Γιατί λοιπόν μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή; - Γ. Σωφρόνιος Σαχάρωφ


Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ († 1993)

Η αποκάλυψη λέγει για τον Θεό «Ο Θεός αγάπη εστίν», «Ο Θεός φως εστί και σκοτία εν Αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α' Ιωαν. δ' 8, α'5)

Πόσο δύσκολο είναι για εμάς τους ανθρώπους να το αντιληφθούμε! Δύσκολο γιατί η ατομική μας ζωή και η ζωή του κόσμου που μας περιβάλλει μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο.

Πραγματικά ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΌ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, άν όλοι σχεδόν σαν φτάνουν στο τέλος της ζωής τους φωνάζουν με πίκρα καρδιάς μαζί με τον Ιώβ: «Αι ημέραι μου παρήλθον εν βρόμω, ερράγη δε τα άρθρα τής καρδίας μου, άδης μου ο οίκος...Πού ουν έτι εστίν η ελπίς;;», κι αυτό που μυστικά αλλά με δύναμη ζητούσε η καρδιά μου από τα νιάτα της «τις όψεται»;; (Ιώβ ιζ' 11-15)

Ο ίδιος ο Χριστός μας διαβεβαιώνει πως ο Θεός προνοεί στοργικά για όλη την κτίση και ότι δεν λησμονεί ούτε ένα μικρό πουλάκι τ' ουρανού, ότι φροντίζει και για τον καλλωπισμό των αγριόκρινων, για τους ανθρώπους μάλιστα η πρόνοια Του είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη, σε βαθμό ώστε «ημών και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. ι' 30)
  • Πού είναι λοιπόν η πρόνοια που απλώνεται μέχρι και τα πιο ταπεινά πράγματα και που φροντίζει και για τα πιο ελάχιστα;;
Όλοι πνιγόμαστε ασφυκτικά από το θέαμα του αχαλίνωτου οργίου του κακού στον κόσμο.

Μυριάδες ζωές, συχνά στην αρχή τους και πολλές φορές χωρίς να έχουν φτάσει στην αυτοσυνειδησία, αρπάζονται με απίστευτη σκληρότητα.

Γιατί λοιπόν μας δόθηκε αυτή η παράλογη ζωή;;

Και να, με δίψα ζητά η ψυχή να συναντήσει τον Θεό για να Του πει:

Γιατί μού έδωσες τη ζωή;
Χόρτασα από βάσανα...
Με σκέπασε σκοτάδι...
Γιατί κρύβεσαι από μένα;
Ξέρω πως είσαι αγαθός αλλά πώς αδιαφορείς τόσο για την τραγωδία μου;
Δεν μπορώ να σε εννοήσω...

Έζησε στη γη ένας άνθρωπος, άνδρας με άσβεστη πνευματική δίψα, που λεγόταν Συμεών. Προσευχόταν για πολύ καιρό με ασταμάτητο θρήνο «ελέησον με». Και δεν τον άκουγε ο Θεός.

Πέρασαν μήνες και μήνες με τέτοια προσευχή και οι δυνάμεις τής ψυχής του εξαντλήθηκαν.

Έφτασε στην απόγνωση και φώναξε «Είσαι αδυσώπητος».
  • Κι όταν μ' αυτές τις λέξεις ράγισε κάτι μέσα στην αποκαμωμένη από την απόγνωση ψυχή του είδε ξαφνικά τον ζώντα Χριστό.
Φωτιά γέμισε την καρδιά του κι όλο του το σώμα με τέτοια δύναμη που, αν κρατούσε ακόμα μια στιγμή η όραση, θα πέθαινε.

Ποτέ πια δεν μπορούσε να λησμονήσει το ανείπωτα πράο, το απέραντα αγαπητικό, χαρούμενο και γεμάτο από υπερνοητή ειρήνη βλέμμα τού Χριστού.

Και στα επόμενα χρόνια τής μακράς ζωής του μαρτυρούσε ακάματα πως «ο Θεός αγάπη εστί», αγάπη άπειρη, που ξεπερνά κάθε νου.

Πηγή: Γέροντος Σωφρονίου, από την εισαγωγή στον βίο του Γ. Σιλουανού του αθωνίτου, εκδ. 2η, 1978 Ι.Μ. Τ. Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας. 

Ria Manta [Σωτηρία Μαντά] Αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός μας "δίνει" τόσα βάρη, όσα εχουμε τη δύναμη να σηκώσουμε και ο, τι η Αγάπη του επιτάσσει προς ωφέλεια ημών... τότε ο ανθρώπινος γογγυσμός θα δώσει τη θέση του στην καρτερία, στην ταπείνωση, στην αγάπη... 3 Φεβρουαρίου 2014 στις 1:05 π.μ.

Tasos Mavridis: Απαντάει όμως τελικά; Μήπως το ίδιο το "γιατί" είναι αμαρτία; Μα επιτέλους πόσο πιο ισχυρή διαβεβαίωση περί θείας πρόνοιας χρειαζόμαστε από αυτήν που μας πρόσφερε ο ίδιος ο Θεός μας; Αφού "πίστη" θα πει εμπιστοσύνη, αν πιστεύω, τότε αφήνομαι στα "χέρια" του Θεού. Όποτε πάει να με συνεπάρει στη γοητεία του αυτός ο παλιός γνώριμος νοητικός ...αυνανισμός, (του "γιατί " και, "πώς" και "αν") που τώρα πια τον αναγνωρίζω ως δαιμονικό πειρασμό, θυμάμαι αυτό που μου είχε πει κάποιος παππούς-παπάς, ότι το πρώτο "γιατί" το ρώτησε ξέρεις ποιος και πότε, και γι' αυτό όσο μπορούμε ας μην τον μιμούμαστε...

Από την προσωπική μου εμπειρία αυτό που θα θυμάμαι για πάντα είναι η στιγμή που συνειδητοποίησα (σε ώρα θείας λειτουργίας, και όντας ένα χρόνο μόνο χριστιανός) ότι ζητιάνευα την θεραπεία της γυναίκας μου από τον καρκίνο, και χωρίς καθόλου να το καταλάβω, η θεία Χάρις με είχε φυλάξει από αυτό το ηδονιστικό "γιατί"! (Κρυφά μέσα μου νοιώθω μια μικρή χαρά ότι ίσως να συνέβαλε και αυτό λίγο στην θεραπεία της) Αγαπάω την ζωή μου με τα όλα της! Όπου υπάρχει "παραλογισμός", όταν κάτι δεν μου πάει έτσι όπως το είχα φανταστεί λέω πως... μάλλον εγώ φταίω και όχι η "ζωή"

...Και αν μάλιστα θέλω να είμαι αντικειμενικός χρωστάω περισσότερα σε αυτήν την ζωή με τους "παραλογισμούς" της από όσα έχω να περιμένω! Από 'δω και στο εξής παρακαλάω τον Χριστό μου, να φανώ δυνατός όταν θα κάτσει η μπίλια και για τον εαυτούλη μου... Συγχώρησε μου σε παρακαλώ την κατάχρηση της φιλοξενίας σου. 1 Φεβρουαρίου 2014 στις 3:46 μ.μ

Tasos Mavridis: Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά. Ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στη ζωή σου... Αυτό σκέφτομαι συνέχεια. Μπορεί πια να μην είμαι παιδί, μπορεί να'χω εδώ και πολύ καιρό μεγαλώσει... Μα κάτι μέσα μου πάντα ονειρεύεται και ελπίζει...

Δε ξέρω τι θ' απογίνω. Δε ξέρω τι θα ξημερώσει για μένα αύριο ο καλός Θεός. Μονάχα το σήμερα μετράω και με σιωπή και προσευχή ξεφυλλίζω τις στιγμές του. Να αγωνίζομαι, να μην πληγώνω τους γύρω μου... Να αγαπάω... Να ελπίζω... Και να πιστεύω... Με απλότητα. Με σιγουριά. Σαν το μικρό σπουργίτι που ακόμη και γι' αυτό ο Θεός φροντίζει. Δε θέλω να ελέγχω τη σχέση μου μαζί Του. Με καλύπτει η σιγουριά της απεραντοσύνης της αγάπης Του.

Αφήνω τη ζωή μου, τα όνειρά μου στα θεϊκά Του χέρια και έτσι προσπαθώ να ζω. Απελευθερωμένος. Απαλλαγμένος από το άγχος και το φόβο. Ζω στην πιο γλυκιά αγκαλιά. Ακόμα κι αν γίνεται χαλασμός γύρω, υπάρχει η αίσθηση της παρουσίας Του που με ζεσταίνει όπως μου έλεγε κι ένα άγιο γεροντάκι στο Όρος.

Κι όταν η νύχτα θ' απλώνει το πέπλο της πάνω απ' τη μεγαλούπολη, θα κλείνω τα μάτια μου με την ίδια ουράνια σιγουριά. Με την ίδια ελπίδα... Καλή σου μέρα. 1 Φεβρουαρίου 2014 στις 3:51 μ.μ.


Σοφία Ντρέκου - Αέναη επΑνάσταση: Εξαιρετικά και ωφέλιμα σχόλια παιδιά... εύγε! Θα τα μεταφέρω και στην ομάδα μας να τα δουν και από εκεί και να ωφεληθούν κι άλλοι!! 3 Φεβρουαρίου 2014 στις 12:58 π.μ. - [Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία]



Συγγραφέας:
Περισσότερα Θέματα: , , , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)