Η θέωση είναι ο μόνος σκοπός για οτιδήποτε έχει δημιουργηθεί, καθώς κάθε κτίσμα συνίσταται ακριβώς από μια θεία κλήση, είτε είναι υλικό είτε πνευματικό, σωματικό η ψυχικό, ατομικό η κοινωνικό ή ακόμη, πολιτικό.
Η υπερβατικότητα μπορεί να είναι μόνον εμμενής ή ενδοκόσμια, ως μια πιθανή διαλογική μεταμόρφωση του τρόπου της υπάρξεως αυτών των συγκεκριμένων κτιστών όντων, στην προοπτική των μικρο-εσχατολογικών τους κλήσεων, οι οποίες πραγματοποιούνται ως μικρές «ευχαριστιακές ενσαρκώσεις» του Θεού Λόγου μέσα στο κόσμο.
Η φύση δεν είναι μόνο φτιαγμένη για την Χάρη, αλλά είναι φτιαγμένη, από την αρχή, από Χάρη. Βρισκόμαστε πέρα από την εμμένεια και πριν από την υπέρβαση, καθώς έχουμε και τις δύο ταυτόχρονα.
Για να είναι πραγματική η μετοχή, πρέπει ή κίνηση προς το Θεό να γίνει όχι μόνο μέσω του νου αλλά «μετά παντός είδους κτίσεως {..} ίνα το της εικόνος απηκριβωμένον ή» (για να είναι πλήρες το κατ’εικόνα).
Ελευθερία για σχέση
Αλλά η θεία ελευθερία «παιδαγωγεί» την κτιστή ανθρώπινη ελευθερία. Η αγαπώσα ελευθερία του Θεού γίνεται μια θεία Πρόνοια η οποία «συνεπεκτίνεται» με την ανθρώπινη ελευθερία.
Αυτό σημαίνει ότι η ελευθερία του Θεού, στη μορφή της απεριόριστης αγαπώσας Πρόνοιας Του, «ακολουθεί» την αβυσσαλέα ανθρώπινη ελευθερία, διδάσκοντας στον άνθρωπο την αγάπη, με κάποιους απίστευτα ποικίλους τρόπους, μέσα στο διάβα της Ιστορίας.
Αυτός μπορεί πιθανώς να είναι ο έσχατος κοινός ορισμός της εν αγάπη ελευθερία: ο Θεός είναι οπουδήποτε είναι το ανθρώπινο ον, εξαιτίας της αγάπης Του, και το ανθρώπινο ον είναι δυνατόν να βρεθεί κατά χάρη οπουδήποτε είναι ο Θεός, εξαιτίας της πιθανής ανθρώπινης αγαπητικής ανταπόκρισης.
Τι απομένει όταν η θεολογία αδυνατεί πλέον να βεβαιώσει είτε την υπερβατικότητα είτε την ενδοκοσμικότητα του Θεού;
Πως η ριζική ελευθερία του Θεού υποθάλπει τη ριζική ελευθερία του ανθρώπου;
Τα όντα είναι δεδομένα ως προσδιορισμένες φύσεις ή ανοικτά στο αίνιγμα του διαλόγου;
Ως ποια ριζική διαφορά υπάρχει πραγματικά η κτιστή φύση;
Η χάρις συνιστά μιαν έξοδο από τη φύση ή έναν φωτισμό του άγνωστου πυρήνα της;
Εκδόσεις Αρμός. Νοέμβριος 2007, Αριθμός σελίδων 120.
Η θέωση συνεπώς μπορεί να συμβεί μόνο μέσα στις πραγματικές συνθήκες της Ιστορίας, χωρίς καμιά έξοδο είτε από τη φύση είτε από το χρόνο.
Η υπερβατικότητα μπορεί να είναι μόνον εμμενής ή ενδοκόσμια, ως μια πιθανή διαλογική μεταμόρφωση του τρόπου της υπάρξεως αυτών των συγκεκριμένων κτιστών όντων, στην προοπτική των μικρο-εσχατολογικών τους κλήσεων, οι οποίες πραγματοποιούνται ως μικρές «ευχαριστιακές ενσαρκώσεις» του Θεού Λόγου μέσα στο κόσμο.
Η φύση δεν είναι μόνο φτιαγμένη για την Χάρη, αλλά είναι φτιαγμένη, από την αρχή, από Χάρη. Βρισκόμαστε πέρα από την εμμένεια και πριν από την υπέρβαση, καθώς έχουμε και τις δύο ταυτόχρονα.
Μετοχή
Για να είναι πραγματική η μετοχή, πρέπει ή κίνηση προς το Θεό να γίνει όχι μόνο μέσω του νου αλλά «μετά παντός είδους κτίσεως {..} ίνα το της εικόνος απηκριβωμένον ή» (για να είναι πλήρες το κατ’εικόνα).
Ελευθερία για σχέση
Αλλά η θεία ελευθερία «παιδαγωγεί» την κτιστή ανθρώπινη ελευθερία. Η αγαπώσα ελευθερία του Θεού γίνεται μια θεία Πρόνοια η οποία «συνεπεκτίνεται» με την ανθρώπινη ελευθερία.
Αυτό σημαίνει ότι η ελευθερία του Θεού, στη μορφή της απεριόριστης αγαπώσας Πρόνοιας Του, «ακολουθεί» την αβυσσαλέα ανθρώπινη ελευθερία, διδάσκοντας στον άνθρωπο την αγάπη, με κάποιους απίστευτα ποικίλους τρόπους, μέσα στο διάβα της Ιστορίας.
► Δείτε: Η ελευθερία στην ορθόδοξη πνευματική ζωή
Αυτός μπορεί πιθανώς να είναι ο έσχατος κοινός ορισμός της εν αγάπη ελευθερία: ο Θεός είναι οπουδήποτε είναι το ανθρώπινο ον, εξαιτίας της αγάπης Του, και το ανθρώπινο ον είναι δυνατόν να βρεθεί κατά χάρη οπουδήποτε είναι ο Θεός, εξαιτίας της πιθανής ανθρώπινης αγαπητικής ανταπόκρισης.
Τι απομένει όταν η θεολογία αδυνατεί πλέον να βεβαιώσει είτε την υπερβατικότητα είτε την ενδοκοσμικότητα του Θεού;
Πως η ριζική ελευθερία του Θεού υποθάλπει τη ριζική ελευθερία του ανθρώπου;
Τα όντα είναι δεδομένα ως προσδιορισμένες φύσεις ή ανοικτά στο αίνιγμα του διαλόγου;
Ως ποια ριζική διαφορά υπάρχει πραγματικά η κτιστή φύση;
Η χάρις συνιστά μιαν έξοδο από τη φύση ή έναν φωτισμό του άγνωστου πυρήνα της;
Βιβλιοπαρουσίαση στο βιβλίο του π. Νικολάου Λουδοβίκου:
Θεοποιία: η μετανεωτερική θεολογική απορία, Αρμός 2007Εκδόσεις Αρμός. Νοέμβριος 2007, Αριθμός σελίδων 120.
πνευματική ζωή - Οι απλοί χωρικοί ήταν θεόπτες...! εδώ
Περισσότερα: π. Νικόλαος Λουδοβίκος
FaceBook
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θανασάς: Στέκομαι στο συγκλονιστικό "ο Θεός είναι οπουδήποτε είναι το ανθρώπινο ον, εξαιτίας της αγάπης του".
ΑΡΑ, όταν μας ρωτούν οι άθεοι:
- πού ήταν ο Θεός σ' εκείνο το δωμάτιο Νοσοκομείου, όπου ένα παιδάκι πέθανε από καρκίνο, παρά τις ατελείωτες προσπάθειες των γιατρών
απαντούμε:
- ο Θεός εν δράσει ως "άπειρη αγάπη", ήταν στις "ατελείωτες προσπάθειες των γιατρών"
ΜΗΝ βλέπουμε το τελικό αποτέλεσμα, αν δηλαδή έζησε ή αν πέθανε το παιδί. Ας δούμε την "άπειρη αγάπη εν δράσει" με αφορμή την ασθένεια... ΕΚΕΙ ήταν ο Θεός.
Και αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, αποκτούν νόημα τα λόγια του μακαριστού π. Κων/νου Στρατηγόπουλου:
- τα Χριστούγεννα να γίνουν αφορμή για να δανείσω ΕΓΩ τα πόδια μου, ώστε να περπατήσει ο Χριστός στα σοκάκια του κόσμου. 15 Δεκ 2022
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Θανασάς: Στέκομαι στο συγκλονιστικό "ο Θεός είναι οπουδήποτε είναι το ανθρώπινο ον, εξαιτίας της αγάπης του".
ΑΡΑ, όταν μας ρωτούν οι άθεοι:
- πού ήταν ο Θεός σ' εκείνο το δωμάτιο Νοσοκομείου, όπου ένα παιδάκι πέθανε από καρκίνο, παρά τις ατελείωτες προσπάθειες των γιατρών
απαντούμε:
- ο Θεός εν δράσει ως "άπειρη αγάπη", ήταν στις "ατελείωτες προσπάθειες των γιατρών"
ΜΗΝ βλέπουμε το τελικό αποτέλεσμα, αν δηλαδή έζησε ή αν πέθανε το παιδί. Ας δούμε την "άπειρη αγάπη εν δράσει" με αφορμή την ασθένεια... ΕΚΕΙ ήταν ο Θεός.
Και αν το πάμε ένα βήμα παραπέρα, αποκτούν νόημα τα λόγια του μακαριστού π. Κων/νου Στρατηγόπουλου:
- τα Χριστούγεννα να γίνουν αφορμή για να δανείσω ΕΓΩ τα πόδια μου, ώστε να περπατήσει ο Χριστός στα σοκάκια του κόσμου. 15 Δεκ 2022
υιός άσωτος (Sotirios Laliotis): Όμως θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας τον άνθρωπο. Άνθρωπο που έχει μεγάλη ευθύνη, ευθύνη για την όποια κατάντια όλων των κτισμάτων και αυτό γιατί χάρη σε αυτόν υποφέρει όλη η Δημιουργία. Το οξύμωρο είναι ότι στο τέλος ζητά και τα ρέστα. Ακόμη δεν θέλει να παραδεχτεί τα λάθη του και βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ταπείνωση και συγνώμη αδέρφια, εδώ είναι το μυστικό, ας τολμήσουμε. 6 Μαΐου 2014 στις 1:35 μ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου