Αέναη επΑνάσταση: Αέναος Έρωτας

Αέναος Έρωτας

Σοφία Ντρέκου

Δεν είσαι μόνο μια πληγή για να ξεχάσω, δεν είσαι μόνο μια στιγμή για να σε χάσω κι ας μην υπάρχει κάποιος τρόπος για ν' αλλάξω. Στους χειμώνες τους πιο σκληρούς αν σπάσεις το λευκό δεν υπάρχω χωρίς εσένα, στους αιώνες τους σκοτεινούς αν βγάλεις τον σταυρό δεν υπάρχεις χωρίς εμένα.[1]

Δεν είμαι μόνο η ζωντανή που αντιστάθηκε αλλά είμαι και η «νεκρή» που αναστήθηκε μέσα από την ανάσα σου στον αόρατο διάλογο της συμπαντικής μας διαδρομής. Δες την ομορφιά του έργου της μονολόγιστης νυχτερινής ευχής. Μας ανασταίνει αγαπημένε μου! γύρισες... σε περίμενα σε μια λίμνη που είχα ρίξει ένα σταυρό. Δεν πρόσεξες τη σελήνη. Δεν είχε την λάμψη την παλιά. Είχες στα μάτια την βροχή και δεν μ' έβλεπες που είχα παγώσει απ' την φυγή σου σε άλλη θάλασσα, σε άλλους ωκεανούς.

Όμως στης νύχτας τους ήλιους με τις απίθανες αποχρώσεις, κάρφωσα ανεξίτηλα στη μνήμη μου την νοσταλγία του «χθες», όσο πιο βαθιά τους χρόνους της σιωπής. Γιατί οι λέξεις δεν μιλούν παρά μόνο τη γλώσσα της σιωπής. Μα όταν ακούστηκε η κραυγή που βγήκε από τη γη και στάλθηκε με υδάτινη ευχή, μία αγάπη που δεν νέκρωσε ποτέ, αναστήθηκε. Αληθώς Ανέστη αγαπημένε μου! Γύρισα αυτό το ανθισμένο πρωινό, με το απέραντο γαλάζιο τ' ουρανού που έγραφε τ' όνομά σου. Έχει το χρώμα τ' ουρανού το σώμα σου και το μυστικό που 'χεις στον νου σου. Η ξεχασμένη στην αμμουδιά ηλιοκαμένη βάρκα.

Συναντηθήκαμε στη θάλασσα των ερωτευμένων,

μα δεν μπορέσαμε ν’ ανταλλάξουμε τον πόνο μας,

ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι για να μιλήσουμε γι’ αυτό.

Έρωτας εσύ, νερό αλμυρό, ήρθες με την εικόνα της βροχής κι ακούστηκες σαν προσευχή όταν με κάλεσες κοντά σου μετέωρα με το επιστολόγραμμά σου. Έχεις βαθιά σου μια πληγή και ψάχνεις να την κρύψεις, δείξε μου την αγάπη σου και πάρε μου το σκοτάδι. Ξέχασε τις θλίψεις, πάρε μου τον πόνο της φυγής σου κι άφησε την αγάπη σου να ξεχειλίζει στο χαροποιό πένθιμο χαρτί σου μέσα στο σακατεμένο μου κορμί.

Δικό σου ♫♪ γιατί μ' αγάπησες
και μού 'δωσες φτερά λαβωμένα!