Εργασία Σοφία Ντρέκου Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)
Μάνα, Μητέρα, Μαμά..., η μία και μοναδική στη γη. Υμνήθηκε και τραγουδήθηκε σε όλο τον κόσμο. Γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά γι' αυτήν ποιήματα, τραγούδια, στίχοι. Ταυτίζεται με τη στοργή και την αγάπη, την προστασία και την φροντίδα για το σπλάχνο της, το παιδί της.
Ο θεμελιωτής και πατέρας της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ έλεγε ότι, αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία.
Sigmund Freud 16 years old and his mother Amalia Freud, 1872
Ο Φρόυντ με τη μητέρα του (και δεύτερη σύζυγο του πατέρα του)
Η Αμαλί Νέιθανσον με τον πρωτότοκο γιο της Σίγκμουντ Φρόυντ, 1872
Στις 6 Μαΐου 1856, η Αμαλία Φρόιντ ήταν 20 ετών, όταν γέννησε το πρώτο της παιδί, τον Sigmund, τον διάσημο νευρολόγο και ιδρυτή της ψυχανάλυσης. Η Αμαλία θεωρούνταν από τα εγγόνια της μια έξυπνη, με ισχυρή θέληση, εύθυμη αλλά και εγωιστική προσωπικότητα. Την έβλεπαν ως δυναμική με χιούμορ και έντονη προσκόλληση στον μεγαλύτερο γιο της τον οποίο αποκαλούσε "mein goldener Sigi".
Στην «Εισαγωγή στην Ψυχανάλυση» ο Φρόυντ αναφέρει ότι το «πρώτο αντικείμενο της αγάπης» για το παιδί, είναι η μητέρα.
Η μάνα μου - Ν. Καζαντζάκη
Η μάνα μου, μια άγια γυναίκα. Με υπομονή, μ’ αντοχή κι όλη τη γλύκα της γης απάνω της. Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες. Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, τα μυαλά τους γεμάτα χώματα.
Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύονταν όλες τις ελπίδες. Είχαν γίνει, πάππου προς πάππου, ένα μαζί της. Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά τους την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους.
Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύονταν όλες τις ελπίδες. Είχαν γίνει, πάππου προς πάππου, ένα μαζί της. Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια, τα κόκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά τους την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους.
φώτο: 1905. Ο Νίκος Καζαντζάκης με τη μητέρα του Μαρία,
ανάμεσα στις αδελφές του Αναστασία και Ελένη, στο Ηράκλειο.
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινή ανάγκη. Μπορεί και να ‘ναι η νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά….
Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να ‘ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μας μοσκομύριζε. Αγαπούσα πού τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα ‘βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα σώρουχά μας, τα σεντόνια μας, όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μού διηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε ‘γω της στορούσα τους βίους των αγίων που ‘χα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου.
Δεν έφτανα τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της, της χάϊδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα: Μπήκαν στον παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι, σεριανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σαν να μου έλεγε: «Αλήθεια λες;» Και μου χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα στο κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό του και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να ‘χε κατέβει από τον παράδεισο, σαν να ‘χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, αθάνατα μέσα στο μυαλό μου, δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία, ν’ ακούσω καναρίνι, χωρίς ν’ ανέβει από το σπλάχνο μου η μητέρα μου και να σμίξει με τη μυρουδιά τούτη και με το κελάηδημα του καναρινιού.
Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Πρὸς τὴν μητέρα μου (1873)
Λυρικό ποίημα αφιερωμένο στη μάνα του Αγγελική Μωραϊτίδη
φωτογραφία από εδώ
Μάννα μου, ἐγώ ᾽μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽ ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽ ἀφρισμένη,
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽ ἀράξω
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.
Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽ ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ μαύρη
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁπόλεος δὲν θά ᾽βρει.
Κι ἐκείνη μ᾽ ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη:
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.
Περισσότερα: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Η Χαρίκλεια Καβάφη, η μητέρα του Καβάφη, στα πρώτα
χρόνια του γάμου της στην Αγγλία. Η φωτογραφία αυτή
βρισκόταν στο σαλόνι του σπιτιού του Κων. Καβάφη.
Η θάλασσα στα βάθη της πήρ’ έναν ναύτη.-
Η μάνα του, ανήξερη, πηαίνει κι ανάφτει
στην Παναγία μπροστά ένα υψηλό κερί
για να επιστρέψει γρήγορα και νάν’ καλοί καιροί -
και όλο προς τον άνεμο στήνει τ’ αυτί.
Aλλά ενώ προσεύχεται και δέεται αυτή,
η εικών ακούει, σοβαρή και λυπημένη,
ξεύροντας πως δεν θάλθει πια ο υιός που περιμένει.
Στο ποίημα «Δέησις» ο Καβάφης αναδεικνύει τη διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στην επιθυμία των ανθρώπων να βρίσκονται υπό τη συνεχή προστασία του Θεού και στη σκληρή, μα αναπόφευκτη, πραγματικότητα του θανάτου. Η μητέρα δεν γνωρίζει πως ο γιος της έχει πνιγεί, ανάβει ένα κερί στην Παναγία και προσεύχεται να επιστρέψει το παιδί της. Αγνοεί ότι έχει χαθεί και ελπίζει. Η Παναγία, ως σεβάσμια μητρική μορφή, ακούει λυπημένη τη δέηση της μητέρας, αλλά δεν μπορεί να εκπληρώσει τη δίκαιη παράκλησή της. Ο ναύτης έχει χαθεί και η Παναγία είναι συγκινημένη.
Περισσότερα: Κ.Π. Καβάφης
Ιωάννης Πολέμης: Ο αποχαιρετισμός της μάννας
Η «Μάννα» του Ιωάννη Πολέμη (1862 - 1924) είναι έτοιμη να συγχωρήσει τα πάντα στο γιο της που χάνει από κοντά της, ακόμα και το να απαρνηθεί την ίδια. Ένα τον προειδοποιεί όμως πως δεν πρόκειται να ανεχτεί: να τον δει να προδίδει την πατρίδα. Το ήθος του ποιητή που εκφράζεται μέσα από τα ποιήματα του ας μας καθοδηγεί στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Άλλωστε γι' αυτό γεννήθηκε η ποίηση, για να έχει ο άνθρωπος πρότυπα συμπεριφοράς.
Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου
σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.
Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.
Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.
Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
ὡστόσο Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.
Η γυναίκα και η μητέρα
Η γυναίκα γερνά, η μητέρα δεν γερνά.
Η γυναίκα σαν γυναίκα αλλάζει και γερνά,
η μητέρα σαν μητέρα δεν αλλάζει και δεν γερνά.
Η γυναίκα εκπροσωπεί την πτώση
του ανθρώπου στη φύση,
η μητέρα εκπροσωπεί την ύψωση
του ανθρώπου προς τον ουρανό.
Η μητέρα, η οποία δεν υπήρξε γυναίκα,
(σημ. η Παναγία) έλαβε δόξα και τιμή
πάνω από τους αγγέλους
ενώ η γυναίκα σαν γυναίκα
υπήρξε και παρέμεινε
σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Με τον δικό της ρόλο ως μητέρας,
η γυναίκα εξαγοράζει
τον δικό της ρόλο ως γυναίκας.
Η μάνα μου κι ο Σατανάς
Τη μεγάλη Παρασκευή
η Παναγιά ξαναγίνεται το πρόσωπο της ημέρας
και η δική μου μάνα ξεμαρμαρώνει.
Δε φοράει πια εκείνο το ροζ
που τη θάψανε
κι ούτε κατεβαίνει ολοένα
με το κουτί της μαζί.
Τη Μεγάλη Παρασκευή
η μάνα μου ζωντανή, ζεστή σαν το κερί
φοράει το τετριμμένο και μαζί το άλλο.
Το νύχι της το προτελευταίο
παχουλό στις άκρες σαν το δικό μου
άγνωστη
όταν κρυφοσκεπτόταν
και κρυφοαμάρτανε
μακριά μου
σαν άρχιζε τον ατέλειωτο θάνατό της.
Περισσότερα: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
The Painter's Mother, 1984 by Lucian Freud. Ο ζωγράφος και
σχεδιαστής Λούσιαν Φρόιντ (1922- 2011) ήταν γιος του αρχιτέκτονα
Έρνστ Φρόιντ, γιου του διάσημου ψυχίατρου Σίγκμουντ Φρόυντ.
Μάνα, Γεράσιμος Μαρκοράς
Μάνα!.. Δε βρίσκεται λέξη καμία
νάχει στον ήχο της τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ’ άκουσε
με στήθος κρύο, όνομα θείο;
Παιδί από σπάργανα ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο που τ’ αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.
Στον κόσμο τρέχοντας ο νέος διαβάτης
πέφτει στ’ αγνώριστα βρόχια τσ’ απάτης,
και αναστενάζοντας, Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.
Της νιότης φεύγουνε τ’ άνθια κ’ η χάρη
τριγύρω σέρνεται με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του, σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.
Και πριν την ύστερη πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του, πετά η ψυχή του.
Φώτο National Geographic: Εργαζόμενη μητέρα μεταφέρει
το παιδί της σε ένα καλάθι πηγαίνοντας για την εργασία της
με τα πόδια στην πυκνή ομίχλη ξημερώματα στην Κίνα,
στην περιοχή Laocheng, που σημαίνει «παλιά πόλη».
Μετάφραση Σοφία Ντρέκου από National Geographic.
«Κι ένα τέταρτο μητέρας
αρκεί για δέκα ζωές,
και πάλι κάτι θα περισσέψει.
Που να το ανακράξεις
σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.»
Περισσότερα: Οδυσσέας Ελύτης
Η γεύση της μητέρας μου - Ν. Λυγερός
Στην αθωότητά μου του νεαρού κοριτσιού
χάιδευα τη νεαρή μου μητέρα
χωρίς να ξέρω πόσο καλή ήταν.
Έπρεπε να ζήσω την περίοδο
των στρογγυλών κοιλιών για να καταλάβω
το αδιανόητο και το ανείπωτο των ανθρώπων.
Η μητέρα μου ήταν τρυφερή σαν αρνάκι.
Τώρα μπορώ να το αποδείξω
χάρη στο δώρο του μικρού πατέρα.
Κι αν είμαι ακόμα ζωντανή
έστω κι αν έχω ήδη πεθάνει
από τώρα και στο εξής το οφείλω
στην τρυφερότητα της μητέρας μου.
Περισσότερα: Νίκος Λυγερός
Με δύναμη του λόγου πάλευε τη νύχτα
να μην σβήσει το κερί του Θεού.
Προσευχή έκανε στην Παναγιά
για την δημιουργία ενός νέου μύθου.
Η μάχη της ανάστασης
εναντίον της σταύρωσης.
εναντίον της σταύρωσης.
Ο μύθος με την δύναμή του λόγου
διασχίζει τον χρόνο.
διασχίζει τον χρόνο.
Μαμά, έχω πυρετό... μην φύγεις...
λάλησαν οι άνθρωποι...
λάλησαν οι άνθρωποι...
η σκέψη της αδικίας με πνίγει.
Έχω έναν κόμπο στο λαιμό
Έχω έναν κόμπο στο λαιμό
που δεν λέει να φύγει... πνίγομαι!
Θα 'ναι ο άνεμος της ερήμου που παλεύει
με τις λέξεις στο βάθος του χρόνου.[από ΕΔΩ]
★ Προσωπογραφία της μητέρας μου - Μάνος Χατζιδάκις 1960 Ο Μάνος Χατζιδάκις με τη μητέρα του Αλίκη, ΕΔΩ «Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ' αγαπάει», γράφει ο Μάνος Χατζιδάκις στο κείμενο που συνοδεύει το ορχηστρικό του «Προσωπογραφία της μητέρας μου» στο «Χαμόγελο της Τζοκόντα». Και συνεχίζει » Διαβάστε περισσότερα »
★ Μητέρα… - Γιάννης Ρίτσος [...] κι η μητέρα καθισμένη στο χαμηλό σκαμνί
κεντούσε τους αγρούς της άνοιξης με τα ανοιχτά κατώφλια των άσπρων σπιτιών
με τα όνειρα των πελαργών στην αχυρένια στέγη γραμμένη στη γλαυκή διαφάνεια
Εσύ δεν είχες έρθει ακόμη... Διαβάστε περισσότερα »
★ Υπαπαντή η Γιορτή της Μητέρας - Στις 2 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, όλοι οι Ορθόδοξοι Έλληνες και οι Ελληνίδες απανταχού της Γης, τιμούμε την Μάνα όλων, την Παναγία στην πρώτη της εμφάνιση ως Μητέρα. Εορτάζουμε την Υπαπαντή του Χριστού, μία από τις 12 μεγάλες γιορτές (Δωδεκάορτον) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Προς θεοδοχήν ας προστρέξουμε... Διαβάστε περισσότερα »
Έμπνευση για κάθε Μάνα, Μητέρα, Μαμά
1. “Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου” – Οδυσσέας Ελύτης
2. “To να είσαι μαμά είναι η πιο καλοπληρωμένη δουλειά του κόσμου γιατί η αμοιβή της είναι αγνή, καθαρή αγάπη!” – Mildred B. Vermont
3. “Μόνο αφού γίνεις μητέρα η κρίση σου για τους άλλους αρχίζει να μετασχηματίζεται αργά σε συμπόνια και κατανόηση” – Erma Bombeck
4. “Oι ωραιότερες συζητήσεις με τις μαμάδες γίνονται στη σιωπή, εκεί που μιλούν μόνο οι καρδιές” – Carrie Latet
5. “Κάθε μάνα μπορεί να φέρει με επιτυχία σε πέρας τη δουλειά δέκα ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας” – Lisa Alther
6. “Κάθε γυναίκα καταλήγει να είναι σαν τη μητέρα της. Αυτό είναι η τραγωδία της. Κανένας άντρας δεν καταλήγει σαν τη μητέρα του. Αυτή είναι η δική του τραγωδία.” – Οscar Wilde
7. “Oταν σταμάτησα να βλέπω τη μητέρα μου με τα μάτια του παιδιού, αντίκρισα τη γυναίκα που με βοήθησε να γεννήσω τον ίδιο μου τον εαυτό” – Nancy Friday
8. “Oι γιατροί μού έλεγαν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω, αλλά η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι θα περπατούσα ξανά. Ε, κι εγώ πίστεψα τη μητέρα μου!” – Wilma Rudolph, αθλήτρια
9. “Η μάνα μου μ΄έμαθε να βαδίζω περήφανη σαν «να μου ανήκει ο κόσμος όλος» «- Σοφία Λόρεν
10. “Μ΄ αρέσει που είμαι μητέρα. Νιώθω τα πάντα σ΄ένα βαθύτερο επίπεδο. Έχω αποκτήσει μια διαφορετική κατανόηση για το σώμα μου, για το ότι είμαι γυναίκα” – Shelley Long
11. “H καλύτερη συμβουλή που μου έδωσε η μητέρα μου: Να λες κάθε μέρα στα παιδιά σου: «θυμήσου πως σ΄ αγαπάνε»” – Evelyn Mc Cormick
12. “Δεν είναι εύκολα να είσαι μητέρα. Αν ήταν, θα το έκαναν και οι πατεράδες” – aτάκα από το τηλεοπτικό σήριαλ «Τα χρυσά κορίτσια»
13. “Η αγάπη της μάνας είναι το καύσιμο που τροφοδοτεί έναν άνθρωπο για να φέρει εις πέρας το ακατόρθωτο” – Marion C. Garrety
14. “Eίμαι μάνα. Μπορώ να κάνω τα πάντα!”– Rosseanne Barr
15. “Aν είναι σωστή η θεωρία για την εξέλιξη των ειδών, πώς είναι δυνατό οι μάνες να έχουν ακόμα μόνο δυο χέρια;” – Milton Berle
16. “Πουλόβερ: Ένα ρούχο, το οποίο φοράει ένα παιδί όταν η μητέρα του κρυώνει” – Αmbrose Bierce
17. “O θυμός της μάνας είναι σαν το ανοιξιάτικο χιόνι: πέφτει πολύ αλλά λιώνει γρήγορα” – ρώσικη παροιμία
18. “Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος για τα παιδιά αν οι γονείς ήταν αναγκασμένοι να φάνε αυτοί το σπανάκι” – Groucho Marx
19. “To πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι να αγαπάει τη μητέρα τους” – Τheodore Hesburgh
20. “Mάνα! Δε βρίσκεται λέξη καμία να ‘χει στον ήχο της τόση αρμονία“ – Γεράσιμος Μαρκοράς
Η Μέρα της Μητέρας παραμένει κυρίως γνωστή ως μια αφορμή για δώρα, εκδηλώσεις αγάπης και συναισθηματικά ξεσπάσματα. Η αλήθεια όμως είναι πως η γιορτή αυτή έχει πολύ πιο μελαγχολικές ρίζες. Όλα ξεκίνησαν δεκαετία του 1850, όταν Διαβάστε περισσότερα »
Περισσότερα: Μητέρα
Βιβλιογραφία:
• Οδυσσέας Ελύτης «Εκ του πλησίον». Το ποιητικό έργο του Ελύτη «Εκ του πλησίον» είναι το τελευταίο του ποιητή το οποίο εκδόθηκε δύο χρόνια μετά τον θάνατό του (1998).
• Νίκου Καζαντζάκη, απόσπασμα από το «Αναφορά στο Γκρέκο», Εκδόσεις Καζαντζάκη, 2009, 507 σελ. ISBN 978-960-7948-26-7
• Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Στην Μητέρα του. Από το βιβλίο «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Αλληλογραφία» (κριτική έκδοση). Φιλολογική Επιμέλεια: Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Εκδόσεις Δόμος, 1992.
• Κωνσταντίνος Καβάφης «Δέησις». Κ.Π. Καβάφης, Τα ποιήματα Α’ (1897-1918), Ίκαρος. Η έκδοση αυτή των ποιημάτων του Κ.Π.Καβάφη σε δύο τόμους θεωρείται οριστική.
• Γιάννης Ρίτσος, απόσπασμα απ’ την Συλλογή «Εμβατήριο του ωκεανού» Αθήνα, εκδόσεις Γκοβόστη, 1940. Γράφτηκε από τον Γιάννη Ρίτσο στα 1939 - 1940.
• By Brian Handwerk, for National Geographic. Mother's Day Turns 100: Its Surprisingly Dark History. Born of war, Mother's Day grew to horrify its own mother, whose fight to fix the holiday «cost her everything, financially and physically.»
• Μαμά, λάλησαν οι άνθρωποι - Σοφία Ντρέκου, εδώ: sophia-ntrekou.gr
• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος, από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού», εκδ. Εν Πλω, Οκτώβριος 2009, σ. 174
• Προς θεοδοχήν: www.sophia-ntrekou.gr
• Μαμά, λάλησαν οι άνθρωποι - Σοφία Ντρέκου, εδώ: sophia-ntrekou.gr
• Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, επισκόπου Αχρίδος, από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού», εκδ. Εν Πλω, Οκτώβριος 2009, σ. 174
• Προς θεοδοχήν: www.sophia-ntrekou.gr
• Έμπνευση για κάθε μαμά - Newagemama.com
• Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google.
• Βίντεο από το YouTube, εταιρεία της Google.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας, εάν αντιγράφουν τα θέματα του ιστολογίου, να αναφέρουν τις πηγές, οι οποίες παρατίθενται, ως ελάχιστο σεβασμό στους συγγραφείς των θεμάτων. Το αν θέλουν να σεβαστούν και τούτο το ιστολόγιο ως πηγή τους, αυτό είναι θέμα αξιοπρέπειας.
♦ Αέναη επΑνάσταση 2 Φεβρουαρίου 2017: Η εορτή της Υπαπαντής: η Ορθόδοξη Γιορτή της Μητέρας. Στις 2 Φεβρουαρίου, κάθε χρόνο, ο ορθόδοξος ελληνισμός τιμά την Μάνα όλων, την Παναγία στην πρώτη της εμφάνιση ως Μητέρα, με την Υπαπαντή του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Ας τιμήσουμε την Κυρία Θεοτόκο και κοντά σ' Αυτήν όλες τις Ελληνίδες και ορθόδοξες Μητέρες απανταχού της γης. Χρόνια Πολλά! 2017 Φίλοι Ιεράς Μονής Δοχειαρίου-Αγίου Όρους
♦ Σοφία Ντρέκου 8 Μαΐου 2016 Genesis - Mama
♦ Mazlimi Maria 10 Μαΐου 2015
♦ Φωτογραφική Εγκυκλοπαίδεια 24 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 2 Φεβρουαρίου 2015
♦ Σύλληψη της Αγίας Άννης 9 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 11 Μαΐου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 9 Δεκεμβρίου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 8 Μαΐου 2016 Genesis - Mama
♦ Mazlimi Maria 10 Μαΐου 2015
♦ Φωτογραφική Εγκυκλοπαίδεια 24 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 2 Φεβρουαρίου 2015
♦ Σύλληψη της Αγίας Άννης 9 Δεκεμβρίου 2015
♦ Σοφία Ντρέκου 11 Μαΐου 2014
♦ Σοφία Ντρέκου 9 Δεκεμβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου