Η παρούσα εργασία εκδόθηκε (βλ. παρακάτω) από την Ιερά Μητρόπολη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου τρίπτυχο φυλλάδιο με τίτλο «Θά γίνεις νονός; / Θά γίνεις νονά;» και μοιράζεται στους μελλοντικούς αναδόχους !
Θα γίνεις Νονός; Θα γίνεις Νονά;
Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης - Θεολόγος
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Συγχαρητήρια! Πήρες μια πολύ όμορφη απόφαση! Και είναι τόσο όμορφη, γιατί έχεις να προσφέρεις κάτι πολύτιμο στη ζωή ενός καινούργιου ανθρώπου, καθώς θα μεγαλώνει. Ξέρεις, έχεις ένα σπουδαίο ρόλο στη ζωή του βαφτισιμιού σου, μια σπουδαία αποστολή. Γι’ αυτήν ακριβώς την αποστολή η Εκκλησία όρισε να συμμετέχεις στη μεγάλη στιγμή της βάφτισής του, μαζί με τους γονείς του, τον ιερέα και όλους τους φίλους και συγγενείς του.
Η αποστολή αυτή σίγουρα ξέρεις ποια είναι: να εξηγήσεις στο βαφτισιμιό σου – καθώς θα μεγαλώνει – ποιος είναι ο Χριστός, να φέρεις τα βήματά του στην εκκλησία, να του μάθεις να προσεύχεται, να του χαρίσεις τον πολύτιμο θησαυρό της Ορθόδοξης Πίστης, στην οποία εντάχθηκε. Με χαρά για τη συμμετοχή σου σ’ αυτή τη σπουδαία πορεία ζωής, θα ’θελα να μοιραστώ μαζί σου μερικά κομμάτια αυτού του θησαυρού: το πολύτιμο μαργαριτάρι (το Χριστό) και μερικά ανεκτίμητα κομμάτια από το χρυσάφι της Ορθοδοξίας.
1. Ο Θεός των χριστιανών είναι Ένας, αλλά δεν είναι Μόνος. Είναι μια τριάδα Αιώνιων και Παντοδύναμων θεϊκών Οντοτήτων, που τις ονομάζουμε «Πατέρα», «Υιό» και «Άγιο Πνεύμα». Αυτά τα ονόματα τα δίδαξε ο Χριστός, όταν ήρθε στη Γη, και είπε για τον εαυτό Του πως είναι το ένα από τα τρία αυτά μεγάλα πνεύματα, ο Υιός.
Τα τρία αυτά Πνεύματα είναι πάντα ενωμένα μεταξύ Τους με την ουσία του Πατέρα (Αυτός έδωσε και δίνει ζωή στα άλλα δύο, μεταδίδοντάς τους την ουσία Του, δηλαδή το άγνωστο και άυλο βασικό στοιχείο που τα κάνει να υπάρχουν) και με την απίστευτη και άπειρη αγάπη που έχουν μεταξύ Τους. Γι’ αυτό, δε λέμε ότι πιστεύουμε σε τρεις Θεούς, αλλά σε Ένα Θεό, που είναι τριαδικός: στην Αγία Τριάδα.
Αυτός ο Τριαδικός Θεός υπάρχει πριν από τη δημιουργία του χώρου και του χρόνου, γι’ αυτό και λέμε ότι υπάρχει «πάντα». Πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται Εκείνος το χρόνο, είναι τελείως άγνωστο σε μας, γιατί ο Θεός δεν είναι άνθρωπος, ούτε ον του δικού μας σύμπαντος – είναι ο Δημιουργός του δικού μας σύμπαντος, καθώς και οποιουδήποτε άλλου υπαρκτού σύμπαντος (π.χ. του κόσμου όπου ζουν οι άγγελοι), Αυτός που έθεσε τους φυσικούς νόμους και ξεκίνησε τη ζωή των πλασμάτων, αλλά και τα προστατεύει, ώστε να συνεχίζουν να υπάρχουν.
Τον ακριβή τρόπο, με τον οποίο ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν και ξεκίνησε το φαινόμενο της ζωής, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε η ζωή στη Γη και κατέληξε στην ύπαρξη του ανθρώπου, τον ανακαλύπτει η επιστήμη.
Η Αγία Γραφή μιλάει κυρίως για τη σχέση του Θεού με τον κόσμο και τον άνθρωπο κι όχι για τον τρόπο της δημιουργίας τους, κι ό,τι λέει, όταν διηγείται τη δημιουργία, είναι λίγο και συμβολικό. Αυτό το είπαν ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ. οι μεγάλοι άγιοι που εξήγησαν την Παλαιά Διαθήκη, όπως ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας και ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, δυο από τους μεγαλύτερους αγίους διδασκάλους της Ορθοδοξίας όλων των εποχών.
2. Πίσω από τη διήγηση της Αγίας Γραφής, που περιέχει και πολλούς συμβολισμούς, διακρίνουμε την ουσία: Ο Τριαδικός Θεός τον κόσμο τον δημιούργησε από αγάπη κι έβαλε τον άνθρωπο στη Γη ως ένα σύνδεσμο, για να ενωθεί με το Θεό, ζώντας μια ζωή αγάπης, κι έτσι να μεταφέρει την αγία και αγαθή ενέργεια του Θεού (τη «θεία χάρη») σε όλα τα πλάσματα του κόσμου.
Όμως οι πρώτοι άνθρωποι ξεγελάστηκαν από πονηρά πνεύματα και νόμισαν πως ο Θεός δεν τους αγαπά και πως μπορούν να γίνουν θεοί, όχι ενωμένοι με το Δημιουργό τους, αλλά με τις δυνάμεις τους*. Το λάθος τους (το «προπατορικό αμάρτημα» – αμάρτημα = λάθος) είχε τρομερές συνέπειες: η αρμονία και η αγάπη, που τους συνέδεαν με το Θεό, μεταξύ τους και με τα άλλα πλάσματα του κόσμου, χάθηκαν. Το κακό και ο θάνατος μπήκαν στη ζωή τους. Ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας, όπως την ξέρουμε, είναι το τίμημα της αλαζονείας των πρώτων ανθρώπων: μια ιστορία βίας, μίσους και καταπίεσης, με μικρά διαλείμματα ελευθερίας, αγάπης και φωτός.
Όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος με τους προγόνους μας: διψάμε για δύναμη, θέλουμε να γίνουμε μικροί «θεοί». Έτσι μέσα στους αιώνες το προπατορικό αμάρτημα διαιωνίζεται.
*Εννοείται πως η διήγηση της Αγίας Γραφής για τον απαγορευμένο καρπό που έφαγαν ο Αδάμ και η Εύα είναι συμβολική. Ο καρπός συμβολίζει τη στάση των πρώτων ανθρώπων απέναντι στο Θεό και τον εαυτό τους, που θα ήταν ή γεμάτη αγάπη ή γεμάτη εγωισμό.
Επίσης, η Αγία Γραφή δε λέει ότι ο καρπός ήταν «μήλο»· αυτό είναι ένας μύθος που γεννήθηκε από παρερμηνεία. Τον ονομάζει «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», δηλαδή της γνώσης είτε του καλού είτε του κακού, ανάλογα με το τι θα διάλεγαν οι πρώτοι άνθρωποι.
3. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, ο Υιός, έγινε άνθρωπος – ο Ιησούς Χριστός – και δίδαξε στους ανθρώπους το δρόμο, με τον οποίο μπορούν να επιστρέψουν στο Θεό και να ενωθούν με Αυτόν.
Για την ακρίβεια, ο Χριστός δίδαξε ότι Εκείνος (ο ίδιος ο Χριστός) είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Θεό και κάλεσε τους ανθρώπους να ενωθούν μ’ Αυτόν (με το Χριστό), που είναι πάντα ενωμένος με το Θεό Πατέρα, κι έτσι και οι άνθρωποι θα γίνουν ενωμένοι με τον Τριαδικό Θεό. Αυτή η ένωση του ανθρώπου με το Θεό – που γίνεται μέσω του Αγίου Πνεύματος – είναι αυτό που οι γιαγιάδες μας λένε «παράδεισο» και δεν τελειώνει με το θάνατο, αλλά συνεχίζεται στην αιώνια ζωή.
Όποιος προχωρήσει πολύ στο δρόμο που δίδαξε ο Χριστός, περνάει σε μια κατάσταση, που την ονομάζουμε «θέωση», ενώνεται δηλαδή πάρα πολύ με το Θεό, γι’ αυτό αποχτά ακόμα και τη δύναμη να κάνει θαύματα. Οι άνθρωποι που το έκαναν αυτό είναι οι άγιοι. Επειδή οι άγιοι μένουν ενωμένοι με το Θεό όχι μόνο σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και μετά το θάνατό τους, γι’ αυτό και προσευχόμαστε σ’ αυτούς και πολλές φορές ένας άγιος, που έχει «κοιμηθεί» πριν από πολλά ή λίγα χρόνια, βοηθάει με μια παρέμβασή του τους ζωντανούς.
Κανείς δε φτάνει κοντά Του, ούτε ενώνεται μ’ Αυτόν, αν δεν περάσει απ’ αυτό το στάδιο: να αγαπήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, συγχωρώντας ακόμα και τους εχθρούς του. Αυτός είναι ένας στόχος πολύ πιο όμορφος από το να γίνουμε πλούσιοι και καταξιωμένοι στην κοινωνία, έτσι δεν είναι;
4. Τι είπε ο Χριστός για το δρόμο, που οδηγεί σ’ Αυτόν, δηλ. το δρόμο που οδηγεί στον «παράδεισο»; Είπε πάρα πολλά και σημαντικά. Ξεχωρίζουμε πολύ λίγα: «Αγαπάτε τους εχθρούς σας, κάντε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν κακό, ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν, δανείζετε εκεί που δεν ελπίζετε να τα πάρετε πίσω. Αν αγαπάτε μόνο αυτούς που σας αγαπούν ή δανείζετε μόνο εκεί που ελπίζετε σε κέρδος, σε τί διαφέρετε από τους αμαρτωλούς; Το ίδιο κάνουν κι αυτοί. Εσείς όμως να είστε τέλειοι, όπως ο ουράνιος Πατέρας σας» (δες Ματθ. 5, 43-48. Λουκ. 6, 27-49). «Αν δε γίνεται σαν μικρά παιδιά, δε μπορείτε να μπείτε στη βασιλεία των ουρανών» (δες Ματθ. 18, 1-6).
Είπε επίσης: «Αν κάποιος δε γεννηθεί από νερό και Άγιο Πνεύμα, δε μπορεί να μπει στη βασιλεία των ουρανών» (Ιωάνν. κεφ. 3· εννοεί το βάπτισμα). «Όποιος φάει τη σάρκα μου και πιει το αίμα μου, βρίσκεται μέσα μου κι εγώ μέσα του. Αν όμως δε φάτε τη σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου, δεν έχετε ζωή μέσα σας» (δες Ιωάνν. 6, 48-59· ενν. τη θεία κοινωνία – «υιό του ανθρώπου» ο Ιησούς ονόμαζε τον εαυτό του, από ένα όραμα του προφήτη Δανιήλ στην Παλαιά Διαθήκη, κεφ. 7).
«Αν συγχωρήσετε τις αμαρτίες κάποιων, θα συγχωρεθούν· αν τις διατηρήσετε, θα παραμείνουν» (Ιωάνν. 21, 23· δες και Ματθ. 18, 18: είναι η εξουσία στους μαθητές Του να συγχωρούν αμαρτίες με το μυστήριο της εξομολόγησης – αυτή την εξουσία οι απόστολοι τη μετέδωσαν στους πρώτους επισκόπους κι έτσι από γενιά σε γενιά έφτασε στους σημερινούς ορθόδοξους ιερείς. Οι αμαρτίες που θα «διατηρηθούν» είναι εκείνες, για τις οποίες ο άνθρωπος δεν έχει μετανιώσει, άρα δε ζητάει συγχώρεση απ’ το Θεό).
Είπε επίσης: «Σας στέλνω σαν πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Πολλούς από σας θα μαστιγώσουν και θα σκοτώσουν και θα σας σύρουν μπροστά σε βασιλείς και ηγεμόνες. Όμως μη φοβάστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δε μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή», «δε θα χαθεί ούτε μια τρίχα από το κεφάλι σας» (δες Ματθ. 10, 16-36. Λουκ. 21, 12-19).
Τέλος, είπε: «Θα έρθει ώρα που οι νεκροί μέσα στους τάφους θ’ ακούσουν τη φωνή του υιού του Θεού και θ’ αναστηθούν» (δες Ιωάνν. 5, 24-30).
5. Ο Χριστός δε μίλησε μόνο στον καθένα ξεχωριστά, αλλά ίδρυσε την Εκκλησία.
Εκκλησία ονομάζεται το σύνολο των χριστιανών. Εκκλησία δεν είναι το κτήριο, όπου λατρεύουμε το Θεό. Αυτό ονομάζεται «ναός». Επειδή όμως η Εκκλησία (δηλ. οι χριστιανοί) συγκεντρώνεται στο ναό, κατέληξε ο ναός να ονομάζεται κι αυτός «εκκλησία».
Όταν λοιπόν λέω «πάω στην εκκλησία», εννοώ «πάω να συναντήσω τους άλλους». Κι επειδή, όπως είπαμε, τους συναντάω στο ναό, γι’ αυτό κατέληξε να λέω «εκκλησία» και να εννοώ το ναό. Οι χριστιανοί λατρεύουμε το Θεό στην εκκλησία (στο ναό), όχι γιατί ο Θεός βρίσκεται «μόνο εκεί», αλλά γιατί εκεί συναντιόμαστε μεταξύ μας, ώστε όλοι μαζί, ενωμένοι με αγάπη και κατανόηση, σαν ένας, να προχωρήσουμε προς το Θεό. Και σ’ αυτή τη συνάντηση δε συμμετέχουμε μόνο εμείς, αλλά και οι ψυχές που βρίσκονται στον ουρανό, και οι άγιοι, η Παναγία, οι άγγελοι, και φυσικά ο ίδιος ο Χριστός. Όλοι είναι παρόντες σε κάθε λειτουργία. Γι’ αυτό, το να πάω στην εκκλησία είναι πράξη μεγάλης αγάπης: συναντάω τους συνανθρώπους μου (τους αδελφούς μου) και όλα τα ιερά πρόσωπα από γη και ουρανό. Είναι μια μεγάλη συνάντηση αγάπης.
Αν δεν παλέψω μέσα μου να μάθω ν’ αγαπώ ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους που πιστεύω πως «δεν αξίζουν» αγάπη, τότε άδικα πάω στην εκκλησία: δε θεωρώ το Χριστό φίλο μου και δεν είμαι καθόλου άξιος να με θεωρεί Εκείνος φίλο Του, μαθητή Του και πιστό σύντροφό Του. Θέλω λοιπόν ακόμα δουλειά – κι αυτή η δουλειά γίνεται μέσα στην καρδιά μου και γίνεται ακριβώς μέσα στην εκκλησία.
Βέβαια, κι έξω από την εκκλησία, αν έχω αγάπη, θα φέρομαι με αγάπη στους άλλους και θα τους βοηθώ όπως μπορώ. Όχι μόνο μ’ ένα πιάτο φαΐ, αλλά και μ’ ένα χαμόγελο, καθώς με την προσευχή μου στο Θεό γι’ αυτούς.
6. Από την εποχή του Χριστού μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, βάδισαν αυτό το δρόμο και ενώθηκαν με το Θεό. Είναι οι άγιοι. Οι άγιοι είναι άνθρωποι από κάθε κοινωνική τάξη και επάγγελμα – πλούσιοι και φτωχοί, ελεύθεροι και δούλοι, παπάδες και λαϊκοί, μοναχοί και οικογενειάρχες, μητέρες και πατέρες, γιατροί και έμποροι, δάσκαλοι και μαθητές, βασιλιάδες και ζητιάνοι – που αγάπησαν το Χριστό και τον πλησίον περισσότερο απ’ τον εαυτό τους. Αυτή η αγάπη έγινε το κέντρο της ύπαρξής τους.
Είτε έγιναν μοναχοί ή ιερείς, είτε άσκησαν κάποιο επάγγελμα, είτε μεγάλωσαν τα παιδιά τους με πίστη κι αγάπη, είτε έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, πάντως κάπως πρόσφεραν τον εαυτό τους, αφού αγωνίστηκαν πολύ να νικήσουν τα πάθη τους (τα αρνητικά στοιχεία του εαυτού τους), ζητώντας γι’ αυτό τη βοήθεια του Χριστού, κοινωνώντας το σώμα και το αίμα Του και βαδίζοντας το δρόμο που δίδαξε Εκείνος και οι μεγάλοι χριστιανοί Διδάσκαλοι: προσευχήθηκαν, εξομολογήθηκαν, αγάπησαν, πόνεσαν, προσφέρθηκαν. Δεν περίμεναν αντάλλαγμα, αλλά το αντάλλαγμα ήρθε από το χέρι του Θεού. Όχι μόνο μετά το θάνατο, αλλά πολλές φορές και ενώ ακόμη ζούσαν: το θείο Φως μεταμόρφωσε την ύπαρξή τους σ’ αυτό που ο Θεός προσκαλεί κάθε άνθρωπο να γίνει, αν θέλει.
Πολλοί άγιοι μετανόησαν από φοβερά εγκλήματα – η μετάνοιά τους ήταν τόσο μεγάλη, γεμάτη ποταμούς δακρύων, που «ράγισε η καρδιά τους», μπήκε μέσα απ’ αυτή τη ρωγμή η θεία χάρη και τους μεταμόρφωσε.
Άγιοι βέβαια υπάρχουν και σήμερα. Από τον άγιο Νεκτάριο (†1920) ώς το Γέροντα Παΐσιο (†1994), εκατοντάδες άγιοι έχουν αναδειχθεί τον 20ό αιώνα σε όλους τους ορθόδοξους λαούς – χωρίς να υπολογίσουμε και τους σύγχρονους μάρτυρες από θρησκευτικούς ή αθεϊστικούς διωγμούς, που ξεπερνούν το εκατομμύριο*.
Ελάχιστοι από τους σύγχρονους αγίους – που έζησαν «δίπλα μας» μια ζωή αγάπης και πίστης, ξεπερνώντας τη δική μας μέτρια ζωή – είναι:
ο άγ. Αρσένιος ο Καππαδόκης († 1924), ο άγ. Σάββας της Καλύμνου († 1948), η αόμματη αγία Ματρώνα της Μόσχας († 1952), ο άγ. Γεώργιος Καρσλίδης (Δράμα, † 1959), ο άγ. Ευθύμιος Τακαϊσβίλι (Γεωργία, † 1951, καθηγητής του πανεπιστημίου της Τυφλίδας), ο άγ. Λουκάς ο Ιατρός (Ουκρανία, † 1961 – καθηγητής πανεπιστημίου και πατέρας τεσσάρων παιδιών, αλλά και ιερέας και αργότερα επίσκοπος, μετά την κοίμηση της συζύγου του), ο άγ. Ιωάννης Μαξίμοβιτς (ΗΠΑ, † 1966), ο άγ. Άνθιμος της Χίου († 1960), ο Χανιώτης άγ. Νικηφόρος ο Λεπρός (Λεπροκομείο Αθηνών, † 1964), η αγία Σοφία της Καστοριάς († 1974), ο άγ. Ιουστίνος Πόποβιτς (Σερβία, † 1979), ο άγ. νεομάρτυρας Φιλούμενος (Άγιοι Τόποι, † 1979) κ.π.ά.
Σ’ αυτούς πρέπει να προσθέσουμε τους μεγάλους σύγχρονους αγίους Γέροντες της Ορθοδοξίας, που έχουν κοιμηθεί πρόσφατα και δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί επίσημα ως άγιοι, όπως οι Γέροντες Πορφύριος († 1991), Παΐσιος († 1994), Ιάκωβος της Εύβοιας († 1991), Σωφρόνιος τους Έσσεξ (Αγγλία, † 1993), Κλεόπας της Ρουμανίας († 1998), οι Ρεθεμνιώτες Γέροντες Ιωακείμ του Κουδουμά († 1948), Γεννάδιος († 1983), Ευμένιος των Ρουστίκων († 2005) κ.π.ά.**
* Όπως στη Ρωσία, τη Σερβία, τη Ρουμανία, την Αλβανία κ.α., όπου έχουμε χιλιάδες ορθόδοξους κάθε ηλικίας και φύλου, που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν για το Χριστό κατά τον 20ό αιώνα και έγιναν άγιοι, όπως οι μάρτυρες των ρωμαϊκών χρόνων και της Τουρκοκρατίας.
** «Γέροντας» στη γλώσσα της Ορθοδοξίας θα πει πνευματικός διδάσκαλος και οδηγός, ανεξάρτητα από την ηλικία του. Γι’ αυτό στην παραδοσιακή Κρήτη τους ιερείς τους λέμε «γέροντες», ακόμη κι αν είναι νέοι.
Εμείς ας μη γίνουμε άγιοι και πρωταθλητές του ουρανού, ας μη φτάσουμε στη θέωση... Ας κάνουμε όμως μερικά βήματα προς το Χριστό, μερικά βήματα στο δρόμο που οι άγιοι βάδισαν πάρα πολύ.
Ας γίνουμε «μικροί άγιοι», τέτοιοι που γύρω μας υπάρχουν αρκετοί, άνθρωποι καθημερινοί, γεμάτοι πίστη κι αγάπη, που συγχωρούν, προσφέρουν, θυσιάζονται για τον πλησίον, αλλά και προσεύχονται, νηστεύουν, εξομολογούνται και μεταλαβαίνουν, όπως οι παλιοί και σοφοί πατέρες μας. Πολλές φορές τους περιφρονούμε και τους χαρακτηρίζουμε καθυστερημένους ή και υποκριτές, για να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας που ζούμε μια ζωή χωρίς το Χριστό.
Όμως ας τους δούμε χωρίς εγωισμό (θα είναι δύσκολο στην αρχή, γιατί ο εγωισμός είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας και κρύβεται σαν παράσιτο) κι ας διδαχτούμε απ’ αυτούς. Ας παλέψουμε για να μάθουμε ν’ αγαπάμε και να συγχωρούμε τους άλλους, όποιοι κι αν είναι, ό,τι κι αν μας κάνουν. Ας μάθουμε ν’ αγαπάμε το Χριστό και τον πλησίον περισσότερο απ’ τον εαυτό μας. Αυτό σημαίνει πως είμαστε χριστιανοί. Δε θα το καταφέρουμε, βέβαια, ποτέ μόνοι μας. Η Εκκλησία μάς περιμένει, με τα άγια μυστήρια και όλη την πνευματική ζωή που περιέχει, για να μας δείξει το δρόμο και να μας δώσει δύναμη, τη δύναμη του Χριστού.
7. Το να ζει κάποιος πνευματικά και χριστιανικά, δε σημαίνει πως θα κλειστεί σε μοναστήρι ή πως θ’ ασχολείται συνέχεια με τη θρησκεία και το Θεό. Κι αυτά ακόμη είναι ένα είδος πρόσκλησης του Χριστού, για κείνους που μπορούν ν’ αντέξουν μια τέτοια δύσκολη (αν και φωτεινή) ζωή. Ζήσε όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά συγχρόνως ζήσε χριστιανικά. Η Ορθοδοξία είναι ένας πολύτιμος θησαυρός, που, όταν τον αντιληφθείς, θα μεταμορφώσει φωτεινά κάθε πτυχή της ζωής σου. Έτσι, ενώ θα ζεις όπως όλοι, όμως δε θα ζεις με κακία κι εγωισμό, αλλά με ειρήνη και αγάπη. Φυσικά, χρειάζεται αγώνας για ν’ αποκτηθεί αυτή η ειρήνη και η αγάπη, αν είναι η ειρήνη και η αγάπη του Χριστού κι όχι μια ψεύτικη ειρήνη και αγάπη που απλά σου δίνει ηρεμία, αλλά σε αφήνει όπως είσαι και δε σε ενώνει μαζί Του.
Εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, οι μαθητές του Χριστού και των αγίων, αυτό τον αγώνα τον θέλουμε. Κάνουμε το σταυρό μας και αγωνιζόμαστε, με ήττες και λάθη, αλλά πάντα προχωράμε, δίπλα στο συνάνθρωπο, μέσα στην εκκλησία, συνδεδεμένοι με το Χριστό, που είναι η Ζωή και το Φως. Ζωή και Φως που δίνουν χαρά εδώ και τώρα, χαρά που συνεχίζεται στην αιωνιότητα.
Αυτό είναι το κάλεσμα της Εκκλησίας και για σένα και για το βαφτιστήρι σου, αυτό είναι το κάλεσμα που έχεις αποστολή να του μεταδώσεις και να τους εξηγήσεις, γι’ αυτό είσαι νονός ή νονά.
Κι αν οι παπάδες σε απογοητεύουν, υπάρχουν και πολύ καλοί και άξιοι παπάδες, που βοηθούν με όλες τους τις δυνάμεις τον κόσμο να πλησιάσει το Χριστό. Αν στην ενορία σου δε βλέπεις τέτοιον παπά, σίγουρα θα βρεις στη διπλανή ενορία ή στην «παραδιπλανή».
Όπως ψάχνεις ένα καλό γιατρό ή ακόμη κι έναν καλό τεχνίτη, έτσι θα ψάξεις για τον καλό παπά, αν φυσικά θέλεις το δρόμο του Χριστού, που οδηγεί στην ένωση με Αυτόν και με τον Τριαδικό Θεό, στην αγιότητα και στον παράδεισο.
Και το δρόμο αυτόν, όσο τον βαδίζεις, κάνεις καλύτερη και τη ζωή των δικών σου, κι ένας από τους δικούς σου – πολύ δικός σου – είναι κι ο βαφτισιμιός σου.
Να σου ζήσει, λοιπόν, νονέ! Να σου ζήσει, νονά! Κι ο Χριστός να τον αξιώσει, κι αυτόν κι εσένα, να βαδίσει το δρόμο που ξεκίνησε βγαίνοντας από την κολυμπήθρα. Θα τον βοηθήσεις κι εσύ, θα σας βοηθήσει όλους και θα μας βοηθήσει όλους ο ίδιος ο Χριστός, ο μεγάλος μας Φίλος, ο τελικός μας προορισμός.
Περισσότερα από τον κ. Ρηγινιώτη βλ. ΕΔΩ
Πηγή: sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
«ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΝΟΝΟΣ; / ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΝΟΝΑ;»
Η ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ
ΡΕΘΥΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΥΛΟΠΟΤΑΜΟΥ
Ἐκδόθηκε ἤδη ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου τρίπτυχο φυλλάδιο μέ τίτλο «Θά γίνεις νονός; / Θά γίνεις νονά;», τό ὁποῖο ἐπιμελήθηκε ὁ Καθηγητής Θεολόγος κ. Θεόδωρος Ρηγινιώτης.
Τό καλαίσθητο αὐτό φυλλάδιο περιέχει μία σύντομη και προσιτή σέ ὅλους Κατήχηση ἀναφορικά μέ τά ἐλάχιστα ἀναγκαῖα στοιχεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, τά ὁποῖα ὀφείλει νά γνωρίζει, νά ἀποδέχεται καί νά ὁμολογεῖ ὅποιος ἥ ὅποια ἐπιθυμεῖ νά ἐνσωματωθεῖ στήν Ἁγία μας Ἐκκλησία μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα.
Καί ἐπειδή στήν Ἐκκλησία μας ἐδῶ καί πολλούς αἰῶνες ἔχει καθιερωθεῖ ὁ νηπιοβαπτισμός, τήν ὑποχρέωση γιά τήν Κατήχηση τοῦ (ἤ τῆς) νεοφωτίστου σέ εὔθετο χρόνο ἀναλαμβάνει («ἀναδέχεται») ὁ Ἀνάδοχός του (της).
Ἑπομένως, ἐκεῖνος πού πρωτίστως ὀφείλει νά εἶναι κατηρτισμένος στά τῆς Πίστεως εἶναι ὁ νονός ἤ ἡ νονά τοῦ κάθε βαπτιζομένου.
Μέ τό ἀνωτέρω φυλλάδιο γίνεται μιά συστηματική καί ἐπιμελημένη προσπάθεια νά βοηθηθοῦν οἱ ὑποψήφιοι Ἀνάδοχοι στό πολυεύθυνο πνευματικό ἔργο πού ἐπωμίζονται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί τοῦ βαπτιζομένου πού ἀναδέχονται ἀπό τήν Ἁγία Κολυμβήθρα.
Γιά τόν λόγο αὐτό, καλό εἶναι, μαζί μέ ὅποια ἄλλη προετοιμασία, ὁ ὑποψήφιος Ἀνάδοχος νά παραλαμβάνει στά χέρια του αὐτό τό φυλλάδιο, νά τό μελετᾶ καί νά ἐμβαθύνει στό Μεγάλο Μυστήριο τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος.
Τό φυλλάδιο θά δίδεται στούς Ἀναδόχους ἀπό τίς Ἐνορίες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κατά τήν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος.
Πηγή: http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/07/tha-gineis-nonos-nona.html
Διαβάστε ακόμη:
- Οι ηθικές και κοινωνικές συνέπειες των προστατών αγίων των επαγγελμάτων
- Σχόλια περί «Η Αγία Τριάδα ως φανέρωση και εμπειρία του Ακτίστου Φωτός!»
- Ο σκοπός του Ιερέα-Πνευματικού στην Ορθοδοξία μας
- ΓΑΜΟΣ: Κοινωνικός θεσμός ή υπερβατική πορεία προς την Αιωνιότητα;!
...και για τους αμφισβητούντες η πιό ψαγμένους περί Αγίου Βαπτίσματος, δείτε εδώ:
- Περί Θείου Βαπτίσματος και Μετανοίας από τον Βαπτιστή και Πρόδρομο Ιωάννη
- Αναγέννηση εξ ύδατος και Πνεύματος
- Είναι η αλλαγή που προκαλεί το Βάπτισμα στον πιστό "οντολογική";
- Το Βάπτισμα ως επερώτημα αγαθής συνειδήσεως και όχι μια απλή τελετή
- Η μύηση τού Αγίου Βαπτίσματος και οι αφώτιστοι "παλαιο-άνθρωποι"
- Οι διευθετήσεις τής πρώτης Εκκλησίας για το Βάπτισμα
- Ποια είναι η έννοια τού: "Πορευθέντες μαθητεύσατε... βαπτίζοντες";
- Η Βαπτισματική και Ευχαριστιακή βίωση του Μυστηρίου της Εκκλησίας
- Χριστιανός Ορθόδοξος Ανάδοχος
- Το Λειτούργημα της Πνευματικής Πατρότητος
Περί Νηπιοβαπτισμού
- Μέρος 1ο Επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός;
- Μέρος 2ο Προτεσταντικές αντιφάσεις στο θέμα του Νηπιοβαπτισμού
- Μέρος 3ο: Μαρτυρίες Πατέρων για την αρχαιότητα και την ορθότητά του νηπιοβαπτισμού
- Μέρος 4ο: Νηπιοβαπτισμός, Εκκλησία και Βυζάντιο
- Μέρος 5ο: Νηπιοβαπτισμός: Χριστιανοί, Eθνικοί και Εβραίοι μέσα από τους Νόμους της Πολιτείας και τους Κανόνες της Εκκλησίας
- Μέρος 6ο: Νηπιοβαπτισμός: Το προπατορικό αμάρτημα και το βάπτισμα ως σφράγισμα σωτηρίας
- Νηπιοβαπτισμός: Μία αγιογραφική αλήθεια
- Πεντηκοστιανές παρανοήσεις εδαφίων για την έννοια τού βαπτίσματος
- Νηπιοβαπτισμός: «Πλανών Έλεγχος ή Πλανεμένος Έλεγχος;»
2 σχόλια:
Ωραία ανάρτηση Σοφία! Ετοιμάζομαι να γίνω δεύτερη φορα νονά!!
Καλή μου Ειρήνη πολύ χαίρομαι...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!! ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ!!!!!!!!!!!
Δημοσίευση σχολίου