Αποχαιρετιστήρια σκηνή από το film Καζαμπλάνκα 1942 (Casablanca) του
Μάϊκλ Κερτίζ, με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν.[4]
Να μάθεις να φεύγεις...
Σε κάθε είδους αξιολόγηση,
η ικανότητά σου να φεύγεις
Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
(Columnist, BSc in Psychology)
Να μάθεις να φεύγεις
«Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
«Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το)
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι -από κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες
Δεν έχεις τόσο περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και... Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.»[2]
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να μη συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία, κοροϊδία
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και... Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.»[2]
Ανάλυση, σχολιασμός, επιμέλεια και
video Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
(Sophia Drekou, BSc in Psychology)
Με το εγώ, Τίποτα δεν φτιάχνεται
Σε κάθε είδους αξιολόγηση,
η ικανότητά σου να «φεύγεις»
είναι το δυνατό σου εργαλείο.
...Και το να παλεύεις....
εκτός αν παρασυρμένος από το εγώ,
ψάχνεις τα ηττημένα,
τα σαθρά υλικά να κάνεις το καινούργιο.
Με το εγώ, Τίποτα δεν φτιάχνεται
και τίποτα δεν μπορεί να αναγνωρισθεί,
σαν διαθέσιμο, σαν υπαρκτό.
Οι ανεμόμυλοι υπάρχουν,
όπως και η Δουλτσινέα*.[3]
*Η Δουλτσινέα είναι ένας αστεροειδής και πήρε το όνομά του από την αγαπημένη τού «Δον Κιχώτη» στο ομώνυμο μυθιστόρημα (1615) του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (29 Σεπτεμβρίου 1547 – 22 Απριλίου 1616).
Οι σημερινές μου αποθεώσεις
Ένα υπέροχο κείμενο, λογοτεχνικά, αισθητικά, συναισθηματικά, νοηματικά. Σίγουρα απόλυτο, γιατί ό,τι γράφουμε είναι κομμένο και ραμμένο σε μια μας πληγή. Θα μου άρεσε να θυμάμαι τις στιγμές μου ή πώς ήμουν στα επτά, στα δεκαεπτά, στα τριάντα, στα σαράντα, στα ογδόντα. Με θυμάμαι τώρα στα εκατόν επτά. Πώς ήταν η μάνα μου τριάντα χρονών; Τίποτα, μόνο οι φωτογραφίες σώζουν. Κι όμως εκεί πέρα είναι τεράστια κομμάτια της ζωής μου. Δεν διαγράφεται τίποτα επειδή σήμερα θέλω πάλι οι μέρες μου να με συνεπάρουν.
Δημιουργείται ένας ψυχισμός, γιατί θέλω πάλι να συγκλονιστώ, όμως οι αγάπες μου είναι εκεί. Μακάρι να μπορούσα να θυμάμαι δυνατά, όσο δυνατά θέλω να ζήσω, όχι για να μικρύνω το σήμερα, αλλά για να προλάβω το αύριο που πάλι κοιτώντας πίσω του θα με οικτίρει για τις σημερινές μου αποθεώσεις. Αύριο.... Υπέροχα... Όμως όλη η ζωή ήταν δική μου κι είχε μέσα της πολλά και αξέχαστα. Κι ας περιμένω τον ήλιο.
Όταν οι άνθρωποι αξιοποιούν ένα μικρό μέρος των ικανοτήτων τους, αξιοποιούν ελάχιστα και τις σχέσεις τους. Πολλοί χωρίζουν χωρίς να ξέρουν σε βάθος πολλά ο ένας για τον άλλον, που αν ήξεραν, η ζωή θα τους φαινόταν μικρή για να προλάβουν να ενσωματώσουν σ' αυτή. Μια όμορφη επιλογή φυγής που έφθασε στο χρόνο της.[3]
Να μάθεις να φεύγεις
Ανθρώπινες σχέσεις και αλληλεπίδραση
Το κείμενο δείχνει το δρόμο ακόμα και στις σχέσεις καθώς το «μάθε να φεύγεις» δεν αφορά την ατομικότητα που δεν τα κατάφερε, αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις οι οποίες θα πρέπει να μάθουν κι αυτές να «φεύγουν» από το σημείο στο οποίο δεν έχουν πια τίποτα να πάρουν. Έτσι και με αυτό τον τρόπο ευνοούνται στο να μετατρέπονται προοδευτικά σε δεσμούς και όχι δεσμά.
Χαράς τον άνθρωπο, που μεθάει από αγάπη και μπορεί να δει την αγάπη του Θεού, όχι στην χαρά και λεγόμενη ευτυχία, αλλά στον πόνο και τη στέρηση...!
Η συνειδητοποίηση της «αγάπης του θεού» ακόμη και στον πόνο αλλά και την ενδεχόμενη στέρηση απαιτεί υψηλή συνειδητότητα, που επιτυγχάνεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και την αλληλεπίδραση και διαφέρει θεμελιακά από την εξαναγκαστική και επινοημένη αυτομαστίγωση ενός φανατικού καθολικού μεσαιωνικού Ιερέα.
Κατά μια ισομορφική μετατροπή της φράσης «πιστεύω στο θεό που έπλασε την ανθρώπινη νοημοσύνη και όχι στον θεό που έπλασε η μη ύπαρξη νοημοσύνης». Πιστεύω στην αποκάλυψη της Αγάπης του θεού ακόμη και στον πόνο και τη στέρηση που επιφέρει ο φυσικός θάνατος αλλά. όχι στον πόνο και στην στέρηση που επέβαλε ο άνθρωπος, ακόμη και δια θανάτου.[3]
Χαράς τον άνθρωπο, που μεθάει από αγάπη και μπορεί να δει την αγάπη του Θεού, όχι στην χαρά και λεγόμενη ευτυχία, αλλά στον πόνο και τη στέρηση...!
Η συνειδητοποίηση της «αγάπης του θεού» ακόμη και στον πόνο αλλά και την ενδεχόμενη στέρηση απαιτεί υψηλή συνειδητότητα, που επιτυγχάνεται μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις και την αλληλεπίδραση και διαφέρει θεμελιακά από την εξαναγκαστική και επινοημένη αυτομαστίγωση ενός φανατικού καθολικού μεσαιωνικού Ιερέα.
Κατά μια ισομορφική μετατροπή της φράσης «πιστεύω στο θεό που έπλασε την ανθρώπινη νοημοσύνη και όχι στον θεό που έπλασε η μη ύπαρξη νοημοσύνης». Πιστεύω στην αποκάλυψη της Αγάπης του θεού ακόμη και στον πόνο και τη στέρηση που επιφέρει ο φυσικός θάνατος αλλά. όχι στον πόνο και στην στέρηση που επέβαλε ο άνθρωπος, ακόμη και δια θανάτου.[3]
Παραπομπές:
[2] Να μάθεις να φεύγεις... Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών - το κείμενο είναι της Χριστίνας «Γράφει η τάδε April 8, 2015 at 10:15 PM και όχι του Μενέλαου Λουντέμη. Θέλετε να με ονομάσετε η τάδε, θέλετε να με ονομάσετε Χριστίνα, δεν αλλάζει κάτι. Το έγραψα ΕΓΩ, η κάτοχος αυτού του μπλογκ (messornot.blogspot.gr), στις αρχές του Ιουλίου του 2014 και το δημοσίευσα λίγο αργότερα. Το έγραψα σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για μένα (ίσως κάτι να αχνοφαίνεται) με συγκεκριμένες αφορμές και συγκεκριμένα συναισθήματα και σκέψεις. Γνωρίζω και έχω ανεχτεί το γεγονός ότι κυκλοφορεί, κλεμμένο, σε κάθε λογής μπλογκ, σε όλο το διαδίκτυο, αλλά να τιτλοφορεθεί και σαν κείμενο του Λουντέμη ξεπερνάει κάθε φαντασία! Λίγη ντροπή σε αυτόν που έκανε την ανάρτηση χωρίς καν να περάσει από το μυαλό του να τσεκάρει την πηγή. Αν ζούσε ο Λουντέμης φαντάζομαι θα γελούσε για βδομάδες.»
[3] Σοφία Ντρέκου: Με το εγώ, Τίποτα δεν φτιάχνεται - Ανθρώπινες σχέσεις και αλληλεπίδραση - Οι σημερινές μου αποθεώσεις » Νοητικές Περιπλανήσεις / Σοφία Ντρέκου
[4] Η Καζαμπλάνκα (Casablanca) είναι Αμερικανική ρομαντική δραματική ταινία του 1942, σκηνοθετημένο από τον Μάικλ Κερτίζ, βασισμένο σε θεατρικό έργο των Μάρεϊ Μπέρνετ, Τζόαν Άλισον, με τίτλο Everybody Comes to Rick's. Το τραγούδι "As Time Goes By" έγινε μεγάλη επιτυχία μετά την κυκλοφορία της ταινίας κι έμεινε για 21 εβδομάδες στη λίστα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής. Προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική σε επιλεγμένους κινηματογράφους στις 26 Νοεμβρίου του 1942.
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | sophia-ntrekou.gr
Πηγή: Αέναη επΑνάσταση | sophia-ntrekou.gr
Video αφιέρωμα
Video: Αποσπάσματα διαλόγων (με ελληνικούς υπότιτλους) από την ταινία Καζαμπλάνκα (Casablanca) του 1942, σκηνοθετημένο από τον Μάϊκλ Κερτίζ. Πρωταγωνιστούν ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Η ταινία έλαβε οκτώ υποψηφιότητες και κέρδισε τρία Όσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου. Rick (Humphrey Bogart): «Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship.» ♪♫[4]
Casablanca / Καζαμπλάνκα (1942 ελλ. υπότιτλοι)
Υπόθεση: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, Μαρόκο – ένα επικίνδυνο μέρος γεμάτο από διεφθαρμένους Γάλλους αστυνομικούς, κατασκόπους, μετανάστες, τζογαδόρους και πότες. Για τον κουρασμένο αμερικανό ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου Ρικ Μπλέιν, αποτελεί το ιδανικό μέρος για κρυψώνα. Στο μαγαζί του Ρικ συγκεντρώνεται κάθε λογής άνθρωπος, γεγονός που δεν τον νοιάζει, αρκεί να ξοδεύουν εκεί τα χρήματά τους.
Μια μέρα, απ’ όλα τα μπαρ του κόσμου, η χαμένη αγάπη του Ρικ, η Ίλσα, έρχεται στο μαγαζί του παρέα με τον Βίκτορ, το σύζυγό της και αρχηγό της αντίστασης, και ο Ρικ παρασύρεται ταυτόχρονα σε ένα ερωτικό τρίγωνο και ένα δίκτυο πολιτικής ίντριγκας. Η Ίλσα και ο Βίκτορ πρέπει να αποδράσουν από την Καζαμπλάνκα και ο Ρικ ίσως είναι ο μόνος που μπορεί να τους βοηθήσει.
Η θρυλική «Καζαμπλάνκα» πρόκειται για τη μεγαλύτερη ιστορία αγάπης που έχει ειπωθεί ποτέ και η αξία της δεν έχει μειωθεί καθόλου παρά το πέρασμα του χρόνου. Βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου, η ταινία αυτή αποτελεί μία από τις διασημότερες παραγωγές του παλιού κλασικού Χόλυγουντ και εξακολουθεί να έχει ξεχωριστή θέση στις καρδιές του κοινού.
Σκηνοθεσία: Μάικλ Κέρτιζ. Ηθοποιοί: Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Πολ Χένραϊντ, Κλοντ Ρέινς, Κόνραντ Βάιτ, Σίντνεϊ Γκρίνστριτ, Πίτερ Λορ
Casablanca Train Station Scene
Σκηνή σιδηροδρομικού σταθμού της Καζαμπλάνκα
με την μαφία και την CIA του Frank Sinatra
Το τραγούδι "As Time Goes By" έγινε μεγάλη επιτυχία
μετά την κυκλοφορία της ταινίας κι έμεινε 21 εβδομάδες
στη λίστα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής.
Το τραγούδι "As Time Goes By" έγινε μεγάλη επιτυχία
μετά την κυκλοφορία της ταινίας κι έμεινε 21 εβδομάδες
στη λίστα με τις μεγαλύτερες επιτυχίες της εποχής.
2:56 Καζαμπλάνκα (Casablanca) Ελλ. Τρέιλερ
Νατάσα Μποφίλιου - Καζαμπλάνκα
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Κώστας Τσίρκας
Φόντο στη μισή ζωή μου η Καζαμπλάνκα
η Ίνγκριντ φεύγει Πόσο το μισώ το αεροπλάνο
Πάντα κάτι έβρισκα να κάνω
Μην τους δω να ζούνε χωριστά.
Σαν ταινία ο χρόνος περνά
Μια ζωή στη γαλαρία, τσιγάρο τράκα
Ίδιο το σενάριο κόσμε σινεμά.
Casablanca - A beautiful friendship (greek subtitles)
Η Μασσαλία είναι η σημαντικότερη πόλη-λιμάνι της
Γαλλίας και η τρίτη σημαντικότερη της Ευρώπης.
Η Καζαμπλάνκα είναι πόλη στο δυτικό Μαρόκο, στις ακτές του Ατλαντικού Ωκεανού. Κατοικείται από περίπου 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους (2014) και είναι η μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου, καθώς και το μεγαλύτερο λιμάνι του.
Η Καζαμπλάνκα ιδρύθηκε το 1515 από τους Πορτογάλους στη θέση της άλλοτε ακμάζουσας πόλης Αΰφα. Λόγω όμως της μεγάλης εχθρότητας και των συνεχών εξεγέρσεων των ιθαγενών κατοίκων, η κατοχή της πόλης δεν ήταν συνεχής.
Το 1907 οι Γάλλοι, επωφελούμενοι ενός ασήμαντου επεισοδίου, πήραν την πόλη υπό την κατοχή τους και άρχισαν αμέσως έργα εκσυγχρονισμού, με συνέπεια ο πληθυσμός από το 1920 μέχρι το 1950 να υπερπενταπλασιαστεί.
Τα τελευταία χρόνια στην Καζαμπλάνκα ανεγέρθηκε το μεγαλύτερο σε ύψος μουσουλμανικό τέμενος του κόσμου, έργο που ολοκληρώθηκε επί βασιλείας του Χασάν Β΄ και που σήμερα αποτελεί το καύχημα όλου του αραβικού κόσμου.
Σχόλια και κριτικές από το Facebook
Εύη Θεοχάρη: Τα εμπόδια είναι αφορμή για να αναθεωρήσουμε παγιωμένες απόψεις, να σκεφτούμε πέρα από τα όρια και να μη χάσουμε το κέφι και την αυτοπεποίθησή μας. Άσχετο αλλά στο πνεύμα των ημερών η μάσκα... και επιμένω το άλογο παρδαλό για τη φετινή Αποκριά ΑΑΑΑκουστε και αυτό... 12 Φεβρουαρίου στις 2:58 μ.μ. (Δεν είναι του Μενέλαου Λουντέμη)
Εύη Θεοχάρη: Τα εμπόδια είναι αφορμή για να αναθεωρήσουμε παγιωμένες απόψεις, να σκεφτούμε πέρα από τα όρια και να μη χάσουμε το κέφι και την αυτοπεποίθησή μας. Άσχετο αλλά στο πνεύμα των ημερών η μάσκα... και επιμένω το άλογο παρδαλό για τη φετινή Αποκριά ΑΑΑΑκουστε και αυτό... 12 Φεβρουαρίου στις 2:58 μ.μ. (Δεν είναι του Μενέλαου Λουντέμη)
Πηγή Λυκούδη 9 Ιανουαρίου 2016: Το εξαιρετικό κείμενο με την από ψυχής επιμέλεια της Σοφίας Ντρέκου. Πόσο αλήθεια!!! Μια ευχή -πράξη για τις ζωές όλων μας. Στάση ζωής. Μου θύμισε μία σκέψη που με έχει βοηθήσει πολλές φορές. "Ο δειλός θα περάσει πολλές φορές αυτό που ο θαρραλέος θα περάσει ΜΙΑ". Καλή σας μέρα.
Αντώνης Σαμιωτάκης: Το κείμενο υπέροχο, λογοτεχνικά, αισθητικά, συναισθηματικά, νοηματικά. Σίγουρα απόλυτο, γιατί ό,τι γράφουμε είναι κομμένο και ραμμένο σε μια μας πληγή. Θα μου άρεσε να θυμάμαι τις στιγμές μου ή πώς ήμουν στα επτά, στα δεκαεπτά, στα τριάντα, στα σαράντα, στα ογδόντα. Με θυμάμαι τώρα στα εκατόν επτά. Πώς ήταν η μάνα μου τριάντα χρονών; Τίποτα, μόνο οι φωτογραφίες σώζουν. Κι όμως εκεί πέρα είναι τεράστια κομμάτια της ζωής μου. Δεν διαγράφεται τίποτα επειδή σήμερα θέλω πάλι οι μέρες μου να με συνεπάρουν. Δημιουργείται ένας ψυχισμός, γιατί θέλω πάλι να συγκλονιστώ, όμως οι αγάπες μου είναι εκεί. Μακάρι να μπορούσα να θυμάμαι δυνατά, όσο δυνατά θέλω να ζήσω, όχι για να μικρύνω το σήμερα, αλλά για να προλάβω το αύριο που πάλι κοιτώντας πίσω του θα με οικτίρει για τις σημερινές μου αποθεώσεις. Αύριο.... Υπέροχα... Όμως όλη η ζωή ήταν δική μου κι είχε μέσα της πολλά και αξέχαστα. Κι ας περιμένω τον ήλιο... · 23 Αυγούστου 2017 στις 11:25 π.μ. στην ομάδα ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.
Σοφία Ντρέκου: κ. Αντώνης Σαμιωτάκης, τιμή μου οι σκέψεις σας. «Όμως εδώ τελείωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Ετσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνοια/ μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική.» (Τάσος Λειβαδίτης) · 23 Αυγ 2017
Aggelos Aslanidis: Πως να φύγεις από τον εαυτό σου δεν μας το λες Σοφία αυτόν θα τον κουβαλάς μέσα σου η φυγή δεν υλοποιείται παρά μόνο όταν κάποιος μπεί στην βάρκα του Αχέροντα για να ταξιδέψει μακρυά πολύ μακρυά, Να μάθεις να φεύγεις ισοδυναμεί Να μάθεις πως να εξοικειώνεσαι με την ιδέα του θανάτου... Η φυγή...
Για να φύγω από τα καθημερινά, θα πρέπει να πετάξω.
Με σώμα νου και ψυχή, ποτέ μου δεν θ' αράξω.
Σε λιμάνια μακρινά, πάντα ο νους πλανιέται.
Σε μακρινά ψηλά βουνά, σε λόφους, σε λαγκάδια.
Θα πάω στην Αλεξάνδρεια, στην Πόλη, στο Σικάγο.
Στην Μελβούρνη τη μακρινή, από τους ψηλούς αιθέρες.
Όπου κι` αν πάω με κυνηγά, η δική σου οπτασία.
Στην πολιτεία μέσα μου, θέση ψηλή κατέχεις.
Τριγύρω σου κτιστήκανε, όλα όσα θυμάμαι.
Να φύγω αδυνατώ, στην πόλη σου πάντα θάμαι.
Άγγελος - ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!!!!!!!!!· 23 Αυγούστου 2017
Σοφία Ντρέκου: Aggelos, «Να μάθεις πως να εξοικειώνεσαι με την ιδέα του θανάτου »»»» Όταν φεύγεις προσπαθείς να αξιοποιήσεις την πάλη του εγώ με τα ηττημένα, για να φέρεις το καινό γιατί τίποτα δεν μπορεί να αναγνωρισθεί, σαν διαθέσιμο, σαν υπαρκτό.
Να μάθω να φεύγω... Σε κάθε είδους αξιολόγηση. η ικανότητα να «φεύγεις» είναι το δυνατό εργαλείο. Για να αλλάξω πραγματικά και ουσιαστικά τα δεδομένα πρέπει να αναπτύξω υψηλή στρατηγική, για να αναδείξω την εμβέλεια της σκέψης. Αλλιώς είμαι υποχρεωμένη να υποστώ τις πιέσεις μιας συμβατικής επαναληπτικής πραγματικότητας, η οποία δεν με αφήνει να πετάξω σε λιμάνια μακρινά, σε μακρινά ψηλά βουνά, σε λόφους, σε λαγκάδια.
Μα «Να φύγω αδυνατώ, στην πόλη σου πάντα θάμαι.»
αυτός στίχος σου Άγγελε έφερε στο νού μου...
«Καινούριους τόπους δε θα βρεις
δε θα 'βρεις άλλες θάλασσες
η πόλις θα σ' ακολουθεί.» Μα... Επιμένω:
«Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή. 23 Αυγ 2017
Aggelos Aslanidis: Δεν μπορούμε εμείς να διορθώσουμε τον Καβάφη και να σταθούμε απέναντί του εμείς Σοφία δεν ανεβήκαμε ούτε το πρώτο σκαλί. Δεν υπάρχει μέλλον αν δεν υπάρχει παρόν και παρελθόν. Μπορεί να αλλάξεις ιδέες, δεν μπορείς να ξεχάσεις τις παλιές έστω και αν δεν γυρίσεις ποτέ σ' αυτές. 23 Αυγ 2017
Σοφία Ντρέκου: Μα δεν διορθώσαμε τον Καβάφη, Aggelos. Το αντίθετο μάλιστα. Εμπλούτισα τις σκέψεις μου επηρεαζόμενη από τους στίχους σου.· 23 Αυγ 2017
Aggelos Aslanidis: Σοφία, ο άνθρωπος στο τελευταίο του ταξίδι παίρνει μαζί του όλο τον πνευματικό του κόσμο και αφήνει πίσω του όλα τα υλικά για να πάει μόνος του στον άλλον κόσμο τον αληθινό εγκαταλείποντας αυτόν τον ψεύτικο. Πως λοιπόν να αφαιρέσεις απο την σκέψη από την ψυχή όλα εκείνα τα συναισθήματα και να φύγεις... πως είναι δυνατόν να εγκαταλείψω τους Έλληνες και να πάγω σε άλλη γη, να βγάλω την Ελλάδα από μέσα μου; Την πίστη μου; Το μάθημα του φεύγω είναι μια ουτοπία που δεν μπορεί να διδαχθεί.· 23 Αυγ 2017
Σοφία Ντρέκου: Ο Σωκράτης έλεγε «Δεν είμαι ούτε Αθηναίος ούτε Έλληνας, αλλά πολίτης του κόσμου» και ουρανοπολίτες του μέλλοντος κόσμου Άγγελε. Το μάθημα του «φεύγω» έχει νοηματοδότηση της γήινης εμπειρίας «Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.» · 23 Αυγ 2017
Aggelos Aslanidis: Αυτό που είπα στην αρχή Το μάθημα του φεύγω είναι μια προετοιμασία για το τελευταίο ταξίδι με την ωραία βάρκα που έχεις δεμένη. Δεν θα ξεχάσω να έχω ψηλά για το εισιτήριο. Μια ζωή θα ετοιμαζόμαστε να φύγουμε Από τα καθημερινά και τα πρόσκαιρα. Να έχεις την αγάπη μου· 23 Αυγ 2017
Σοφία Ντρέκου: Και την δική μου αγάπη κ. Άγγελε και σας ευχαριστώ θερμότατα για την υψηλή αισθητική των σχολιασμών σας.· 23 Αυγ 2017
Kiriaki Alexiadou Emmanouilidou: Σας απόλαυσα και τους δύο καλή σας μέρα... · 23 Αυγ 2017
Aggelos Aslanidis: Την ώρα που αναχωρούμε, τίποτα το υλικό, δεν μένει πίσω. Αν προλάβουμε να εξομολογηθούμε, θα μείνουν πίσω οι αμαρτίες μας και ανάλαφροι θα περάσουμε στην άλλη ζωή... · 23 Αυγ 2017
Σοφία Ντρέκου: Aggelos, «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά».· 23 Αυγ 2017
● Σοφία Ντρέκου 10 Ιουνίου 2015 στις 9:11 μ.μ.
● Σοφία Ντρέκου 10 Ιανουαρίου 2015
● Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 13 Ιουνίου 2015
● π. Άνθιμος Παπαλεξοπουλος 27 Νοεμβρίου 2014 pateranthimos@yahoo.gr
● Sophia Drekou 4 Νοεμβρίου 2014 στις 6:09 μ.μ.
● υιος: Αν είναι να φύγω να χαθώ, με τις στιγμές θα μείνω, θα σε κρατώ στο όνειρο, στην άδεια αγκαλιά μου, ποτέ μου δεν θα απαρνηθώ τα ίδια τα φιλιά μου. 4 Νοεμβρίου 2016 στις 3:43 μ.μ.
● Άνθιμος Παπαλεξοπουλος 27 Νοεμβρίου 2014
● 10 Ιουνίου στις 9:11 μ.μ.
● Sophia Drekou 4 Νοεμβρίου 2014 στις 6:09 μ.μ.
● 10 Ιανουαρίου 2015 ·
● Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 13 Ιουνίου 2015
Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσ.: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
