της Σοφίας Ντρέκου
Περιεχόμενα:
1. Εισαγωγή
2. Η «Κουφή» ΣΤ' Εβδομάδα Νηστειών - Εβδομάδα προ των Βαΐων
3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» ή «κουφή»;
4. Ποιό είναι το Τυπικό της Εκκλησίας μας;
5. Ο λόγος του π. Μωυσή του Αγιορείτη: Πάντα τη
Εκκλησιαστικά, αγαπητοί αναγνώστες, διανύουμε τη λεγόμενη «Κουφή ή Βουβή Εβδομάδα», την τελευταία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προ της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι η δική μας πορεία προς τα Ιεροσόλυμα. Πλησιάζει η δική μας ώρα ν' ακολουθήσουμε Τον Δρόμο Του Χριστού για τον δικό μας Γολγοθά.
Πορεία δύσκολη σε καιρούς δύσκολους, έχοντας δρόμο ανήφορο που πέρα από το δικό μας φορτίο σηκώνουμε και το φορτίο των σταυροτήδων του Λαού μας, που πρέπει να συχωρέσουμε και να προσευχόμαστε και για αυτούς. Ο Άγιος Θεός να είναι δίπλα μας, πολλά τα δύσκολα.. Βουβή και καρτερία να μην χαθούμε στα εμάς.
2. Η ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΚΟΥΦΗ» ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ΣΤ' των Νηστειών (προ Κυριακής των Βαΐων)
Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.
Το θέμα και ο τόνος αυτής της εβδομάδας δίνονται την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό.
Την έκτη (Στ') των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαΐων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον...
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά.
Την Τρίτη: Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.
Την Τετάρτη: Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται, και θρήνον άδουσι αι τούτου σύγγονοι, ως δε προγνώστης Θεός...
Την Πέμπτη: Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος...
Τέλος την Παρασκευή: Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία... εξαναστήσαι...
Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού. Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του.
Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε
για «Την Κοινήν Ανάστασιν» (τροπάρια της ημέρας).
Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. (Ιωάν. 11, 33-35).
Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού». Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, η προεόρτια αυτών των ημερών, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.
Ας το δούμε πιό αναλυτικά...
3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» η «κουφή»;
H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων». Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού.
Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν». Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35). Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού».
Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ. Μεσονυκτικό, Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε. Το ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών την Εβδομάδα αυτή οδήγησε στην παρεξήγηση; Ίσως!
Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής (αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία), είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας!
Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή.
5. Ο λόγος του π. Μωυσέως του Αγιορείτου
Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος
του για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες.
Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.
Πληροφορίες:
1. Εισαγωγή
2. Η «Κουφή» ΣΤ' Εβδομάδα Νηστειών - Εβδομάδα προ των Βαΐων
3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» ή «κουφή»;
4. Ποιό είναι το Τυπικό της Εκκλησίας μας;
5. Ο λόγος του π. Μωυσή του Αγιορείτη: Πάντα τη
Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό
1. Εισαγωγή
1. Εισαγωγή
Εκκλησιαστικά, αγαπητοί αναγνώστες, διανύουμε τη λεγόμενη «Κουφή ή Βουβή Εβδομάδα», την τελευταία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και προ της Μεγάλης Εβδομάδας. Είναι η δική μας πορεία προς τα Ιεροσόλυμα. Πλησιάζει η δική μας ώρα ν' ακολουθήσουμε Τον Δρόμο Του Χριστού για τον δικό μας Γολγοθά.
Πορεία δύσκολη σε καιρούς δύσκολους, έχοντας δρόμο ανήφορο που πέρα από το δικό μας φορτίο σηκώνουμε και το φορτίο των σταυροτήδων του Λαού μας, που πρέπει να συχωρέσουμε και να προσευχόμαστε και για αυτούς. Ο Άγιος Θεός να είναι δίπλα μας, πολλά τα δύσκολα.. Βουβή και καρτερία να μην χαθούμε στα εμάς.
2. Η ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΚΟΥΦΗ» ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Η έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων», αποκαλείται από την Εκκλησία «Κουφή ή Βουβή» επειδή δεν υπάρχουν ψαλμωδίες και Χαιρετισμοί εν αναμονή των Παθών.
Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.
ΔΕΙΤΕ: Ο τόπος του Λαζάρου και το ταφικό μνημείο στην ανάσταση του στην Βηθανία της Ιερουσαλήμ Ελ-Αζαρίγια
Το θέμα και ο τόνος αυτής της εβδομάδας δίνονται την Κυριακή το απόγευμα στον Εσπερινό.
Την έκτη (Στ') των σεπτών Νηστειών Εβδομάδα, προθύμως απαρχόμενοι, Κυρίω προεόρτιον ύμνον των Βαΐων άσωμεν πιστοί, ερχομένω εν δόξη δυνάμει Θεότητος, επί την Ιερουσαλήμ, νεκρώσαι τον θάνατον...
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά.
Έτσι τη Δευτέρα ακούμε: Σήμερον Χριστώ, πέραν Ιορδάνου διατρίβοντι, δηλούται η νόσος του Λαζάρου...
Την Τρίτη: Χθές και σήμερον η νόσος του Λαζάρου.
Την Τετάρτη: Σήμερον Λάζαρος, θανών θάπτεται, και θρήνον άδουσι αι τούτου σύγγονοι, ως δε προγνώστης Θεός...
Την Πέμπτη: Δισημερεύει σήμερον, θανών ο Λάζαρος...
Τέλος την Παρασκευή: Έρχεται ο Κύριος εις Βηθανία... εξαναστήσαι...
Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε
για «Την Κοινήν Ανάστασιν» (τροπάρια της ημέρας).
Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν, καὶ εἶπε· ποῦ τεθείκατε αὐτόν; λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. (Ιωάν. 11, 33-35).
Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού». Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, η προεόρτια αυτών των ημερών, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.
Ας το δούμε πιό αναλυτικά...
3. Γιατί λέμε την εβδομάδα πριν τη Μεγάλη, «βουβή» η «κουφή»;
H έκτη και τελευταία εβδομάδα της Μεγάλης Σαρακοστής ονομάζεται «Εβδομάδα των Βαΐων». Για έξι μέρες πριν το Σάββατο του Λαζάρου και την Κυριακή των Βαΐων η λατρεία της Εκκλησίας μας ωθεί ν' ακολουθήσουμε το Χριστό καθώς πρώτος αναγγέλλει το θάνατο του φίλου Του και κατόπιν αρχίζει το ταξίδι Του στη Βηθανία και στην Ιερουσαλήμ.
Στο κέντρο της προσοχής είναι ο Λάζαρος - η αρρώστεια του, ο θάνατός του, ο θρήνος των συγγενών του και η αντίδραση του Χριστού σ' όλα αυτά. Η τελευταία εβδομάδα δηλαδή περνάει με πνευματική περισυλλογή πάνω στην ερχόμενη συνάντηση του Χριστού με το θάνατο - πρώτα στο πρόσωπο του φίλου Του Λαζάρου, έπειτα στο θάνατο του ίδιου του Χριστού.
Πλησιάζει η «ώρα του Χριστού» για την οποία τόσο συχνά μιλούσε και προς αυτήν προσανατολιζόταν όλη η επίγεια διακονία Του. Η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «Την κοινήν ανάστασιν». Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό που υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας... ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11, 33-35). Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού».
Παρά ταύτα ο ευσεβής λαός μας αποκαλεί την εβδομάδα αυτή «κουφή» η «βουβή» με μοναδική δικαιολογία ότι την Εβδομάδα αυτή δεν τελούνται Ακολουθίες και ως εκ τούτου δεν σημαίνει ούτε η καμπάνα οπότε ούτε λέμε (Ακολουθία) ούτε ακούμε (Καμπάνα) αυτήν την Εβδομάδα.
Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι, όχι «βουβή» και «κουφή» δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα, όπως είδαμε και πιο πάνω, είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το Μυστήριο του θανάτου. Παλαιότερα αυτό καλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως!! προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πριν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.
Όμως η πραγματικότητα είναι άλλη. Αρκεί μια ματιά στα Λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας για να μας πείσει ότι, όχι «βουβή» και «κουφή» δεν είναι αυτή η Εβδομάδα αλλά αντίθετα, όπως είδαμε και πιο πάνω, είναι πλήρης μηνυμάτων και Θεολογικών εννοιών γύρω από το Μυστήριο του θανάτου. Παλαιότερα αυτό καλλιεργείτο και από τους ίδιους τους ιερείς σαν μια δικαιολογημένη ίσως!! προσπάθεια για λίγη ξεκούραση λίγο πριν τον μεγάλο κόπο της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.
4. Ποιό είναι το Τυπικό της Εκκλησίας μας;
Το Τυπικό της Εκκλησίας μας, υπαγορεύει και αυτήν την Εβδομάδα τις Ακολουθίες που τελούνται καθ’ όλη την Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Δηλ. Μεσονυκτικό, Όρθρο, Ώρες και Εσπερινό το πρωί, το Μεγάλο Απόδειπνο το απόγευμα, την Προηγιασμένη Θ.Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή καθώς και το Μικρό Απόδειπνο με τον κανόνα του Αγίου Λαζάρου την Παρασκευή το απόγευμα. Η μοναδική Ακολουθία που απουσιάζει είναι η Ακολουθία των Χαιρετισμών της Παναγίας η οποία αποτελεί και την μοναδική χαρμόσυνη νότα στην πένθιμη περίοδο που διανύουμε. Το ότι δεν τελείται η χαρμόσυνη Ακολουθία των Χαιρετισμών την Εβδομάδα αυτή οδήγησε στην παρεξήγηση; Ίσως!
Η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής (αφού από την Κυριακή ξεκινά η Μεγάλη Εβδομάδα με την δική της νηστεία), είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής που είναι η μετάνοια, η νηστεία από την αμαρτία, η χαρμολύπη και η επαναβίωση του λατρευτικού στοιχείου της Εκκλησίας!
Ας φροντίσουμε να μην χάσουμε τα όσα έχει να μας προσφέρει και αυτήν την Εβδομάδα η Εκκλησία μας ξεφεύγοντας από επιπόλαιες και ανυπόστατες συμβουλές γύρω από την Λατρευτική μας ζωή.
5. Ο λόγος του π. Μωυσέως του Αγιορείτου
Επίκαιρος και εύστοχος όπως πάντα ο λόγος
του για τις Άγιες Αυτές και Μεγάλες Ημέρες.
Πάντα τη Μεγάλη Παρασκευή, να ‘σαι μόνος σαν το Χριστό προσμένοντας το τελευταίο καρφί, το ξύδι, τη λόγχη. Τις ζαριές ν’ ακούς ατάραχα στο μοίρασμα των υπαρχόντων σου, τις βλαστήμιες, τις προκλήσεις, την αδιαφορία. Πριν την Παρασκευή δεν έρχεται η Κυριακή, τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της Μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας. Μην ξαφνιαστείς, μη φοβηθείς στ’ απρόσμενο σουρούπωμα. Οι μπόρες του ουρανού δε στερεύουν. Η ξαστεριά θα ’ρθεί το Σαββατόβραδο. Τότε λησμονάς τα μαρτύρια των δρόμων της μεγάλης Παρασκευής της ζωής μας.
Καλή Σταυραναστάσιμη Πορεία.
Πληροφορίες:
1. Ιερά Μονή Ασωμάτων Πετράκη / www.monipetraki.gr
2. Ι.Ν. Αγίου Νικολάου του νέου, Θηβών inagiounikolaoutouneou.gr
3. (Ε)ΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Λ)ΑΕ / epanastasilae.blogspot.com
3. Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας / iereasanatolikisekklisias
Περισσότερα: Λαζάρου-Βαΐων, Μ. Εβδομάδα, Μ. Σαρακοστή
2. Ι.Ν. Αγίου Νικολάου του νέου, Θηβών inagiounikolaoutouneou.gr
3. (Ε)ΠΑΝΑΣΤΑΣΗ (Λ)ΑΕ / epanastasilae.blogspot.com
3. Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας / iereasanatolikisekklisias
Περισσότερα: Λαζάρου-Βαΐων, Μ. Εβδομάδα, Μ. Σαρακοστή
2 σχόλια:
Ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιο πάθος τοις Αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιερουσαλήμ και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, καθώς γέγραπται περί αυτού. Δεύτε ουν και ημείς, κεκαθαρμέναις διανοίαις συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι΄αυτόν ταις του βίου ηδοναίς ίνα και συζήσωμεν αυτώ και ακούσωμεν βοώντος αυτού. Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ διά το παθείν, αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών και Θεόν μου και Θεόν υμών. Και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ,εν τη βασιλεία των ουρανών.
IFIGENEIA GEORGIADES «Τον νυμφώνα σου βλέπω…» Tον νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ˙ λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, φωτοδότα, και σώσον με. (http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/04/ton-Nymfwna-sou-vlepw-G.efrem.html)
Δημοσίευση σχολίου