τέλους για τους διωγμούς των χριστιανών, εντός της αυτοκρατορίας. Στο τέλος της ζωής του επιλέγει να ακολουθήσει το Χριστό και είναι αυτή του η επιλογή που τον κατέταξε στις τάξεις των Αγίων. 21 Μαΐου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου