Εργασία της Σοφίας Ντρέκου
Περιεχόμενα
1. Εισαγωγικά
2. Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα
3. Βίντεο 1: Ο π. Θεόδωρος Ζήσης αναλύει και παρουσιάζει το βιβλίο «Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας».
4. Βίντεο 2: Συνέντευξη του συγγραφέα Μοναχού Σεραφείμ στην Πειραϊκή Εκκλησία για την αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας».
5. Βιβλιοπρόταση: «Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας».
6. (αποσπάσματα) Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ «Ἡ αἱρετική ἀπεικόνιση τῆς «ἁγίας οἰκογενείας».
7. Παραπομπές, Βιβλιογραφία
Η εργασία της Σοφίας Ντρέκου μεταφράστηκε και στα Αγγλικά
8. The study and in English The Heretical Icon of the "Holy Family"
9. Επιλεκτικό οπτικοακουστικό υλικό (βίντεο)
10. Διάλογοι FaceBook groups of Sophia Drekou
Αρχική Δημοσίευση της παρούσης εργασίας 30 Σεπτεμβρίου 2013
Τελευταία ανανέωση της παρούσης εργασίας 15 Μαρτίου 2020
1. Εισαγωγικά
Διάβολος εργάζεται με άλλη μέθοδο πλέον. Δεν μπορεί να βγάλει τις Άγιες εικόνες; Θα διαστρέψει τη μορφή τους. Έτσι προκύπτει η Αγία οικογένεια που ενώ στον απλό και αμαθή λαό ίσως φαντάζει ρομαντική, στην πραγματικότητα είναι πλέον εκ του πονηρού γιατί πολεμά την αειπαρθενία της Θεοτόκου, τη Σάρκωση του Θεού και Λόγου και την εν Χριστώ μοναδική Σωτηρία.[1]
2. Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα
«Αυτή η εικόνα είναι ο παπικός συναισθηματισμός ολόκληρος. Εξυπηρετεί μια συναισθηματικού τύπου λαϊκιστική χυδαιότητα, αν όχι βλασφημία. Όλα πια στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης γίνονται. Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα. Δεν είναι προϊόν φαντασίας και ελεύθερη τέχνη.
Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα, είναι εργαλείο για να ΔΙΑΒΑΖΕΙ ο άλλος τα δόγματα και όχι μια νατουραλιστική ή ρεαλιστική ιστοριούλα. Η παραπάνω εικόνα είναι μια βλακεία και μισή. Είναι σαν να τραγουδάμε την ώρα της λειτουργίας κοσμικά άσματα για τα καλά παιδιά πού πάνε εκδρομή. Μοιάζει με αυτά τα πόστερ πού απεικονίζουν άζυμους άρτους, κολονάτα δισκοπότηρα, ξανθούς χριστούς, θηλυπρεπή αγγελάκια. Το κάθε πράγμα στον χώρο του. Δεν πρέπει να γίνονται όλα για συναισθηματικές ικανοποιήσεις και για τα ΛΕΦΤΑ.»[2]
«Δείτε την παραπάνω ορθόδοξη εικόνα της Γέννησης και τις άλλες σχετικές εικόνες. Ο Ιωσήφ, μονίμως σε γεροντική ηλικία, είναι στο πλάι σχεδόν παραριγμένος. Δεν έχει σχέση ούτε με την μητέρα, ούτε με τον τόκο, ούτε με τον Χριστό τον ίδιο. Είναι κει για να διακονεί το μυστήριο. Ονομάζεται υπ-ουργός του μυστηρίου, αλλά δεν έχει ουσιαστική σχέση με αυτό. Η θέση του είναι δευτερεύουσα και διακονική.
Η Εκκλησία μας για να αναβιβάσει και να αναδείξει το νόημα του ορθοδόξου γάμου, ποτέ δεν χρησιμοποίησε το παράδειγμα του Ιωσήφ και της Μαρίας, οι όποιοι άλλωστε δεν ήταν σε καθεστώς γάμου, αλλά σε νομική προστασία η μεν υπό τον δε. Πάντα προέβαλε την σχέση Νυμφίου Χριστού-Νύμφης Εκκλησίας ή νύμφης ψυχής και το Θαύμα στην Κανά πού εγκαινίασε τον νέο κόσμο του θεού, την γαμήλια σχέση Θεού και ανθρώπου, μετατρέποντας την υδαρότητα αυτής της σχέσης σε μεστότητα ουσιαστική. Στα ίδια πλαίσια κινείται και η θεολογία της λογχευθείσης του πλευράς.
3. Βίντεο 1: Δείτε το βίντεο αγαπητοί αναγνώστες, με τον π. Θεόδωρο Ζήση στο Αρχονταρίκι του Ι.Ν. Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης την Κυριακή 22-9-2013 (24/9/2013), όπου μιλά για το ίδιο θέμα. Παρουσίαση του βιβλίου: Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας».
4. Βίντεο 2: Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας» ΜΟΝΑΧΟΣ Σεραφείμ. Συνέντευξη του Μοναχού Σεραφείμ στην Πειραϊκή Εκκλησία για την αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας». (το ακούτε εδώ mp3)
Συνέντευξη του Διευθυντού και Παραγωγού του Ρ/Σ της «Πειραϊκής Εκκλησίας», από τον Μοναχό π. Σεραφείμ, για το θέμα της αιρετικής, κακόδοξης απεικονίσεως της «αγίας οικογενείας». Η συνέντευξη, μεταδοθείσα την Κυριακή, 23 Φεβρουαρίου 2013, από την «Πειραϊκή Εκκλησία» είχε ως αφορμή την πολύ διευκρινιστική σχετική μελέτη του π. Σεραφείμ «Η αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας». Γιατί είναι ξένη και απόβλητη» (Σπουδή Ορθοδοξίας 6), Θεσσαλονίκη 2013 (σελίδες 78)».[3]
Η απεικόνιση αυτή, σχετικώς νέα στην Ελλάδα, εμφανίζει συνήθως την Κυρία Θεοτόκο σε στάση πολλής οικειότητος και εναγκαλισμού με τον Μνήστορα άγιο Ιωσήφ και τον μικρό Χριστό στη μέση, δίνοντας ένα μήνυμα οικογενειακής σχέσεως των τριών απεικονιζομένων ιερών Προσώπων· με τον τρόπο αυτό ανατρέπει πολύ εντέχνως την Πίστη της Εκκλησίας μας στη Θεότητα του Χριστού και την μοναδικότητα της εκ Παρθένου Γεννήσεώς Του, ευνοώντας μια ολόκληρη σειρά αρχαίων (όπως λ.χ. οι «αντιδικομαριανίτες») και νέων (ως οι Προτεστάντες) αιρέσεων, που θεωρούν ότι η Παναγία μας δεν παρέμεινε Αειπάρθενος, ή ακόμη εκείνων που διδάσκουν ότι ο Ιησούς Χριστός υπήρξε φυσικό παιδί του Μνήστορος Ιωσήφ (Γνωστικοί, Μασόνοι, Θεοσοφιστές).
- 5. Βιβλιοπρόταση: «Η αιρετική απεικόνιση της «Αγίας Οικογένειας» Γιατί είναι ξένη και απόβλητη» – Μοναχός Σεραφείμ. Πληροφορίες για το βιβλίο ΕΔΩ.
6. (αποσπάσματα) Η αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας». Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ «Ἡ αἱρετική ἀπεικόνιση τῆς «ἁγίας οἰκογενείας». Γιατί είναι ξένη και απόβλητη».
Δημοσιεύουμε – κατόπιν ειδικής αδείας του συγγραφέως -ολόκληρο το ζ' κεφάλαιο και αποσπάσματα της εισαγωγής, των κεφαλαίων β' καί η καί της τελικής συνόψεως, προς καλύτερη γνωριμία των αδελφών με τον όλο σχετικό προβληματισμό της αμάρτυρης και καινοφανούς απεικονίσεως αυτής της λεγομένης «αγίας οικογένειας», η οποία υπονομεύει με εποπτικό τρόπο το δόγμα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου και, συνεπώς, και το δόγμα της τελείας Θεότητος του Χριστού και Θεού ημών.
Α. Εισαγωγή
[……………….] Η παρθενία της Παναγίας μας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της Ενανθρωπήσεως του Θεού και γι αὐτὸ και σαφή απόδειξη της Θεότητας του Χριστού, έναντι πάντων των αιρετικών, όπως αναπτύσσουμε κατωτέρω· κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά: «Ένα μόνον είναι στον Θεό αδύνατο, να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, προ της καθάρσεως· γι’ αυτό υπήρχε απόλυτη ανάγκη για μία τελείως αμόλυντη και καθαρώτατη Παρθένο, για την κυοφορία και την γέννηση του εραστή και δοτήρα της καθαρότητας» [4]. Γι’ αυτόν το λόγο και υφίστανται από παλαιά η τιμή και υπόληψή Της πόλεμο εκ μέρους των παντοίων εχθρών της Εκκλησίας, των Ιουδαίων, των Γνωστικών, αλλά και των σημερινών απογόνων του Γνωστικισμού, των Μασόνων και Νεοεποχιτών -Θεοσοφιστών [5].
Τα τελευταία έτη έχει λάβει ιδιαιτέρως ευρεία διάδοση, πρωτίστως εξ αιτίας του γενικού θεολογικού και δογματικού ληθάργου, η λεγομένη εικόνα της «αγίας οικογενείας». Η εν λόγω εικόνα, οι ιστορικές απαρχές της οποίας ευρίσκονται στην Δύση, παρουσιάζει – κατά κανόνα εναγκαλιζόμενες – μία γυναικεία μορφή, μία ανδρική, νέου συνήθως ανδρός, και ενός παιδιού εν τω μέσω αυτών. Σε ακόμη χειρότερες εκδόσεις της εμφανίζονται εναγκαλιζόμενοι ο ανήρ και η γυνή σε περισσότερο «οικεία» στάση, και το παιδί παραπλεύρως, στην αγκάλη της μητέρας του. Και η βλάσφημη αυτή παράσταση, με όλα τα συνειρμικά μηνύματα που φέρει, υποτίθεται ότι παριστά την Θεοτόκο, τον Μνήστορα Ιωσήφ και το παιδίον Ιησούν.
Ο «Κερδώος Ερμής» έχει πετύχει την αγοραστική διάθεση της εικαστικής αυτής θεολογικής πλάνης σε καταστήματα προσκυνητών στην Αγία Γη, αλλά και στην περισσότερο παραδοσιακή Ελλάδα, μέχρι και στην Ουρανούπολη, πόλη των προσκυνητών, αλλά και στην Πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, τις Καρυές.
Η εκκλησιαστική τέχνη, όμως, είναι απαραιτήτως δογματική με ποιμαντικό προσανατολισμό και δεν αφίνει ασαφή περιθώρια για συναισθηματισμούς, φαντασία και λυρισμό, εικαστικές πρωτοτυπίες η αρχιτεκτονικούς ακροβατισμούς [6]. Όπως κάθε τι στην Εκκλησία έχει και αυτή αιώνια, Χριστοκεντρική, Θεανθρωποκεντρική προοπτική και έτσι καθίσταται τέχνη χάριν της Σωτηρίας και όχι «ars gratiae artis» («τέχνη χάριν της τέχνης»). Για τον λόγο αυτό, σύμφωνα με την διδασκαλία των Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου, η εκκλησιαστική εικονογραφία πρέπει να διέπεται από δογματική ακρίβεια.
Στο παρόν κείμενο επιθυμούμε να αποτυπώσουμε την τεκμηριωμένη ανησυχία μας για την διάδοση της απεικονίσεως της «αγίας οικογενείας» αλλά και το σαφώς νεοεποχίτικο νόημά της. Η αιφνίδια διάδοσή της μεταξύ και των Ορθοδόξων δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχετη με την πρόοδο της αιρέσεως του Οικουμενισμού, όσο και των νεο-εποχιτικών ρευμάτων, τα οποία προσπαθούν να διεισδύσουν στην Εκκλησία μας και πρωτίστως επιφέρουν την σταδιακή νέκρωση η μετάλλαξη των ορθοδόξων θεολογικών «αντι-σωμάτων».
Β. Η δυτική προέλευση και αποδοχή της παραστάσεως της «αγίας οικογενείας»
Β.1. Η απεικόνιση δεν μαρτυρείται στην χριστιανική αρχαιότητα
Ο πολύς περί την ιστορία της χριστιανικής τέχνης ομότιμος Καθηγητής Κωνσταντίνος Καλοκύρης στο σύγγραμμά του «Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν της Ανατολής και της Δύσεως» [7], εντοπίζει την προέλευση της παραστάσεως της «αγίας οικογενείας» και την εξάπλωσή της κυρίως στην Δύση· «Δεν είναι πολύ συνήθης εις την Ανατολήν η αυτοτελής παράστασις της αγίας Οικογενείας, ως είναι εις την Δύσιν. Αύτη διακρίνεται εις στενωτέραν και ευρυτέραν. Την στενωτέραν αγίαν Οικογένειαν αποτελούν, ως είναι ευνόητον, η Θεοτόκος, ο Χριστός και ο Ιωσήφ, η πάλιν η Θεοτόκος, ο Χριστός και η αγία Άννα. Η ευρυτέρα αγία Οικογένεια προκύπτει δια της προσθήκης της Ελισάβετ και του Προδρόμου. Η απεικόνισις του Χριστού, της Θεοτόκου και του Ιωσήφ είναι γνωστή από τα παλαιοχριστιανικά μνημεία (σαρκοφάγους κ.λ.π.)».
Την τελευταία αυτή πληροφορία, περί της ιστορήσεως σε αρχαίες χριστιανικές σαρκοφάγους της παραστάσεως των τριών προσώπων Χριστού, Θεοτόκου και Μνήστορος Ιωσήφ, ο Καθηγητής Καλοκύρης αρύεται από το γαλλικό «Λεξικό της Χριστιανικής Αρχαιολογίας και της Λατρείας», από το εκεί σχετικό λήμμα του Η. Leclercq [8], όπου και παραπέμπει [9]. Η είδηση αυτή φαινομενικώς δικαιώνει την εξάπλωση της απεικονίσεως αυτής, αφού ανάγεται, δήθεν, στην χριστιανική αρχαιότητα. Ωστόσο, η προσεκτική αναδίφηση του συγκεκριμένου λήμματος του H. Leclercq παρουσιάζει πιο ενδιαφέροντα για το θέμα μας στοιχεία, και εν τέλει καταρρίπτει την αρχαιότητα της απεικονίσεως της «αγίας οικογενείας».
Κατά τον Leclercq «η καθολική εικαστική συνεχίζοντας την χριστιανική εικονογραφία, έχει αλλοιώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό προσκυνητών τύπων και συμβόλων, τα οποία υποκατέστησε με άλλα, θεωρούμενα περισσότερο εποικοδομητικά […] Η ιταλική φαντασία προώθησε περαιτέρω τις καταστροφές της, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε στην αρχαιότητα τα πρότυπα των τύπων στους οποίους ήθελε να προσδώσει υπόληψη· και έτσι έγινε και εξήλθε των κατακομβών η «αγία οικογένεια»»[ 11].
Σύμφωνα με τα παραπάνω, αίρεται εντελώς η αναγωγή της απεικονίσεως της «αγίας οικογενείας» στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους. […………………………………..]
Η εικόνα που «πάσχει» δογματικώς !!!
Ζ. Ο Μνήστωρ Ιωσήφ
Κατά την εκκλησιαστική ιστορία ο Μνήστωρ και φύλαξ της Θεοτόκου, ο υιός Ηλί, έχοντας περιέλθει σε χηρεία, προ της οποίας είχε αποκτήσει τέσσερις υιούς (τους λεγομένους στα Ευαγγέλια «αδελφούς του Κυρίου») και δύο θυγατέρες [77], «διήγεν εν χηρεία και σωφροσύνη ο Ιωσήφ· ετών γαρ ην περίπου εβδομήκοντα» [78].
Η ιερά υμνογραφία την Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν, στον εορτασμό της μνήμης του Μνήστορος, συμπυκνώνει την περί αυτού διδαχή της Εκκλησίας· αναφέρει την γεροντική του ηλικία κατά την Γέννηση του Χριστού, ότι δηλαδή «των Προφητών τας προρρήσεις είδεν εν γήρα σαφώς, ο Ιωσήφ ο Μνήστωρ», αλλά και ότι ήταν μόνον νομιζόμενος πατήρ του Ιησού, «Χριστού πατήρ νομιζόμενος», και ότι «την μόνην εν γυναιξί, καθαράν και άμωμον, μάκαρ Ιωσήφ συ εμνηστεύσω, τηρών Παρθένον αγνήν, προς υποδοχήν του Ποιήσαντος»· επίσης, ότι κράτησε στην αγκάλη του τον Θεάνθρωπο και τον υπηρέτησε με ευλάβεια ως άγγελος, «ίστασο Θεώ σαρκί νηπιάσαντι, σοφέ Ιωσήφ διακονούμενος, ώσπερ Άγγελος» και ότι η επαφή με τον Χριστό καθαγίασε τον Μνήστορα Ιωσήφ σαρκί και πνεύματι [79].
Ο Μνήστωρ Ιωσήφ χρηματίζει, προσέτι, σύμφωνα με την ιερά υμνογραφία, και μάρτυρας της παρθενίας της Θεοτόκου έναντι των Ιερέων οι οποίοι Την ανέθεσαν σε εκείνον [80]· αυτό δηλώνει και ο γνωστότατος ύμνος «Κατεπλάγη Ιωσήφ το υπέρ φύσιν θεωρών» [81], ο οποίος καταλήγει: «και μαρτυρών ο Μνήστωρ Σου και φύλαξ τοις ιερεύσιν εκραύγαζε· Παρθένος τίκτει και μετά τόκον πάλιν μένει Παρθένος».
Κατά την αυθεντία της Εκκλησίας, η μνηστεία της Παρθένου με τον δίκαιο Ιωσήφ είχε ως σκοπό να προφυλάξει ακριβώς την παρθενία της μελλοντικής Θεοτόκου· διότι, γνωρίζοντας ο διάβολος την προφητεία του Ησαΐα περί της Γεννήσεως του Μεσσία εκ Παρθένου (Ησ. 7, 14), θα επιβουλευόταν με έμμεσους τρόπους την παρθενία Της· έτσι «η τοιαύτη κατάστασις [η μνηστεία], μη θίξασα την παρθενίαν της Θεοτόκου, ένα μόνον λόγον και σκοπόν είχε κατά τον ιερόν Δαμασκηνόν [82]· την προφύλαξιν ακριβώς της παρθενίας της Μαρίας δι “εξαπατήσεως” του Διαβόλου». Ο Χριστός ήταν «νομικό τέκνο» του φαινομενικού αυτού γάμου, για την εξασφάλιση της θέσεώς του στην ανθρώπινη κοινωνία και την προφύλαξη της τιμής της Μητέρας Του [83].
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύοντας το σχετικό εδάφιο του Ευαγγελιστού Ματθαίου συμπεραίνει, ότι όχι μόνον η Θεοτόκος, όπως θα δούμε, αλλ’ ακόμη και ο Άγιος Ιωσήφ ο Μνήστωρ, μετά την βίωση του υπερφυούς μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως, να αποβούν πράγματι σύζυγοι ήταν αδύνατον (εμείς βέβαια, προσθέτουμε, ως αυτονόητο ότι και να φέρονται με οικειότητα)· «αυτό που από όσα λέχθηκαν φαινόταν αυτονόητο και παραδεκτό, τούτο εν συνεχεία αφήνει να το καταλάβεις εσύ [μόνος σου]· ότι δηλαδή ούτε και μετά από αυτά, Αυτήν που έγινε μητέρα με τέτοιο τρόπο και καταξιώθηκε καινούργιων ωδίνων και παραδόξου λοχείας, εκείνος όντας δίκαιος, θα είχε ανεχθεί να την γνωρίσει. Διότι αν την εγνώρισε και την είχε σε θέση γυναικός, πως την αναθέτει [ο Εσταυρωμένος] στο μαθητή, ως απροστάτευτη και μη έχουσα κανέναν;» [84]
Η μομφή κατά της αρετής της Παναγίας και του Μνήστορος από την σύγχρονη απεικόνιση της «αγίας οικογενείας» γίνεται ακόμη πιο εύκολα αντιληπτή, όταν αναλύσουμε την λεπτότητα των αρετών.
Η διδασκαλία της Εκκλησίας μας, η οποία μας καθοδηγεί προς την τελειότητα, αποσκοπεί στο να μας απαλλάξει από οποιαδήποτε εμπαθή αντιμετώπιση των πραγμάτων· έτσι, ως τήρηση της παρθενίας δεν νοείται μόνον η αποφυγή της πράξεως της πορνικής μείξεως, αλλ’ αναλογικώς και όσα οδηγούν σε αυτήν, όραση επιθυμίας, λογισμοί, εναγκαλισμοί, κ.ο.κ.· οι ιεροί Κανόνες, ως μέσα προληπτικά η θεραπευτικά κατά της αμαρτίας, είναι εν προκειμένω σαφείς για την κατά της αγνότητας βλάβη από τις κινήσεις «οικειότητας», εναγκαλισμούς κ.ο.κ. [85]
- Η χειρονομία εναγκαλισμού και η προσέγγιση της μορφής του δήθεν Μνήστορος προς αυτήν της Μαρίας, είναι και εξ άλλης επόψεως μεμπτή: δεικνύει και θράσος («παρρησία»), εντελώς ξένη προς τους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι, κατά τον Άγιο Αββά Δωρόθεο, δεν πρέπει ούτε στα μάτια να κοιτάζουν τον συνάνθρωπό τους, τηρώντας την ταπεινοφροσύνη· «και ίνα σπουδάζωμεν μηδέ ανανεύειν εις τα πρόσωπα αλλήλων· και τούτο γαρ, ως είπέ τις των γερόντων, είδός εστι παρρησίας» [86].
Ουσιαστικώς η απεικόνιση ανατρέπει την όλη αποστολή του Μνήστορος, ο οποίος δόθηκε ως μάρτυς της παρθενίας της Παναγίας και προστάτης Της, διότι Αυτή αποτελεί μόνον του Θεού «Νύμφην ανύμφευτον». Η «αγία οικογένεια» δεν διασώζει εικαστικώς ούτε την αρετή και κοσμιότητα του σώφρονος Μνήστορος Ιωσήφ, ούτε τον σεβασμό του έναντι του επιτελεσθέντος μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως, ούτε τον αρχικό δισταγμό του έναντι της απορρήτου Συλλήψεως του Θεανθρώπου, συνήθως ούτε καν την γεροντική του ηλικία.
Τα εσφαλμένα μηνύματα αυτά, όμως, αποτελούν «μέλι στο ψωμί» μιας ευρείας κλίμακας συγχρόνων αιρέσεων και παραθρησκειών.
Η. Ο μασονικός και θεοσοφικός αποκρυφισμός κατά της Αειπαρθένου Θεοτόκου
Η.1. Οι αρχαίοι Γνωστικοί
[……………….] Από τους αρχαίους αιρετικούς παρόμοιες διδασκαλίες είχαν και οι Μεσσαλιανοί η Ευχίτες, αίρεση η οποία δέχθηκε τις γνωστικιστικές, μανιχαϊκές επιδράσεις και τις μετέδωσε και σε μεταγενέστερους Γνωστικούς, όπως είναι οι Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι [97]. Σύμφωνα με τις πληροφορίες του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, οι Μεσσαλιανοί μεταξύ των άλλων δογμάτων τους, είχαν και τα εξής [98]: ότι τα κακά υπάρχουν εκ φύσεως, ότι και προ της πτώσεως ο Αδάμ έσμιξε με την Εύα απαθώς, ότι η Μαρία δεν συνέλαβε ασπόρως τον Λόγο, ότι πρέπει οι άνθρωποι να αποκτήσουν δύο ειδών ψυχές, μία όπως αυτή όλων των ανθρώπων και μία επουράνια, κ.λπ. Είναι φανερές και εδώ τόσο η πολεμική κατά της παρθενίας της Θεοτόκου, όσο και η πλάνη περί δήθεν πρωτογόνου και όχι μεταπτωτικής εισαγωγής της γαμικής σχέσεως, αντιθέτως προς ο,τι δογματίζει η Εκκλησία βασιζόμενη στην Αγία Γραφή, δηλαδή περί της αρχεγόνου παρθενίας των πρωτοπλάστων Αδάμ και Εύας [99].
Η.2. Οι σύγχρονοι αποκρυφιστέςΟι αρχαίοι γνωστικοί μύθοι, με διαδικασία που δεν είναι της παρούσης γραφής, μεταφέρθηκαν στις σύγχρονες μυστικές ομάδες, τα γνωστά «υπόγεια ρεύματα».
Γράφει ο Εδουάρδος Συρέ στο βιβλίο του Οι Μεγάλοι Μύστες, σημαντικότατο έργο του σύγχρονου θεοσοφισμού (προλογισμένο δε σε μια ελληνική του έκδοση από τον πασίγνωστο Μασόνο «θεολόγο» Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Νικόλαο Λούβαρι): «Φαίνεται ότι στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες ο Ιησούς λατρευόταν σαν γυιός της Μαρίας και του Ιωσήφ, αφού ο Ματθαίος μας δίνει το γενεαλογικό δένδρο του Ιωσήφ, για να αποδείξη ότι κατάγεται από το Δαυΐδ. Στο σημείο αυτό χωρίς αμφιβολία, όπως και σε μερικές άλλες γνωστικές αιρέσεις, θεωρούσαν τον Ιησού γυιό του Αιωνίου, όπως το Σαμουήλ αργότερα. Η παράδοσι στην προσπάθειά της ν’ αποδείξη την υπερφυσική καταγωγή του Ιησού ύφανε τον πέπλο της το χρυσό και γαλάζιο, την ιστορία του Ιωσήφ και της Μαρίας, τον Ευαγγελισμό και όλα τα σχετικά με την παιδική ηλικία της Μαρίας στο ναό» [100].
Ο περίφημος Αμερικανός Μασόνος Albert Pike (1809-1891), στο έργο του «Ήθη και Δόγματα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου του Ελευθέρου Τεκτονισμού», επαναλαμβάνει – καταφάσκων – την αντίληψη, ότι ο Ιησούς ήταν γυιός της Μαρίας και του Ιωσήφ και ότι η Μαρία αντιστοιχεί στην Αφροδίτη! [101] [……………….]
ΣΥΝΟΨΗ
[……………….] 6. Κατά την σύμφωνη γνώμη όλης της Εκκλησίας, η αειπαρθενία της Παναγίας, δηλ. η τήρηση της Παρθενίας Της όχι μόνον προ της Γεννήσεως του Χριστού, μετά την Σύλληψη, αλλά και κατά τον τοκετό και μετά από αυτόν, αποτελεί απόδειξη της Θεότητας του Χριστού· διότι μόνον ο Χριστός ως Θεός ήταν δυνατό να συλληφθεί από Παρθένο, να διατηρήσει την της μητρός παρθενία κατά τον τοκετό, αλλά και να προσδιορίσει με το θαύμα της Ενανθρωπήσεώς Του και την υπόλοιπη υπερφυή ζωή της Παναγίας Μητέρας Του. Επίσης, αν ο Χριστός δεν είχε γεννηθεί από παρθένο, δεν θα είχε επιτευχθεί η ανακαίνιση της ανθρωπίνης φύσεως. Κατά συνέπεια, η περί του αντιθέτου υπόνοια, που καλλιεργείται με την εν λόγω απεικόνιση, ότι υπήρξε συζυγική, οικογενειακή σχέση του Μνήστορος με την Παναγία, αποτελεί πόλεμο κατά της Θεότητας του Χριστού και της υποστάσεως της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα Του.
7. Ως εκ τούτου η απεικόνιση της «αγίας οικογενείας» παραβιάζει και τον απαράβατο ορθόδοξο όρο της εναρμονίσεως των ιερών Εικόνων με την δογματική διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία αποτυπώθηκε στην εικονογραφική παράδοση. Οι περισσσότερες Εικόνες της Παναγίας απεικονίζουν Αυτήν και τον Υιόν και Θεόν Της στην αγκάλη Της. Το ίδιο και η Εικόνα της Πλατυτέρας στους Ναούς, η οποία έχει ειδική και μέγιστη, κατ’ εξοχήν δογματική, σημασία.
8. Στην Αγία Γραφή τονίζεται η ιδιαίτερη σχέση της Θεοτόκου με τον εξ Αυτής γεννηθέντα εκ Πνεύματος Αγίου Χριστόν. Η Παναγία αναφέρεται στην Αγία Γραφή ως «η μήτηρ του Ιησού» και ο Χριστός ως «ο υιός αυτής». Το μήνυμα της απεικονίσεως της «αγίας οικογενείας», είναι εντελώς διαφορετικό και προσβάλλει την ιδιαιτερότητα της σχέσεως της Παρθένου και Θεοτόκου προς τον εξ αυτής Γεννηθέντα, διότι προσθέτει και την μορφή του Μνήστορος Ιωσήφ σε θέση ισότιμου γονέως· συνεπώς η «αγία οικογένεια» αντιφέρεται και προς την Αγία Γραφή.
9. Η επιδεικνυόμενη οικειότητα των εικονιζομένων προσώπων στην «αγία οικογένεια» είναι για τους Χριστιανούς παντελώς ανάξια της αρετής του Μνήστορος Ιωσήφ, αδικεί δε και υπονομεύει το ρόλο του ως ουσιαστικού κηδεμόνα της Θεοτόκου και προστάτη της παρθενίας Της· δυσφημεί βέβαια και προσβάλλει πολύ περισσότερο την παναγιότητα της Θεοτόκου, την πασίγνωστη, παντελή υπέρβαση κάθε σαρκικής κινήσεως ψυχής και σώματος της Θεομήτορος, η οποία είναι η «μόνη αγνή, μόνη ευλογημένη», η «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφίμ» και η Οποία δεν θα ανεχόταν ποτέ κανέναν εναγκαλισμό και καμμία οικειότητα από έναν άνδρα.
10. Ακόμη και αν η εν λόγω απεικόνιση δεν ήταν προβληματική ως προς την προέλευσή της, όμως καθίσταται στο εξής απορριπτέα, ιδιαιτέρως στην εποχή μας. Ο λόγος είναι ότι υποβοηθεί τις, σήμερα ιδιαιτέρως διαδεδομένες, αποκρυφιστικές μυστικές διδασκαλίες της Νέας Εποχής (New Age) για την σημασία της «θηλυκής πλευράς του θεού» και του έρωτα μεταξύ των θεοτήτων, με ιδιαίτερα διαστρεβλωτικές αναφορές των αρχαίων και νεωτέρων αιρετικών, αποκρυφιστών, Μασόνων και Θεοσοφιστών εναντίον της Θεοτόκου Μαρίας και του Μνήστορος Ιωσήφ.
7. ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ
[4]. Μετάφραση από Ομιλία ΝΒ , Κατά την εις τα άγια των αγίων είσοδον της Πανυπεράγνου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου 6, ΕΠΕ 11, 244ε.
[5]. Το ότι η Μασονία αποτελεί την συνέχεια του αρχαίου Γνωστικισμού προκύπτει από τα θετικώτατα περί Γνώσεως (Γνωστικισμού) σχόλια Μασόνων και Θεοσοφιστών συγγραφέων, όπως λ.χ. του Édouard Schuré περί του Γνωστικού Μάνεντος: «Ο χριστιανικός όμως εσωτερισμός δεν συγκροτείται σε γερές βάσεις παρά μονάχα κατά τον τέταρτο αιώνα με τον γεμάτο μυστικοπάθεια και ισχυρό Μανές, τον πατέρα του Μανιχαϊσμού. Ήταν η πρώτη απόπειρα για να εισχωρήσει το εωσφορικό ρεύμα μέσα στο χριστιανικό ρεύμα.
Καμμία θρησκευτική προσωπικότητα δεν παραμορφώθηκε κατά τρόπο τόσο υβριστικό […] Παρ’ όλα αυτά, η μεγάλη του προσωπικότητα άφησε τη σφραγίδα της πάνω στη φανατισμένη οργή που προκάλεσε και στις αδελφότητες που εμπνεύστηκαν από τις θεωρίες του» (Από τη σφίγγα στον Χριστό· η θεία εξέλιξη, μτφρ. Βάρδας Σκληρός, εκδ. «Πύρινος Κόσμος», Αθήνα 1992, σελ. 426 )· επίσης, από τις μελέτες άλλων ανεξάρτητων ερευνητών, ως του Gilles Quispel, ο οποίος στο σύγγραμμά του Η Γνώση ως παγκόσμια θρησκεία (Gnosis als Weltreligion, Origo Verlag, Zürich 1972[2]) επισημαίνει τον γνωστικιστικό χαρακτήρα των αναρίθμητων συγχρόνων μυστικών «κινήσεων», Μασονίας, Ροδοσταύρων κ.α. (σελ. 75: «Wie viele gnostizierende Bewegungen und Sekten es in der Neuzeit seit Jakob Boehme gegeben hat, ist nicht so leicht zu sagen; ihre Namen sind Rosenkreuzerei, Freimaurerei, “Legio”»).
Ο Γνωστικισμός, με την μεταφυσική, οντολογική του διαρχία (ισοστάθμια πάλη καλού Θεού και κακής ύλης, φωτός και σκότους, πρβλ. Κ. ΣΚΟΥΤΕΡΗΣ, Ιστορία δογμάτων, τομ. Α', Αθήνα 1998, σελ.329-334) αποτελεί καθαρώς και εκπεφρασμένως σατανικόν εφεύρημα τόσον, ώστε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός να αναφωνεί περί των Γνωστικών Μανιχαίων: «Ακούσατε, τι λέγουσιν οι επικατάρατοι Μανιχαίοι, οι εσκοτισμένοι περί το φως, το στόμα του διαβόλου. Λέγουσιν, ότι η ύλη επολέμησε μετά του Θεού και απέσπασε μέρος απ’ αυτού […] Κρείττόν εστιν ιουδαΐσαι και Ιουδαίον αποθανείν ήπερ κοινωνήσαι τοις Μανιχαίοις. Ω από των Μανιχαίων. Ακούσατε δη προς Θεού, ω άνδρες, τι φησιν ο θεόλεστος Μάνης» (Κατά Μανιχαίων 67, PG 94, 1561C.D.). Βεβαίως, στον βαθμό που ο σημερινός Ιουδαϊσμός έχει αποδεχθεί την θεολογική διδασκαλία της Καββαλά, της λευκής του μαγείας, είναι επίσης Γνωστικισμός, όπως άλλωστε είναι και η (αποδεδειγμένως) καββαλο-κεντρική Μασονία, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον σατανικό Albert Pike και τους θεοσοφικούς-μασονικούς κύκλους περί την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ και τους συνεχιστές της. Περί του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού Γνωστικισμού, καθώς και της σχέσεώς του με τις Μυστικές Εταιρείες και τον Προτεσταντισμό βλ. επίσης τα σπουδαία κείμενα Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ, Γνωστικοί-Γνωστικισμός.
[6]. Συνέβη, σε τοιχογραφία που αναπαριστούσε την εμφάνιση Αγγέλου, να έχει ζωγραφισθεί περιστέρι που τρόμαξε με την αγγελοφάνεια και φτερούγισε μακριά. Τούτο δε, παρά την δογματική αλήθεια ότι το φως δια των οποίων οι Άγγελοι (ως ετερόφωτοι οι ίδιοι) φωταγωγούν αλλήλους (ιεραρχικώς) και τους ανθρώπους είναι το άκτιστον Φως της Θεότητος και ότι το Φως αυτό, το άκτιστο, δεν είναι ορατό παρά μόνο σε κτίσματα νοερά (αγγέλους, ανθρώπους και δαίμονες) και όχι σε ζώα. Αυτό το γεγονός δεικνύει την ανάγκη της θεολογικής αρτιότητας του εικονογράφου η τουλάχιστον της πιστής κατακολουθήσεως των παραδεδομένων εικονιστικών προτύπων. Βλ. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον 6, 9,21 («Αλλά και τη προς Θεόν νεύσει και υπουργία το φως τούτ’ έχοντες οι άγγελοι, παριστάσι μη μόνον ουκ είναι φύσιν αυτοίς τουτί το φως, αλλ’ ουδέ φυσικώς αυτοίς προσείναι») και Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 1,3,27 («Ει ζώον άλογον ετύγχανε τότε παρόν επί του όρους, άρ’ αν ήσθετο του τον ήλιον υπερλάμψαντος εκείνου φέγγους; Ουκ έγωγε οίμαι· και γαρ ουδέ της περιλαμψάσης δόξης Κυρίου τους ποιμένας επί τη του Χριστού γεννήσει αισθέσθαι γέγραπται τα ποίμνια»). Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου του Παλαμά Συγγράμματα, τομ. Γ', Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 399 και τομ. Α , Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 438 – αντιστοίχως.
[7]. Εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1972.
[8]. H. LECLERCQ, «Famille (Sainte)» εν F. CABROL-H. LECLERCQ, Dictionnaire d’Archéologie Chrétienne et de Liturgie, tome 5 (première partie), Paris 1922, 1102-1107.
[9]. Κ. ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ, «Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν της Ανατολής και της Δύσεως, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 85.
[10]. H. LECLERCQ, ενθ’ ανωτ., 1103· «La fresque du cimetière de Domitille a changé d’interprétation; elle est redevenue ce qu’elle a été dès l’origine; la représentation d’une famille chrétienne et c’est le P. Garrucci lui-même qui, dans son Histoire de l’art chrétien, a reconnu que les saintes familles sont toutes modernes».
[11]. H. LECLERCQ, ενθ’ ανωτ., 1102ε. «L’imagerie catholique, en prenant la succession de l’iconographie chrétienne, a altéré un certain nombre de symboles et de types vénérables auxquels elle en a substitué d’autres réputés plus édifiants! […] L’imagination italienne poussa plus loin ses ravages, elle prétendit découvrir dans l’antiquité des modèles aux types qu’elle voulait accréditer: ce fut ainsi qu’on vit sortir des catacombes la “sainte famille”».
[………………]
[77]. Βλ. το κείμενο του Αγίου Επιφανίου Κύπρου (από το Πανάριον) και τα λοιπά κείμενα τα παρατιθέμενα στο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ, Ερωτήσεις και Αποκρίσεις 153 PG 89, 812Β.C, αλλά και την αμέσως ακόλουθη παραπομπή.
[78]. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ, Περί του Βίου της Υπεραγίας Θεοτόκου 7 PG 120, 196Α.
[79]. «Όλος επαφή τη θεία πανεύφημε, καθαγιασθείς ψυχή και σώματι, μεταβέβηκας προς άΰλους μονάς». Εκ της ως άνω ακολουθίας (ευρισκομένης στο Μηναίο του Δεκεμβρίου, μετά τις 26), αντιστοίχως στο 2ο κεκραγάριο του Εσπερινού, στο 1ο τροπάριο της α ᾠδῆς, το 1ο της δ ᾠδῆς, το 2ο της γ καὶ το 2ο και 3ο της στ .
[80]. Βλ. περί της σχετικής απεικονίσεως και παραδόσεως, Κ. ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ, ενθ’ ανωτ., σελ. 109-111.
[81]. Θεοτοκίον των καθισμάτων της α στιχολογίας του Όρθρου της Κυριακής του δ ἤχου.
[82]. Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως 14 (87) PG 94, 1160B· «Η δε μνηστεία, φυλακή τε της Παρθένου υπήρχε, και του τας παρθένους επιτηρούντος αποβουκόλημα».
[83]. ΙΩ. ΟΡ. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, ενθ’ ανωτ., σελ. 116ε. Βλ. τις σχετικές θεολογικές γνώμες στο εξαίρετο αυτό έργο.
Υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι ο Μνήστωρ Ιωσήφ δεν ήταν χήρος, αλλά δια βίου παρθενεύων: ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΣ, Θεολογικόν, τύποις του Χρόνου, Βενετία 1872, σελ. 503· «Οι μεν φασι τον Ιωσήφ χηρεύσαντα μνηστευθήναι τη παρθένω· τους δε εκ της προτέρας γαμετής υιούς αυτώ γεγονότας αδελφούς του Κυρίου καλείσθαι· τοις δε, μάλλον εναλήθως έοικεν έχον τον Ιωσήφ δια βίου παντός παρθενίαν ασκήσαι».
[84]. Μετάφραση από Εις το κατά Ματθαίον 5,3 PG 57, 58.
[85]. Ο 11ος ι. Κανών του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτού προσδιορίζει το θεραπευτικό κανόνα που λαμβάνει «η εις ασπασμούς ανδρός ελθούσα και επαφάς, μη μέντοι διαφθαρείσα». Βεβαίως, αυτά δεν ισχύουν για τις εγγάμους, αλλ’ η Παναγία μας δεν ήταν ούτε έγγαμος. Η εν λόγω απεικόνιση ανατρέπει τα αυτονόητα. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1990, σελ. 706.
[86]. Διδασκαλία Δ – Περί θείου φόβου 54, ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ, Έργα Ασκητικά, εκδ. «Ετοιμασία», Καρέας 1993, σελ. 156 (PG 88, 1665D-1668A).
[87]. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Επιστολή προς Ιορδάνην Αρχιμανδρίτην περί του Τρισαγίου Ύμνου 3, PG 95,28B.
[88]. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ομιλία ΙΔ – Εις τον Ευαγγελισμόν της πανυπεράγνου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας PG 151, 172B.C· «… κυρίως γαρ ούσα φερωνύμως παρθένος, πάσαν είχε την της αγνείας παντελή παγκτησίαν, παρθένος ούσα και το σώμα και την ψυχήν, και τας της ψυχής δυνάμεις και τας του σώματος αισθήσεις πάσας μολυσμού παντός υπερανωκισμένας πλουτούσα».
[………………]
[97]. Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, Ελληνική Πατρολογία, τομ. Γ, εκδ. «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 121.123.
[98]. Περί αιρέσεων 80, PG 94, 732Α.Β.· «ιγ. Ότι φύσει τα κακά. ιδ. Ότι και προ της παραβάσεως απαθώς εκοινώνησεν ο Αδάμ τη Εύα. ιε. Ότι σπέρμα και Λόγος έπεσεν εις Μαρίαν. ιστ. Ότι δύο δει κτήσασθαι τον άνθρωπον ψυχάς, φασί· μίαν την κοινήν ανθρώποις και μίαν την επουράνιον» κ.α. Αυτά ας τα βλέπουν και όσοι σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν ότι ο γάμος ήταν προπτωτική πραγματικότητα.
[99]. Όπως ερμηνεύει ομοφώνως η Εκκλησία την παιδική αθωότητα των Προπατόρων Αδάμ και Εύας (Γεν. 2, 25), και τη μείξη τους μόνον συνεπεία της πτώσεως (Γεν. 4,1). Η εκ των προτέρων διάκριση του ανθρώπου σε άρρεν και θήλυ ήταν οικονομία Θεού, κατά την εκκλησιαστική ερμηνεία, ώστε σε περίπτωση παρακοής, όπως και έγινε, να μη μείνει χωρίς διαδοχή το ανθρώπινο γένος.
[100]. ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΣΥΡΕ, Οι Μεγάλοι Μύστες· εισαγωγή στην απόκρυφη διδασκαλία των θρησκειών, μτφρ. Ε. Ανδρουλιδάκη, εκδ. «Ενωμένοι Εκδότες», Αθήναι α.χ., σελ. 376.
[101]. ALBERT B. PIKE, Morals and Dogmas of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, Charleston, A.M. 5641, σελ. 564· «Paul of Samosata taught that Jesus Christ was the Son of Joseph and Mary» και σελ. 296· «It is the Statue of Olympian Jove, worshipped as the Father, in the Christian Church that was a Pagan Temple; it is the Statue of Venus, become the Virgin Mary».[4]
7. Παραπομπές
[1] Εργασία της Σοφίας Ντρέκου για την Αέναη επΑνάσταση
[5]. Το ότι η Μασονία αποτελεί την συνέχεια του αρχαίου Γνωστικισμού προκύπτει από τα θετικώτατα περί Γνώσεως (Γνωστικισμού) σχόλια Μασόνων και Θεοσοφιστών συγγραφέων, όπως λ.χ. του Édouard Schuré περί του Γνωστικού Μάνεντος: «Ο χριστιανικός όμως εσωτερισμός δεν συγκροτείται σε γερές βάσεις παρά μονάχα κατά τον τέταρτο αιώνα με τον γεμάτο μυστικοπάθεια και ισχυρό Μανές, τον πατέρα του Μανιχαϊσμού. Ήταν η πρώτη απόπειρα για να εισχωρήσει το εωσφορικό ρεύμα μέσα στο χριστιανικό ρεύμα.
Καμμία θρησκευτική προσωπικότητα δεν παραμορφώθηκε κατά τρόπο τόσο υβριστικό […] Παρ’ όλα αυτά, η μεγάλη του προσωπικότητα άφησε τη σφραγίδα της πάνω στη φανατισμένη οργή που προκάλεσε και στις αδελφότητες που εμπνεύστηκαν από τις θεωρίες του» (Από τη σφίγγα στον Χριστό· η θεία εξέλιξη, μτφρ. Βάρδας Σκληρός, εκδ. «Πύρινος Κόσμος», Αθήνα 1992, σελ. 426 )· επίσης, από τις μελέτες άλλων ανεξάρτητων ερευνητών, ως του Gilles Quispel, ο οποίος στο σύγγραμμά του Η Γνώση ως παγκόσμια θρησκεία (Gnosis als Weltreligion, Origo Verlag, Zürich 1972[2]) επισημαίνει τον γνωστικιστικό χαρακτήρα των αναρίθμητων συγχρόνων μυστικών «κινήσεων», Μασονίας, Ροδοσταύρων κ.α. (σελ. 75: «Wie viele gnostizierende Bewegungen und Sekten es in der Neuzeit seit Jakob Boehme gegeben hat, ist nicht so leicht zu sagen; ihre Namen sind Rosenkreuzerei, Freimaurerei, “Legio”»).
Ο Γνωστικισμός, με την μεταφυσική, οντολογική του διαρχία (ισοστάθμια πάλη καλού Θεού και κακής ύλης, φωτός και σκότους, πρβλ. Κ. ΣΚΟΥΤΕΡΗΣ, Ιστορία δογμάτων, τομ. Α', Αθήνα 1998, σελ.329-334) αποτελεί καθαρώς και εκπεφρασμένως σατανικόν εφεύρημα τόσον, ώστε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός να αναφωνεί περί των Γνωστικών Μανιχαίων: «Ακούσατε, τι λέγουσιν οι επικατάρατοι Μανιχαίοι, οι εσκοτισμένοι περί το φως, το στόμα του διαβόλου. Λέγουσιν, ότι η ύλη επολέμησε μετά του Θεού και απέσπασε μέρος απ’ αυτού […] Κρείττόν εστιν ιουδαΐσαι και Ιουδαίον αποθανείν ήπερ κοινωνήσαι τοις Μανιχαίοις. Ω από των Μανιχαίων. Ακούσατε δη προς Θεού, ω άνδρες, τι φησιν ο θεόλεστος Μάνης» (Κατά Μανιχαίων 67, PG 94, 1561C.D.). Βεβαίως, στον βαθμό που ο σημερινός Ιουδαϊσμός έχει αποδεχθεί την θεολογική διδασκαλία της Καββαλά, της λευκής του μαγείας, είναι επίσης Γνωστικισμός, όπως άλλωστε είναι και η (αποδεδειγμένως) καββαλο-κεντρική Μασονία, με χαρακτηριστικό εκπρόσωπο τον σατανικό Albert Pike και τους θεοσοφικούς-μασονικούς κύκλους περί την Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ και τους συνεχιστές της. Περί του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού Γνωστικισμού, καθώς και της σχέσεώς του με τις Μυστικές Εταιρείες και τον Προτεσταντισμό βλ. επίσης τα σπουδαία κείμενα Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ, Γνωστικοί-Γνωστικισμός.
[6]. Συνέβη, σε τοιχογραφία που αναπαριστούσε την εμφάνιση Αγγέλου, να έχει ζωγραφισθεί περιστέρι που τρόμαξε με την αγγελοφάνεια και φτερούγισε μακριά. Τούτο δε, παρά την δογματική αλήθεια ότι το φως δια των οποίων οι Άγγελοι (ως ετερόφωτοι οι ίδιοι) φωταγωγούν αλλήλους (ιεραρχικώς) και τους ανθρώπους είναι το άκτιστον Φως της Θεότητος και ότι το Φως αυτό, το άκτιστο, δεν είναι ορατό παρά μόνο σε κτίσματα νοερά (αγγέλους, ανθρώπους και δαίμονες) και όχι σε ζώα. Αυτό το γεγονός δεικνύει την ανάγκη της θεολογικής αρτιότητας του εικονογράφου η τουλάχιστον της πιστής κατακολουθήσεως των παραδεδομένων εικονιστικών προτύπων. Βλ. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Αντιρρητικός προς Ακίνδυνον 6, 9,21 («Αλλά και τη προς Θεόν νεύσει και υπουργία το φως τούτ’ έχοντες οι άγγελοι, παριστάσι μη μόνον ουκ είναι φύσιν αυτοίς τουτί το φως, αλλ’ ουδέ φυσικώς αυτοίς προσείναι») και Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων 1,3,27 («Ει ζώον άλογον ετύγχανε τότε παρόν επί του όρους, άρ’ αν ήσθετο του τον ήλιον υπερλάμψαντος εκείνου φέγγους; Ουκ έγωγε οίμαι· και γαρ ουδέ της περιλαμψάσης δόξης Κυρίου τους ποιμένας επί τη του Χριστού γεννήσει αισθέσθαι γέγραπται τα ποίμνια»). Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, Γρηγορίου του Παλαμά Συγγράμματα, τομ. Γ', Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 399 και τομ. Α , Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 438 – αντιστοίχως.
[7]. Εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1972.
[8]. H. LECLERCQ, «Famille (Sainte)» εν F. CABROL-H. LECLERCQ, Dictionnaire d’Archéologie Chrétienne et de Liturgie, tome 5 (première partie), Paris 1922, 1102-1107.
[9]. Κ. ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ, «Η Θεοτόκος εις την εικονογραφίαν της Ανατολής και της Δύσεως, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1972, σελ. 85.
[10]. H. LECLERCQ, ενθ’ ανωτ., 1103· «La fresque du cimetière de Domitille a changé d’interprétation; elle est redevenue ce qu’elle a été dès l’origine; la représentation d’une famille chrétienne et c’est le P. Garrucci lui-même qui, dans son Histoire de l’art chrétien, a reconnu que les saintes familles sont toutes modernes».
[11]. H. LECLERCQ, ενθ’ ανωτ., 1102ε. «L’imagerie catholique, en prenant la succession de l’iconographie chrétienne, a altéré un certain nombre de symboles et de types vénérables auxquels elle en a substitué d’autres réputés plus édifiants! […] L’imagination italienne poussa plus loin ses ravages, elle prétendit découvrir dans l’antiquité des modèles aux types qu’elle voulait accréditer: ce fut ainsi qu’on vit sortir des catacombes la “sainte famille”».
[………………]
[77]. Βλ. το κείμενο του Αγίου Επιφανίου Κύπρου (από το Πανάριον) και τα λοιπά κείμενα τα παρατιθέμενα στο ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ, Ερωτήσεις και Αποκρίσεις 153 PG 89, 812Β.C, αλλά και την αμέσως ακόλουθη παραπομπή.
[78]. ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ, Περί του Βίου της Υπεραγίας Θεοτόκου 7 PG 120, 196Α.
[79]. «Όλος επαφή τη θεία πανεύφημε, καθαγιασθείς ψυχή και σώματι, μεταβέβηκας προς άΰλους μονάς». Εκ της ως άνω ακολουθίας (ευρισκομένης στο Μηναίο του Δεκεμβρίου, μετά τις 26), αντιστοίχως στο 2ο κεκραγάριο του Εσπερινού, στο 1ο τροπάριο της α ᾠδῆς, το 1ο της δ ᾠδῆς, το 2ο της γ καὶ το 2ο και 3ο της στ .
[80]. Βλ. περί της σχετικής απεικονίσεως και παραδόσεως, Κ. ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ, ενθ’ ανωτ., σελ. 109-111.
[81]. Θεοτοκίον των καθισμάτων της α στιχολογίας του Όρθρου της Κυριακής του δ ἤχου.
[82]. Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως 14 (87) PG 94, 1160B· «Η δε μνηστεία, φυλακή τε της Παρθένου υπήρχε, και του τας παρθένους επιτηρούντος αποβουκόλημα».
[83]. ΙΩ. ΟΡ. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, ενθ’ ανωτ., σελ. 116ε. Βλ. τις σχετικές θεολογικές γνώμες στο εξαίρετο αυτό έργο.
Υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι ο Μνήστωρ Ιωσήφ δεν ήταν χήρος, αλλά δια βίου παρθενεύων: ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΒΟΥΛΓΑΡΙΣ, Θεολογικόν, τύποις του Χρόνου, Βενετία 1872, σελ. 503· «Οι μεν φασι τον Ιωσήφ χηρεύσαντα μνηστευθήναι τη παρθένω· τους δε εκ της προτέρας γαμετής υιούς αυτώ γεγονότας αδελφούς του Κυρίου καλείσθαι· τοις δε, μάλλον εναλήθως έοικεν έχον τον Ιωσήφ δια βίου παντός παρθενίαν ασκήσαι».
[84]. Μετάφραση από Εις το κατά Ματθαίον 5,3 PG 57, 58.
[85]. Ο 11ος ι. Κανών του Αγίου Ιωάννου του Νηστευτού προσδιορίζει το θεραπευτικό κανόνα που λαμβάνει «η εις ασπασμούς ανδρός ελθούσα και επαφάς, μη μέντοι διαφθαρείσα». Βεβαίως, αυτά δεν ισχύουν για τις εγγάμους, αλλ’ η Παναγία μας δεν ήταν ούτε έγγαμος. Η εν λόγω απεικόνιση ανατρέπει τα αυτονόητα. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, εκδ. «Αστήρ», Αθήναι 1990, σελ. 706.
[86]. Διδασκαλία Δ – Περί θείου φόβου 54, ΑΒΒΑΣ ΔΩΡΟΘΕΟΣ, Έργα Ασκητικά, εκδ. «Ετοιμασία», Καρέας 1993, σελ. 156 (PG 88, 1665D-1668A).
[87]. ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Επιστολή προς Ιορδάνην Αρχιμανδρίτην περί του Τρισαγίου Ύμνου 3, PG 95,28B.
[88]. ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ, Ομιλία ΙΔ – Εις τον Ευαγγελισμόν της πανυπεράγνου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας PG 151, 172B.C· «… κυρίως γαρ ούσα φερωνύμως παρθένος, πάσαν είχε την της αγνείας παντελή παγκτησίαν, παρθένος ούσα και το σώμα και την ψυχήν, και τας της ψυχής δυνάμεις και τας του σώματος αισθήσεις πάσας μολυσμού παντός υπερανωκισμένας πλουτούσα».
[………………]
[97]. Π.Κ. ΧΡΗΣΤΟΥ, Ελληνική Πατρολογία, τομ. Γ, εκδ. «Το Βυζάντιον», Θεσσαλονίκη 1987, σελ. 121.123.
[98]. Περί αιρέσεων 80, PG 94, 732Α.Β.· «ιγ. Ότι φύσει τα κακά. ιδ. Ότι και προ της παραβάσεως απαθώς εκοινώνησεν ο Αδάμ τη Εύα. ιε. Ότι σπέρμα και Λόγος έπεσεν εις Μαρίαν. ιστ. Ότι δύο δει κτήσασθαι τον άνθρωπον ψυχάς, φασί· μίαν την κοινήν ανθρώποις και μίαν την επουράνιον» κ.α. Αυτά ας τα βλέπουν και όσοι σύγχρονοι θεολόγοι διδάσκουν ότι ο γάμος ήταν προπτωτική πραγματικότητα.
[99]. Όπως ερμηνεύει ομοφώνως η Εκκλησία την παιδική αθωότητα των Προπατόρων Αδάμ και Εύας (Γεν. 2, 25), και τη μείξη τους μόνον συνεπεία της πτώσεως (Γεν. 4,1). Η εκ των προτέρων διάκριση του ανθρώπου σε άρρεν και θήλυ ήταν οικονομία Θεού, κατά την εκκλησιαστική ερμηνεία, ώστε σε περίπτωση παρακοής, όπως και έγινε, να μη μείνει χωρίς διαδοχή το ανθρώπινο γένος.
[100]. ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΣΥΡΕ, Οι Μεγάλοι Μύστες· εισαγωγή στην απόκρυφη διδασκαλία των θρησκειών, μτφρ. Ε. Ανδρουλιδάκη, εκδ. «Ενωμένοι Εκδότες», Αθήναι α.χ., σελ. 376.
[101]. ALBERT B. PIKE, Morals and Dogmas of the Ancient and Accepted Scottish Rite of Freemasonry, Charleston, A.M. 5641, σελ. 564· «Paul of Samosata taught that Jesus Christ was the Son of Joseph and Mary» και σελ. 296· «It is the Statue of Olympian Jove, worshipped as the Father, in the Christian Church that was a Pagan Temple; it is the Statue of Venus, become the Virgin Mary».[4]
7. Παραπομπές
[1] Εργασία της Σοφίας Ντρέκου για την Αέναη επΑνάσταση
[2] πρωτοπρεσβύτερος Παντελεήμων Κρούσκος, Θεολόγος, Εφημέριος Ι. Μητρ. Ναού Σωτήρος Χριστού Καλύμνου, iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr
[3] Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google
[4] (αποσπάσματα) Η αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας». Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ «Ἡ αἱρετική ἀπεικόνιση τῆς «ἁγίας οἰκογενείας». Γιατί είναι ξένη και απόβλητη».
[5] Οι εικόνες είναι από απλή αναζήτηση στην μηχανή της Google (δεν γνωρίζουμε τους ζωγράφους)
1η δημοσίευση 2 Οκτωβρίου 2013 στις 16:40 μ.μ
Τελευταία ενημέρωση και έλεγχος συνδέσμων:
15 Δεκεμβρίου 2017 στις 09:38 Sophia Ntrekou.gr
[3] Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google
[4] (αποσπάσματα) Η αιρετική απεικόνιση της «αγίας οικογενείας». Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Μοναχοῦ Σεραφείμ «Ἡ αἱρετική ἀπεικόνιση τῆς «ἁγίας οἰκογενείας». Γιατί είναι ξένη και απόβλητη».
[5] Οι εικόνες είναι από απλή αναζήτηση στην μηχανή της Google (δεν γνωρίζουμε τους ζωγράφους)
[6] Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | Sophia Ntrekou.gr
1η δημοσίευση 2 Οκτωβρίου 2013 στις 16:40 μ.μ
Τελευταία ενημέρωση και έλεγχος συνδέσμων:
15 Δεκεμβρίου 2017 στις 09:38 Sophia Ntrekou.gr
Η εργασία της Σοφίας Ντρέκου μεταφράστηκε και στα Αγγλικά
8. The Heretical Icon of the "Holy Family"
Holy Family, 2014
The main reason Orthodox Iconography is more about imitation than innovation is to prevent heretical concepts from entering the Church, since heresy can just as much be depicted in icons as written in books and proclaimed from the pulpit. One such innovation in Orthodox Iconography that began in America is the depiction of the "Holy Family", showing Christ either in the arms of both St. Joseph and the Virgin Mary, or in the arms of St. Joseph alone. While such depictions may seem innocent, they in fact display a lack of attention to essential matters of Orthodox doctrine.
Such depictions of the "Holy Family" are based on innovations of the Papacy, which has in modern times instituted a Feast of the Holy Family. As one Roman Catholic scholar has remarked, in contrasting the Papal feast centered on the Holy Family to the Christian Feasts of antiquity, “[The Feast of the Holy Family]...is a product of our modern age, the times to which we belong.”1 In traditional Orthodox Iconography, the Christ Child is properly portrayed, not alone with St. Joseph, but rather alone with His Mother, thereby stressing the dogma that He is “a Son without a father, Who was begotten of the Father without a mother before the ages.”2
In fact, to protect the faithful from an improper understanding of his fatherly role and his relationship to the Theotokos, traditional Orthodox Iconography downplays the figure of St. Joseph (without, of course, denigrating his person), just as the Church Fathers are also laconic when talking about him. For example, in the Icon of the Nativity of Christ, as Professor Constantine Cavarnos comments, “he is not shown at the central part of the composition, like the Theotokos and the Child, but away, at a corner, in order to emphasize the Scriptural account and the teaching of the Church that Christ was born of a Virgin.”3 Leonid Ouspensky and Vladimir Lossky, in their pivotal work on iconographic theory, make a similar observation: “Another detail emphasizes that in the Nativity of Christ ‘the order of nature is vanquished’—this is Joseph. He is not part of the central group of the Child and His Mother; he is not the father and is emphatically separated from this group.”4 Likewise, in Icons with similar themes, such as the Meeting of the Lord or the Flight into Egypt, Orthodox iconology does not understand St. Joseph to be the head of some sort of “Holy Family”; rather, he is seen as the Providentially-ordained guardian of the Theotokos and her Divine Child. His humble acceptance and virtuous fulfillment of this role are precisely the points of focus in his veneration by the Orthodox Church.5
St. Augustine of Hippo further notes, “Joseph...might be called the father of Christ, on account of his being in a certain sense the husband of the mother of Christ...,”6 but he qualifies this admission by insisting that, in their spousal relationship, “there was no bodily connection.”7 Elsewhere he elaborates on this point: “And because of this conjugal fidelity [i.e., their mutual celibacy] they are both deservedly called ‘parents’ of Christ (not only she as His mother, but he as His father, as being her husband), both having been such in mind and purpose, though not in the flesh. But while the one was His father in purpose only, and the other His mother in the flesh also, they were both of them, for all that, only the parents of His humility, not of His sublimity; of His weakness [see II Corinthians 13:4], not of His divinity.”8 Thus, if the three are to be depicted in iconography together, they should be depicted fulfilling their divine purpose, rather than as a family according to the flesh.
St. Ambrose of Milan, again safeguarding the traditional Christian teaching about St. Joseph and his role as the husband of the Virgin Mary, warns us that by misunderstanding this particular Biblical verse, “the snake of unbelief, released from perverse hiding places, lifts its head and vomits forth mischief from serpentine hearts.”9 One group of people this depiction of the "Holy Family" may particularly confuse are converts from Evangelicalism. Evangelicals claim to believe in the Virgin Birth, yet in large part reject the ever-virginity of the Virgin Mary, which means that they only accept this dogma of the Virgin Birth partially. Part of this has to do with the fact that Evangelicals consider marital domesticity the highest ideal of the Christian life, in sharp contradiction with Scripture and the Fathers who teach that the loftiest state of the Christian life is virginity, because it helps a Christian better focus on attaining their union with God. Like the notorious heretics as the Ebionites, Helvidius, and Jovinian, Evangelicals hold to the most-irreverent view that St. Joseph and the Virgin Mary engaged in physical intercourse after the birth of Christ, and by this means bore other children. St. John of Damascus calls those who hold such a view "enemies of Mary".10 Thus when Evangelicals convert to Orthodoxy and see such icons as the "Holy Family", it should be no surprise that such an image confuses them and may justify a retention of their previous heretical views.
The ever-virginity of the Theotokos is a basic presupposition for truly accepting the dogma of the Incarnation. As St. Gregory Palamas writes: "God deigned to receive our nature from us, hypostatically uniting with it in a marvelous way. But it was impossible to unite that Most High Nature, Whose purity is incomprehensible for human reason, to a sinful nature before it had been purified. Therefore, for the conception and birth of the Bestower of purity, a perfectly spotless and Most Pure Virgin was required."11 St. Basil the Great calls icons "the books of the illiterate". He says: "What better proof have we that images are the books of the illiterate, the ever-speaking heralds of honoring the saints, teaching those who gaze upon them without words, and sanctifying the spectacle. I have not many books nor time for study, and I go into a church, the common refuge of souls, my mind wearied with conflicting thoughts. I see before me a beautiful picture and the sight refreshes me, and induces me to glorify God."12 Now if an illiterate person enters an Orthodox church and sees an icon of the "Holy Family", how are they supposed to read it correctly without a lengthy interpretation? Rather, if an image gives off an obvious and immediate apparent falsehood or heresy, then it should be rejected lest it leads the innocent and simple astray. There is supposed to be perfect harmony between the written dogmas and the images that adorn our churches.
In the Orthodox Church, we have many holy families, such as Joachim and Anna with the Theotokos, Zechariah and Elizabeth with John the Forerunner, the family of Basil the Great, the family of Gregory Palamas, the family of Eustathios Plakidas. All these and many others are truly holy families that we should celebrate and depict in our churches, because they were families according to the flesh. On the other hand, the family of St. Joseph and the Virgin Mary with Christ, was not a family of the flesh, but as St. Augustine wrote, a family "of mind and purpose", who were brought together by a divine order to make sure Christ accomplished His work of salvation to redeem the human race.
Notes:
1. Pius Parsch, The Church’s Year of Grace, trans. the Rev. William G. Heidt, O.S.B., Vol. I (Collegeville, MN: St. John’s Abbey, 1962), p. 289.
2. Dogmatikon, Tone 3.
3. Constantine Cavarnos, Guide to Byzantine Iconography, Vol. I(Boston: Holy Transfiguration Monastery, 1993), p. 134.
4. Leonid Ouspensky and Vladimir Lossky, The Meaning of Icons, trans. G.E.H. Palmer and E. Kadloubovsky (Crestwood, NY: St. Vladimir’s Seminary Press, 1982), p. 160.
5. Though early depictions of the Flight Into Egypt show the Theotokos holding the Christ Child, there are late medieval frescoes, such as that of Decani Monastery from the 14th century, that depict St. Joseph holding the Christ Child (probably influenced from western iconography such as that of Capella Palatina in Palermo, Sicily from the 12th century). Though this is an innovation and should be avoided, it can be acceptable in the sense that it depicts St. Joseph in his historical role with the Child leaning towards His Mother, rather than a family according to the flesh portrait.
6. St. Augustin, “Reply to Faustus the Manichaean,” trans. the Rev. Richard Stothert, rev. Albert H. Newman, in The Writings Against the Manichaeans and Against the Donatists, Vol. IV of A Select Library of the Nicene and Post-Nicene Fathers, 1st Ser., ed. Philip Schaff (Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1979), p. 159.
7. Ibid., p. 315.
8. Idem, “On Marriage and Concupiscence,” trans. Peter Holmes and the Rev. Robert Ernest Wallis, rev. Benjamin B. Warfield, in Anti-Pelagian Writings, Vol. V of A Select Library of the Nicene and Post-Nicene Fathers, 1st Ser., ed. Philip Schaff (Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans Publishing Co., 1978), p. 268.
9. Saint Ambrose of Milan, Exposition of the Holy Gospel According to Saint Luke, trans. Theodosia Tomkinson (Etna, CA: Center for Traditionalist Orthodox Studies, 1998), p. 62.
10. Saint John of Damascus, Writings, trans. Frederic H. Chase, Jr. (Washington, DC: The Catholic University of America Press, 1958), p. 131.
11. "Homily on the Entry of the Mother of God into the Temple".
12. St. John of Damascus, "Apologia Against Those Who Decry Holy Images".
Monday, December 28, 2015
by John Sanidopoulos - MYSTAGOGY
9. Επιλεκτικό οπτικοακουστικό υλικό (βίντεο)
Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΙΣ ΤΗΣ ''ΑΓΙΑΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ''
Γιώργος Δ. Δημακόπουλος - ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ
Εκ της Ιστοσελίδας της Ιεράς Μητρόπολης Ωρωπού και
Φυλής της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Σχετικά Θέματα:
10. Διάλογοι FaceBook groups of Sophia Drekou:
★ π. Gkoutzinis Sophrony » Σοφία Ντρέκου 12 Αυγούστου 2014
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση της προβληματικής εικόνας της Αγίας Οικογένειας. Υπάρχει και χειρότερη έκδοση στο μοναστήρι του Εφραίμ στην Αριζόνα όπου ο Ιωσήφ ο μνήστωρ κανακεύει το Θείο Βρέφος... Ό,τι νάναι...
Σοφία Ντρέκου: Σας ευχαριστώ πολύ και είναι τιμή μου π. Σωφρόνιε να το ακούω, ειδικά από εσάς που εκτιμώ και σέβομαι. Η Κυρία Θεοτόκος να φωτίζει πάντα τον δρόμο σας ώστε να φωτίζετε και εμάς. Ασπάζομαι την δεξιά σας. 13 Αυγούστου 2014 στις 6:17 μ.μ.
★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★⋰⋱ ★
★ Σοφία Ντρέκου: 26 Αυγούστου 2014 Η προβληματική εικόνα της αγίας οικογένειας (Σοφία Ντρέκου)
Vaso Kallianou: Εμείς πως να ξέρουμε ότι ήταν βλασφημία? 26 Αυγούστου 2014 στις 4:31 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: Γι' αυτό ενημερώνουμε κ Βάσω. Σας ευχαριστώ πολύ!! 26 Αυγούστου 2014 στις 4:38 μ.μ.
Maria Evangelou: Φυσικά και ήταν παρθένος η Μαρία και αγνή για να φέρει στον κόσμο τον Ιησού Χριστό. Το αειπάρθενος όμως πάντα με προβλημάτιζε δεδομένου του γεγονότος ότι ο Ιησούς είχε αδέρφια όπως αναφέρεται στην ΚΔ. 26 Αυγούστου 2014 στις 4:47 μ.μ.
Vaso Kallianou: Ευχαριστούμε για την ενημέρωση 26 Αυγούστου 2014 στις 4:51 μ.μ.
Αλέξανδρος Αναστασόπουλος: Είναι παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο. 26 Αυγούστου 2014 στις 4:51 μ.μ.
Maria Evangelou: Που αναφέρεται αυτό; Εικάζεται;; 26 Αυγούστου 2014 στις 4:54 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: «Σκοπός του σημερινού άρθρου είναι η ανάλυση μιας λέξης και η ερμηνευτική της προσέγγιση. Αφορμή γι'αυτό αποτέλεσε η εμμονή ενός (αγράμματου) Προτεστάντη να ερμηνεύει-μεταφράζει κατά γράμμα τις Γραφές. Φυσικά κρίνεται απαραίτητο να γίνει η επισήμανση, πως η συγγραφή αυτού του άρθρου δεν αποτελεί απάντηση (μόνο) στο συγκεκριμένο κύριο (δεν θα μπορούσαμε να ασχολούμαστε με τον κάθε αυτόκλητο και ερμηνευτή των Γραφών), αλλά σε όλους τους ομοϊδεάτες του, που υποστηρίζουν άλογες και συναισθηματικά φορτισμένες πεποιθήσεις (η έμφαση στην αποκάλυψη είναι κύριο χαρακτηριστικό τους).
Ο συγκεκριμένος κύριος ουσιαστικά εκφράζει τις «αποκαλύψεις» μιας ολιγάριθμης ομάδας του κατακερματισμένου Προτεσταντισμού και γι'αυτό αποτελεί (ιερό) καθήκον να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις.
Έτσι, θα δούμε μαζί την ιστορία της λέξης (που πρόκειται να αναλύσουμε), την προέλευση της μορφής και της σημασίας, όπως επίσης και τη σημασιολογική της εξέλιξη (αν αυτό υφίσταται) στο πέρασμα του χρόνου. Το χωρίο που περιέχει την κακοποιημένη συστηματικά από αυτούς λέξη, γύρω από την οποία θα περιστραφούμε είναι το εξής:» 26 Αυγούστου 2014 στις 4:55 μ.μ. [αέναη επΑνάσταση: Είχε αδελφούς ο Χριστός;]
Sophia Siglitiki Drekou: του καθηγητή θεολόγου Θ. I. Ρηγινιώτη: Συνέχεια από το θέμα μας «Είχε αδελφούς ο Χριστός;»
Vaso Kallianou: Ευχαριστούμε για την ενημέρωση 26 Αυγούστου 2014 στις 4:51 μ.μ.
Αλέξανδρος Αναστασόπουλος: Είναι παιδιά του Ιωσήφ από προηγούμενο γάμο. 26 Αυγούστου 2014 στις 4:51 μ.μ.
Maria Evangelou: Που αναφέρεται αυτό; Εικάζεται;; 26 Αυγούστου 2014 στις 4:54 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: «Σκοπός του σημερινού άρθρου είναι η ανάλυση μιας λέξης και η ερμηνευτική της προσέγγιση. Αφορμή γι'αυτό αποτέλεσε η εμμονή ενός (αγράμματου) Προτεστάντη να ερμηνεύει-μεταφράζει κατά γράμμα τις Γραφές. Φυσικά κρίνεται απαραίτητο να γίνει η επισήμανση, πως η συγγραφή αυτού του άρθρου δεν αποτελεί απάντηση (μόνο) στο συγκεκριμένο κύριο (δεν θα μπορούσαμε να ασχολούμαστε με τον κάθε αυτόκλητο και ερμηνευτή των Γραφών), αλλά σε όλους τους ομοϊδεάτες του, που υποστηρίζουν άλογες και συναισθηματικά φορτισμένες πεποιθήσεις (η έμφαση στην αποκάλυψη είναι κύριο χαρακτηριστικό τους).
Ο συγκεκριμένος κύριος ουσιαστικά εκφράζει τις «αποκαλύψεις» μιας ολιγάριθμης ομάδας του κατακερματισμένου Προτεσταντισμού και γι'αυτό αποτελεί (ιερό) καθήκον να δώσουμε τις κατάλληλες απαντήσεις.
Έτσι, θα δούμε μαζί την ιστορία της λέξης (που πρόκειται να αναλύσουμε), την προέλευση της μορφής και της σημασίας, όπως επίσης και τη σημασιολογική της εξέλιξη (αν αυτό υφίσταται) στο πέρασμα του χρόνου. Το χωρίο που περιέχει την κακοποιημένη συστηματικά από αυτούς λέξη, γύρω από την οποία θα περιστραφούμε είναι το εξής:» 26 Αυγούστου 2014 στις 4:55 μ.μ. [αέναη επΑνάσταση: Είχε αδελφούς ο Χριστός;]
Sophia Siglitiki Drekou: του καθηγητή θεολόγου Θ. I. Ρηγινιώτη: Συνέχεια από το θέμα μας «Είχε αδελφούς ο Χριστός;»
Για το ζήτημα των αδελφών του Κυρίου, επιτρέψτε μου ολίγες σκέψεις, με τη χάρη του Θεού.
Ποτέ η Εκκλησία δεν υπήρξε εναντίον του γάμου. Αντίθετα, απέρριψε ασυζητητί τις εγκρατιτικές τάσεις, που ζητούσαν γενική αγαμία και διάλυση των υπαρχόντων γάμων. Κάποιοι δε απόστολοι, ως γνωστόν, ήταν έγγαμοι, μεταξύ αυτών και ο απ. Πέτρος.
Συνεπώς, δεν υπάρχει κανείς λόγος να υποθέσουμε ότι η Εκκλησία «φαντάστηκε» ή «κατασκεύασε» και «επέβαλε» ένα μύθο περί αειπαρθενίας της Θεοτόκου. Η σχετική διδασκαλία είναι δεκτή από την Εκκλησία, επειδή αυτό διέσωσε η ιστορική μνήμη των χριστιανών εξ αρχής. 26 Αυγούστου 2014 στις 5:26 μ.μ.
Pres Nota Katras: Σοφία όντως αυτή η εικόνα δεν έχει ούτε ένα κόκκο συναπεως σχέση με την Ορθοδοξία μας. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΦΕΡΕΣ ΤΗΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ. Διάβασα το άρθρο σου και συμφωνώ ότι οι Καθολικοί ειναι εκτός πραγματικοτητας στη απεικόνιση αυτής της εικόνας !!!!>>>> Χαρακτηριστικά της Βυζαντινής Αγιογραφίας
Ο χαρακτήρας της Ορθόδοξης αγιογραφίας είναι σεμνός, κατανυκτικός, με πνευματικό και όχι σωματικό κάλλος.... Τα άγια πρόσωπα εικονίζονται "εν αφθαρσία", με πνευματική και σωματική ρωμαλεότητα, με ανδρείο και γενναίο φρόνημα, με ευθύτητα... Η εικόνα είναι η σκάλα που μας ανεβάζει στον Ουρανό,.... αλλά και κατεβάζει τον Ουρανό στη γη... Είναι ένα σημείο συναντήσεως κτιστού και ακτίστου, παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος, του "νυν" και "αεί". 26 Αυγούστου 2014 στις 5:13 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: Πολυαγαπητή μου Πρεσβυτέρα, σας ευχαριστώ από καρδιάς για την καλοσύνη σας. 26 Αυγούστου 2014 στις 5:26 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: Maria Evangelou, Alexandros Anastasopoulos, σας ευχαριστώ για τα σχόλιά σας. Ελπίζω να σας κάλυψα δογματικώς και θεολογικώς με τις δύο παραπάνω αναρτήσεις για το Αειπάρθενο της Θεοτόκου και για το αν ο Κύριος Ιησούς Χριστός είχε αδέλφια. Σας ευχαριστώ και πάλι και εύχομαι σε όλους Καλό βραδάκι 26 Αυγούστου 2014 στις 5:30 μ.μ.
Irini Xenitidou: Ευχαριστώ ευχαριστώ πολύ... για το τόσο ενδιαφέρον άρθρο. Πραγματικά δεν το ήξερα... Έχω πάρει την συγκεκριμένη εικόνα και μάλιστα από τα Ιεροσόλυμα.. τι να την κάνω τώρα ??? 26 Αυγούστου 2014 στις 5:49 μ.μ.
Sophia Siglitiki Drekou: κ. Irini Xenitidou το καλύτερο είναι να απευθυνθείτε στον ιερέα της ενορίας σας ή ακόμη καλύτερα στον εξομολόγο σας, να σας πει τι να κάνετε με την εικόνα. Σας ευχαριστώ θερμά και χαίρομαι που ωφελεί το άρθρο τόσο πολύ.!!! 26 Αυγούστου 2014 στις 6:23 μ.μ.
Ιγνάτιος Καζάκος: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ!!! ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ.
Sophia Siglitiki Drekou: π. Ιγνάτιος Καζάκος σας ευχαριστώ πολύ... την ευχή σας να έχω. Αγαπώ ιδιαιτέρως Αγίους Τόπους το ξέρετε. 26 Αυγούστου 2014 στις 7:10 μ.μ.
Ιστολόγιο Αγιοκυπριανίτης(Γιώργος Δ.Δημακόπουλος): Δυστυχώς τα ευκόλως εννοούμενα για μας τους κατ' ευφημισμόν Ορθοδόξους συχνά γίνονται γενώσιμα ψεύδη. Είμαστε ακατήχητοι, γιατί παραδοθήκαμε στη θέα του-ρεαλιστικά- ''Ωραίου'' και διαζευθήκαμε την εικόνα του-υπερφυσικά-Ορθού. Στην αιρετική, αυτή εικόνα, εκλίπει παντελώς το αειπάρθενον της Θεομήτορος και, ως εκ τούτου καταστρατηγείται, όχι μόνο η Θεία ενανθρώπιση του Χριστού μας, αλλά ουσιαστικά και όλη η θεόδρομη, χοϊκή ζωή Του. Εικονίζεται ένας Χριστός της γειτονιάς, που κατέρχεται, υποβιβάζεται και εξουδετερώνεται εντέλει από την μίζερη κοσμικότητα, που -βλασφήμως- Του αποδίδουνε και μια Παναγία, που συρρικνώνεται, σμικρύνεται και ταυτοποιείται με την γυναίκα της διπλανής πόρτας, με μια γυναίκα που ερωτεύεται με πάθος, γεννοβολά με ανέκφραστες ωδίνες και πεθαίνει ανέξοδα με την ψυχή στο στόμα. Μεγαλόσχημη και πλάνα βλασφημία, όσο και η άλλη ''εικόνα'' του Μυστικού Δείπνου του dan vinci, που ακόμα δυστυχώς ''μολύνει'' τα αποστασιοποιημένα σπίτια των κατ' όνομα Ελλήνων. Σ' ευχαριστώ Σοφία, καλό απόγευμα σε όλους. 26 Αυγούστου 2014 στις 8:09 μ.μ.
Irini Xenitidou: π.Ιγνάτιος Καζάκος, Sophia Siglitiki Drekou και πάλι σάς ευχαριστώ... ζω στο εξωτερικό, την επόμενη φορά που θα έρθω Ελλάδα θα την πάρω μαζί. Όσο για την εικονα της Αγίας Τριάδας βρίσκεται στο Τέμπλο της ενορίας μας...26 Αυγούστου 2014 στις 8:05 μ.μ.
Πορφύριος Νικόλαος Μπατσαράς: πάντως, χρειάζεται πολύ προσοχή και πολλές γνώσεις γιά να μιλάμε. πριν χρόνια, σε μία Ακολουθία που είχαμε συντάξει γιά έναν άγιο, τον Ιωσήφ Τιμισοάρας, χρησιμοποιήσαμε την φράση: "τοῦ πατροθέου ὁμώνυμος...". Τότε στην επιτροπή ήταν ο π. Δ. Τζ. και ο καθηγητής Γρ. ΣΤ., ο οποίος στην σύναξη της Επιτροπής, χαρακτήρισε αιρετική την λέξη πατρόθεος. Ο μακαριστός π.Δ. μας τηλεφώνησε στο Όρος, στο Μοναστήρι μας, και με νουθέτησε να προσέχω στις εκφράσεις όταν γράφω ακολουθίες. Δεχθήκαμε με ταπείνωση τις πατρικές του συμβουλές, και του είπαμε πολύ απλά ότι η λέξη πατρόθεος ανήκει στον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, μάλιστα του είπαμε και τα χωρία όπου βρίσκεται, ένα υμνογραφικό και ένα στα θεολογικά. Παρόλα αυτά αλλάξαμε την λέξη, γιά να μην σκανδαλίζουμε τον καθηγητη της βυζαντινής μουσικολογίας. Γι αυτό ας μην μεγαλορρημονούμε, χαρακτηρίζοντας μάλιστα κάτι αιρετικό. απλά, να σταματήσει η "παραγωγή" της συγκεκριμένης εικόνας. Βλέπετε όμως τί γίνεται με την Κοίμηση της Κυρίας Θεοτόκου; Άκρατος συναισθηματισμός, φόρτιση κλπ, αν και το Οικουμενικό Πατριαερχείο την έχει απαγοέψει. Η Μαριολογία σε όλο της το μεγαλείο. Ο συναισθηματισμός ελκύει, και δήθεν γιά ιεραποστολικούς λόγους, τον καλλιεργούν αρκετοί άκριτα. Ευχαριστώ γιά την φιλοξενεία 26 Αυγούστου 2014 στις 8:36 μ.μ.
Paraskevi Arvaniti: ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ, ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΥΤΗ Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΕΙΚΟΝΑ 26 Αυγούστου 2014 στις 8:42 μ.μ.
Virginia Firiki: Άλλο ζωγραφική, άλλο βυζαντινή τεχνοτροπία μέσα από την οποία ξεπηδούν νοήματα και αξίες!!! Κάθε έκφραση, κάθε κίνηση, κάθε χρώμα στην βυζαντινή εικόνα αποτελεί ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό και εκφράζει το μοναδικά δικό του νόημα! Τη σύνεση, την ταπείνωση, την εγκράτεια, την υπομονή που ομολογώ πως δεν μπορώ να βρω στη συγκεκριμένη εικόνα! Η βυζαντινή αγιογραφία είναι έκφραση ορθοδοξίας και ουδόλως μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε άλλο!!! 26 Αυγούστου 2014 στις 9:39 μ.μ.
Maria Ioannidou: ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΝΤIΑΙΣΘΗΤΙΚΗ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗ ...ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΕΧΟΥΝ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΨΗ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΗ ΝΟΜΙΖΩ. 26 Αυγούστου 2014 στις 11:27 μ.μ.
Γιώργος Ιορδανίδης: Μόνη λέξη γραμμένη με κεφαλαία είναι η λέξη "Λεφτά". Κ το μόνο αναφερόμενο ποσό είναι το κόστος του βιβλίου (4,35€). Δεν είναι κακό το εμπόριο!!!! 26 Αυγούστου 2014 στις 11:26 μ.μ.
Fedon Panos Christodoulakis: Όντως απόλυτα ανορθόδοξη και πέραν της Ορθόδοξου Παραδόσεως... 27 Αυγούστου 2014 στις 2:26 π.μ.
Kyriakos Blues: Μία προφητεία από το προφητικό βιβλίο του Ιεζεκιήλ, για την Παρθενία της Παναγίας...
Και ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν ἁγίων τῆς ἐξωτέρας τῆς βλεπούσης κατὰ ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. καὶ εἶπε Κύριος πρός με· ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, ΟΥΚ ΑΝΟΙΧΘΗΣΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΟΥΔΕΙΣ ΜΗ ΔΙΕΛΘΗ ΔΙ'ΑΥΤΗΣ, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς ᾿Ισραὴλ εἰσελεύσεται δι' αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη· διότι ὁ ἡγούμενος, οὗτος καθήσεται ἐν αὐτῇ τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐναντίον Κυρίου. κατὰ τὴν ὁδὸν αἰλὰμ τῆς πύλης εἰσελεύσεται καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται. (Ιεζεκιήλ 44, 1-3)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ------->>>
Επειτα με έφερε πάλιν εις την οδόν της πύλης, που οδηγεί στους ιερούς χώρους του ναού, εις αυτήν, που βλέπει προς την εξωτερικήν ανατολικήν πύλην. Αυτή ήτο κλειστή.
Ο Κυριος μου είπε· “αυτή η πύλη θα είναι κλειστή, δεν θα ανοιχθή ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΗΣ, διότι ο Κυριος ο Θεός του Ισραήλ θα εισελθη δι' αυτής ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΗ.
Διότι ο Αρχων αυτός θα καθίση εις αυτήν και θα φάγη τον άρτον ενώπιον του Κυρίου. Θα εισελθη από την είσοδον της στοάς της πύλης αυτής και δια της αυτής πάλιν οδού θα εξέλθη”.
Η παρθενία της Παναγίας παρέμεινε εώς τέλος....
Θα ήταν βλασφημία να λέγαμε το αντίθετο....!!
Και μην ξεχνάμε πως ο Χριστός έδωσε την Παναγία στον Ιωάννη για να την προστατεύει....
Αν είχε δικά της παιδιά σαρκικά, δεν θα έλεγε σ'αυτά να την προστατεύσουν;;
Γεια σου Σοφία μου.... και σ'ευχαριστώ.... 27 Αυγούστου 2014 στις 2:34 π.μ.
Giorgis Hatzis: Οι δυτικοί ποτέ δεν χαρακτηρίζονταν από θεολογική οξύνοια. 27 Αυγούστου 2014 στις 8:24 π.μ.
Ηλίας Υφαντής: Προβληματική και παμπόνηρη κατ' εικόνα και ομοίωση του εμπνευστού και δημιουργού της. Ασφαλώς και δεν μπορεί να έχει σχέση με την ορθόδοξη εικονογραφία, Και καμία θέση στους ορθόδοξους ναούς και τα σπίτια μας... 27 Αυγούστου 2014 στις 12:21 μ.μ.
Ηλίας Αλεξανδρίδης: Στον αρραβώνα μου προ 2 ετίας μου έφερε ο κουμπάρος την συγκεκριμένη εικόνα(δώρο)..μετά τον αρραβώνα πήγα την εικόνα στην εκκλησία για να την ευλογήσουμε στην Αγία Τράπεζα. Μετα από καιρό (τυχαίο?) πήγαμε να την παραλάβουμε αλλά η εικόνα δεν βρέθηκε ποτέ...Είχα πάντα στο νου μου κάποια στιγμή να την αγοράσω αλλά ευτυχώς που κάνατε την συγκεκριμένη ανάρτηση... 27 Αυγούστου 2014 στις 5:33 μ.μ.
Nik Vythoulkas: Sophia Siglitiki Drekou Σε ευχαριστούμε για την διαφωτιστική ανάρτηση ! Ο Θεός ανάμεσα μας! 28 Αυγούστου 2014 στις 11:02 π.μ.
Ann Welch: This is not Byzantine, it is not Orthodox. 28 Αυγούστου 2014 στις 11:58 π.μ.
Δήμητρα Κόρδα-Κωτσάκη: ΘΕΡΜΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΟΥ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ!!!!
Kalliopi Nonota: Σοφια σε συγχαιρω γισ ακομη μια φορα. θεολογικα οντως δε στεκει η εικονα. Αλλα μια που ο Ιωσηφ ο μνηστωρ ζουσε με τον Κυριο κ την αγια Μητερα του αν καποιος την εχει μηπως πρεπει να μπει η διακριση κ η συμβουλη του πνευματικου τι να την κανει; 12 Αυγούστου 2015 στις 4:17 μ.μ.
Τσίτσος Βασίλειος: Γιατί μας παραξενεύει; Από τη στιγμή που πολλοί για να μην πω οι περισσότεροι πιστεύουν, ότι ο Χριστός είναι ένας ακόμη άνθρωπος με πρώτους τους Οικουμενιστές, αυτές οι εικόνες είναι απόλυτα συνεπείς με τα πιστεύω τους !!!
12 Αυγούστου 2015 στις 5:04 μ.μ.
Mazlimi Maria: Πριν αρκετό καιρό πήρε και το δικό μου ματάκι αυτή την "εικόνα " εδω μέσα και άμεσα κάτι μέσα μου δεν έκατσε καλά .... Μου συμβαίνει συχνά αυτό ... Πριν χρόνια παλι με το σήμα της δήθεν ελευθερίας , αγνοώντας πλήρως για τον σπασμένο Σταύρο κτλ , δεν το είχα φορέσει ποτέ αυτό το σήμα , δεν μου καθόταν καλά ... Και μετά απο χρόνια βρήκα και την απάντηση γι αυτό. Έτσι και τώρα , Σοφία μου καλή , μας δίνεις την πιο σωστή απάντηση στα ήδη υπάρχοντα συναισθήματα απέναντι σε αυτήν την εικόνα. Και θέλω να συμπληρώσω και κάτι ακόμα ,προσωπικό , αν και σε καθολικό κράτος απο τα 19 μου , οι βυζαντινές μου ορθόδοξες ρίζες μου ευτυχώς καλά κρατούν ακόμη ... Για πολλούς φυσικά δεν ισχύει και αναμειγνύουν εύκολα την ορθοδοξία μας με τον καθολικισμό ( απο ανάγκη , ευκολία και άγνοια ως επι το πλείστον )!!! Καλή μας Παναγία να έχουμε όλοι μας και ο Θεός να μας φωτίζει όλους μας στην Αλήθεια Του !!! 12 Αυγούστου 2015 στις 6:21 μ.μ.
★ Ο π. Χρήστος Βαρδαξης κοινοποίησε 8 Μαΐου 2015
Χρήστος Βαρδαξης: Χριστός Ανέστη Σοφία, σας παρακολουθώ κι ας μην συμμετέχω τόσο ενεργά!! Εμείς ευχαριστούμε για τις μεστές αναρτήσεις! Η συγκεκριμένη μάλιστα θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική και για το λόγο αυτό την κοινοποίησα! Όχι πως οι άλλες δεν είναι!!!! Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με υπόγεια νόθευση βασικών δογματικών Χριστολογικών στοιχείων με πολιορκητικό κριό το συναίσθημα! 8 Μαΐου στις 9:46 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Σας ευχαριστώ πολύ π. Χρήστο. Θα χαιρόμουν να συμμετείχατε διότι οι απόψεις σας είναι άκρως ενδιαφέρουσες. Με τιμούν τα λόγια σας και σας ευχαριστώ. Να έχετε μια όμορφη μέρα και μεις την ευχή σας. 8 Μαΐου στις 9:49 π.μ.
Ελισάβετ Αγγελιδη: Σας ευχαριστώ π. Χρήστος. Χαίρομαι που συμμετέχετε σε όλα αυτά με τιμούν τα λόγια σας. Να έχετε μια όμορφη μέρα. 8 Μαΐου στις 10:31 π.μ.
Χρήστος Βαρδαξης: Ελσα μου αναφέρομαι στο ιστολόγιο της Σοφίας βασικά το οποίο κάνει ωραίες αναρτήσεις πνευματικού περιεχομένου! Απλά είπα για οικονομία χώρου μια και με χαιρετίσατε μαζί να σας απαντήσω και μαζί! 8 Μαΐου στις 10:33 π.μ.
Χρήστος Βαρδαξης: Σοφία μου το να συμμετέχω είναι λίγο δύσκολο πρακτικά γιατί γράφω αργά και ειδικά σε συζητήσεις δυσκολεύομαι να απαντώ γρήγορα! Άλλωστε υπάρχουν αδελφοί και λογιότεροι και με πιο ενδιαφέρουσα θεολογική σκέψη απο εμένα και πιο ταχείς στο γράψιμο!!!!! 8 Μαΐου στις 10:37 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Έχω δεί την γραφίδα σας και δεν συμφωνώ, αλλά γνωρίζω την σεμνότητά σας και δεν επιμένω. Όπως αναπαύεστε πάτερ μου. Σας ευχαριστώ και πάλι. 8 Μαΐου στις 11:27 π.μ.
★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★⋰⋱ ★
★ αέναη επΑνάσταση 7 Μαΐου στις 6:25 μ.μ.
★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★⋰⋱ ★
★ Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 3 Ιουνίου 2015 στις 3:11 μ.μ.
★ Φίλοι του Αγίου Όρους 7 Μαΐου 2015 στις 6:45 μ.μ.
★ Φίλοι του Αγίου Όρους/Agio Oros 3 Ιουνίου 2015 στις 9:29 μ.μ.
★ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΖΩΗ 7 Ιανουαρίου 2015 στις 11:19 μ.μ.
★ Αντιαιρετικά 30 Σεπτεμβρίου 2013
★ Σοφία Ντρέκου 14-12-2016: Επειδή λόγω εορτών θα αρχίσουν τα δώρα και με εικόνες... Διαβάστε πιο αναλυτικά για την συγκεκριμένη εικόνα εδώ: Η προβληματική εικόνα της αγίας οικογένειας ✞ http://www.sophia-ntrekou.gr/2013/10/blog-post_1571.html ✞
Σοφία Ντρέκου: Έχει θεολογική άγνοια ακόμη και οι πιστοί Μαρία. Υπάρχει γενικότερη επιρροή των δυτικών τρόπων σκέψης. 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:32 π.μ.
Katerina Toska: Σοφία μου επέτρεψε μου να εκφράσω την άποψη ότι όλα αυτά τα θεωρώ υπερβολικά...........Έτσι όπως την βλέπω εγώ δεν μου αίρει την παρθενία της Θεοτόκου μας..........Εξ άλλου τιμούμε τα πρόσωπα και το γεγονός όπως το γνωρίζουμε απ τις γραφές, όχι την ύλη της εικόνας ούτε την εικαστική άποψη του αγιογράφου.....Μ αυτή την λογική θα πρέπει να θεωρηθούν απόβλητα τα περισσότερα αριστουργήματα της Αναγέννησης... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 5:24 μ.μ.
George Xman: Όντως δεν αίρει. αλλά δηλώνει ξεκάθαρα την τρισυπόστατη παρθενία Της 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 7:16 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Katerina μου, τα αριστουργήματα της αναγέννησης τα οποία θαυμάζω και σέβομαι ως τέχνη, δεν είναι εικονίσματα για προσκύνηση αλλά για θαυμασμό και θέαση. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:45 μ.μ.
Katerina Toska: Εννοείται, απλώς θέλω να πω ότι είναι ακραίο αυτή ή εικόνα να μας παραπέμπει σε αιρετικούς συνειρμούς... Έχω παρατηρήσει ότι κάποιοι ορθόδοξοι απεχθάνονται ότι απέχει της βυζαντινής αγιογραφίας καθώς επίσης και την κλασική ελληνική αρχαιότητα... Νομίζω ότι ή ουσία της Ορθοδοξίας είναι άλλη. Βαθύτερη και πνευματικοτερη. Ούτε όμως οι απλοϊκοί χριστιανοί θα σκανδαλιζοταν από την συγκεκριμένη εικόνα... Άλλωστε οποίος την προσκυνήσει, προσκυνά τις άφθαρτες Άγιες Οντότητες. Ή σε φάτνη ή εκτός φάτνης ή Παναγία μας είναι αυτό που είναι.......Αν εικαστική άδεια την έβαλαν κοντά στον Ιωσήφ δεν αναιρείται ή παρθενία... 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:06 μ.μ.
Μαρία Γρηγορίου: Αυτες οι αγαπουλες του Ιωσηφ προς την Παναγια ειναι ακυρες... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:11 μ.μ.
Evridiki Orfea: Η δική μου άποψη είναι ότι η εικόνα είναι όντως ανυπόστατη και παραπλανητική,ο Ιωσήφ σύμφωνα με τις γραφές ήταν υπερήλικας και όχι συνομίλικος όπως απεικονίζεται στην εικόνα! Από μόνο του λοιπόν αυτό άλλο στόχο ύπουλα επιχειρεί να επιδειώξει! Ας είμαστε λίγο προσεκτικοί, φαίνονται απλά αλλά δεν είναι!! 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:55 μ.μ.
Dimitris Iliadis: Κατερίνα συμφωνώ μαζί σου 110%. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 12:38 π.μ.
Dimitris Iliadis: Δεν είναι η εικόνα, αλλά ο συμβολισμός της εικόνας, είναι το κήρυγμα της εικόνας, εκεί βρίσκεται η αληθινή Ορθοδοξία μας. Διαφορετικά, να μην γίνουμε εικονολάτρες. ΕΥΛΟΓΗΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ανεξαιρέτως! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 12:43 π.μ.
Xrisanthos Kalivas: Δημητρη αν ηταν λιγο ποιο ....προχωρημένο το χέρι του αγιογραφου (;) δεν θα σε ενοχλούσε;;;; Η εικονα θεολογει, κ ως εκ τούτου ειναι εντελως απαράδεκτη..... Ακου η Παναγια σε.... Αγκαλίτσες.... Ντροπη!!!!!! 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:37 π.μ.
Marinos Ritsoudis: Πάντως Σοφία, και η εικόνα πού αντιπροτείνεις ως Ορθόδοξη, θεωρώ ότι η παρουσία τού νιπτήρα και οι μαμές πού πλένουν Το Άγιο Βρέφος, είναι εκτός τής Αγίας Παράδοσης. Ο Χριστός μας αναφής, ανέγγιχτος από άλλα χέρια πλην τής Κας Θεοτόκου, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Επίσης το πλύσιμο στον νιπτήρα καταλύει την Αγιοπατερική άποψη ότι ο Χριστός γεννήθηκε κατακάθαρος από την ύλη τής γέννας. Η Παρθένος ήταν και είναι Παρθένος, πρό, κατά τον Τόκο, και μετά τον Τόκο! Άρα δεν έχει χρεία ο νιπτήρας, και πουθενά δεν αναφέρεται στην Αγία Παράδοση. Η Αγία Εικόνα της Αγίας Γέννησης είναι η επισυναπτόμενη. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 7:05 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΔΥΤΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ: Ο ΕΥΣΕΒΙΣΜΟΣ ΛΑΝΣΑΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΟΝΑΤΙΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ. ΠΡΟΤΟΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, ΠΟΥ ΓΕΝΙΚΑ ΕΙΧΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ (ΠΡΟΣ ΘΕΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΓΙΑ ΚΑΚΟ, ΑΠΛΑ ΩΣ ΓΕΓΟΝΟΣ). 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:18 μ.μ.
Marinos Ritsoudis: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, ο ευσεβισμός είναι η ευσέβεια τής υποκρισίας. Είναι βλασφημία να θεωρούμε ευσεβιστική την Κίνηση τού γονατίσματος της Κας Θεοτόκου, μπροστά Στον Δεσπότη τών Πάντων.
Η Παναγία μας προσκυνητή, είναι η Ορθόδοξη Αγιοπνευματική Παράδοση.
Ακόμη και ξαπλωμένη πού παριστάνεται δεν είναι ορθή απεικόνιση, διότι δηλώνει κατάσταση λοχείας. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:25 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΑΡΌΛΟ ΠΟΥ ΉΘΕΛΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΕΝΔΕΧΌΜΕΝΕΣ ΕΝΣΤΆΣΕΙΣ (ΤΟΝΙΣΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΠΑ ΓΙΑ ΚΑΚΟ), ΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΧΟΛΙΑ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΆΡΧΕΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΝ. ΓΙΑ ΤΟ ΓΟΝΑΤΙΣΜΑ, ΥΠΆΡΧΕΙ Η ΕΠΙΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ, ΟΤΙ ΤΟ ΤΕΧΘΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΘΕΟΣ. Ή ΑΝΑΚΛΙΝΟΜΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑ, ΑΠΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΌΤΕΡΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΤΥΠΟΥΣ ΕΙΚΟΝΩΝ. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:04 μ.μ.
Marinos Ritsoudis: Δημήτρη, το ότι γονάτισε και γονατίζει, δεν σημαίνει ότι καταργείται η ανθρώπινη υπόσταση Του Ιησού Χριστού μας. Άλλωστε και σε οράματα Αγίων έχει παρουσιαστεί να ικετεύει γονατιστή η Κα Θεοτόκος Τον Υιόν Της, για την ημών σωτηρία... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:09 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΜΑΡΙΝΟ, ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΔΕ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ. ΑΠΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΥ ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΙ ΚΑΙ "ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ" ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΕΤΑΧΤΗ ΣΤΟ fb, ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΗΡΘΕ ΜΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΆ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΟΥΜΕ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΕΧΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ "ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΤΗΤΑ" 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:28 μ.μ.
Marinos Ritsoudis: Δημήτρη, καταρχήν σε ευχαριστώ γιά τον πολιτισμό σου για το διάλογο. Δεν κατέχω το αλάθητο, γνώμες αλλάζουμε, όπως το φεγγάρι σκορπίζει το φως και η λίμνη το αντανακλά πίσω του, ατάραχα σιωπηλά. Δεν θεωρώ ότι υπάρχει επικινδυνότητα γιατί δεν υποκρίνομαι να δείξω κάτι άλλο από αυτό δείχνω. Είμαι ξεκάθαρος, και εάν κάνω λάθος είμαι έτοιμος να ζητήσω συγγνώμη εάν κάποιον παρέσυρα σε λάθος συμπέρασμα...Σε ευχαριστώ πολύ. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:09 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΑΘΟΣ, ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΜΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΑΔΙΚΟΥΜΕ. ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΤΑ ΞΑΝΑΛΕΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ... 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 12:55 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Marinos, καλησπέρα. Η άποψη του καλού μου φίλου ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ και ως θεολόγου και ως Μαθηματικού με υπέρ καλύπτει. Θα ήθελα να προτείνω να διαβάσεις/τε τις δύο αναλύσεις που έχω. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:55 μ.μ.
Μια αισθητική και ερμηνευτική παρουσίαση της εικόνας της Σταύρωσης…
Marinos Ritsoudis: Σοφία Ντρέκου, γενικότερα η Ορθόδοξη πρακτική δεν είναι μόνο να συμφωνώ ή να διαφωνώ. Είναι υποχρέωση και το γιατί συμφωνώ ή και γιατί διαφωνώ. Πάντως, φυσικά και ο καθένας έχει το δικαίωμα στη διαφωνία ή και στην συμφωνία, όπως και οι αιρετικοί που παραμένουν στις βλάσφημες θέσεις χωρίς να ξέρουν τι κάνουν, επειδή μόνο τούς βολεύει έτσι. Είναι το γνωστό, "έτσι μου αρέσει". Τέλος, εάν προτάσσεις τις περγαμηνές της Θεολογίας και του Μαθηματικού τού φίλου ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, για να με πείσεις ότι έχει δίκιο, οπωσδήποτε είναι λάθος, και θα σου θυμίσω ότι η Αγία Εκκλησία έχει ορίσει μόνο τρείς Θεολόγους, ενώ έχει νέφη μαρτύρων και Αγίων. Μόνο τρείς! 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:21 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Συμφωνώ με τα γραφόμενα του αδελφού, σημαίνει απλά πολύ απλά ότι δεν επαναλαμβάνω τα όμοια για να μην γίνομαι κουραστική στους αναγνώστες. Και ξέρεις αδελφέ ότι τους πτυχιούχους τους λέμε θεολόγους. Τώρα αν εσύ θέλεις να το αναιρέσεις. Καλά Χριστούγεννα 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:38 μ.μ.
Liva Sofi: υπάρχει κατι που πληροφορεί μεσα μας.... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:55 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: 2. «Τα Εισόδια της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εικόνα» του ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 9:57 μ.μ.
Τα Εισόδια της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εικόνα (ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ)
Kostis Bassogiannis: Δεν υπάρχει δογματικό πταίσμα στην εικόνα αυτή, κι ας μην είναι διαδεδομένη στην παράδοσή μας. Υπάρχει μόνο μια απαθής τρυφερότητα που μεταστοιχειώνεται σε σκάνδαλο στην ενοχική σκέψη μας, μέσα σε μια χριστιανοσύνη που έχει αναγάγει την ποιμαντική της σε ερωτική αστυνόμευση.
Δεν υπάρχει η κακοδοξία που υπάρχει οπωσδήποτε σε μια εικόνα πολύ πιο διαδεδομένη σε όλες τις εκκλησίες μας, αυτή της Αγίας τριάδας που αποικονίζει κακώς τον Πατέρα τον οποίον ουδεις εώρακε πώποτε.
Η Παναγία μας έζησε μ' αυτό τον άνθρωπο πάνω από δώδεκα χρόνια. Ο Ιωσήφ είναι μεγάλος άγιος (δίκαιος). Είναι κι αυτός δικός μας, πρωταθλητής στον αγώνα κατά του πειρασμού. Γιατί νίκησε τα πιο ύπουλα δαιμόνια. Υπάκουσε και νίκησε τους λογισμούς που τον πείραξαν με τη βοήθεια του Θεού και των αγγέλων του. Οδήγησε πρόσφυγα (να το ακούνε μερικοί αυτοαποκαλούμενοι χριστιανοί) το μικρό Χριστό στην Αίγυπτο. Δεν καταλαβαίνω γιατί με την πάροδο των αιώνων υποτιμήθηκε τόσο πολύ η παρουσία του. Είμαι βέβαιος ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο η αμηχανία της πρωιούσης με τους αιώνες ηθικολογίας που σήμερα κοντεύει να καταφάει πλέον την Εκκλησία.
Μάλιστα, αν η αυστηρή θεολογία μας τον θέλει μνήστορα και όχι θετό πατέρα, ποιός μπορει να είναι βέβαιος ότι ο Ιησούς τόσα χρόνια δεν τον φώναξε ποτέ πατέρα; Δεν τον άφηνε να τον αγκαλιάσει; Να τον κρατάει ώρες στην αγκαλιά του και να του μιλάει; Παίρνοντας ο ίδιος την ουράνια ευλογία και γενόμενος ο ίδιος όχημα εισαγωγής του τελείου ανθρώπου στην ατελή και ακόμη δημιουργούμενη πλάση Του; Και η Μαρία είχε τον Ιωσήφ σε απόσταση τριών μέτρων επί δεκαετίες, λες και είχε ανάγκη την απόσταση η παρθενία της υπεραγίας Μητέρας όλων μας να διαφυλαχθεί από ένα τόσο άγιο άνθρωπο; Περιγράφουμε μια οικογένεια νευρωτικών;
Το αντίθετο συνέβαινε. Αν αυτό το απαθές σπίτι είχε τόση ψυχρότητα όση πιστεύουμε αυτό αποτελεί αντίφαση και κατάργηση της άπειρης Χάρης του Θεανθρώπου. Άλλο απάθεια και άλλο ψυχρότητα. Όλες αυτές οι ηθικολογικές υπερβολές δεν ταιριάζουν στον οίκο που μεγάλωσε ο Χριστός, ως τέλειος άνθρωπος. Στο πατρικό σπίτι του Χριστού μας. Ταιριάζουν μόνο στην πονηρία των ανθρώπων και στη μύγα που έχουμε ως πουριτανοί και ως ηθικολόγοι, ως ανάξιοι επίγονοι. Δεν είχε νευρώσεις ο Θεάνθρωπος, η μάνα του και ο επίλεκτος από το Πνεύμα εν τω κόσμω πατέρας του. Ο ευλογημένος αυτός άνθρωπος, προστάτης της Θεοτόκου και του πανάγιου Υιού της.
Δεν υπάρχει λόγος για το Χριστιανό να βλέπει αυτή τη σκηνή με λύπη, σκανδαλισμό ή αγανάκτηση. Τουναντίον, μπορει να την αισθανθεί γεμάτος ευφροσύνη για την γλυκύτατη ιστόρηση του ευλογημένου και απαθούς οικιακού συστήματος που ο Πατήρ εν τοις ουρανοίς επέτρεψε για την παιδική ηλικία του σαρκωθέντος Λόγου Του.
Κοιτάξτε την λαϊκή αυτή εκδοχή τής sagrada familia τί γλύκα αναδίνει... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:09 μ.μ.·
Katerina Toska: κ.Μπασογιαννη θερμά συγχαρητήρια για την προσέγγιση.... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:51 μ.μ.
Liva Sofi: οι κόρες των ματιών που είναι? μαυρα ματια χωρις καν κορες ή εγω δε βλέπω καλά? που είναι η ίριδα? η κόρη> 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:03 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: Θεέ μου, τί να απαντήσω τώρα... κοίταξε το λίγο ακόμη. Δεν είναι παρά ένα μικρό κιτς λαϊκό πλαστικό δυτικό ανάγλυφο. Μα γιατί να βλέπουμε παντού το Σατανά; 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:05 μ.μ.
Katerina Toska: Έλα ντε!!!!! Καταντησαμε δαιμονοπληκτοι πρώτοι εμείς που δηλώνουμε εις Κυριον συντεταγμένοι..... Ψυχοπαθολογία είναι όλο αυτό... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:10 μ.μ.
Liva Sofi: αν φτιάχτηκε από αγάπη δεν είναι λαικο κιτς. δεν ειπα εγω κατι τετοιο. δικα σας συμπερασματα ειναι αυτα. προτιμώ τις ανατολικές εικόνες της ορθοδοξιας προσωπικα. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:20 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: Συγνώμη. Σε παρεξήγησα. Το ανάρτησα γιατί το βρίσκω πολύ όμορφο. Το λαϊκό κιτς πολύ συχνα είναι γλυκύτατο. (Κι εγώ προτιμώ τις δικές μας εικόνες) 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:26 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: Katerina Toska Φόβος είναι. Και ξέρουμε το μόνο αντίδοτο στο φόβο. Κι όταν το λέμε μας λεν «αγαπιστές». Δεν πειράζει ας είναι... 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:31 μ.μ.
Liva Sofi: 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:34 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Καλοί κι αγαπημένοι μου φίλοι σας ευχαριστώ πολύ για τα ενδιαφέροντα σχόλιά σας. Διαβάζω προσεκτικά τις απόψεις και αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που το βλέπετε, ο οποίος δεν είναι κακοπροαίρετος. Αλλά επιτρέψτε μου να συνεχίσω στην δική μου άποψη να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, ακόμη και τα δογματικά θέματα στο όνομα της αγάπης με την δυτική νοοτροπία της άνεσης και της περιχώρισης των πάντων. Ακόμη και σχολή εναντίον της θεωρίας του ησυχασμού έχει φτιάξει για να μην εξαπλωθεί η η ορθόδοξη, θέσης της εγκρατείας και της ησυχίας. Θέλουν φώτα και πάλι φώτα. Τόσα φώτα κι όμως τόσο σκοτάδι όπως έλεγε και ο Γκαίτε.
Και πάλι σας ευχαριστώ και εκτιμώ που σχολιάσατε με άποψη, επιχειρήματα και ήθος. Σας εύχομαι ολόψυχα Καλά Χριστούγεννα. 14 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:47 μ.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:03 π.μ.
George Philalethe: Πέραν των αναμφισβήτητων αγιογραφικών ή και (μάλλον έμμεσων) δογματικών προβλημάτων που έχει η εν λόγω εικόνα , είναι ταυτόχρονα χαρακτηριστική η επιλεκτική "στοχοποίησή" της από γνώριμους θρησκευτικούς "κύκλους". (Οι επισημάνσεις του π. Παντελεήμονα πάντως είναι σε γενικές γραμμές εύστοχες.)
Προσωπικά δε θυμάμαι να έχω δει καμία φορά την "αγία οικογένεια" σε ναούς, αλλά έχω δει σωρηδόν προτεσταντικές θρησκευτικές ζωγραφιές του Χριστού με το ακάνθινο στεφάνι, τον Παλαιό των Ημερών, την Παναγία ως Κυρία των Αγγέλων που στέφεται από Υιό και Πατέρα κ.π.ά. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:14 π.μ.
Σοφία Ξένη: Κύριε Μπασογιάννη, άξιος για τις εύστοχες σκέψεις σας! Ευλογημένος να είστε! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:52 π.μ.
Giannis Tzanetakis: Kostis Bassogiannis, Νομίζω ότι καταλογίζεται με μια politically correct ρητορική, πουριτανισμό, ευσεβισμό στην εκφραζόμενη κρητική απέναντι στην εικόνα.Νομίζω επίσης ότι όμοια θα ήταν η κρητική και σε απεικονίσεις της Τριάδος με τον Πατέρα ως γέροντα , με την απουσία του ζεύγους στην φιλοξενία του Αβραάμ του Ρουμπλιώφ, των Παλαιό των ημερών ως γέροντα επίσης.Αν και υπάρχουν περιπτώσεις με υπονοούμενες πλάνες και αιρετικές δοξασίες μέσα από εικόνες, υπάρχουν και αυτές που δεν συνάδουν με το ορθόδοξο πνεύμα και αισθητική.Σε εμένα για παράδειγμα η εικόνα της sagrada familia που δείξατε που φανερώνει ένδεια πνευματική έκφρασης που δεν δικαιώνεται μέσα από μία απόδοση στο λαϊκό κιτς.Δεν κάνει λαϊκή τέχνη ο κάθε άνθρωπος του λαού. Το δε προσδοκώμενο αποτέλεσμα μπορεί να φτάσει στα όρια του γελοίου. Δεν κάνω βέβαια δίκη προθέσεων αλλά κρίνω το αποτέλεσμα.Δεν θεωρώ ότι οι εικόνες είναι πρέπον να αφήνουν ανεξάντλητα περιθώρια προσωπικής ερμηνείας (όπως προσεγγίσατε την παιδική - οικογενειακή ζωή του Κυρίου) αλλά να δείχνουν προς μια συγκεκριμένη λατρευτική κατεύθυνση.Εδώ, στην Εκκλησία, η τέχνη είναι στρατευμένη με συγκεκριμένο σκοπό που υπηρετεί. Δεν είναι βέβαια και τίποτε τραγικό η συγκεκριμένη απεικόνιση. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:24 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: Ακριβώς! Δεν είναι και τίποτε τραγικό. Προτείνω μια απλή και ανθρώπινη αντιμετώπιση. Για να μειώσουμε κάπως την μανία καταδιώξεως που μόνο πνευματικό κακό πνευματικό μας κάνει. Κακό που εκφράζεται με χίλιους τρόπους που δεν είναι τόπος εδώ τώρα να αναλύσουμε. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:34 μ.μ.
Dimitris Iliadis: Αγαπητή μου αδελφή Σοφία, επειδή έχει ο Ιωσήφ το χέρι του στον ώμο της ευλογημένης Θεοτόκου μας, δεν είναι Ορθόδοξη αυτή η εικόνα;!... Μήπως δίνουμε πάρα πολύ έμφαση στην εικόνα και όχι στον συμβολισμό της; 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 12:36 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Δημήτρη μου αγαπητέ, με την ερώτησή σου αντιλαμβάνομαι πως δεν άνοιξες τον σύνδεσμο να διαβάσεις την εργασία, διότι η απάντηση βρίσκεται μέσα. Σ' ευχαριστώ. Καλά Χριστούγεννα... 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:18 π.μ.
Dimitris Iliadis: Σοφία μου αγαπημένη αδελφή μου, δεν με απάντησες όμως, στην λεπτομέρεια της εικόνας είναι η ουσία; 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:30 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Καλέ μου φίλε και αγαπημένε μου αδελφέ Δημήτριε, σου απάντησα. Δεν άνοιξες τον σύνδεσμο να διαβάσεις την απάντησή μου. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:46 π.μ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΔΗΜΗΤΡΗ, ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΠΟΙΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ. π.χ. ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΟ fb ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΗΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΘΕΟΤΟΚΟ. Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ, ΟΜΩΣ, ΞΕΚΟΒΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ, ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΤΟ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ (ΕΛΕΟΣ)! ΝΑ ΜΗ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΡΙΝΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ. ΜΗ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ ΜΟΝΟ, ΚΥΡΙΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΟ ΜΕΣΟ, ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:46 π.μ.
Dimitris Iliadis: Σοφία μου την άνοιξα, αλλά ειλικρινά δεν κατάλαβα την απάντηση. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:56 π.μ.
Dimitris Iliadis κ. Δημήτρη, καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά πάρα πολύ έμφαση στην λεπτομέρεια της ζωγραφιστής εικόνας. Ο Κύριος είναι πάνω από αυτά. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:59 π.μ.
Σοφία Ντρέκου Dimitris καλέ μου φίλε και αδελφέ, η Ορθόδοξη εκκλησία εμμένει στην λεπτομέρεια γιατί η προσκυνηματική εικόνα είναι η απλή ''δογματική'' θεολογία του λαού. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:04 π.μ.
Dimitris Iliadis: Σοφία μου, ο Χριστός είναι η αληθινή δογματική θεολογία μας. εδώ στην Αμερική αυτά με κατήχησαν και με δίδαξαν οι Ορθόδοξοι ιερείς και πατέρες. Η εικόνα είναι απλά το σύμβολο. προσωπικά επίσης να πώ ότι εύχομαι ο Ιωσήφ να αγκάλιαζε έτσι την αειπάρθενο μητέρα μας. Ευλογημένα Χριστούγεννα αδελφή μου είτε αν συμφωνούμε, είτε αν διαφωνούμε. Ο Χριστός είναι ο Κύριος. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:12 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Ο Χριστός είναι ο Κύριος και η Μητέρα Του, η Αειπάρθενος Κυρία Θεοτόκος Δημήτρη μου. Καλά Χριστούγεννα από καρδιάς σου εύχομαι... 5 Δεκεμβρίου 2016 στις 3:16 π.μ.
Christina Nikitara: Εχουμε μπερδεψει τα πάντα..ε..όχι και ορθόδοξη εικόνα η ανωτέρω...φαίνεται ότι πρέπει να διδαχθεί από την αρχή το αλφαβητάρι της ορθοδοξίας και των υπ αυτήν.. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:01 π.μ.
Κώστας Καραβίδας: ΠΟΛΛΑ ΠΟΔΑΡΙΑ...ΠΟΛΛΑ!!! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:50 π.μ.
Lia Sonta: Kαλημέρα Σοφία... απλά σ' ευχαριστούμε για την ανάρτηση με τη διαφωτιστική εργασία σου!!! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 10:31 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Καλημέρα Lia μου. Επίσης ευχαριστώ και να έχουμε Καλά Χριστούγεννα. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 11:30 π.μ.
Lia Sonta Καλά Χριστούγεννα Σοφία!! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 5:42 μ.μ.
Mazlimi Maria: Καλημέρα σε όλους !! Επιτρέψτε μου να εκφράσω και εγω την ταπεινή μου άποψη. Ωραία οσα αναφέρει ο καλός μας Kostis και συμφωνώ , δεν τα φανταζόμουν διαφορετικά άλλωστε αν και όλα παραμένουν φαντασίες!!!! Στην ουσία όμως αυτό που ενοχλεί πάνω στην εικόνα ειναι ο τίτλος της. "Αγία οικογένεια "!!!!! Αγία οικογένεια ήταν η Παναγία μας με τους γονείς της!!! Τους πραγματικούς γονείς της και εδώ θέλω να προσέξουμε ένα πάρα πολύ σημαντικό σημείο μέσα στους καιρούς που ζούμε και που θέλουν να παρουσιάζουν οικογένειες με δυο άντρες ή με δυο γυναίκες... εδώ έγκειται κατά την γνώμη μου η παγίδα αυτής της εικόνας με αυτόν τον συγκεκριμένο τίτλο. Ας αφήσουμε τους περιττούς συναισθηματισμούς και ας νοιώθουμε την ουσία των πραγμάτων. Καλα Χριστούγεννα σε όλους μας και καλή μας φώτιση. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:27 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: ... και χωρίς λίγη φαντασια όλα θα ήταν άνυδρα. Εύθραυστα και κακορρίζικα. Καλά Χριστούγενα αδέλφια μου! :) 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:40 μ.μ.
George Philalethe: Kostis, "Για να γίνεις Χριστιανός, πρέπει πρώτα να γίνεις ποιητής..." Επίσης άλλο είναι ο ψυχολογικός συναισθηματισμός του ψυχικού ανθρώπου(ουδέτερο κατ'αρχήν) και άλλο ο (αγιο)πνευματικής έμπνευσης συναισθηματισμός.
Για αυτό και ο Φώτης Κόντογλου έγραφε ότι στην Ορθοδοξία δεν έχουμε στα πλαίσια της Θ.Λατρείας συγκίνηση, αλλά κατάνυξη. Βέβαια ελλείψει της κατάνυξης και εν όψει της ξεραΐλας και του ναρκισσιστικού στόμφου, καλή είναι κι η συγκίνηση... :) Επίσης! 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 1:57 μ.μ.
Kostis Bassogiannis: @George Τό γραψες σαν να τό γραφα εγώ. Ευχαριστώ. Δεν λέω τίποτε άλλο, να μην το χαλάσω. 15 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:39 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Maria μου, παρ' όλο που ζεις στην πανέμορφη πόλη του φωτός, με τόσες κοσμικές επιρροές, εμμένεις μια Ρωμιά στο Παρίσι ! Μεγάλος αγώνας. Καλά Χριστούγεννα 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:34 π.μ.
Mazlimi Maria: Καλημέρα Σοφία Ντρέκου μου και με το Καλο να υποδεχτούμε την Γεννηςη του Χριστού μας!!! 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:27 π.μ.
Κατερίνα Παπαϊωάννου: Απαράδεκτη εικόνα!!!! 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:50 π.μ.
Όρος Σινά: Η ως άνω εικόνα προτεσταντίζει και ουδέποτε θα την έβαζα στο εικονοστάσι μου όπως είναι. Όποιος την βλέπει για πρώτη η πολλοστή φορά αμέσως τυπώνεται στο νου του ότι Η Θεοτόκος και ο Ιωσήφ ήταν ανδρόγυνο. Άπαγε της βλασφημίας. 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 2:56 π.μ.
Xrisanthos Kalivas: Η εικονα ΘΕΟΛΟΓΕΙ κ ως εκ τούτου εντελως απαράδεκτη.......... Τοσα χρονια ποτε δεν ευρεθη χερι αγιογράφου να απεικονίζει αυτο που βλεπουμε ,διοτι η καθε αγιογραφία ηταν καρπός προσευχής κ νηστείας... Σημερα σπανίζουν τετοια ύψη....... Χαλεποί οι καιροί... 16 Δεκεμβρίου 2016 στις 8:42 π.μ.
★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★⋰⋱ ★
Γεωργιος Αναστ. Παπαμητρου Λυπούμαι γιατί στον βωμό του κέρδους, ξεπουλάμε τα πάντα. Πίστη, δόγματα, ορθοδοξία. Τη συγκεκριμένη εικόνα, την προώθησαν διάφορα χρυσοχοεία, εκκλησιαστικά είδη, καταστήματα δώρων, ως "δώρο γάμου" για ευλογία στη νέα οικογένεια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες σε έναν ακατήχητο και "αγαπόπληκτο" λαό. Όλα για την εκκοσμικευμένη "αγάπη" φυσικά, χωρίς αυταπάρνηση και θυσιαστικό φρόνημα. 8 Αυγούστου 2017 στις 6:22 μ.μ. Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία
Panagiotis Melikidis Σαφέστατο υπονοούμενο της εικόνας. Ούτε ζευγάρια αγίων δεν εικονογραφουνται με τέτοιες αγκαλιές... 3 Ιουνίου 2015 στις 5:45 μ.μ.
★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★ ⋰⋱ ★⋰⋱ ★
Δημητρης Καρσινός: ΑΦΟΥ Ο ΛΟΥΚΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΗΤΑΝ..... ΜΕΜΝΗΣΤΕΥΜΕΝΗΝ ΑΝΔΡΙ... ????? Λουκ. 1,26 Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, Λουκ. 1,27 πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα Ἰωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυΐδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:06 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Μνηστευμένη, όχι Νυμφευμένη. Ιδού η διαφορά. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:10 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Κατά Λουκάν (α' 24-38) Εν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα Ἰωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυίδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:13 μ.μ.
Panteleimon Krouskos: Αυτή η εικόνα είναι ο παπικός συναισθηματισμός καπέλο. Όλα πια στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης γίνονται. Η ορθόδοξη αγιογραφία έχει συγκεκριμένα πρότυπα. Δεν είναι προιον φαντασίας και ελέυθερη τέχνη. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:15 μ.μ.
Δημητρης Καρσινός: Ματθ. 1,20 Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων· Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν ΓΥΝΑΙΚΑ σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου.30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:19 μ.μ.
Panteleimon Krouskos: Δημήτρη είσαι σε λάθος προσανατολισμό. Η ορθόδοξη αγιογραφία λέμε έχει συγκεκριμένα πρότυπα, είναι εργαλείο για να ΔΙΑΒΑΖΕΙ ο άλλος τα δόγματα και όχι μια νατουραλιστική ή ρεαλιστική ιστοριούλα. Η παραπάνω εικόνα είναι μια βλακεία και μισή. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:20 μ.μ.
Panteleimon Krouskos: Είναι σαν να τραγουδάμε την ώρα της λειτουργίας κοσμικά άσματα για τα χριστιανόπουλα πού πάνε εκδρομή. Το κάθε πράγμα στον χώρο του. Δεν πρέπει να γίνονται όλα για συναισθηματικές ικανοποιήσεις και για τα ΛΕΦΤΑ. 30 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:23 μ.μ.
Panteleimon Krouskos: http://2.bp.blogspot.com/.../gennisi+kritikis+sxolis.JPG Δείτε την ορθόδοξη εικόνα της Γέννησης. Ο Ιωσήφ είναι στο πλάι παραριγμένος. Δεν έχει σχέση ούτε με την μητέρα, ούτε με τον τόκο, ούτε με τον Χριστό τον ίδιο. Είναι κεί για να διακονεί το μυστήριο.
