Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης, θεολόγος
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ο πάπας Φραγκίσκος είναι πρωτίστως πολιτικό πρόσωπο - αρχηγός του κράτους του Βατικανού, με μεγάλη επιρροή διεθνώς, όπως φημολογείται - και δευτερευόντως θρησκευτικό. Έτσι, η επίσκεψή του στη Λέσβο ενόψει του προσφυγικού προβλήματος θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως επίσκεψη ενός πολιτικού ηγέτη.
Θρησκευτικός ηγέτης ο πάπας είναι μόνο για τους ρωμαιοκαθολικούς χριστιανούς. Για εμάς τους ορθόδοξους χριστιανούς, ο πάπας είναι αρχηγός μιας αίρεσης, και μάλιστα ίσως της πιο ολέθριας: αίρεσης παντοδύναμης, με τεράστιο πλούτο και πολιτική ισχύ, που κρατάει αιχμάλωτα ολόκληρα έθνη στην κεντρική και δυτική Ευρώπη και τη λατινική Αμερική και γενικά, κατά τόπους, σε όλο τον πλανήτη.
Οι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί αναμφίβολα είναι αδελφοί και συνάνθρωποί μας και, ως προς την πίστη και το ήθος, παρόμοιοι με εμάς. Τους αγκαλιάζουμε, και πρέπει να τους αγκαλιάζουμε, 100% με αγάπη Χριστού. Όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι, από θρησκευτική άποψη, η Οργάνωση, στην οποία ανήκουν (η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία), δεν διαφύλαξε και δεν διαφυλάσσει εδώ και χίλια χρόνια την αυθεντικότητα του χριστιανισμού. Δεν είναι καθόλου συνέχεια της αρχαίας Εκκλησίας, αλλά εκτροπή από αυτήν.
Οι δυτικοευρωπαίοι χριστιανοί άγιοι των πρώτων χιλίων χρόνων του χριστιανισμού ανήκουν στην ίδια πνευματική παράδοση με τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών, μέχρι και σήμερα, και όχι με τους χριστιανούς των ίδιων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που έζησαν την επόμενη χιλιετία, όταν πλέον είχε επικρατήσει ο Καθολικισμός.
Τεκμηριώνω τα παραπάνω επικαλούμενος τη μαρτυρία πολλών ρωμαιοκαθολικών (αλλά και προτεσταντών), που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Γαβριήλ Μπουνγκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι (πολλές και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα «Roman Catholics metOrthodoxy»).
Ως ορθόδοξος χριστιανός, και τον ίδιο τον πάπα τον αγαπώ. Γι' αυτό και εύχομαι - και του προτείνω, αν και ξέρω ότι είναι μάταιο - να επιστρέψει στην αρχαία παράδοση του χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, ώστε να σωθεί ο ίδιος και όλοι οι συνεργάτες του και τα μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης που ονομάζεται Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες, ακόμη και πατριάρχες, έχουν κάνει μερικά μεγάλα βήματα καλής θέλησης προσεγγίζοντας τους τελευταίους πάπες και γενικά τους ρωμαιοκαθολικούς αρχιερείς, ιερείς και πιστούς. Τα βήματα αυτά συνεχίζονται, αμφιβάλλω όμως ότι έχουν το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να βοηθήσουν τους ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην αρχαία Εκκλησία.
Γι' αυτό, δεν χαίρομαι βλέποντας τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον οικουμενικό πατριάρχη να συνοδεύουν τον πάπα ή να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αποδεκτός θρησκευτικός ηγέτης μιας αποδεκτής χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή μιας κανονικής τοπικής Εκκλησίας. Ό,τι κι αν λέμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίζεται με αβυσσαλέο χάσμα από την Ορθόδοξη. Οι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι "είμαστε πολύ κοντά". Κάθε άλλο. Ο Θεός των ρωμαιοκαθολικών είναι ένας αυστηρός δικαστής, που κρίνει τον άνθρωπο και είτε τον αθωώνει, είτε τον καταδικάζει, κυριολεκτικά, σε αιώνια τιμωρία. Αντίθετα, ο Θεός των ορθοδόξων δεν κρίνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να ενωθεί μαζί Του και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης, που είναι η αγιότητα. Η πεισματική άρνηση της αγάπης του Θεού από τον αμετανόητο άνθρωπο, μετατρέπει σε κόλαση την παρουσία του θείου Φωτός στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται στον παράδεισο.
Κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να τιμωρηθεί αντί για τους ανθρώπους, ώστε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Του, που είχε προσβληθεί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως και τους αρχαίους χριστιανούς), ο Χριστός έγινε άνθρωπος, επειδή ο Τριαδικός Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε από την αρχή των αιώνων (ή, πιο σωστά, προαιώνια) είχε την επιθυμία να ενωθεί με τους ανθρώπους και να τους καλέσει σε ένωση με Αυτόν. Όμως ένωση του ανθρώπου με το Θεό, κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν υφίσταται, μόνο δίκη και καταδίκη ή αθώωση του ανθρώπου από το Θεό.
Αυτή η ιδέα - η οποία συνδέεται με πολλές άλλες θεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών - είναι η αιτία για τη σκληρή στάση του Καθολικισμού απέναντι στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα. Δεν είμαστε λοιπόν καθόλου κοντά με τους ρωμαιοκαθολικούς.
Αν ο πάπας Φραγκίσκος πράγματι επιθυμεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, ας χρησιμοποιήσει την πολιτική και οικονομική δύναμή του, ως πολιτικό πρόσωπο που είναι, για να παρέμβει στη διεθνή πολιτική, με διπλό στόχο: αφενός να τακτοποιηθούν οι πρόσφυγες σε κατάλληλο χώρο (όχι σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά), και αφετέρου να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ασία και την Αφρική, που προκάλεσαν το προσφυγικό και προκαλούν και τη μεγάλη μετανάστευση των λαών τα τελευταία χρόνια.
Αν το πράξει αυτό, δεν θα πάψει αυτόματα να είναι αρχηγός μιας ολέθριας αίρεσης, αλλά σίγουρα θα καταξιωθεί στην ανθρώπινη ιστορία και, ποιος ξέρει, ίσως και στα μάτια του Θεού της αγάπης, τον οποίο υποτίθεται ότι τιμά.
In English here Regarding the Pope’s visit to Lesvos Island, Greece
Ελληνικά: www.sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Pope Francis is firstly a political persona – the head of the Vatican State, with immense influence internationally, as rumoured – and secondly a religious one. Therefore, his visit to Lesvos Island in view of the refugee problem should be seen as the visit of a political leader. The pope is a religious leader, only for the Roman-Catholic faithful. For us Orthodox, the pope is the head of a heresy – in fact, perhaps the most virulent kind: an omnipotent heresy, with immense wealth and political power, who holds captive entire nations in central and western Europe as well as in Latin America - and generally in various places all over the globe.
Roman Catholic faithful are undoubtedly our brethren and fellow-man, and somewhat similar to us in faith and ethos. We embrace them, and we should embrace them, 100%, with in-Christ love; however, they must realize that from a religious aspect, the Organization in which they belong (the "Roman Catholic Church") did NOT preserve, and has continued to NOT preserve authentic Christianity, for the past thousand years. It is by NO means the continuation of the ancient Church, but rather a deviation from it. The western European Saints of the first millennium A.D. belong to the same (Orthodox) spiritual tradition to this day, but not with the Christians of those same European lands, who inhabited them during the following millennium, when Catholicism had eventually prevailed.
The above are substantiated, by invoking the witness of many Roman Catholics (but also Protestants), who became Orthodox Christians after thorough, serious research into the sources of ancient Christianity – as, for example, the assassinated bishop of Nazianzo, Paul De Ballester, also Fathers Seraphim Bell, Gabriel Bunge, Placide Deseille and innumerable others (many interesting cases can be found in the website «Roman Catholics met Orthodoxy»).
As an Orthodox Christian, I love the pope also; which is why I pray (and propose, even though I am sure it is futile) that he return to the ancient tradition of Christianity – Orthodoxy – so that he himself may be saved, along with all the members of his religious organization which is referred to as “Catholic” or “Roman Catholic”.
During the last decades many orthodox hierarchs – even patriarchs – have made several important good will steps by approaching the popes of the time as well as Roman Catholic hierarchs, priests and faithful in general. Those steps continue to this day, but I doubt that they are achieving the desired result, that is, to help our Roman Catholic brethren return to the ancient Church. This is the reason I am not pleased at the sight of the Archbishop of Athens and the Ecumenical Patriarch accompanying the pope or behaving as if he is an acceptable religious leader of an acceptable Christian community – that is, of a canonical, local Church. Say what we might, but things are not the way they should be. The utmost caution is necessary.
An abysmal chasm separates the Roman Catholicism from the Orthodox Church. The Roman Catholic bishops have recently been projecting the assertion that “we are very close”. Quite the contrary. The God of the Roman Catholics is an austere judge, who judges man and either acquits him or condemns him –literally– to an eternal punishment. The God that the Orthodox believe in, does not, per se, judge man, but rather, invites him to become united with Him and attain deification (theosis), which is the state of holiness. The stubborn refusal of God’s love by an impenitent person transforms the presence of the divine Light in that person’s life intoHell, when God’s desire is that all people eventually be found in Paradise.
According to Roman Catholicism, Christ became man in order that He be punished instead of mankind, thus satisfying the Father’s sense of justice, which had been offended on account of man’s Original Sin. According to the Orthodox Church however (as well as the ancient Christians), Christ became man because the Triadic God so loved the world, that even from the beginning of Time (or, more correctly, pre-eternally), He had the desire to be united with mankind and to invite them to a union with Him. But according to the Roman Catholic view, the UNION of man with God is nonexistent; only judgment and condemnation or acquittal of man by God.
This notion – which is linked to many other theological and philosophical differences between the Orthodox and the Roman Catholics – is the reason for Catholicism’s cruel stance towards people, as far back as the Medieval era. We are therefore in no way “close” to Roman Catholics.
If Pope Francis truly desires to help people, then he should utilize his political and financial powers, being the political persona that he is, in order to intervene in international politics, with a dual objective:
- to accommodate the refugees in a more suitable space (and not in a country that has collapsed financially and socially), and - to demand the cessation of the wars in Asia and Africa, which were the cause of the refugee problem in the first place, and are also the cause of the massive emigrations of people during recent years. If he does this, he will not automatically cease to be the head of a devastating heresy, but will surely be recognized in human History and – who knows – perhaps even in the eyes of the loving God, whom he is supposedly honouring.
See also:
Οι δυτικοευρωπαίοι χριστιανοί άγιοι των πρώτων χιλίων χρόνων του χριστιανισμού ανήκουν στην ίδια πνευματική παράδοση με τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών, μέχρι και σήμερα, και όχι με τους χριστιανούς των ίδιων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, που έζησαν την επόμενη χιλιετία, όταν πλέον είχε επικρατήσει ο Καθολικισμός.
Τεκμηριώνω τα παραπάνω επικαλούμενος τη μαρτυρία πολλών ρωμαιοκαθολικών (αλλά και προτεσταντών), που έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί μετά από προσεκτική και σοβαρή έρευνα των πηγών του αρχαίου χριστιανισμού, όπως ο δολοφονημένος επίσκοπος Ναζιανζού Παύλος ντε Μπαγεστέρ, οι πατέρες Σεραφείμ Μπέλ, Γαβριήλ Μπουνγκ, Πλακίδας Ντεσέιγ και αναρίθμητοι άλλοι (πολλές και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα «Roman Catholics metOrthodoxy»).
Ως ορθόδοξος χριστιανός, και τον ίδιο τον πάπα τον αγαπώ. Γι' αυτό και εύχομαι - και του προτείνω, αν και ξέρω ότι είναι μάταιο - να επιστρέψει στην αρχαία παράδοση του χριστιανισμού, την Ορθοδοξία, ώστε να σωθεί ο ίδιος και όλοι οι συνεργάτες του και τα μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης που ονομάζεται Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία.
Τις τελευταίες δεκαετίες πολλοί ορθόδοξοι ιεράρχες, ακόμη και πατριάρχες, έχουν κάνει μερικά μεγάλα βήματα καλής θέλησης προσεγγίζοντας τους τελευταίους πάπες και γενικά τους ρωμαιοκαθολικούς αρχιερείς, ιερείς και πιστούς. Τα βήματα αυτά συνεχίζονται, αμφιβάλλω όμως ότι έχουν το πραγματικά επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή να βοηθήσουν τους ρωμαιοκαθολικούς αδελφούς μας να επιστρέψουν στην αρχαία Εκκλησία.
Γι' αυτό, δεν χαίρομαι βλέποντας τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον οικουμενικό πατριάρχη να συνοδεύουν τον πάπα ή να του συμπεριφέρονται σαν να είναι αποδεκτός θρησκευτικός ηγέτης μιας αποδεκτής χριστιανικής κοινότητας, δηλαδή μιας κανονικής τοπικής Εκκλησίας. Ό,τι κι αν λέμε, δεν είναι κάτι τέτοιο. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.
Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία χωρίζεται με αβυσσαλέο χάσμα από την Ορθόδοξη. Οι ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, τα τελευταία χρόνια, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι "είμαστε πολύ κοντά". Κάθε άλλο. Ο Θεός των ρωμαιοκαθολικών είναι ένας αυστηρός δικαστής, που κρίνει τον άνθρωπο και είτε τον αθωώνει, είτε τον καταδικάζει, κυριολεκτικά, σε αιώνια τιμωρία. Αντίθετα, ο Θεός των ορθοδόξων δεν κρίνει κυριολεκτικά τον άνθρωπο, αλλά τον καλεί να ενωθεί μαζί Του και να φτάσει σε κατάσταση θέωσης, που είναι η αγιότητα. Η πεισματική άρνηση της αγάπης του Θεού από τον αμετανόητο άνθρωπο, μετατρέπει σε κόλαση την παρουσία του θείου Φωτός στη ζωή αυτού του ανθρώπου, ενώ ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να βρίσκονται στον παράδεισο.
Κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ο Χριστός έγινε άνθρωπος, για να τιμωρηθεί αντί για τους ανθρώπους, ώστε να ικανοποιηθεί η δικαιοσύνη του Πατέρα Του, που είχε προσβληθεί λόγω του προπατορικού αμαρτήματος. Κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία (όπως και τους αρχαίους χριστιανούς), ο Χριστός έγινε άνθρωπος, επειδή ο Τριαδικός Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον κόσμο, ώστε από την αρχή των αιώνων (ή, πιο σωστά, προαιώνια) είχε την επιθυμία να ενωθεί με τους ανθρώπους και να τους καλέσει σε ένωση με Αυτόν. Όμως ένωση του ανθρώπου με το Θεό, κατά τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, δεν υφίσταται, μόνο δίκη και καταδίκη ή αθώωση του ανθρώπου από το Θεό.
Αυτή η ιδέα - η οποία συνδέεται με πολλές άλλες θεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών - είναι η αιτία για τη σκληρή στάση του Καθολικισμού απέναντι στους ανθρώπους ήδη από την εποχή του Μεσαίωνα. Δεν είμαστε λοιπόν καθόλου κοντά με τους ρωμαιοκαθολικούς.
Αν ο πάπας Φραγκίσκος πράγματι επιθυμεί να βοηθήσει τους ανθρώπους, ας χρησιμοποιήσει την πολιτική και οικονομική δύναμή του, ως πολιτικό πρόσωπο που είναι, για να παρέμβει στη διεθνή πολιτική, με διπλό στόχο: αφενός να τακτοποιηθούν οι πρόσφυγες σε κατάλληλο χώρο (όχι σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει οικονομικά και κοινωνικά), και αφετέρου να σταματήσουν οι πόλεμοι στην Ασία και την Αφρική, που προκάλεσαν το προσφυγικό και προκαλούν και τη μεγάλη μετανάστευση των λαών τα τελευταία χρόνια.
Αν το πράξει αυτό, δεν θα πάψει αυτόματα να είναι αρχηγός μιας ολέθριας αίρεσης, αλλά σίγουρα θα καταξιωθεί στην ανθρώπινη ιστορία και, ποιος ξέρει, ίσως και στα μάτια του Θεού της αγάπης, τον οποίο υποτίθεται ότι τιμά.
In English here Regarding the Pope’s visit to Lesvos Island, Greece
Ελληνικά: www.sophia-ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Regarding the Pope’s visit to Lesvos Island, Greece
Theodore Riginiotis, Theologian
Translation, K.N.
Roman Catholic faithful are undoubtedly our brethren and fellow-man, and somewhat similar to us in faith and ethos. We embrace them, and we should embrace them, 100%, with in-Christ love; however, they must realize that from a religious aspect, the Organization in which they belong (the "Roman Catholic Church") did NOT preserve, and has continued to NOT preserve authentic Christianity, for the past thousand years. It is by NO means the continuation of the ancient Church, but rather a deviation from it. The western European Saints of the first millennium A.D. belong to the same (Orthodox) spiritual tradition to this day, but not with the Christians of those same European lands, who inhabited them during the following millennium, when Catholicism had eventually prevailed.
The above are substantiated, by invoking the witness of many Roman Catholics (but also Protestants), who became Orthodox Christians after thorough, serious research into the sources of ancient Christianity – as, for example, the assassinated bishop of Nazianzo, Paul De Ballester, also Fathers Seraphim Bell, Gabriel Bunge, Placide Deseille and innumerable others (many interesting cases can be found in the website «Roman Catholics met Orthodoxy»).
As an Orthodox Christian, I love the pope also; which is why I pray (and propose, even though I am sure it is futile) that he return to the ancient tradition of Christianity – Orthodoxy – so that he himself may be saved, along with all the members of his religious organization which is referred to as “Catholic” or “Roman Catholic”.
During the last decades many orthodox hierarchs – even patriarchs – have made several important good will steps by approaching the popes of the time as well as Roman Catholic hierarchs, priests and faithful in general. Those steps continue to this day, but I doubt that they are achieving the desired result, that is, to help our Roman Catholic brethren return to the ancient Church. This is the reason I am not pleased at the sight of the Archbishop of Athens and the Ecumenical Patriarch accompanying the pope or behaving as if he is an acceptable religious leader of an acceptable Christian community – that is, of a canonical, local Church. Say what we might, but things are not the way they should be. The utmost caution is necessary.
An abysmal chasm separates the Roman Catholicism from the Orthodox Church. The Roman Catholic bishops have recently been projecting the assertion that “we are very close”. Quite the contrary. The God of the Roman Catholics is an austere judge, who judges man and either acquits him or condemns him –literally– to an eternal punishment. The God that the Orthodox believe in, does not, per se, judge man, but rather, invites him to become united with Him and attain deification (theosis), which is the state of holiness. The stubborn refusal of God’s love by an impenitent person transforms the presence of the divine Light in that person’s life intoHell, when God’s desire is that all people eventually be found in Paradise.
According to Roman Catholicism, Christ became man in order that He be punished instead of mankind, thus satisfying the Father’s sense of justice, which had been offended on account of man’s Original Sin. According to the Orthodox Church however (as well as the ancient Christians), Christ became man because the Triadic God so loved the world, that even from the beginning of Time (or, more correctly, pre-eternally), He had the desire to be united with mankind and to invite them to a union with Him. But according to the Roman Catholic view, the UNION of man with God is nonexistent; only judgment and condemnation or acquittal of man by God.
This notion – which is linked to many other theological and philosophical differences between the Orthodox and the Roman Catholics – is the reason for Catholicism’s cruel stance towards people, as far back as the Medieval era. We are therefore in no way “close” to Roman Catholics.
If Pope Francis truly desires to help people, then he should utilize his political and financial powers, being the political persona that he is, in order to intervene in international politics, with a dual objective:
- to accommodate the refugees in a more suitable space (and not in a country that has collapsed financially and socially), and - to demand the cessation of the wars in Asia and Africa, which were the cause of the refugee problem in the first place, and are also the cause of the massive emigrations of people during recent years. If he does this, he will not automatically cease to be the head of a devastating heresy, but will surely be recognized in human History and – who knows – perhaps even in the eyes of the loving God, whom he is supposedly honouring.
See also:
- Basic Points of Difference between the Orthodox Church and Roman Catholic Church
- The Way - An introduction to the Orthodox Faith
- Protestants ask: Why be Orthodox?
- The Road to Rome? Why Orthodoxy Deserves a Look
- Fr. Eustratios Demou (papa Stratis), a Good Samaritan of migrants in Greece († September 2, 2015). Memory Eternal!
- Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...
- The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...
Διαβάστε σχετικά Θέματα:
- Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα
- Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας
- Δογματικές διαφορές Εκκλησίας και παπισμού σχετικά με το πρόσωπο της Θεοτόκου
- Βασικές διαφορές ορθόδοξων και ρωμαιοκαθολικών
- Καθολικοί & Ορθόδοξοι άγιοι: μοιάζουν ή διαφέρουν;
- Ο διάσημος Ελβετός θεολόγος Γαβριήλ (Bunge) ασπάστηκε την Ορθοδοξία
- Ο νεομάρτυρας επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ και η μεταστροφή του στην Ορθοδοξία
- Ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ (1997)
- ΛΑΤΙΝΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΗ: Λαοί που αναζητούν την Ορθοδοξία
- Η ορθόδοξη βάπτιση Πολωνού πανεπιστημιακού
Βίντεο σχετικά με την Ιστορική η επίσκεψη του ποντίφικα στο Λέσβο, μαζί με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. «Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΗΝ ΛΕΣΒΟ» 16.04.2016. Η Λέσβος βρέθηκε από νωρίς το πρωί του Σαββάτου στο επίκεντρο της διεθνούς επικαιρότητας.
Σημ.: Κλικ στην εικόνα ή τον σύνδεσμο για να δείτε τα Video.
Μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου
κατά την άφιξη του στη Μυτιλήνη
Λέσβος: Εν αναμονή της ιστορικής
διαθρησκευτικής συνάντησης
Σε παρακαλώ Πάτερ, ευλόγησέ με: Refugee cries in front of Pope Francis - Πρόσφυγας ξεσπά σε λυγμούς και κλαίει γονατιστός μπροστά στον Πάπα Φραγκίσκο, στη Λέσβο «Πατέρα, σε παρακαλώ, ευλόγησέ με!» Ήταν μια ακόμη συγκλονιστική στιγμή, ένας άνδρας που έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου, που κατάφερε να επιζήσει όταν πέρασε το Αιγαίο και πλέον περιμένει και ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Σε μια νέα ζωή στην Ευρώπη, μακριά από πόλεμο, βία και αίμα.
Η στιγμή που ο Πάπας αγκαλιάζει
και χαιρετάει πρόσφυγες στην Λέσβο.
Pope Francis' Visit to Refugees in Lesbos. Departure Ceremony 2016.04.16
Το επίσημο βίντεο από την επίσκεψη του Πάπα στη Λέσβο από το Vatican News
1 σχόλιο:
http://amfoterodexios.blogspot.gr/2016/04/blog-post_66.html
Δημοσίευση σχολίου