Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
«Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος.»
μετάφραση: μια ζωή χωρίς γιορτές [και πανηγύρια]
είναι σαν ένας μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο.
(Δημόκριτος 470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος)
Ένα άρθρο που πρέπει να προσέξουμε αγαπητοί μου αναγνώστες αν θέλουμε να αντισταθούμε στο σύστημα και στην Εποχή του Φόβου της κρίσης, πρέπει επαναπροσδιορίσουμε τις Παραδοσιακές και Ορθόδοξες αξίες μας. Ευχαριστούμε θερμώς τον καθηγητή θεολόγο Θεόδωρο Ι. Ρηγινιώτη για το ωφέλιμο άρθρο του στην «www.sophia-ntrekou.gr».
«Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων. Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό πού είναι. Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Και σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν». (π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Ρωμηοσύνη).
Στον πολιτισμό μας, τον ελληνικό, το ρωμαίϊκο (και ρωμαίϊκο = ό,τι κοινό στοιχείο μοιραζόμαστε με τους άλλους ορθόδοξους λαούς της Γης), ο χρόνος είναι γεμάτος γιορτές. Γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων μας, που είναι δικοί μας, ορθόδοξοι, όπως κι εμείς, και πολύ συχνά έζησαν στα ίδια μέρη που ζούμε κι εμείς οι ίδιοι.
«Κυριακή ημέρα» σημαίνει «ημέρα του Κυρίου», δηλ. του Ιησού Χριστού. Είναι η μέρα που πηγαίνουμε στη λειτουργία, μια τελετή επανάληψης του Μυστικού Δείπνου, που μας ενώνει με όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς όλων των λαών, ακόμη και με τις ψυχές των νεκρών μας, με τους αγίους, τους αγγέλους, την Παναγία και το Χριστό (όλοι – ουρανός και γη – συμμετέχουν στην κυριακάτικη λειτουργία, όπως το είδε και ο άγιος απόστολος Ιωάννης στην Αποκάλυψη «εν τη Κυριακή ημέρα», Αποκ. 1, 10).
Είναι η μέρα που μεταλαβαίνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και ενωνόμαστε μαζί Του, δηλαδή βάζουμε μέσα μας το Θεό και γινόμαστε κι εμείς μικροί Θεοί, μικροί Χριστοί, για να πάρουμε δυνάμεις και να γίνουμε μεγάλοι Θεοί και μεγάλοι Χριστοί, όσο βέβαια είναι δυνατόν να γίνει αυτό σ’ έναν άνθρωπο (να γίνουμε, δηλαδή, άγιοι, όσο μπορούμε – και μπορούμε να γίνουμε πάρα πολύ μεγάλοι άγιοι, αν φυσικά το θέλουμε).
Η Κυριακή, η γιορτινή και πολυτραγουδισμένη Κυριακή μας, είναι η μέρα, κατά την οποία δεν γονατίζουμε για να προσευχηθούμε, αλλά στεκόμαστε όρθιοι, σαν ίσοι, μπροστά στο Θεό, για να θυμόμαστε πως είμαστε ελεύθεροι κι όχι σκλάβοι.
Εκτός αυτού, γενικά οι θρησκευτικές μας γιορτές είναι ένας σημαντικός παράγοντας που δίνει ποιότητα στη ζωή μας, ιδιαίτερα στις παραδοσιακές εποχές, όταν οι άνθρωποι όχι απλά τις γιόρταζαν με ενθουσιασμό, αλλά κυριολεκτικά καθόριζαν το καθημερινό τους πρόγραμμα με βάση τις γιορτές και τις νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που είμαστε εμείς οι ίδιοι («Εκκλησία» = εμείς ενωμένοι, όλοι μαζί).
Το όφελος από τις γιορτές αυτές έχει και κοινωνικές αιτίες και πνευματικές.
Οι κοινωνικές
Με τις γιορτές, ιδιαίτερα αυτές που είναι και αργίες (σχόλες) ή που γιορτάζουν οι άγιοι του χωριού μας ή της ενορίας μας, σπάει η μονοτονία της καθημερινότητας και οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να κάνουν ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: να γιορτάσουν! Και μάλιστα να γιορτάσουν όλοι μαζί, να περάσουν χρόνο με την οικογένειά τους, αλλά και να συναντηθούν στην εκκλησία – και αργότερα, σε παρεάκια ή στο πανηγύρι, που κάποτε βέβαια δεν ήταν μαζικοποιημένο, απρόσωπο και εμπορικό – με ολόκληρη την τοπική κοινωνία, στην οποία ζούσαν, και να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο.
Επίσης, όχι απλά ξεκουράζονται από την εργασία τους, αλλά – το σπουδαιότερο – συνειδητοποιούν πως δεν είναι ζώα (που δεν έχουν γιορτές και αργίες), ούτε σκλάβοι, υποβιβασμένοι στο επίπεδο του ζώου, αλλά ελεύθεροι Άνθρωποι, που έχουν το δικαίωμα να ξεκουραστούν και να γιορτάσουν όταν θέλουν. Και μάλιστα Άνθρωποι που συνδέονται με το Θεό, γιατί οι δικές μας οι γιορτές είναι γιορτές του Χριστού, της Παναγίας και των αγίων, με τους οποίους συνδεόμαστε κατά τον εορτασμό τους, και όχι άσχετες γιορτές, που δεν μας εκτοξεύουν στον ουρανό, όπως οι σύγχρονες «Παγκόσμιες Ημέρες», που εισαγάγαμε απ’ έξω.
Και οι γιορτές μας βέβαια είναι Παγκόσμιες Ημέρες: δεν υπάρχει τίποτα πιο παγκόσμιο από το Χριστό, από τη Γέννηση και την Ανάστασή Του κι από το ότι κάποιοι άνθρωποι (με τη ζωή τους ή με το μαρτύριό τους) έγιναν άγιοι και μας προσκαλούν κι εμάς στην αγιότητα. Όλα αυτά ενώνουν τους ανθρώπους, δεν τους χωρίζουν.
Αυτό το τελευταίο είναι ο πνευματικός λόγος, που οι θρησκευτικές μας γιορτές προσδίδουν ποιότητα στη ζωή μας και στη ζωή της οικογένειάς μας και γενικότερα στην κοινωνία μας: ότι αποτελούν πηγές θείας χάριτος και γέφυρες που συνδέουν (πραγματικά, όχι συμβολικά) τη γη με τον ουρανό.
Ο εορτασμός αυτός σήμερα φαίνεται να έχει υποβαθμιστεί αρκετά. Για μας όλες οι μέρες έχουν γίνει ίδιες, συχνά δεν υπάρχει ούτε αργία Κυριακής (μόνο «κυλιόμενα ρεπό» σε τυχαίες μέρες, διαφορετικές για κάθε μέλος της οικογένειάς μας). Δεν υπάρχει στη ζωή μας ενθουσιασμός, ούτε ενότητα με την τοπική μας κοινωνία, ούτε στροφή προς τον ουρανό: είμαστε σκυφτοί και νιώθουμε αγχωμένοι, πανικόβλητοι και δυστυχισμένοι…
Δεν υπάρχει η σύνδεση με τους αγίους μας, ίσως δεν ξέρουμε καν ποιοι είναι οι άγιοι του χωριού μας ή της ενορίας μας – ή δεν ξέρουμε καν σε ποια ενορία ανήκουμε ή δεν έχουμε ακούσει ούτε τη λέξη «ενορία» – ούτε κι έχουμε τη συνείδηση ότι είμαστε ελεύθεροι Άνθρωποι ή Άνθρωποι συνδεόμενοι με το Θεό, συνεορτάζοντες με την Παναγία, τους αγγέλους και τους αγίους.
Είμαστε πλάσματα μοναχικά, που δεν ξέρουν αν δουλεύουν για να ζουν ή ζουν για να δουλεύουν και να κερδίζουν από το μόχθο τους κάποιοι άλλοι…
Δυο μόνο γιορτές έχουν έρθει απ’ έξω, για να σπάσουν τη μονοτονία της αδιάκοπης εργασίας: τα γενέθλια και το Σαββατόβραδο.
Φύγανε οι λαμπροστολισμένες πανανθρώπινες γιορτές των αγίων μας και αντικαταστάθηκαν από τα γενέθλιά μας και το Σαββατόβραδο. Τα γενέθλια γιορτάζουμε το Εγώ μας, το κέντρο του εγωκεντρικού μας κόσμου (ενώ στη γιορτή του ονόματός μας, το κέντρο είναι ο άγιός μας, που είναι και πρότυπό μας), ενώ το Σαββατόβραδο ξεσπάμε μαζικά πίνοντας στα μπαρ, όταν έχουμε λεφτά φυσικά. Και την άλλη μέρα, Κυριακή πρωί, είμαστε τέζα και ούτε σκέψη για να πάμε στην Εκκλησία (κάποιοι ενοχλούνται κι από τις …καμπάνες, σα να βρισκόμαστε στην Τουρκοκρατία)…
Αυτές οι δυο γιορτές δεν γιατρεύουν τη μοναξιά μας και το αίσθημα ότι είμαστε δούλοι σε κάποιους αόρατους αφέντες ή «στη μοίρα» ή στη ζωή. Γι’ αυτό τα γενέθλια, όσο μεγαλώνουμε, μας προκαλούν θλίψη. Γι’ αυτό και τα Χριστούγεννα σε πολλούς προκαλούν θλίψη, γιατί ξέχασαν πως είναι η γιορτή όλων των χριστιανών και του ίδιου του Χριστού και νομίζουν πως είναι μια μέρα σαν τις άλλες – κι αν δεν έχουν αυτά που θέλουν ή αυτούς που θέλουν, τότε λυπούνται και μιλάμε για μελαγχολία των εορτών και για αυτοκτονίες των εορτών…
Για να μην παρεξηγούμαι, δεν κηρύσσω τον πόλεμο κατά των γενεθλίων, που δίνουν χαρά στα παιδιά. Αλλά ας μην ξεχνάμε πως τα γενέθλια «είναι μόνο για τα παιδιά», ενώ οι δικές μας ορθόδοξες γιορτές είναι και για τους μεγάλους και για τα παιδιά και τα εφοδιάζουν με πνευματικά εφόδια για όταν θα έχουν γίνει μεγάλοι.
Των αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά και Δαμιανού (1 Ιουλίου), της αγίας Κυριακής (7 Ιουλίου), του αγίου Προκοπίου (8 Ιουλίου), της αγίας Ευφημίας και Όλγας (11 Ιουλίου), των αγίων Κηρύκου και Ιουλίτης (15 Ιουλίου), της αγίας Μαρίνας (17 Ιουλίου), του προφήτη Ηλία (20 Ιουλίου), της αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής (22 Ιουλίου), της αγίας Άννας (25 Ιουλίου), της αγίας Παρασκευής (26 Ιουλίου), του αγίου Παντελεήμονα (27 Ιουλίου), της αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου (28 Ιουλίου).
Ας προσθέσω και του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς (2 Ιουλίου – μαζί με της Παναγίας των Βλαχερνών), του αγίου Ανδρέα Κρήτης (4 Ιουλίου – του μεγάλου ποιητή και μουσικού), αλλά και ότι είναι η επέτειος της μνήμης δυο κορυφαίων αγίων της εποχής μας, του γέροντα Παΐσιου και του γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ (11 και 12 Ιουλίου).
Η οικονομική κρίση λοιπόν τρίζει τα δόντια, αλλά έχω πολλές μέρες να γιορτάσω μαζί με την οικογένειά μου και τους φίλους μου! Παράθυρα γεμάτα ουρανό, γέφυρες που με πάνε στον ουρανό!
Πάμε όλοι μαζί, αδέρφια! Καλές γιορτές!
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr
Πηγή: www.sophia-ntrekou.gr
Θέματα: Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, Αγιολογία
Karolina Palaiologou: Σοφά μοιρασμένα...ἐννοῶ τή δομή τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν μας καθ' ὅλη τή διάρκεια τοῦ ἔτους...γιατί ὅσον ἀφορᾶ ὅλες τίς ἄλλες μέρες, δόξα τῶ Θεῶ, κάθε μία ξεχωριστά τιμᾶ καί ἑορτάζει τούς ἀναρίθμητους Ἁγίους, Ὁσίους μας, μάρτυρες, ἱερομάρτυρες, Πατέρες καί Μητέρες, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός !!!! 8 Ιουλίου 2014 στις 4:52 μ.μ.
Athanasia Nata Καλησπέρα... Σοφούλα μου... Καλησπέρα...σε..όλη την παρέα... Πολύ...σωστό.....και ωφέλιμο....Σε ευχαριστώ πολύ....Σοφούλα... 8 Ιουλίου 2014 στις 5:27 μ.μ.
Nik Vythoulkas: Κύριε, το σον θέλημα γενέσθω και μη το εμόν, πρεσβείαις και ικεσίαις της Παναγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων σου, ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας.
Αμήν ! Ο Θεός ανάμεσα μας !! 8 Ιουλίου 2014 στις 7:39 μ.μ.
Nota Nicolopoulou Katras: Σοφία μου, ήθελα να έχω χρόνο να διαβάσω και να μελετήσω τρόπω τινά αυτό το ευλογημένο άρθρο για αυτό σου απαντώ τώρα. Ο κ. Ρηγινιώτης όντως θίγει ένα πολύ φλέγον ζήτημα το οποίον με απασχολούσε από τότε που ήρθα στην Αμερική. Η αλήθεια ότι δεν ασπάστηκα με ενθουσιασμό των εορτασμό των γενεθλίων, διότι όντως έχει μια εγωιστική χρεία που δίνει έμφαση στο Εγώ. Θυμάμαι χρόνια πριν, που είχα συζητήσεις με Έλληνες φίλους και, ενορίτες περί αυτού του θέματος και όλοι μαζί καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα. Η εορτή ειναι καλύτερα και από θρησκευτικής απόψεως διότι τιμούμε τον Άγιο του οποίου την ζωή τιμούμε και του οποίου το όνομα πήραμε. Ξανασυνδεόμαστε νοερά με την χάρη του. Σε ευχαριστω Σοφία που έφερες στο προσκήνιο αυτό το φλέγον θέμα. Ας κρατηθούμε σε αυτά τα έθιμα που μοσχοβολούν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΣΤΕΙΛΕ. Σοφία σε ευχαριστω για την τόσο ευλογημένη επισήμανση. 8 Ιουλίου 2014 στις 9:44 μ.μ.
Georgios Alexandrou Ευχαριστώ Σοφία! Τροφή για σκέψη... 8 Ιουλίου 2014 στις 10:20 μ.μ.
Αλέξης Γούσης: Φύγανε οι λαμπροστολισμένες πανανθρώπινες γιορτές των αγίων μας και αντικαταστάθηκαν από τα γενέθλιά μας και το Σαββατόβραδο ...τα γενέθλια, όσο μεγαλώνουμε, μας προκαλούν θλίψη. 8 Ιουλίου 2014 στις 10:39 μ.μ.
Maria Zisopoulou: Sophia μου σ ευχαριστώ για την ενθύμηση 8 Ιουλίου 2014 στις 11:24 μ.μ.
Eleni Vasilopoulou καλησπέρα σε όλους !!πολύ μου άρεσε αυτό το άρθρο 8 Ιουλίου 2014 στις 11:35 μ.μ.
Δήμητρα Κόρδα-Κωτσάκη ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΣΟΦΙΑ ΜΟΥ!!! ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ!!! ΟΙ ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ. Ο ΛΑΜΜΠΡΟΣ ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΥΠΕΡΚΟΣΜΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΣΜΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ !!! ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΑΠΟΓΕΥΜΑ !!! 9 Ιουλίου 2014 στις 3:51 μ.μ.
Ιωάννης Σταματάκης ΕΦΟΣΟΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,,,,ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.....ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ......ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΜΑΣ....??? 14 Ιουλίου 2014 στις 8:17 μ.μ.
Pantazi Popi ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΦΑΚΙ! ΜΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ! 14 Ιουλίου 2014 στις 10:29 μ.μ.
Σοφία Ντρέκου: Ιωάννης Σταματάκης Ορθόδοξος, Καλημέρα Ιωάννη. Άργησα να το δω. Απαντά ο Μητροπολίτης Ιερεμίας από παλιότερη ανάρτησή μου. (www.sophia-ntrekou.gr/Gennisi-tis-Panagias-ieremias-Gortynos) «Αὐτός ὅμως ὁ παρατονισμός τῆς ἡμέρας τῶν γενεθλίων καί τά ξεφαντώματα τῶν νέων μας, ἀλλά καί τῶν μικρῶν μας παιδιῶν ἀκόμη στά γενέθλιά τους, εἶναι δυτικό «φροῦτο». Μᾶς ἦρθε ἀπ᾿ ἔξω. Ἔ, βέβαια! Ἀφοῦ τά ὀνόματα τῶν ἀνθρώπων τῆς Δύσεως δέν εἶναι ὀνόματα ἁγίων, γιά νά γιορτάσουν τήν μνήμη τους, γιορτάζουν τήν ἡμέρα τῶν γενεθλίων τους. Πάντως νά ξέρετε, χριστιανοί μου, ὅτι τά πραγματικά γενέθλια τοῦ χριστιανοῦ εἶναι ἡ μέρα πού βαπτίστηκε.»
Γεώργιος Τσαχουρίδης: Τελικά το μόνο αρνητικό, ίσως, στον γενεθλιακό εορτασμό είναι πως γίνεται από εμάς άστοχα, δίχως δηλαδή την αρμόδια απόδοση, τον κατάλληλο λόγο για τον οποίο εορτάζουμε με έμφαση την ημέρα αυτήν. Δεν θα ήταν, λόγου χάριν, θεολογικά ή ορθόδοξα "μεμπτό" να εορτάζω την γενέθλια μου ημέρα ως ημέρα που με τίμησε ο Θεός αφού τότε αποφάσισε και επέτρεψε την είσοδο μου στην πλάση Του, στην Δημιουργία Του. Ή ακόμη να την εορτάζω την δέκατη ένατη μηνός Ιανουαρίου ως ημέρα που εισήλθα στον τόπο όπου θα προετοιμαστώ, κατά τα πρώτα έτη της νεότητας, του βίου, για το Στάδιο στο οποίο θα αγωνιστώ, ή θα δώσω Εξετάσεις, για την έγκριση ή όχι (από την Ουράνια Διαιτησία), της εισόδου μου στην Ουράνια Βασιλεία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος, των αγίων Πατέρων και Μητέρων, Ιησού Χριστού. Ή ακόμη σε αυτά κοντά, να δίνω μια χαρητική (από τη λέξη χαρά) επετεική (από τη λέξη επέτειος) ιδιαιτερότητα στην γενέθλια μου ημέρα, ως ξεχωριστή διότι τέτοια ημέρα οι γονείς μου ένοιωσαν ιδιαίτερη και διαφορετική χαρά και ευτυχία αφού με απόκτησαν ως απόγονό τους. Και στην τελική όλα τα προηγούμενα να τα ακυρώσουμε τουλάχιστον πετύχαμε στην συμβουλή του αγίου γέροντος εκείνου που είπε "να κάνετε πάντοτε καλές, θετικές, σκέψεις και λογισμούς". (χοχοχο... χεχεχε... χιχιχι... Πάλι βρήκα τρόπο να ικανοποιήσω την εγωτική μου παθογένεια δικαιώνοντάς με...) 30 Αυγούστου 2014 στις 6:55 π.μ.
κατερινα Αργυροπουλου: Για μένα οι γιορτές ειναι πάγος και φωτιά. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό μου αν πρώτα δεν αντικρίσω τον ουρανό, αν πρώτα δεν απλώσω τα χέρια μου σ' αυτόν που στέκει εκεί ψηλά. Εσείς μπορείτε??? 22 Σεπτεμβρίου 2014 στις 12:49 π.μ.
Fedon-Panos Christodoulakis: Εξαιρετική προσέγγιση Σοφη μου, ιδιαιτέρως εύστοχη κι επίκαιρη... αποιεροποιηση της ζωής ...υποπροϊόντα αμερικανισμου... κολαούζοι ατομικισμού. Η αρχή μας μία: Βίος ανεόρταστος, οδός απανδόχευτος. (κάτι ξεχνάω...χαχαχαχ..). Σ' ευχαριστούμε!! 22 Σεπτεμβρίου 2014 στις 1:22 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Φαίδωνα σ' ευχαριστώ πάρα πολύ και εύστοχα και πάλι ομιλείς. Μου έστειλε ακόμη 2 κείμενα ο κ. Ρηγινιώτης να επιμεληθώ για την αέναη επΑνάσταση. Να δω πότε θα τα τελειώσω. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!! 22 Σεπτεμβρίου 2014 στις 9:58 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: Εύγε πολλάκις αγαπημένε μου (Fedon-Panos) Φαίδωνα που μου το θύμισες «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόχευτος. μτφρ: μια ζωή χωρίς γιορτές [και πανηγύρια] είναι σαν ένας μακρύς δρόμος χωρίς πανδοχείο. Δημόκριτος». Θα το προσθέσω στην ανάρτηση γιατί μ'αρέσει πολύ. Σε αγαπώ πολύ !!!!! 22 Σεπτεμβρίου 2014 στις 10:01 π.μ.
Σοφία Ντρέκου: «Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων. Η Ρωμηοσύνη δέν αποδεικνύεται. Περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό πού είναι. Τό δέχεται κανείς ή τό απορρίπτει. Καί σήμερον άλλοι παραμένουν Ρωμηοί, άλλοι όμως αμερικανεύουν, ρωσεύουν, φραντσεύουν, αγγλεύουν, δηλαδή γραικεύουν». (π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Ρωμηοσύνη). 2 Νοεμβρίου 2015 στις 12:29 π.μ.
Η Ψυχολογία με λόγια απλά 27 Αυγούστου 2015 - Μαίρη Παναγιώτου: Σοφία μου καλό μεσημέρι. Αυτό ήταν το θέμα που έγραψα έκθεση στους τελευταίους διαγωνισμούς στο Λύκειο και είπε τότε ο φιλόλογός μου πως βάζει αυτό το θέμα για να θυμόμαστε την αξία του. Στις 27 Αυγούστου 2015 - 11:28 π.μ. 27 Αυγούστου 2015 στις 1:44 μ.μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου