O Θυμός το πιο ισχυρό και μεταδοτικό online συναίσθημα στον ψηφιακό κόσμο του Internet

Θυμού κράτει...

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος

Ακαίρου θυμού το κέρδος πτώσις. (Μέγας Βασίλειος)

Ο θυμός το πιο έντονο online συναίσθημα που

εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά στον κόσμο του Internet

O θυμός είναι έντονο και μεταδοτικό συναίσθημα στον ψηφιακό κόσμο. Από όλα τα συναισθήματα, ο θυμός είναι αυτός που είναι ο πιο «κολλητικός» και εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά στο διαδίκτυο, από χρήστη σε χρήστη, μετά τα αρχικά θυμωμένα online μηνύματα σχετικά με κάποιο θέμα ή περιστατικό.

Είναι άκρως κολλητικός και μεταδοτικός και εξαπλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα που κατασπαράσσει τα πάντα! Ο θυμός, η αδηφάγος φλόγα των οργισμένων και κακών συναισθημάτων απλώνεται στο διαδίκτυο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Από χρήστη σε χρήστη, από μέσο σε μέσο.

Σύμφωνα με μια νέα κινεζική έρευνα του πανεπιστημίου του Μπεϊχάνγκ, αρκεί να ανεβούν ολιγάριθμα θυμωμένα μηνύματα online για κάποιο θέμα ή συμβάν και αμέσως το συναίσθημα αρχίζει να διαχέεται σαν τη φωτιά.

Οι ερευνητές ανέλυσαν περίπου 70 εκατ. μηνύματα (tweets) του μεγάλου κινεζικού κοινωνικού δικτύου Weibo, αντίστοιχου του Twitter, τα οποία προέρχονταν από περισσότερους από 200.000 χρήστες και αφορούσαν μια περίοδο έξι μηνών. Τα μηνύματα κατηγοριοποιήθηκαν ανάλογα με το κύριο συναισθηματικό τους περιεχόμενο: οργή, λύπη, χαρά, αηδία και μετρήθηκε σε ποιο βαθμό επηρέαζαν άλλους χρήστες να εκφράσουν ανάλογα συναισθήματα με δικά τους πλέον μηνύματα. 

Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι στον ψηφιακό κόσμο κανένα άλλο συναίσθημα δεν έχει τόσο μεγάλη επιρροή όσο ο θυμός. Η ερώτηση η δική μας είναι: γιατί στο φυσικό κόσμο, το ίδιο δεν συμβαίνει;

Μετά το θυμό ακολουθεί σε επιρροή η χαρά, ενώ η λύπη έχει μάλλον μηδαμινή επιρροή. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο θυμός «εξαπλώνεται με ταχύτητα και σε εύρος στο διαδίκτυο», πράγμα που, όπως αναφέρουν, «μπορεί να εξηγήσει γιατί πραγματικά γεγονότα όπως η έλλειψη τροφίμων, η δωροδοκία κυβερνητικών αξιωματούχων ή κάποιο άλλο σκάνδαλο αποτελούν πάντα «καυτά» θέματα online συζήτησης στην Κίνα» – και στις άλλες χώρες θα πρόσθετε κανείς.

Η μελέτη καταλήγει με το συμπέρασμα ότι «ο θυμός παίζει ένα μη αμελητέο ρόλο στην μαζική προπαγάνδιση αρνητικών ειδήσεων για την κοινωνία».[1]

• Ο θυμός είναι βραχεία παραφροσύνη [Οράτιος]
• Ο θυμός κατοικεί μόνο στα στήθη των ανόητων [Αϊνστάιν]
• Ο χρόνος είναι μεγάλος φραγμός κατά του θυμού [Σενέκας]

Περί Θυμού - Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Σε όσους μετανοούν τίποτε δεν είναι πιο αταίριαστο από την ταραχή του θυμού. Διότι η μετάνοια και η επιστροφή χρειάζονται πολλή ταπείνωση, ενώ ο θυμός δείχνει άνθρωπο γεμάτο από υπερηφάνεια.

Εάν το όριο της πιο τελείας πραότητας είναι, ενώ ευρίσκεται εμπρός σου αυτός που σε παροξύνει, να τον αντιμετωπίζεις με εσωτερική γαλήνη και αγάπη, τότε οπωσδήποτε το έσχατο όριο του θυμού είναι, ενώ απουσιάζει αυτός που σε ελύπησε να κάνεις ότι συγκρούεσαι μαζί του με διάφορα λόγια και κινήματα θηριώδη.

Εάν το Άγιον Πνεύμα ονομάζεται και είναι «ειρήνη ψυχής», ενώ η οργή «ταραχή καρδιάς», τότε οπωσδήποτε τίποτε άλλο δεν εμποδίζει την παρουσία Του μέσα μας όσο ο θυμός.

Γνωρίζομε πως είναι πάμπολλα τα τέκνα του θυμού. Και όλα είναι φοβερά. Ένα όμως τέκνο του που το γεννά χωρίς να το θέλει, αν και νόθο, είναι ωφέλιμο:

Είδα ανθρώπους που άναψαν από την μανία του θυμού και έβγαλαν από μέσα τους σαν εμετό την μακροχρόνιο μνησικακία τους. Έτσι με το ένα πάθος απηλλάγησαν από το άλλο. Και η μακροχρόνιος λύπη τους διελύθη. Διότι εκείνος που τους ελύπησε, ή ζήτησε συγχώρηση ή έδωσε τις απαιτούμενες εξηγήσεις.

Αντιθέτως είδα άλλους που κατά τρόπο απαράδεκτο έδειξαν ότι ήσαν δήθεν μακρόθυμοι. Έτσι με την σιωπή εναποθήκευσαν μέσα τους την μνησικακία. Αυτούς τους ελεεινολόγησα περισσότερο από τους πρώτους, διότι με το μελάνι (της μνησικακίας) έδιωξαν από την ψυχή τους το περιστέρι, (την ειρήνη δηλαδή και την χάρη του Αγίου Πνεύματος). 

Τίποτε το σωστό δεν μπορεί να σκεφθεί κανείς θυμωμένος
και Το άνθος του θυμού είναι η μανία - Ευριπίδης

Ο θυμός κατοικεί μόνο στα στήθη των ανόητων - Αϊνστάιν

Ο χρόνος είναι μεγάλος φραγμός κατά του θυμού - Σενέκας

Παραπομπές

1. Ο θυμός το πιο έντονο online συναίσθημα, sciencearchives.com
2. Περί Θυμού: Από το βιβλίο «Κλίμαξ» του Άγιου Ιωάννη της Κλίμακος, βλ. εδώ

Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | Sophia-Ntrekou.gr

Σχετικά θέματα:

• Ο Θυμός η Οργή και η Θεραπεία τους (Ομιλία Μ. Βασιλείου «Κατά οργιζομένων» πρωτότυπο + απόδοση)
• Ο εθισμός στο Διαδίκτυο ως πρόκληση για την πνευματική ζωή
• Περί πολυλογίας και σιωπής (Κλίμαξ Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου)
• Πολιτισμός του θυμού, κατανάλωση σχέσεων (Συναισθήματα ανεπεξέργαστα και καταπιεσμένα) Μιλούν 3 ψυχαναλυτές

Περισσότερα Θέματα: Κοινωνία, Ψυχοθεραπευτικά

Λεκτικοί Καυγάδες
Διάλογοι: 8 Ιουνίου 2015 Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θανασάς: ΞΕΚΙΝΗΣΑ, ΑΔΕΡΦΙΑ, ΝΑ ΓΡΑΨΩ...
...μια αναρτησούλα για τους λεκτικούς καυγάδες. Γιατί καυγαδίζουμε, γιατί θυμώνουμε, γιατί τα λογικά επιχειρήματα δεν εισακούονται από "τον αντίπαλο", τί μπορούμε να κάνουμε για να διαχειριστούμε την ταραχή της αντιπαράθεσης, τί κάνουμε όταν βρεθούμε σε λεκτικό καυγά...

Μετά σκέφτηκα: ΑΛΛΗ μια ανάρτηση, ΑΛΛΗ μια "καυτή" ανταλλαγή απόψεων, ΑΛΛΗ μια διαδικασία σχολίων-αντισχολίων.

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΤΑΡΑΧΗ...

Κι έτσι, δεν έγραψα τίποτα από τα παραπάνω. Και σε όποιον έχει επιθυμία να σχολιάσει, τον προτρέπω ΑΝΤΙ για σχόλιο, να πει ένα: "Κύριε, φώτισόν μου το σκότος". Θα πιάσει περισσότερο τόπο...

Δημήτρης Γιουλούντας: Και δυστυχως το θέμα ειναι πως και δεν εχουμε μάθει να είμαστε συνακροατές..δυστυχως μιλάμε χωρίς να ακούμε τον άλλο και περιμένουμε απλά για να πούμε ΕΜΕΙΣ ΤΗ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΨΗ... ακόμα και έχοντας μερική γνώση πάνω στο τάδε αντικείμενο συζήτησης. 8 Ιουνίου 2015

Panagiotis Melikidis: Αν ξεκινήσουν φωνές σημαίνει κατά την άποψή μου ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλη αγάπη. Υπάρχουν προηγούμενα, κάτι που πείραξε στο παρελθόν και χτυπάμε το σαμάρι αντί για το γαϊδούρι. Όταν είμαστε στη μέση, δίνουμε δίκια και στους δυο. Τους λέμε στην αρχή να κάνουν ησυχία, να ηρεμήσουν για να καταλάβουμε τι φταίει, υποτίθεται. Μετά το ρίχνουμε στο χιούμορ... 8 Ιουνίου 2015

Petros Panagiotidis: Λεκτικοί καβγάδες. Ωραίο θέμα. Καταρχάς ποιος δεν μπορεί να κάνει λεκτικό καβγά? Ποιος δεν είναι σε θέση να βγάλει την ''πυγμή'' του απλά για να υπερασπιστεί την λογική του? Είναι κανείς ανίκανος ως προς αυτό? Όλοι μας το κάνουμε. Ακόμα και ο πιο ευάλωτος σε χαρακτήρα και σε συναισθήματα μπορεί να το κάνει. Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι από την στιγμή που ο εγωισμός είναι κοινό στοιχείο σε όλους τους ανθρώπους σε έναν λεκτικό πόλεμο υπάρχει η πιθανότητα να υπάρχει ευθύνη και στα δύο πρόσωπα. Οπότε εξετάζοντας το θέμα υπό αυτήν την οπτική η λύση βρίσκεται στο αυτεξούσιο τους. Γνωρίζουν και οι δυο ότι είναι χαρακτήρες που δεν υποχωρούν. Αν η πρόθεση τους είναι κακή το πολύ να χωρίσουν οι δρόμοι τους, γιατί και οι δυο δεν πρόκειται να αλλάξουν. Οπότε τέρμα οι λεκτικοί καβγάδες. Αν είναι άνθρωποι διαφορετικής φιλοσοφίας μπορεί να καβγαδίζουν επειδη τους δίνει νόημα στη ζωή τους. Να το βλέπουν σαν μια διαδικασία αναγκαιότητας μεταξύ καλού και κακού απλά για να παράξουν κάτι το ''καινούργιο'', το γόνιμο, το δημιουργικό μέσα από την διαδικασία σύγκρουσης. Στη δεύτερη περίπτωση δεν το θεωρώ και τόσο σοβαρό. Το πολύ μετά από την λογομαχία να γελούν. Είναι μερικοί που τους αρέσει αυτός ο τρόπος ζωής. Γιατί δεν υπάρχει κάποιος συναισθηματικός εκβιασμός. Αν υπήρχε θα ήταν η πρώτη περίπτωση. Στο δεύτερο υπάρχει απλά το λεγόμενο ενδιαφέρον για πνευματική δίψα. Και ναι μερικές φορες ένας λεκτικός καβγάς όταν δεν είναι τοξικός μπορεί να προκαλεί το ενδιαφέρον για γνώση. 8 Ιουνίου 2015

Πηγή: www.facebook.com/group/Sophia.Drekou | 8 Ιουνίου 2015