Από το Σκοτάδι στο Φως... Δεν φοβηθήκαμε τις σκιές γιατί μάς αποδεικνύουν ότι κάπου υπάρχει φως

Από το Σκοτάδι στο Φως - Σοφία Ντρέκου 

Αργά το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015

Προσωπικά... Σοφία Ντρέκου 

Δεν φοβηθήκαμε τις σκιές γιατί μας αποδεικνύουν ότι κάπου υπάρχει φως. Πήραμε μιαν ανάσα αδέλφια μου και αναγνώστες της Αέναης επΑνάστασης. Διαλύουμε την σκόνη που σκεπάζει το φως! 

Ο Νομπελίστας Γάλλος φιλόσοφος Albert Camus, μάς λέει ότι η αλήθεια, όπως και το φως, τυφλώνει. Προσωπικά θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι την αλήθεια και το φως, τον Ήλιο Της Δικαιοσύνης τον Ιησού Χριστό μας, με όλες τις δυνάμεις μου. Θα συνεχίσω να συνθέτω τις νοητικές, συμπαντικές περιπλανήσεις μου μέσα στον Χώρο και στον Χρόνο από την θεολογία, την επιστήμη, την λογοτεχνία, την μουσική, την τέχνη και να βρίσκω αενάως συνοδοιπόρους, να επικοινωνούμε με ειλικρίνεια και αλήθεια στον «δρόμο». Αν και προτιμώ να οδεύω από τους χωματόδρομους και όχι από την άσφαλτο. Κι όπως λέει και ο ποιητής μας Οδ. Ελύτης, θα παίξουμε τον ήλιο μας στα δάχτυλα... στις εξοχές της ανοιχτής καρδιάς... θα δούμε να ξαναγεννιέται ο κόσμος.

Αργά το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου 2015 μετά τ' αποτελέσματα των εκλογών

Μετά την σκοτεινιά, μας ήρθε ολίγον φως! Γιατί ο κόσμος, δεν μπορεί να ’ναι συνέχεια νύχτα, λύπη, φόβος κι οργή. Ειδικά Απόψε Σπέσιαλ αφιέρωση. Ας χαιρετίσουν τις χρυσές καρέκλες όποιοι έφαγαν... έφαγαν. Από τους άστεγους στο δρόμο... στην βροχή και στο κρύο, τους το αφιερώνουμε (Για τους άστεγους... όπου γης). 

Στην ευχή του Χριστού και της Παναγίας να πάνε και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ. Εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ομίχλη. Εμείς που λες, όλα τα φτιάχνουμε στο φως.

«Το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω» 

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Μουσική, ερμηνεία: 

Στέλιος Καζαντζίδης ή Στελάρας. sophia-ntrekou.gr

Το φως μέσα στο σκοτάδι - Νίκος Λυγερός

Το φως μέσα στο σκοτάδι ποιος μπορεί να το δει αν δεν ανοίξει πάλι τα μάτια του κι όμως οι περισσότεροι δεν το κάνουν, διότι φοβούνται αυτό το μαύρο, δίχως ν' αντιλαμβάνονται ότι μόνο αν ξυπνήσουν θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης που καταπατά όλη τη ζωή τους, γιατί δεν τόλμησαν ν' αντισταθούν στο σύστημα της λήθης, που προωθεί η κοινωνία για να μην υπάρχουν οι άνθρωποι κι ο πολιτισμός.

(Απόσπασμα): Γι’ αυτό πάλεψες, παλεύεις και θα παλεύεις, γιατί η ζωή είναι ένα δώρο μόνο όταν είναι ελεύθερη, δίχως δεσμά. Διότι μόνο η ελευθερία αξίζει σε έναν λαό που ξέρει να θυσιάζεται για τους άλλους, που ξέρει το παράδειγμα της αντίστασης, που ξέρει την αξία του ανθρώπου, που ξέρει την ανικανότητα των κομμάτων για εθνικά θέματα. Η Ελλάδα επέλεξε πριν διακόσια χρόνια το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» και δεν πρόκειται να γονατίσει ενάντια στη βαρβαρότητα που δεν πιστεύει σε τίποτα και θέλει το κενό ως αρχή. Διότι δεν είμαστε μηδενιστές, αλλά δημιουργοί μέλλοντος.

Πέτα ψυχή μου πέτα - Δρ Μάνος Δανέζης

Πέτα ψυχή μου πέτα… 

Δεν είσαι φτιαγμένη από τη λάσπη του Νείλου 

που σε κρατάει δεμένο στα μικρά και εφήμερα… 

Είσαι παιδί του Συμπαντικού Χώρου και Χρόνου, 

προορισμένη να πετάς για να βρεις αυτά 

για τα οποία είσαι φτιαγμένη... 

Τα Μεγάλα και τα Αιώνια... 

Αυτός είναι ο προορισμός σου.

Στον Ουμανιστικό Σοσιαλισμό η πολιτική ζωή είναι «ασκητική». Με τον όρο βέβαια «ασκητισμός» δεν αναφερόμαστε στον μοναχικό αναχωρητισμό. Ο ασκητικός βίος των εκπροσώπων του Λαού συνίσταται στον αυτοέλεγχο των ανθρώπινων παρορμήσεών τους, την συνειδητοποίηση των πραγματικών υλικών αναγκών τους και την ανάπτυξη του αισθήματος της αυταπάρνησης.

Οι κινδυνολογίες και ο δεύτερος γιος της παραβολής

π. Παντελεήμων Κρούσκος: Επειδή αντιμετωπίζω καθημερινά πολλές απόψεις, φοβίες, σκανδαλισμούς και πιθανολογίες: Κι εγώ τον ήθελα τον πρωθυπουργό μας να δηλώνει χριστιανός και το ουσιαστικότερο ΝΑ ΕΙΝΑΙ χριστιανός.

Είμαι χριστιανός ορθόδοξος ιερέας, αγαπώ την πρόσκαιρη επίγεια πατρίδα μου και με απασχολεί και η ειρήνη της Εκκλησίας, αλλά πάνω απ' όλα αυτό πού είπε ένας άγιος αββάς! «Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να αγαπούσαν τον Χριστό και να ήταν χριστιανοί». Δεν το είπε με φανατισμό ή με αυτό το μίζερο προσηλυτιστικό πνεύμα πού μας ήρθε από την εξωελληνική χριστιανοσύνη. Ήταν τόσο πλήρης από την χαρά του Χριστού και αγαπούσε τόσο κάθε άνθρωπο ώστε ευχόταν αυτή η χαρά να πληρώνει όλους τους ανθρώπους!

Αλλά δυστυχώς κατά δήλωσιν του ο Αλέξης δεν είναι χριστιανός. Φυσικά, καθόσον λέει. Με τόση πολιτική και τόσους ελιγμούς στην κομματική Ελλάδα, άντε να ξεχωρίσεις ποιός λέει αλήθεια και ποιός όχι. Είναι και η στάση του καθένα απέναντι στον κόσμο πού τον προβάλει. Και οι πολιτικοί δυστυχώς ενίοτε πουλάνε ή θρησκεία ή αθεΐα, κατά τις απαιτήσεις της αγοράς, και δεν είναι πάντα ειλικρινείς. Πλην όμως να αφήσουμε τις κρίσεις και τις κινδυνολογίες. Να αγαπήσουμε τον άλλο, να ευχόμαστε ο Θεός να τον φωτίζει για την ειρήνη της πατρίδας, την γαλήνη της εκκλησίας, το δίκιο του απλού πολίτη. Έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να αναπτυσσόμαστε ως χριστιανοί μέσα στον κόσμο αμέριμνα.

Εγώ αν ο Αλέξης είναι όντως άθεος, ένα έχω να ευχηθώ ως ορθόδοξος ιερέας: Να πληρωθεί και αυτός κάποτε με την χαρά του Χριστού! Αν δεν είναι και ειναι κρυπτώς χριστιανός, να το επιδείξει τουλάχιστον στην πράξη και ας μην το πεί λόγω δειλίας. Ο Χριστός είναι ο κριτής του, όχι εμείς.

Λοιπόν, μη φοβάστε. Δεν είστε μόνον εσείς πού θα θέλατε μια Ελλάδα γεμάτη ορθοδοξία. Και να σας πώ και κάτι σημαντικό. Ο Έλληνας είτε συνειδητός χριστιανός, είτε μη χριστιανός την ορθοδοξία την αναπνέει από την κοιλιά της μάννας του. Πρώτα θα εξαλειφθεί το εθνικό χρωμόσωμα και μετά το ορθόδοξο από το ελληνικό πνευματικό DNA. Όλη αυτή η αγωνία μου φαίνεται σαν παλαβομάρα του συρμού.

Εξήλθεν ο Χριστός του νικήσαι νίκην. Σπάνια πιστεύουμε με βαθιά εμπιστοσύνη σε αυτόν τον κυριακό λόγο θριάμβου και ελπίδας!

Και ένα συμπληρωματικό: Ένας πατέρας είχε δύο γιούς και τους έστειλε και τους δυο στο χωράφι. Ο μεν πρώτος συμφώνησε να πάει, αλλά δεν πήγε. Ο δε δεύτερος διαφώνησε, αλλά τελικά πήγε να δουλέψει. Ποιός από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα; Η περίπτωση του δεύτερου γιου να είναι αντικείμενο προσευχής μας. Αυτό επιζητούμε και αυτό θα θέλαμε από τους διακόνους του ελληνικού λαού, πού άρτι εκλέχτηκαν. Αυτή είναι η μοναδική ωφέλιμη αγωνία. Με τα αναθέματα απλώς ζούμε προσηλωμένοι σε μια αφόρητη κόλαση.

Σήμερα... - Αλκίνοος Ιωαννίδης 

Να διαβάσουμε και από τον καλλιτεχνικό χώρο ένα αισιόδοξο και καρδιακό κείμενο αγαπητοί μου αναγνώστες, του αγωνιστή στα καθημερινά κοινωνικά δρώμενα, από το δικό του μετερίζι της μουσικής, του τραγουδοποιού Αλκίνοου Ιωαννίδη. Το κείμενο αυτό είναι το αποτύπωμα της παρούσας στιγμής. Γράφτηκε με την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων των σημερινών εκλογών, με την υπερβολή της συγκίνησης, που κι αυτή πρέπει να καταγράφεται.

«Σήμερα πήρα ανάσα! Είτε ξαναβουτήξω είτε όχι, έχω αέρα στα πνευμόνια και χαρά στην καρδιά.

Σήμερα νιώθω πως κερδίσαμε μια μεγάλη μάχη απέναντι στον φόβο, στην κακογουστιά, στην ασχήμια, στην ανηθικότητα, στην αδικία και στην ανοησία που μας μικραίνει.

Σήμερα ελπίζω πως θα γίνει σύντομα παρελθόν αυτό που κυρίως εκπροσώπησε τα όσα μ’ έδιωχναν απ’ τη χώρα μου, αυτό που, όποτε ξεπηδούσε μέσα απ’ την οθόνη, ή εμφανιζόταν απρόσκλητο σε κάθε πτυχή της ζωής μου, μ’ έκανε να θέλω να κλείσω τα αυτιά και τα μάτια των παιδιών μου.

Σήμερα χαίρομαι που όλα αυτά τα χρόνια απέφυγα κάθε κομματική ανάμιξη και θέση, ώστε να μπορώ να γράφω απ' την καρδιά μου, χωρίς βαρίδια, τα όσα γράφω.

Σήμερα εγώ, ο εμμονικά ακομμάτιστος, ο (λόγω καθοριστικών για τη διαμόρφωσή μου εμπειριών) καχύποπτος απέναντι σε κάθε ηγεσία, ο χωρίς συμφέρον να εκτίθεται (και ειδικά σε περιπτώσεις που νομοτελειακά μόνο εναντίον του θα γυρίσουν), εκθέτω τη συγκίνησή μου ευχαρίστως, κι ας μου βγει και σε κακό.

Σήμερα ελπίζω πως όσα έθρεψαν το ναζιστικό φίδι μπορούν να εξαλειφθούν. Μαζί τους, αναπόφευκτα, θα εξαλειφθεί κι αυτό.

Σήμερα χαίρομαι που ζω στην Ελλάδα. Χαίρομαι που, ενώ έφτασα τόσο κοντά, δεν την εγκατέλειψα και είμαι εδώ τώρα, μαζί με τους ανθρώπους του τόπου μου, μπροστά σε ένα αύριο άγνωστο, επικίνδυνο, δύσκολο αλλά δικό μας.

Σήμερα νιώθω υπερήφανος που ανήκω σε μια χώρα που ξεκινά επιτέλους τον αγώνα της για δικαιοσύνη και ανθρωπιά, όρθια, γυμνή και σίγουρη, ενάντια στην απάνθρωπη ψύχρα των λογιστών του θανάτου.

Σήμερα ο τόπος μου από κακό παράδειγμα γίνεται πρόταση.

Σήμερα οι ξένοι φίλοι μου, καλλιτέχνες και μη, προοδευτικοί και μη, μας κοιτάνε αλλιώς. Πάλι σαν ούφο βέβαια, αλλά αλλιώς...

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως δεν θα αντιμετωπίζομαι πια από τους προύχοντες, εγώ και ο κάθε πολίτης, σαν υποτακτικός, άσχετος, λίγος, αμελητέος, ανεπαρκής, ανίκανος, απατεώνας, ζητιάνος, ουτοπιστής, παράξενος, ρομαντικός, χέστης, ηλίθιος και μόνος.

Σήμερα νιώθω πως χαμογέλασαν, έστω και λειψά, τα νεκρά παιδιά του Βουνού, οι κατατρεγμένοι, οι βασανισμένοι, οι φυλακισμένοι, οι εκτελεσμένοι, οι αφημένοι να σαπίζουν ανώνυμοι στα χαντάκια της ιστορίας, οι ήρωες που εξαφάνισε η αφήγηση των κουστουμαρισμένων, φρεσκοξυρισμένων συνεργατών κάθε λογής κατακτητών. Κι ας μην είναι μόνον έτσι, κι ας μην είναι ακριβώς έτσι, κι ας είναι δύσκολα θέματα αυτά για να τα πιάνουμε εύκολα στο στόμα μας.

Σήμερα εύχομαι να ακούσει κάποιος τα παιδιά μας που αγκομαχούν λυπημένα κάτω από ένα σύστημα παιδείας απάνθρωπο, βλακώδες και αναποτελεσματικό.

Σήμερα εύχομαι ο ασθενής, ο ορφανός, ο μετανάστης, ο φυλακισμένος, ο άνεργος και ο φτωχός να γίνουν οι πρωταγωνιστές της σκέψης και της έμπρακτης έγνοιας μας.

Σήμερα εύχομαι ο Πολιτισμός να πάψει να θεωρείται πολυτέλεια για αργόσχολους και να γίνει το ψωμί και το νερό της κάθε μέρας και της ψυχής μας. Όλος ο Πολιτισμός και όχι μόνον αυτός των διασήμων. Να γίνει συγκάτοικος στο σπίτι μας και πρόσωπό μας εντός και εκτός συνόρων.

Σήμερα εύχομαι το ποδόσφαιρο να γίνει ξανά ένα άθλημα και όχι η γλώσσα μιας άναρθρης χώρας.

Σήμερα ξέρω πως χωρίς την ακούραστη συμμετοχή όλων μας, θα επιστρέψουμε σε κυβερνήσεις λοβοτομής. Πως δεν μας παίρνει πια να απέχουμε, να κριτικάρουμε από μακριά, να θέτουμε την διακυβέρνηση έξω από το όριο της φωνής, της γνώμης και της πράξης μας.

Σήμερα εύχομαι η Ευρώπη να γίνει Ευρωπαϊκή, κι εμείς κομμάτι της ουσίας της.

Σήμερα τα παιδιά μου, που πάλευα να φύγουν, να ζήσουν αλλού, μπορώ να τα ονειρεύομαι μεγάλα και δημιουργικά εδώ, στον τόπο τους.

Σήμερα επαναπατρίζω οριστικά τα όνειρα, τα σχέδια και τις προσδοκίες που τοποθέτησα αλλού, τότε που ετοιμαζόμουν να τα ακολουθήσω στα ξένα.

Σήμερα δέχομαι ευχαρίστως να πληρώσω όσα αναλογούν στην χρόνια ανοχή μου απέναντι σε διαφθορείς και διεφθαρμένους, καθώς και την όποια συμμετοχή μου, από άγνοια, αδυναμία, υποχρέωση ή συνήθεια, στο παιχνίδι τους. Φτάνει να πληρώσουν αναλογικά και αυτοί.

Σήμερα χαίρομαι που δεν ζήτησα και δεν πήρα τίποτα ιδιωτικά από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και χαίρομαι διπλά που δεν θα ζητήσω τίποτα ιδιωτικά από τις επόμενες.

Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι μια συλλογική διακυβέρνηση αντί για εξουσία. Θα πέσω έξω, το ξέρω, μου το φωνάζουν η πραγματικότητα και η ιστορία. Όμως, και μόνο που μπορώ να το ονειρεύομαι, είναι μεγάλο πράγμα.

Σήμερα μπορώ να ελπίζω πως σύντομα η σχέση Εκκλησίας-Κράτους θα τελειώσει. Γιατί δεν τιμά κανέναν από τους δύο και υποτιμά θρήσκους και άθρησκους πολίτες.

Σήμερα εύχομαι η Κύπρος να αντιμετωπιστεί επιτέλους με τη σοβαρότητα, τη γνώση, τη συνέπεια και την αγάπη που της αξίζει. Γιατί, αν χαθεί, θα χαθεί μαζί της και η Ελλάδα.

Σήμερα ελπίζω πως μπορεί να ανεβεί επιτέλους το επίπεδο του πολιτικού λόγου.

Σήμερα ελπίζω πως η πολιτική μπορεί κάποτε να πάψει να αποτελεί βρισιά.

Σήμερα μαζεύω τα κομμάτια μου, τινάζω τη σκόνη δεκαετιών από τα όνειρά μου και ετοιμάζομαι για τα δύσκολα που ακολουθούν.

Σήμερα, επιτέλους, ελπίζω.

Και εύχομαι το σήμερα να κρατήσει στο αύριο.
Αλκίνοος Ιωαννίδης, 25/1/15»

Ο λαός αποφάσισε... - Σοφία Ντρέκου

Ο λαός αποφάσισε! Να σεβαστούμε την υπόσταση μας πού είναι ο λαός και την απόφαση μας! Να προσευχηθούμε όλα να πάνε από δω και μπρος καλύτερα για την πατρίδα μας! Ας μπούνε στην άκρη τα προσωπικά, τα ιδεολογικά, τα συμφεροντολογικά. Ο Θεός να δίνει φώτιση στον πρωθυπουργό της Ελλάδος Αλέξη Τσίπρα, για να ξαναβρούμε την γαλήνη αλλά και την ευμάρεια μας.

Η άμεση επικαιρότητα μας! Ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και εμείς τρώμε το Σώμα Του και πίνουμε το Αίμα Του! Να σας πώ, ακόμα δεν το ξεπέρασα αυτό το θαύμα! Αυτή η ευεργεσία η ύψιστη είναι ο γνώμονας προβληματισμού, έκπληξης και απασχόλησης της καθημερινότητας μας!

«Προσοχή: Όταν παίζεις σκάκι… μεγάλη σημασία δεν έχει το χρώμα των πιονιών που διαλέγεις αλλά… ο παίκτης με τον οποίο παίζεις και η εξυπνάδα των αφανών συμβούλων του.»

Τέλος και τω Θεώ δόξα!

by Sophia Ntrekou.gr

 

«Φίλοι κι αδέλφια» Στίχοι Ιάκωβος Καμπανέλλης,

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος, Ερμηνεία: Ν. Ξυλούρης

«Φίλοι κι αδέλφια, μανάδες, γέροι και παιδιά 

στα παραθύρια βγείτε και θωρείτε ποιοι περπατούν 

στα σκοτεινά και σεργιανούνε στα στενά. 

Ήταν στρατιώτες, καπεταναίοι και λαϊκοί, όρκο σταυρώσαν 

πάνω στο σπαθί τους η λευτεριά να μην χαθεί!»

Σχετικά θέματα:

• Λέμε ΟΧΙ στην υποτέλεια: Η μεγάλη άρνηση στη διαφύλαξη της αξιοπρέπειας

• Αποκάλυψη: Ο Μανώλης Γλέζος ζήτησε από τον Αρχιεπίσκοπο χριστιανική κηδεία

• Κλαύσον τους αμετανοήτους: Ψέματα και προδοσίες - Δύο χρόνια χωρίς μνημόνια

• Ο σκοπός των εραστών του χρήματος και της εξουσίας

• Αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου: Μια κραυγή πόνου που έγινε ποίηση

• Η φιλοσοφική επανάσταση του Albert Camus (Αφιέρωμα) N. Lygeros Articles

αρχείο FaceBook
Σοφία Ντρέκου 28 Ιανουαρίου 2015 Σχόλια με γλέντι...
Σοφία Ντρέκου 31 Ιανουαρίου 2015 στις 3:00 μ.μ. Ζούμε Ιστορικές Στιγμές...
Σοφία Ντρέκου 10 Φεβρουαρίου 2015 στις 10:17 μ.μ. Είμασαν Δυό, τρεις, 1013
Σοφία Ντρέκου 10 Φεβρουαρίου 2015 στις 9:48 μ.μ. «Ανάσα αξιοπρέπειας»
αέναη επΑνάσταση 11 Φεβρουαρίου 2015 στις 6:50 π.μ
Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία 26 Ιανουαρίου 2015 Ας χαιρετίσουν τις Χρυσές καρέκλες