Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται.
Ο ρωμιός έχει φιλότιμο, αμύνεται δεν επιτίθεται
αλλά αμύνεται, έχει ενστικτώδη συλλογική μνήμη.
Δεν ζητά εκδίκηση αλλά δικαίωση...
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
Ρωμηοσύνη - π. Ιωάννου Ρωμανίδη
«Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτον πεποίθησιν εις τήν Ρωμηοσύνην του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδοξος είναι καί ούτε έχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Αντιθέτως αγαπά τούς ξένους ουχί όμως αφελώς.
Τούτο διότι γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τούς ανθρώπους καί όλας τάς φυλάς καί όλα τά έθνη χωρίς διάκρισιν καί χωρίς προτίμησιν. Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει τήν αλήθειαν καί είναι η υψίστη μορφή τών πολιτισμών.
Αλλά κατανοεί άριστα τό γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τόν Ρωμηόν, όχι όμως περισσότερον από τούς άλλους. Ο Θεός αγαπά τόν κάτοχον τής αληθείας αλλ' εξ ίσου αγαπά τόν κήρυκα τού ψεύδους. Αγαπά τόν άγιον, αλλ' αγαπά εξ ίσου ακόμη καί τόν διάβολον.
Διά τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη καί φιλότιμον καί όχι κίβδηλος αυτοπεποίθησις, ιταμότης καί εγωισμός. Ο ηρωϊσμός τής Ρωμηοσύνης είναι αληθής καί διαρκής κατάστασις τού πνεύματος καί όχι αγριότης, βαρβαρότης καί αρπακτικότης.
- Οι μεγαλύτεροι ήρωες τής Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων.
...Η Ρωμηοσύνη δέν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό πού είναι. Τό δέχεται κανείς ή τό απορρίπτει...
Καί σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν».
π. Ιωάννου Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη
Εφημερίδας «Εκκλησιαστική Παρέμβαση»
της Ι.Μ.Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου
Πραγματικά Ρωμηοί
Φαίνεται καθαρά πώς το 1901 υπήρχε ακόμη οξεία αντίθεση μεταξύ εκείνων που υποστήριζαν την εκρίζωση της Ρωμηοσύνης, και εκείνων που αγωνίζονταν όπως ο Παλαμάς, να διατηρήσουν την χρήση του Ρωμηός και Ρωμηοσύνη τουλάχιστον στην δημοτική γλώσσα.Ο Παλαμάς παρουσιάζει και άλλα παραδείγματα ονομάτων με διπλή σημασία, καλή και όχι τόσο καλή, ανάλογα με την περίσταση όπου χρησιμοποιούνται - Μωραΐτης, Αρβανίτης, Καραϊσκάκης, κλέφτης, Εβραίος και το Γραικός των Φραντσέζων, που μπορεί να είναι οι ένδοξοι Περικλής, Μάρκος Μπότσαρης, Κανάρης, «αλλά και κάθε αλιτήριος».
«Ανάλογη, λογική, συνεχίζει ο Παλαμάς, ακολουθούμε και στο μεταχείρισμα των όρων Ρωμηός και Ρωμηοσύνη. Η μόνη διαφορά είναι πώς και τα δύο τούτα λόγια, επειδή δε μας έρχονται, ίσα ολόισα, από την εποχή του Περικλή, παραμερίστηκαν αγάλια, αγάλια, από την επίσημη γλώσσα, καθώς κι' όλα τα λόγια τα δυσκολομέτρητα της ζωής και της αλήθειας. Έλληνες, για να ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου, πραγματικά, Ρωμηοί.
Το όνομα (Ρωμηός) κάθε άλλο είναι παρά ντροπή. Αν δεν το περιζώνει αγριελιάς στεφάνι από την Ολυμπία, το ανυψώνει στέμμα ακάνθινο μαρτυρικό και θυμάρι μοσκοβολά και μπαρούτη. Δείχνει ίσα ίσα τη ζωή και την πραγματικότητα της λέξης το ότι αυτή μας ήρθε πρόχειρα στην ειλικρινή μας και στην πιο φωτεινή μας ψυχική κατάσταση - στη συνείδηση του ξεπεσμού μας - για να διαλαλήσουμε τον ξεπεσμό αυτό, πιο πολύ από το γιορτιάτικο και από το δυσκίνητο τ' όνομα Έλλην, ακόμη και από το όνομα Έλληνας, που είναι κάπως πιο δυσκολορρίζωτο από το Ρωμηός, και κρατούσε ως τα χτες ακόμη την αρχαία ειδωλολατρική σημασία. «Η μάννα τ' ήταν Χριστιανή κι ο κύρης τ' ήταν Έλλη(ν)», λέει ο Κυπριώτης ποιητής, και σημαίνει κι ως την ώρ' ακόμη, για τον πολύ λαό, τον αντρειωμένο, το γίγαντα».
Απόσπασμα από διάλεξη του π. Ιωάννου Ρωμανίδη στο
Μεσολόγγι. Πηγή: by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Drekou
Βίντεο: π. Ιωάννης Ρωμανίδης:
«Φράγκοι - Ρωμιοί και παιδεία» (1984).
«Φράγκοι - Ρωμιοί και παιδεία» (1984).
Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.
Eτούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Mονάχα φως.
Ρίτσος Γιάννης - Ρωμιοσύνη
(από τα Ποιήματα, B', Kέδρος 1961)
Η Ρωμανία Νικά
π. Ιωάννης Ρωμανίδης † 2001
«H Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό που είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Διά τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παρέμενον πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή εφράγκευον και ετούρκευον».
(...) Η Φραγκοκρατία και η Τουρκοκρατία ήσαν υποδούλωσις του σώματος. (...) Ο Γραικισμός και Νεογραικισμός είναι υποδούλωσις του πνεύματος.
(…) Με Γραικισμό και Νεογραικισμό εννοούμε όχι τον Νεοελληνισμό, αλλά μόνο το μη ρωμαίϊκο μέρος του Νεοελληνισμού.
(...) Οι Ρωμηοί της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας είναι όσοι δεν ακολούθησαν το παράδειγμα εκείνων που εφράγκευσαν και ετούρκευσαν.
Το γραικεύω είναι σχεδόν ταυτόν με το φραγκεύω.
Σημαίνει σήμερον αμερικανεύω, ρωσεύω, φραντσεύω, γερμανεύω, δηλαδή γίνομαι πνευματικός δούλος των έξω της Ρωμηοσύνης.
(...) Και σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν.
Ο Ρωμηός γνωρίζει σαφώς ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ συμμαχίας και δουλείας. Γίνεται σύμμαχος με οποιονδήποτε, εφ’ όσον συμφέρει εις το Έθνος, αλλά ποτέ δούλος των συμμάχων.
(...) Ναι μεν ο Ρωμηός έχει απόλυτον πεποίθησιν εις την Ρωμαιοσύνην του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδοξος είναι και ούτε έχει καμίαν ξενοφοβίαν. Αντιθέτως όμως αγαπά τους ξένους ουχί όμως αφελώς.
(...) Εις το παρελθόν οι Ρωμηοί είχον την ηγεσία και ήσαν οργανωμένοι με ρωμαίικην επιστήμην και παιδείαν και επικρατούσαν εις το Ρωμαίικον.
(...) Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων.
(…) Με την ίδρυσιν της Ελλαδίτσας των ελλαδιτσιτών, όμως, οι Ρωμηοί εξετοπίσθησαν από την ηγεσίαν και ανέλαβον αυτήν οι Γραικύλοι των Μεγάλων Δυνάμεων και ίδρυσαν τον Νεογραικισμόν με επίσημον πρόγραμμα να μη είμεθα Ρωμηοί αλλά τα ταπεινά και φρόνιμα γραικύλα παιδιά των Ευρωπαίων και των Ρώσων.
(…)Τούτον είναι προσκλητήριον εις τους Ρωμηούς και τις Ρωμαίγισσες (ως τις ονομάζει ο Μακρυγιάννης) να αναλάβουν τον επιστημονικόν αγώνα να αναστήσουν την Ρωμηοσύνην από τον επιστημονικόν θάνατον, το οποίον επεξειργάσθησαν δι’ αυτήν:
1) οι Φράγκοι από τον 9ον αιώνα,
2) οι Ρώσοι μετά την Άλωσιν,
3) οι Γραικοί προ της Αλώσεως και
4) οι Νεογραικοί της δούλης εις τους Ευρωπαίους και Ρώσους Ελλαδίτσας του 19ου αιώνος, οι οποίοι μετέτρεψαν την ρωμαίικην Επανάστασιν του 1821 εις ήτταν της Ρωμηοσύνης και θρίαμβον του Γραικισμού του Καρλομάγνου και του Νεογραικισμού των «Φιλελλήνων» των Μεγάλων Δυνάμεων».
Τό ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπῃ εἰς γραικυλιστικήν ἀφέλειαν ἐξ αίτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τόν δυτικόν πολιτισμόν.
Ὁ νεοέλληνας μέ τήν ἐμπιστοσύνην του εἰς τό ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τήν πνευματική δομή τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νά τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νά συνάψῃ φιλίαν μέ «φιλότιμον φιλέλληνα».
Ἀπό πατριωτικόν ἐνθουσιασμόν θα θελήσῃ νά ὠφελήσῃ καί νά σώσῃ τήν Ἑλλαδίτσα του καί νά ἐξασφαλίσῃ τήν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τά λέγει ὅλα. Ἀλλά ἀντί νά ἀποκτήσῃ ὄργανον, γίνεται ὄργανον.
Δέν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλά καί πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία του αὐτή εἶναι ὁ ὑψιστός πατριωτισμός.
Οἱ ἔχοντες σχέσεις μέ τούς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καί Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τό φιλότιμον, ἀλλά δυστυχῶς στη δουλοπρεπῆ του μορφή, καί τό ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καί ὡς μορφήν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας.
Εἰς τήν οὐσίαν ὁ Γραικός καί ὁ Ρωμῃός ἔχουν τόν ἴδιον φιλότιμον καί ἑπομένως τόν ἰδιον ἡρωισμόν καί τήν ἰδιαν ἀνδρείαν.
Ἡ διαφορά μεταξύ των εἶναι ὅτι ὁ Γραικός ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων καί Ἀμερικάνων, διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τόν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμῃός τοὐναντίον γνωρίζει τήν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμῃοσύνης του καί οὐδέποτε ἐδέχθῃ νά γίνῃ ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.
Τό ρωμαΐικον φιλότιμον ἒγινε δουλοπρέπεια!
π. Ἰωάννου Ρωμανίδου, Ρωμῃοσύνη
Τό ρωμαΐικον φιλότιμον μετετράπῃ εἰς γραικυλιστικήν ἀφέλειαν ἐξ αίτίας τῆς ἐσφαλμένης ὑψηλῆς ἐκτιμήσεως καί τῆς ἀβασίμου ἐμπιστοσύνης τοῦ Γραικοῦ εἰς τόν δυτικόν πολιτισμόν.
Ὁ νεοέλληνας μέ τήν ἐμπιστοσύνην του εἰς τό ἀνύπαρκτον φιλότιμον τῶν ξένων ἔχει τήν πνευματική δομή τοῦ προδότου. Ἀρκεῖ νά τοῦ δοθῆ ἡ εὐκαιρία νά συνάψῃ φιλίαν μέ «φιλότιμον φιλέλληνα».
Ἀπό πατριωτικόν ἐνθουσιασμόν θα θελήσῃ νά ὠφελήσῃ καί νά σώσῃ τήν Ἑλλαδίτσα του καί νά ἐξασφαλίσῃ τήν ὑποστήριξιν τοῦ φιλέλληνος τούτου, τοῦ τά λέγει ὅλα. Ἀλλά ἀντί νά ἀποκτήσῃ ὄργανον, γίνεται ὄργανον.
Δέν ἀρκεῖ τούτου, ἀλλά καί πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι ἡ προδοσία του αὐτή εἶναι ὁ ὑψιστός πατριωτισμός.
Οἱ ἔχοντες σχέσεις μέ τούς Γραικύλους Εὐρωπαῖοι καί Ἀμερικάνοι βλέπουν σαφῶς τό φιλότιμον, ἀλλά δυστυχῶς στη δουλοπρεπῆ του μορφή, καί τό ἐκλαμβάνουν ὀρθῶς ὡς δουλοπρέπεια ἀδυνάτου καί ὡς μορφήν φαινομενικῆς μεγαλοψυχίας.
Εἰς τήν οὐσίαν ὁ Γραικός καί ὁ Ρωμῃός ἔχουν τόν ἴδιον φιλότιμον καί ἑπομένως τόν ἰδιον ἡρωισμόν καί τήν ἰδιαν ἀνδρείαν.
Ἡ διαφορά μεταξύ των εἶναι ὅτι ὁ Γραικός ἔχει αἰσθήματα κατωτερότητος ἔναντι τῶν Εὐρωπαίων καί Ἀμερικάνων, διότι ὑπεδουλώθη πολιτιστικῶς δεχόμενος τόν Γραικισμόν, ἐνῶ ὁ Ρωμῃός τοὐναντίον γνωρίζει τήν ἀνωτερότητα τῆς Ρωμῃοσύνης του καί οὐδέποτε ἐδέχθῃ νά γίνῃ ὁ Γραικύλος ξένου πολιτισμοῦ.
by Αέναη επΑνάσταση | Sophia Drekou
Περισσότερα Θέματα: Ιωάννης Ρωμανίδης
FaceBook:
Aggelos Aslanidis: 28 Μαΐου 2015
Περισσότερα Θέματα: Ιωάννης Ρωμανίδης
FaceBook:
Aggelos Aslanidis: 28 Μαΐου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου