Παραδείσια Πρωτοχρονιά
για τον Βασίλη Καραπλή
Σοφία Ντρέκου
«Είμαι αναρχικός γιατί δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός
ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη
Στην Μνήμη του αγαπημένου μου δασκάλου Βασιλείου, που έφυγε σήμερα 29 Δεκεμβρίου 2014 τα ξημερώματα στις 03.00, για το ταξίδι τ' Ουρανού και τις περισσότερες Πρωτοχρονιές του, τις περνούσε όπως θα διαβάσετε παρακάτω την διήγηση «Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού».
Ένας από τους λίγους αγωνιστές της ζωής και αυθεντικούς εργάτες της κοινωνικοπολιτικής δράσης της Γενιάς του Πολυτεχνείου. Πέρασε πολλά και δύσκολα... με διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εξορίες, αλλά στάθηκε πάντα παλικάρι, παρόλο την σωματική του αναπηρία! Έπασχε από πολιομυελίτιδα. «Δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του φυσιολογικά. ΑΛΛΑ παρ’ όλα αυτά δημιουργούσε ασταμάτητος.»
Βασανίστηκε, φυλακίστηκε και παρόλο που τελείωσε την νομική οι χουντικοί δεν του χορηγούσανε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Βασίλης δεν «εξαργύρωσε» όπως τόσοι και τόσοι την πάλη του κατά της δικτατορίας αλλά συνέχισε να αγωνίζεται για την αναρχία είτε στους δρόμους, είτε μέσα στα δικαστήρια, είτε -κυρίως- μέσω του «Ο Αναρχικός, δελτίο πληροφόρησης», (το πρώτο αναρχικό έντυπο χωρίς αντίτιμο) στο οποίο υπήρξε ο κινητήριος μοχλός για 395 τεύχη.
Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα υψηλό IQ, πιστός και κάθετος στις ιδέες του, με ήθος και αγάπη για όλους. Ήταν και είναι τιμή για μένα που υπήρξε δάσκαλος στα πρώτα χρόνια της νεότητός μου και θα τον μνημονεύω πάντα.
Πολιτική εξουσία, σύμφωνα με την εκδοχή της Αγίας Γραφής
Πολιτική εξουσία, σύμφωνα με την εκδοχή της Αγίας Γραφής, είναι ο πειρασμός που έθεσε ο διάβολος στον Ιησού «ἑὰν πεσῶν προσκυνήσεις μοι» όλες οι αρχές και οι εξουσίες του κόσμου τούτου θα είναι στη διάθεση Του και θα συνέβαινε αυτό που επιθυμούσε ο διάβολος δηλ. την κυριαρχία της δικής του εξουσίας. Τότε ο Ιησούς του απάντησε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» (Ματθ. 4,10). Η δε απάντησή του «ὕπαγε ὁπίσω» αποτελεί το αέναο παράδειγμα προς μίμηση για την ανθρωπότητα όλων των αιώνων. Απάντηση ξεκάθαρη και τελική που επιφέρει τη μεγάλη σύγκρουση και ρίξη με τις αρχές και εξουσίες του αιώνος τούτου.
Βασίλη μου, καλό σου Ταξίδι... Καλό Παράδεισο †
Σε αγαπώ και αενάως θα είσαι στην προσευχή μου.
Σοφία Ντρέκου
Πολιτική εξουσία, σύμφωνα με την εκδοχή της Αγίας Γραφής, είναι ο πειρασμός που έθεσε ο διάβολος στον Ιησού «ἑὰν πεσῶν προσκυνήσεις μοι» όλες οι αρχές και οι εξουσίες του κόσμου τούτου θα είναι στη διάθεση Του και θα συνέβαινε αυτό που επιθυμούσε ο διάβολος δηλ. την κυριαρχία της δικής του εξουσίας. Τότε ο Ιησούς του απάντησε: «Ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· γέγραπται γάρ, Κύριον τὸν Θεόν σου προσκυνήσεις καὶ αὐτῷ μόνῳ λατρεύσεις» (Ματθ. 4,10). Η δε απάντησή του «ὕπαγε ὁπίσω» αποτελεί το αέναο παράδειγμα προς μίμηση για την ανθρωπότητα όλων των αιώνων. Απάντηση ξεκάθαρη και τελική που επιφέρει τη μεγάλη σύγκρουση και ρίξη με τις αρχές και εξουσίες του αιώνος τούτου.
Βασίλη μου, καλό σου Ταξίδι... Καλό Παράδεισο †
Σε αγαπώ και αενάως θα είσαι στην προσευχή μου.
Σοφία Ντρέκου
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΠΛΗΣ (1946-2014)
Ο Βασίλης, φοιτητής Νομικής τον Νοέμβρη του 1973, δεν θα μπορούσε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα του Πολυτεχνείου καθώς έπασχε από βαριάς μορφής πολιομυελίτιδα. Όμως έδωσε το παρών στον αντιδικτατορικό αγώνα. Θρυλική είχε γίνει η μαγκούρα του με την οποία, στα χρόνια της χούντας, δεν δίσταζε να απειλεί αστυνομικούς.
Για την πολιτική του δράση επί δικτατορίας είχε συλληφθεί και καταδικαστεί σε πενταετή φυλάκιση, μαζί με τη σύντροφό του Κάτια Καμπιώτη – ο θάνατός της, το 1992, ήταν ένα βαρύ πλήγμα για τον Βασίλη.
Παρόλο που ήταν απόφοιτος της Νομικής, οι χουντικοί δεν του χορηγούσαν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Στη Μεταπολίτευση ο Βασίλης συνέχισε να αγωνίζεται για την υπόθεση της αναρχίας είτε στα δικαστήρια και στους δρόμους είτε με τον γραπτό λόγο.
Από το 1986, με σπάνια προσήλωση και συνέπεια, εξέδιδε το χειροποίητο φυλλάδιο Αναρχικός, ένα «δελτίο πληροφόρησης» που μοιραζόταν δωρεάν και είχε φτάσει τα 395 τεύχη.
Πολύγλωσσος, βαθιά καλλιεργημένος, επιμελήθηκε βιβλία κι έκανε αρκετές μεταφράσεις (ανάμεσά τους Το δικαίωμα στην τεμπελιά του Πολ Λαφάργκ).
Αν και τα κινητικά του προβλήματα διαρκώς επιδεινώνονταν, παρέμεινε πολιτικά και κοινωνικά δραστήριος. Διατηρούσε δικηγορικό γραφείο στην οδό Αριστείδου, κοντά στη Σταδίου, και είχε υπερασπιστεί στα δικαστήρια πολλούς διωκόμενους αναρχικούς και μη.
Μια ευγενική μορφή, ένας ανιδιοτελής αγωνιστής που έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης και πέρα από τον αντιεξουσιαστικό και αναρχικό χώρο.
Στην πολιτική κηδεία του, στο κοιμητήριο της Καισαριανής, με το φέρετρό του τυλιγμένο στη μαυροκόκκινη σημαία, ακούστηκε, μεταξύ άλλων, η «Διεθνής» και το τραγούδι του Νικόλα Άσιμου «Δεν πα να μας χτυπάν».
Έγραψαν για τον αγωνιστή και σύντροφο Βασίλη Καραπλή
Έφυγε από αυτήν την ζωή ο σύντροφος Βασίλης Καραπλής τα ξημερώματα, της Δευτέρας 29 Δεκεμβρίου 2014 που εξέδιδε τον «Αναρχικό». Η πολιτική του κηδεία θα γίνει στις 2.1.2015, στο νεκροταφείο Καισαριανής στις 2:30 μμ.
Από την «παλιά γενιά» των αναρχικών ο σύντροφος Βασίλης Καραπλής, αγωνιστής με πολύπλευρη και πολυσήμαντη δράση από την εποχή της δικτατορίας μέχρι και τις ημέρες μας. Συνελήφθη κατά την διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών μαζί με την σύντροφό του Κάτια Καμπιώτου για ένοπλη αντίσταση.
- Βασανίστηκε και φυλακίστηκε από το δικτατορικό καθεστώς.
Τελευταίος αποχαιρετισμός στον Βασίλη Καραπλή
«Μια μαυροκόκκινη σημαία τύλιγε το φέρετρο με τη σορό του Βασίλη Καραπλή σήμερα το μεσημέρι στο νεκροταφείο της Καισαριανής. Ανοιχτό το φέρετρο, γαλήνια η μορφή του 68χρονου αναρχικού αγωνιστή, βαθιά η οδύνη και η συγκίνηση στα πρόσωπα των συντρόφων και φίλων του που πήγαν να τον αποχαιρετήσουν.
Ο Βασίλης Καραπλής ήταν μια σπάνια, μια μοναδική περίπτωση αναρχικού αγωνιστή, πολύ μακριά από τα στερεότυπα και σε ιδεολογική αντιπαράθεση με τον «ένοπλο αριστερισμό» όπως είπε ένας σύντροφός του. Αν και υπέφερε από πολιομυελίτιδα, ήταν παρών τόσο στους αντιδικτατορικούς αγώνες όσο και στους αγώνες της μεταπολίτευσης. Χαρισματικός, υψηλής ευφυίας άνθρωπος, με χιούμορ, βαθιά ευαισθησία και κοινωνικότητα. Βαθιά καλλιεργημένος, είχε μάθει μόνος του γύρω στις δέκα γλώσσες. Πάμπολλες είναι οι μεταφράσεις που έκανε χωρίς αμοιβή.
Πολλοί θυμούνταν ξενύχτια μαζί του, στιγμές συντροφικότητας που μοιράστηκαν μαζί του.. «Δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα χέρια του φυσιολογικά. ΑΛΛΑ παρ’ όλα αυτά δημιουργούσε ασταμάτητος...» γράφουν οι σύντροφοι του από την Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν.
Σχεδόν μόνος του έβγαζε το δελτίο Αναρχικός με πλούσια και μαχητική ειδησεογραφία από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Ένα έντυπο με έντονα χειροτεχνικό χαρακτήρα, που δεν τον υπαγόρευαν μόνο τα πενιχρά υλικά μέσα της παραγωγής του. «Και μόνο η σκέψη ότι ένας άνθρωπος στον πλανήτη μπορεί να βασανίζεται δεν μ’ αφήνει να ησυχάσω», έλεγε, όπως είπε στον επικήδειο που εκφώνησε ένας σύντροφός του. Μεγάλο χτύπημα για τον Βασίλη ήταν ο θάνατος της αγαπημένης του Κάτιας το 1992, ενώ πολύτιμο στήριγμά του στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν στάθηκε η αδελφή του, η πανεπιστημιακός Κατερίνα Καραπλή.
Το τελευταίο δελτίο του «Αναρχικού» μοίρασαν
οι σύντροφοι του Βασίλη στην κηδεία του
Η σωματική του ανημπόρια, που τα τελευταία χρόνια είχε επιδεινωθεί, δεν τον εμπόδισε επί χρόνια να συμμετέχει στους κοινωνικούς αγώνες… ακόμα και να υψώνει τη μαγκούρα του στους αστυνομικούς!
Για την αντιδικτατορική του δράση είχε συλληφθεί μαζί με τη σύντροφό του Κάτια και είχε καταδικαστεί σε πέντε χρόνια φυλάκιση (αποφυλακίστηκε με μια αμνηστία του Παπαδόπουλου).
Πήρε το πτυχίο της Νομικής, άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου πάντα υπερασπιζόμενος τους αδικημένους.Στο μικρό δικηγορικό του γραφείο έγραφε την εφημερίδα του, που έφτασε τα 395 φύλλα. Το τελευταίο φύλλο, με ημερομηνία 31 Δεκεμβρίου, μοίραζαν οι σύντροφοί του στην κηδεία.
Ο Βασίλης δεν ήταν μόνος του. Κοντά του βρέθηκαν νέοι άνθρωποι, γοητευμένοι όχι απλώς από τα ιδανικά της αναρχίας, αλλά και από την προσωπικότητά του. Ο Βασίλης στάθηκε γι’ αυτούς δάσκαλος και πατέρας, τους βοήθησε να αποκτήσουν κοινωνική και πολιτική συνείδηση.
Στην πολιτική κηδεία του ήταν παρόντες σύντροφοί του από τον αναρχικό χώρο, αλλά και πολλοί αγωνιστές των χρόνων της δικτατορίας. Όλη η ζωή του Βασίλη επιβεβαιώνει ότι το ήθος και η αγωνιστικότητα δεν είναι αποκλειστικές ιδιότητες ενός μόνο κόμματος ή μίας μόνο οργάνωσης της αριστεράς ή του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Είχε ωραία φωνή και του άρεσε να τραγουδά με παρέα, όπως ειπώθηκε στον επικήδειο, κι έτσι στην κηδεία ακούστηκε η «Διεθνής» και ένα τραγούδι του Νικόλα Άσιμου που το αγαπούσε ιδιαίτερα, το «Δεν πα να μας χτυπάν».[4]
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Κι αυτοί που μας μιλούν πως θέλουν το καλό μας
Ποτέ τους δεν ακούν το δίκιο το δικό μας
Δεν είναι αυτή ζωή κι από τ' αφεντικά μας
Δεν είναι ανθρώπινα τα μεροκάματά μας
Αυτοί καλοπερνούν και `μεις αγωνιάμε
Αν θά `χουμε δουλειά για να `χουμε να φάμε
Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους
Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους
Τον ξέρουμε καλά της γης μας τον αφέντη
Μας έμαθε πολλά το αίμα του Νοέμβρη
Δε πα να μας χτυπάν με όλμους και κανόνια
Δεν πα να μας χαλάν τα πιο όμορφά μας χρόνια
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Για μας, για μια ζωή πιο λεύτερη πιο νέα
«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων
Εμείς καθόμασταν τα βράδια
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου.»
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας.
Θα βάλουμε μπροστά τη μαύρη και την κόκκινη σημαία
Μ' αγώνα η λευτεριά μας είναι αναγκαία.[5]
«Είμαι αναρχικός γιατί δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός
ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη
που τους βασανίζει η εξουσία». († Βασίλης Καραπλής)
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΑΠΛΗ
Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...
«Δε ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει αλλά αυτές τις μέρες, συναντάς ανθρώπους από τα παλιά. Φίλους που έχεις να δεις χρόνια και καιρούς. Που η ζωή σας έφερε κάποτε κοντά και έπειτα σας χώρισε.
Αυτό ίσχυσε φέτος και για μένα. Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μου, συνάντησα έναν παλιό φίλο. Ένα πρόσωπο που είχα χάσει χρόνια καθ ότι οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει. Υποθετικά τουλάχιστον. Σε επίπεδο ιδεών. Μια και οι ιδέες χωρίζουν. Μονάχα η ζωή, η εμπειρία, το βίωμα ενώνει τις καρδιές. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες διαιρούν. Και στο ποσοστό που ο Χριστιανισμός δεν είναι βίωμα και ζωή, αλλά ιδεολογία τότε μας διαιρεί.
Είχαμε χαθεί για χρόνια. Εκείνος παρέμεινε στο αναρχικό χώρο και εγώ εισήλθα στην εκκλησία. Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους, αλλά αυτό αφήστε να το πούμε μια άλλη φορά.
Ανταλλάξαμε χαιρετισμό και ευχές και πιάσαμε μια σύντομη κουβέντα στα όρθια.
-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;
-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.
-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.
-Όχι πάτερ μου.
Μου είπε με δύναμη ψυχής.
-Αλλά που;
-Αδελφέ πως πέρασες αυτές τις μέρες, οικογενειακά;
-Εεεε σχεδόν μου λέει πάτερ.
-Που αλλάξατε τον χρόνο στο σπίτι έτσι με την οικογένεια και τους φίλους.
-Όχι πάτερ μου.
Μου είπε με δύναμη ψυχής.
-Αλλά που;
φώτο: Πρωτοχρονιά έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού 2013
- Στις φυλακές πάτερ, όπως κάθε χρόνο. Σύντροφοι αναρχικοί, μαζευόμαστε κάθε χρόνο έξω από τις φυλακές, τραγουδάμε, φωνάζουμε συνθήματα, βάζουμε μουσική και γενικότερα δημιουργούμε μια ωραία ατμόσφαιρα, συμπαράστασης, αλληλεγγύης, συντροφιάς και ελπίδας στους συνανθρώπους μας, που τέτοιες μέρες στερούνται το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου που είναι η ελευθερία του.
Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.
Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.
-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;
Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.
Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας «Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου.» Kατά Mατθαίο 7 (21).
Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι' «16
Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).
Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;
Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.
Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».
Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…».»[2] Ακολουθεί σχολιασμός
Σχολιασμός στην διήγηση «Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...»
Με έβαλες σε σκέψεις πάτερ μου. Από τη μια έχουμε το αναρχικός, ή για να το προσδιορίσουμε καλύτερα επειδή υπάρχουν πολλά είδη αναρχισμού, αναρχοκομμουνιστής ή αναρχοχριστιανός και από την άλλη έχουμε τον παπά, ιερέα του Χριστού που τελεί τα Μυστήρια και διδάσκει Χριστόν. Δεν υπάρχει αντίθεση, είναι αλληλοσυμπληρούμενοι και όπως λες... Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους,
Ο αναρχικός, ακόμα και εάν επιφανειακά δεν πιστεύει εις Χριστόν, πράττει όμως τα του Χριστού. Πιστεύει στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, την αλληλεγγύη, αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, την κοινοκτημοσύνη, το αγαπάτε αλλήλους. Διδάσκει ο Χριστός, εάν σε ραπίσει τις... αυτό όμως αφορά μόνον εσένα.
Από την άλλη το αγάπα τον πλησίον σου σου επιβάλλει έμπρακτη αγάπη. Εάν το βράδυ δεις μια κοπέλλα να βιάζεται ή κάποιους ληστές να κτυπούν κάποιον, δεν θα ορμήσεις να παλέψεις με νύχια και με δόντια να τους σώσεις; Η αγάπη στο δείχνει. Το ίδιο όταν οι αδελφοί σου πεινάνε, γιατί κάποιοι εξουσιαστές τους κλέβουν το βιός, το κοινόν βιός όλων των ανθρώπων, όταν τους εξοντώνουν, τους υποδουλώνουν ή θεσπίζουν νόμους αντίθετους με του Θεού, η αγάπη δεν θα σε κάνει να αγανακτήσεις, ιερά οργή, και να προσπαθήσεις με όλα τα μέσα να σώσεις τους πλησίον σου αδελφούς, θυσιάζοντας και τον εαυτό σου;
Οι αναρχικοί διώκονται, όπως οι πρωτομάρτυρες Χριστιανοί, μόνο που δεν τους ρίχνουν στα λιοντάρια, αλλά σε λευκά κελιά και σε άγνωστα μέρη που δεν γνωρίζει κανείς την τύχη τους. Μπορεί να μην αυτοπροσδιορίζονται σαν Χριστιανοί, αλλά φέρουν περισσότερο Χριστό μέσα τους και αρκεί λίγο να τους μιλήσει κανείς, όπως εσύ, για να τον αγκαλιάσουν πραγματικά και να μην είναι σαν τους εφησυχασμένους νοικοκυραίους με τα αγαθά τους, που πάνε εκκλησία και ανάβουν το κερί, περιμένοντας ανταλλάγματα ή φοβούμενοι τον θάνατο. Μακάρι να είχαμε πολλούς ιερείς σαν εσένα που να τρέφουν τον λαό με την διδαχή του Χριστού και να κτυπούν μερόνυχτα τις καμπάνες, καλώντας σε εγρήγορση.[3]
Είχα πραγματικά σαστίσει. Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με θαυμασμό. Η καρδιά μου έχαιρε σε αυτά που άκουγε. Μια συγκίνηση και ελπίδα άνθισε μέσα μου. Ναι υπάρχουν ακόμη ευαίσθητες ψυχές. Καρδιές που αγαπούν. Που νιώθουν και μπορούν να αντιστέκονται.
Συγχρόνως ντράπηκα. Αισθάνθηκα λίγος. Μπροστά του, ένα τίποτα. Απέναντι στο Θεό υπόλογος. Στο Χριστό ανάξιος μαθητής του.
-Εσύ πάτερ που άλλαξες χρόνο;
Τι να έλεγα. Ότι ήμουν στο σπιτάκι μου. Σαν ένας καλός χριστιανοαστός. Ότι αν ήμουν πραγματικός παπάς έπρεπε να ήμουν δίπλα στους κολασμένους αυτής της γης.
Τότε αυτομάτως στην σκέψη μου ήρθαν τα λόγια του Χριστού μας «Oύ πας ο λέγων μοι Kύριε Kύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ' ο ποιών το θέλημα του πατρός μου.» Kατά Mατθαίο 7 (21).
Και μέχρι να συνέλθω έρχεται δεύτερο ράπισμα στην συνείδηση μου από τον λόγο Του Χριστού «και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης» Κατά Ιωάννη Κεφ. Ι' «16
Μέχρι που άκουσα να φωνάζει δυνατά μέσα μου ο Χριστός «εν φυλακή ήμην...» (Ματθ. 25, 36).
Και σας λέω τώρα εγώ, ποιος από τους δυο μας, είχε πραγματώσει στην ζωή του το θέλημα του Θεού; Ποιος είχε ενσαρκώσει το μήνυμα του Χριστού στην ζωή του;
Δεν με νοιάζει τι λέει και τι πιστεύει ένας αναρχικός. Εμένα σαν παπά με δίδαξε, με έλεγξε όχι με τις ιδέες του, αλλά με το βίωμα του. Με την ζωή και πράξη του.
Την ώρα που τα εκατομμύρια των αστικοχριστιανών στην ορθόδοξη Ελλάδα, έτρωγαν την γεμιστή γαλοπούλα τους, την ώρα που οι χοροί και τα γλέντια καλά κρατούσαν μια χούφτα ανθρώπων που τους φωνάζουν «αλήτες» σε κάθε πόλη της Ελλάδος, παρέμειναν μέσα στο κρύο έξω από τις φυλακές, για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου με τα φυλακισμένα αδέλφια μας, τους συνανθρώπους μας, εκείνους για τους οποίους ο Χριστός είπε «ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με….».
Τότε για ακόμη μια φορά ήχησαν μέσα μου τα λόγια του Γέροντος Κορνηλίου «παιδί μου έρχονται κάποιες πόρνες στην εξομολόγηση που θέλω να πέσω στα πόδια τους και ευλαβικά να ασπαστώ τα ευλογημένα χέρια τους…».»[2] Ακολουθεί σχολιασμός
Σχολιασμός στην διήγηση «Η πρωτοχρονιά ενός αναρχικού...»
Με έβαλες σε σκέψεις πάτερ μου. Από τη μια έχουμε το αναρχικός, ή για να το προσδιορίσουμε καλύτερα επειδή υπάρχουν πολλά είδη αναρχισμού, αναρχοκομμουνιστής ή αναρχοχριστιανός και από την άλλη έχουμε τον παπά, ιερέα του Χριστού που τελεί τα Μυστήρια και διδάσκει Χριστόν. Δεν υπάρχει αντίθεση, είναι αλληλοσυμπληρούμενοι και όπως λες... Όχι αντίθετοι χώροι. Πάνω κάτω ίδιους ψυχισμούς κουρνιάζουν στους κόλπους τους,
Ο αναρχικός, ακόμα και εάν επιφανειακά δεν πιστεύει εις Χριστόν, πράττει όμως τα του Χριστού. Πιστεύει στην αγάπη μεταξύ των ανθρώπων, την αλληλεγγύη, αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν, την κοινοκτημοσύνη, το αγαπάτε αλλήλους. Διδάσκει ο Χριστός, εάν σε ραπίσει τις... αυτό όμως αφορά μόνον εσένα.
Από την άλλη το αγάπα τον πλησίον σου σου επιβάλλει έμπρακτη αγάπη. Εάν το βράδυ δεις μια κοπέλλα να βιάζεται ή κάποιους ληστές να κτυπούν κάποιον, δεν θα ορμήσεις να παλέψεις με νύχια και με δόντια να τους σώσεις; Η αγάπη στο δείχνει. Το ίδιο όταν οι αδελφοί σου πεινάνε, γιατί κάποιοι εξουσιαστές τους κλέβουν το βιός, το κοινόν βιός όλων των ανθρώπων, όταν τους εξοντώνουν, τους υποδουλώνουν ή θεσπίζουν νόμους αντίθετους με του Θεού, η αγάπη δεν θα σε κάνει να αγανακτήσεις, ιερά οργή, και να προσπαθήσεις με όλα τα μέσα να σώσεις τους πλησίον σου αδελφούς, θυσιάζοντας και τον εαυτό σου;
Οι αναρχικοί διώκονται, όπως οι πρωτομάρτυρες Χριστιανοί, μόνο που δεν τους ρίχνουν στα λιοντάρια, αλλά σε λευκά κελιά και σε άγνωστα μέρη που δεν γνωρίζει κανείς την τύχη τους. Μπορεί να μην αυτοπροσδιορίζονται σαν Χριστιανοί, αλλά φέρουν περισσότερο Χριστό μέσα τους και αρκεί λίγο να τους μιλήσει κανείς, όπως εσύ, για να τον αγκαλιάσουν πραγματικά και να μην είναι σαν τους εφησυχασμένους νοικοκυραίους με τα αγαθά τους, που πάνε εκκλησία και ανάβουν το κερί, περιμένοντας ανταλλάγματα ή φοβούμενοι τον θάνατο. Μακάρι να είχαμε πολλούς ιερείς σαν εσένα που να τρέφουν τον λαό με την διδαχή του Χριστού και να κτυπούν μερόνυχτα τις καμπάνες, καλώντας σε εγρήγορση.[3]
Η Ορθοδοξία είναι αναρχία.
Στα Εξάρχεια αισθάνομαι ως προ-Εξάρχων.
Αναρχικός, κατά τον Σενέκα, είναι όποιος
δεν γίνεται ούτε δούλος ούτε τύραννος του άλλου.
Θεοφανια Μανιατη: Διαβάζοντάς το έγινα καλύτερη αγωνίστρια, καλύτερη Χριστιανή. Από τα συν(γ)-κινητικότερα κείμενα πού έχω διαβάσει! Dromos tis Aristeras 20 Οκτ 2016
Θεοφανια Μανιατη: Όταν ΕΝΩΘΟΥΝ όλοι οί ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΙ Αναρχικοί, κομμουνιστές, Χριστιανοί κλπ ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ. Οι ψεύτικοι, αυτοί πού έβαλαν μόνον την ταμπέλα είναι οι θανατηφόρα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ. 20 Οκτωβρίου στις 11:05 π.μ.
[2] π. Λίβυος / π. Χαράλαμπος (Παπαδόπουλος)
[3] Konstantinos Konstantinidis, στο www.sophia-ntrekou.gr
[4] MediΑ Oasis / mao.gr/vasiliskaraplis
[5] Δεν πα να μας χτυπάν • Νικόλας Άσιμος* Οι στίχοι μέσα σε εισαγωγικά είναι του Τ.Λειβαδίτη.
[6] «Η Ορθοδοξία είναι αναρχία» π. Ανανίας Κουστένης, βιογραφικό του εδώ
[7] http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/01/H-prwtoxronia-enos-anarxikoy.html
[4] MediΑ Oasis / mao.gr/vasiliskaraplis
[5] Δεν πα να μας χτυπάν • Νικόλας Άσιμος* Οι στίχοι μέσα σε εισαγωγικά είναι του Τ.Λειβαδίτη.
[6] «Η Ορθοδοξία είναι αναρχία» π. Ανανίας Κουστένης, βιογραφικό του εδώ
[7] http://www.sophia-ntrekou.gr/2014/01/H-prwtoxronia-enos-anarxikoy.html
► Καραπλής Βασίλης - Αντιδικτατορικός Αγώνας 1967 -1974. Ο παρών διαδικτυακός τόπος (https://antidiktatorikos.uoa.gr/) ανήκει στην ερευνητική ομάδα του ΕΚΠΑ.
αρχείο FaceBook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου