Adios Comandante Fidel
Mόνο με 82 ανθρώπους ξεκίνησε την Επανάσταση
Τί Ψυχή βαθειά Θεέ μου.
Απέραντος σεβασμός...
Καλό δρόμο Κομαντάντε Φιντέλ...
είθε να βρείς ανάπαυση
στην Αγκαλιά του Μεγάλου Αδικημένου †
στην Αγκαλιά του Μεγάλου Αδικημένου †
Adios Comandante Fidel †
Αφήνει πολύτιμη κληρονομιά στον Κουβανικό λαό
και έμπνευση για όλους τους λαούς της ΓΗΣ.
• Δωρεάν παιδεία για όλους (H Κούβα αναδεικνύει κορυφαίους γιατρούς)
• Δωρεάν φροντίδα υγείας για όλους (η Κούβα έχει τον μεγαλύτερο κατ' αναλογία, πληθυσμό αιωνόβιων στον πλανήτη)
• Κοινωνικό κράτος που ανέβασε τον ΜΟ όρο ζωής/ υγιούς διαβίωσης στα επίπεδα πολύ πλουσιότερων κρατών, παρά το σκληρό εμπάργκο βασικών αγαθών και φαρμάκων.
• Ισότιμα Δικαιώματα σε μαύρους και γυναίκες όταν στις ΗΠΑ θεωρούνταν υπάνθρωποι.
• Αναφαλβητισμός 0%
Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των Ηνωμένων Πολιτειών (CIA) έκανε αρκετές ανεπιτυχείς προσπάθειες να δολοφονήσει τον πρόεδρο της Κούβας Φιντέλ Κάστρο κατά τη διάρκεια του μακρόχρονης εξουσίας του. Ιστορικό.
Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο
Ιδιότητα: πολιτικός, δικηγόρος, επαναστάτης, κυβερνητικός υπάλληλος, αντάρτης
Ο Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους (Fidel Alejandro Castro Ruz, 13 Αυγούστου 1926 - 25 Νοεμβρίου 2016) ήταν Κουβανός επαναστάτης και πολιτικός, ο οποίος κυβέρνησε την Κούβα ως πρωθυπουργός από το 1959 έως το 1976 και στη συνέχεια ως πρόεδρος από το 1976 έως το 2008.
Πολιτικά μαρξιστής-λενινιστής, υπηρέτησε επίσης ως ο πρώτος γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας από το 1965 έως το 2011.
Ο Κάστρο γεννήθηκε στο Μπιράν της επαρχίας Οριέντε στις 13 Αυγούστου 1926.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας και για κάποιο χρονικό διάστημα άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου.
Από φοιτητής ακόμα αναμείχτηκε στα επαναστατικά κινήματα εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα. Στην εξέγερση του Σαντιάγο (26 Ιουλίου 1953) ήταν από τους αρχηγούς της επίθεσης κατά των στρατιωτικών καταυλισμών, συνελήφθη όμως και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών.
Το 1955 αμνηστεύτηκε και κατέφυγε στις ΗΠΑ. Εκεί προσπάθησε να μυήσει στην επανάσταση τους εξόριστους Κουβανούς. Η αμερικάνικη κυβέρνηση όμως αντέδρασε κι έτσι ο Κάστρο διέφυγε στο Μεξικό. Από κει, με λίγους άντρες, αποβιβάστηκε στην Κούβα (2 Δεκεμβρίου 1956) και ανέβηκε στα βουνά.
Το επαναστατικό κίνημα πήρε μεγάλες διαστάσεις και οι αντάρτες, μετά από πολλές επιτυχίες, κατέλαβαν την 1η Ιανουαρίου 1959 την πρωτεύουσα Αβάνα. Ο Μπατίστα απέδρασε από την Κούβα και πρωθυπουργός ανέλαβε ο Φιντέλ Κάστρο (1959), αξίωμα το οποίο διατήρησε έως το 1976.
Η υποχώρηση του Σοβιετικού ηγέτη Νικίτα Χρουστσόφ στη μεγάλη κρίση της Κούβας τον Οκτώβριο του 1962 και η απομάκρυνση των σοβιετικών πυραύλων από το νησί προκάλεσε την οργή του Φιντέλ Κάστρο, με αποτέλεσμα να επέλθει ψυχρότητα στις σχέσεις Αβάνας-Μόσχας. Χρόνια αργότερα το ομολόγησε ο ίδιος ο ηγέτης της κουβανικής επανάστασης, στην εισήγησή του στο πρώτο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας:
«Οι Κουβανοί δυσκολεύτηκαν τότε να καταλάβουν σ' όλη της την έκταση την αξία αυτής της λύσης. Σήμερα όμως βλέπουμε αντικειμενικά ότι η κρίση του Οκτωβρίου του 1962 σήμαινε μια νίκη του επαναστατικού στρατοπέδου. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέστησαν αργότερα πολεμικές βάσεις στην Κεντρική Αμερική και στη Φλόριδα για οργάνωση πειρατικών επιδρομών στις ακτές μας κι έγιναν πολλές τέτοιες επιδρομές, οι επιδρομές αυτές δεν αποτελούσαν παρά τα τελευταία χτυπήματα του τραυματισμένου αλλά ανίκανου αυτοκρατορικού γοήτρου».
Στα τέλη του Απριλίου του 1963 η Μόσχα έπεισε τον Φιντέλ να επισκεφτεί την Ε.Σ.Σ.Δ. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27ης Απριλίου του 1963 ένα σοβιετικό Τουπόλεφ-114, που μετέφερε τον Κουβανό ηγέτη, έφτασε στην πόλη Μούρμανσκ, στον πολικό κύκλο. Την επομένη, 28 Απριλίου, η υποδοχή στη Μόσχα ήταν θριαμβευτική. Ο Νικίτα Χρουστσόφ και ο Λεονίντ Μπρέζνιεφ, πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ, υποδέχθηκαν τον Κάστρο στο αεροδρόμιο Βνούκοβο. Στη συνέχεια επιβιβάστηκαν σε ανοικτό αυτοκίνητο, επευφημούμενοι από εκατοντάδες χιλιάδες Μοσχοβίτες στην πορεία προς την Κόκκινη Πλατεία, όπου έλαβε χώρα κολοσσιαία συγκέντρωση προς τιμήν του Κάστρο.
Την Πρωτομαγιά ο Κάστρο και ο Χρουστσόφ παρακολούθησαν την παραδοσιακή συγκέντρωση από το μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, χαιρετώντας τα πλήθη που επευφημούσαν τον Κουβανό ηγέτη. Περίπου 100.000 άνθρωποι κατέκλυσαν και το Στάδιο Λένιν, όπου ο Κάστρο παρακολούθησε ποδοσφαιρικό αγώνα, αν και το αθλητικό πάθος του ήταν το μπέιζμπολ, το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα του οποίου είχε εγκαινιάσει στην Αβάνα στις 13 Απριλίου, πριν ξεκινήσει για την Ε.Σ.Σ.Δ.
Το 1965 έγινε γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας και το 1976 συγκέντρωσε στο πρόσωπό του τα αξιώματα του προέδρου του κράτους και του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το 1991 επανεκλέχτηκε γενικός γραμματέας του κόμματος και το 1993, 1998 και 2003 το Συμβούλιο των Αντιπροσώπων ανανέωσε για πέντε χρόνια την προεδρική του θητεία.
Αναδείχτηκε σε ηγετική μορφή του Τρίτου Κόσμου και ανέπτυξε τους δεσμούς της χώρας του τόσο με αφρικανικές όσο και με ασιατικές χώρες.
Το 1975 έστειλε στρατεύματα στην Ανγκόλα στο πλευρό του Λαϊκού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Ανγκόλας και το 1978 στην Αιθιοπία για την αντιμετώπιση της εισβολής της Σομαλίας. Το γεγονός αυτό, καθώς και η βοήθεια που πρόσφερε στους Σαντινίστας της Νικαράγουας το 1979, επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το 1991 η ανατροπή των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού και η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σήμαναν την απαρχή μεγάλων οικονομικών δυσκολιών για την Κούβα και ο Κάστρο αναγκάστηκε να κάνει ορισμένα ανοίγματα προς την κατεύθυνση της φιλελευθεροποίησης της κουβανικής οικονομίας.
Τιμήθηκε με το διεθνές βραβείο Λένιν (1961) και το χρυσό μετάλλιο Ζολιό-Κιουρί για την ειρήνη το 1972.
Συνέγραψε πολιτικά έργα, τα νεότερα από τα οποία είναι Οκτωβριανή Επανάσταση και η Επανάσταση της Κούβας (1978), Φιντέλ (1987).
Ο ηγέτης της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο, υποβλήθηκε σε εγχείρηση στο έντερο, καθώς έπασχε από καρκίνο, στο συγκεκριμένο σημείο, στις 31 Ιουλίου 2006 και μεταβίβασε προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, Ραούλ Κάστρο.
Στις 19 Φεβρουαρίου του 2008, έπειτα από μισό αιώνα στο τιμόνι της Κούβας, ο Κάστρο ανακοίνωσε την οριστική παραίτησή του.
Από τότε, έγραφε περιστασιακά άρθρα στην εφημερίδα του κόμματος, Granma, και έκανε σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις. Η πιο πρόσφατη ήταν στο φετινό συνέδριο του Κομμουνιστικού κόμματος. Τότε, τον περασμένο Απρίλιο, στην ομιλία του, με τη φωνή του να τρέμει, είχε αποχαιρετίσει το κόμμα, δηλώνοντας ότι σύντομα θα πεθάνει.
«Σύντομα θα είμαι 90 χρονών. Σύντομα, θα είμαι όπως οι άλλοι. Η ώρα θα έρθει για όλους μας, αλλά οι ιδέες των Κουβανών Κομμουνιστών θα παραμείνουν ως απόδειξη σε αυτόν τον πλανήτη ότι αν λειτουργήσουν με θέρμη και αξιοπρέπεια, μπορούν να αποδώσουν τα υλικά και τα πολιτιστικά αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι. Και πρέπει να πολεμήσουμε χωρίς ανακωχή για την απόκτησή τους», είχε πει.
Ο πατέρας της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο πέθανε στην Αβάνα, σε ηλικία 90 ετών, στις 25 Νοεμβρίου 2016.
Στο βίντεο η Ανακοίνωση θανάτου του Comandante Φιντέλ Κάστρο
Τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη της Κούβας ανακοίνωσε ο αδελφός του και πρόεδρος της χώρας, Ραούλ Κάστρο. «Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ», είπε ο Ραούλ Κάστρο σε διάγγελμά του το οποίο μετέδωσε απευθείας η δημόσια τηλεόραση της Κούβας.
Ο Κάστρο είχε εγκαταλείψει τον Απρίλιο του 2011 τις επίσημες αρμοδιοτητές του και παραχώρησε τη θέση του πρώτου γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας στον Ραούλ, νούμερο δύο του κόμματος από την ίδρυσή του το 1965.
Ο θάνατός του ήρθε μόλις δύο χρόνια μετά την ιστορική ανακοίνωση της προσέγγισης μεταξύ Κούβας και ΗΠΑ, με πρωτοβουλία του Μπαράκ Ομπάμα και του Ραούλ Κάστρο.
Αφού ο πρώην Πρόεδρος της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο απεβίωσε το βράδυ της 25ης Νοεμβρίου του 2016, ο αδελφός και διάδοχός του, Ραούλ Κάστρο, ανακοίνωσε στη κρατική τηλεόραση ότι η τέφρα του θα κηδευτεί με κρατική δαπάνη στο μνημείο της Αγίας Ιφιγένειας στο Σαντιάγκο (Santa Ifigenia Cemetery).
Κηδεία του Φιντέλ Κάστρο
Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Φιδέλ, οι κάτοικοι της Κούβας ξεκίνησαν αυθόρμητα, για να κατακλύσουν την πρωτεύουσα. Στην πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα συγκεντρώθηκε πλήθος που απέτινε τελευταίο φόρο τιμής στον Ηγέτη. Επί τρεις ημέρες και νύχτες συνέρρεε πλήθος κόσμου.
Σε τρεις αίθουσες το πλακάτ του Ηγέτη και τα μετάλλιά του ήταν αντικείμενο λατρείας και φόρου τιμής, ενώ στρατιωτική και κοινωνική φρουρά έστεκε επί εικοσιτετραώρου βάσης.
Το προσκύνημα μεταδιδόταν συνέχεια από όλα τα κανάλια της Κουβανικής τηλεόρασης, ενώ από το πρωί ως το βράδυ αντηχούσαν αποχαιρετιστήριοι νεκρώσιμοι κανονιοβολισμοί κάθε ώρα.
Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου έφθασαν όλοι οι ηγέτες των φιλικών κρατών για την αποχαιρετιστήρια εκδήλωση. Το κρατικό Ξενοδοχείο τελούσε υπό συναγερμό. Σε μια πεντάωρη νυχτερινή εκδήλωση που άρχισε με τον εθνικό ύμνο του κράτους, εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανοί χειροκρότησαν τις εκφωνήσεις των αρχηγών κρατών, μεταξύ άλλων και του Τσίπρα, ο οποίος απέτινε φόρο τιμής από την μακρινή Ελλάδα. (βλ. παρακάτω)
Την επόμενη ημέρα, 30η Νοεμβρίου, 7 η ώρα, η τέφρα του Φιντέλ, μέσα σε κρυστάλλινη λήκυθο, η οποία εναποτέθηκε σε κέδρινη σαρκοφάγο, και υπό την σημαία της Κούβας, μεταφέρθηκε επί τέσσερις ημέρες σε όλο το νησί. Μετά από διαδρομή 900ων χιλιομέτρων η πορεία που συνοδεύτηκε από τον πληθυσμό της Κούβας κατέληξε στο μνημείο της Αγίας Ιφιγένειας στο Σαντιάγκο. Εκεί εναποτέθηκε η τέφρα του Ηγέτη. Μια αιώνια φλόγα φυλάει το μνήμα του. Πηγή: «Cuba's Fidel Castro, former president, dies aged 90». BBC News.
Μετά Λύπης είδαμε: Πανηγυρισμοί Κουβανών στο Μαϊάμι
Μόλις έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Κάστρο, εκατοντάδες Κουβανοί που ζουν στο Μαϊάμι βγήκαν στους δρόμους και άρχισαν να πανηγυρίζουν. «Ελεύθερη Κούβα», «Ο Κάστρο δεν υπάρχει πια», ήταν μερικά από τα συνθήματα που φώναζαν, ενώ χτυπούσαν κατσαρόλες ή χόρευαν, με κουβανικές και αμερικανικές σημαίες στα χέρια.
Πένθος εννέα ημερών για τον θάνατο του Κάστρο ανακοίνωσαν οι αρχές
Εθνικό πένθος εννέα ημερών λίγες ώρες μετά τον θάνατο του ηγέτη της κουβανικής επανάστασης Φιδέλ Κάστρο ανακοίνωσαν οι κουβανικές αρχές.
Το συμβούλιο του Κράτους κήρυξε σε λακωνικό ανακοινωθέν που εξέδωσε «εθνικό πένθος εννέα ημερών» από το Σάββατο (σήμερα) έως την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου. Στη διάρκειά του θα διακοπούν «όλες οι δραστηριότητες και τα δημόσια θεάματα» διευκρινίζει το ανώτατο όργανο της κουβανικής κυβέρνησης.
Σύμφωνα με την κουβανική κυβέρνηση οι στάχτες του Φιντέλ Κάστρο θα ενταφιαστούν στο νεκροταφείο Σάντα Ιφιγένεια στο Σαντιάγο ντε Κούβα στις 4 Δεκεμβρίου.
Οι Κουβανοί θα είναι σε θέση να αποτίσουν φόρο τιμής στον Φιντέλ Κάστρο στο μνημείο Χοσέ Μαρτί στην Αβάνα στις 28 και 29 Νοεμβρίου ενώ μια μεγάλη πορεία θα πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα στις 7μμ στις 29 Νοεμβρίου.
Την επόμενη ημέρα, οι στάχτες του Κάστρο θα ξεκινήσουν το «ταξίδι» τους κατά μήκος της διαδρομής που τιμά τη νίκη του το 1959.
Στις 4 Δεκεμβρίου, στις 7 το πρωί, οι στάχτες του θα ενταφιαστούν στο νεκροταφείο Σάντα Ιφιγένεια. Στο ίδιο χώρο αναπαύεται ο ήρωας της κουβανικής επανάστασης, ποιητής Χοσέ Μαρτί και άλλες πολλές ηγετικές φυσιογνωμίες της της χώρας.
«Αντίο, σε σένα και στους ευγενικούς κι επιεικείς φίλους μου. Σας χρωστάω την ευδαιμονία του μεγαλείου και της αγνότητας μέσα σ’ αυτό το τραχύ και άσχημο ανθρώπινο σύμπαν. Ύψωσε δυνατά τη φωνή σου: γιατί, αν πέσω, θα είναι επίσης για την ανεξαρτησία της δικής σου πατρίδας. Ας πεθάνουμε οι μεν και ας ετοιμαστούν εκείνοι που δεν έχουν το δικαίωμα να πεθάνουν να βάλουν το όπλο στο χέρι των νέων στρατιωτών της ελευθερίας μας. Όρθιοι, όπως στην άκρη ενός τάφου, ας ανανεώσουμε τον όρκο των ηρώων.»
Χοσέ Μαρτί (1853 -1895) Ποιητής και κορυφαίος μαχητής της Κουβανικής ανεξαρτησίας.
Σημαντικοί σταθμοί στη ζωή του Φιδέλ Κάστρο
(Fidel Alejandro Castro Ruz, 1926 - 25 Νοε 2016)
- 1926: Στις 13 Αυγούστου γεννήθηκε στο Μπιράν (νοτιοανατολικά στην Κούβα)
- 1931-1945: Μαθήτευσε σε Σχολείο Ιησουϊτών
- 1945: Εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αβάνας
- 1946: Εκφωνεί τον πρώτο του λόγο ως πολιτικός ηγέτης για να διαμαρτυρηθεί για την αύξηση των εισιτηρίων στα λεωφορεία.
- 1948: Στις 12 Οκτωβρίου παντρεύτηκε τη Μίρτα Ντίαζ-Μπαλάρτ
- 1950: Παίρνει το διδακτορικό του δίπλωμα στο Αστικό δίκαιο και το πτυχίο του στο Διπλωματικό και προξενικό δίκαιο από τη Νομική σχολή της Αβάνας
- 1952: Στις 10 Μαρτίου, λίγο μετά το πραξικόπημα του στρατηγού Φουλχένσιο Μπατίστα, οργάνωσε ένα παράνομο ένοπλο κίνημα
- 1953: Στις 26 Ιουλίου ο Κάστρο μαζί με τους αντάρτες του επιτίθενται σε στρατώνα της Μονκάδα. Την 1η Αυγούστου ο Κάστρο συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 15 ετών στο νησί των Πεύκων στον Ειρηνικό, μαζί με τον αδελφό του Ραούλ
- 1955: Ο Μπατίστα απένειμε αμνηστία στον Φιντέλ, ο οποίος στις 12 Ιουνίου ίδρυσε το Κίνημα της 26ης Ιουλίου. Εξόριστος στο Μεξικό, γνώρισε τον Αργεντινό Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα
- 1956: Στις 2 Δεκεμβρίου ο Κάστρο με τους άνδρες του κατέφτασαν στην Κούβα με το γιοτ «Γκράνμα». Ύστερα από σφοδρές μάχες με τον στρατό, ο Κάστρο και άλλοι 16 επιζώντες κατέλαβαν τη Σιέρρα Μαέστρα
- 1959: Την 1η Ιανουαρίου ο Μπατίστα διέφυγε στο εξωτερικό καθώς η επανάσταση πλησίαζε τη νίκη. Στις 8 του ίδιου μήνα ο Κάστρο έφτασε θριαμβευτικά στην Αβάνα
- 1960: Εθνικοποιεί τις 166 αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρέμειναν στην Κούβα.
- 1961: Στις 3 Ιανουαρίου διακόπηκαν οι διπλωματικές σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Στις 16 Απριλίου ο Κάστρο διακήρυξε τον «σοσιαλιστικό χαρακτήρα» της επανάστασης
- 1961 Ο Φιδέλ Κάστρο βραβεύτηκε με το βραβείο Λένιν
- 1961: Στις 17-19 Απριλίου έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια απόβασης 1.500 αντικαθεστωτικών στον Κόλπο των χοίρων (Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων).
- 1962: 22 ως τις 28 Οκτωβρίου η «κρίση των πυραύλων» έφερε αντιμέτωπες τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση
- 1965: Στις 2 Οκτωβρίου ιδρύθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κούβας
1963-1965: Πρώτος Γραμματέας του "Partido Unido De La Revolucion Socialista" (Ενωμένο Κόμμα της Σοσιαλιστικής Επανάστασης).
1965: Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος.
1976: Μέλος του ΠΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος.
1976: Αρχηγός κράτους και Πρόεδρος του Συμβουλίου του Κράτους.
1976: Πρόεδρος του Συμβουλίου Υπουργών.
- 1980: Τον Μάιο, ο Κάστρο έδωσε τη δυνατότητα σε όσους Κουβανούς επιθυμούσαν να εγκαταλείψουν το νησί, με αποτέλεσμα να φύγουν περίπου 125.000 άνθρωποι
- 1989: Στις 13 Ιουλίου ο ήρωας του πολέμου της Ανγκόλας, στρατηγός Αρνάλντο Οτσόα, κατηγορήθηκε για εμπόριο ναρκωτικών και εκτελέστηκε
- 1990: Η οικονομία της Κούβας κατέρρευσε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
15/10/1991: Επανεκλέγεται Γενικός Γραμματέας του ΚΚΚ, κατά τη διάρκεια των εργασιών του 4ου Συνεδρίου του Κόμματος.
Από το 1992: Επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου Άμυνας.
24/2/1993: Εκλέγεται βουλευτής στις πρώτες άμεσες μονοκομματικές εκλογές στη
χώρα, στις οποίες ο αριθμός των υποψηφίων βουλευτών αντιστοιχεί ακριβώς σε
αυτόν των κοινοβουλευτικών εδρών.
- 1994: Στις 5 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε στην Αβάνα η πρώτη εξέγερση μετά την επανάσταση. Υπολογίζεται ότι 40.000 Κουβανοί διέφυγαν στις ΗΠΑ
- 1998: Στις 21 με 26 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε η ιστορική επίσκεψη του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β'
25/2/1998: Επανεκλέγεται από τη Βουλή αρχηγός του κράτους για πέντε χρόνια.
6/1/1999: Γάλλος δικηγόρος, που εκπροσωπεί δύο καταδικασθέντες στην Κούβα διανοούμενους και την κόρη ενός εκτελεσθέντος συνταγματάρχη, καταθέτει τρεις μηνύσεις εναντίον του, δύο για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας» και μία για «ανάμιξη σε διεθνές λαθρεμπόριο ναρκωτικών».
17/11/2000: Δηλώνει ότι οργανώσεις αντικαθεστωτικών έχουν ετοιμάσει σχέδιο δολοφονίας του κατά τη διάρκεια της ιβηρο-αμερικανικής διάσκεψης κορυφής στον Παναμά. Την επομένη, οι αρχές του Παναμά ανακοινώνουν τη σύλληψη τεσσάρων ατόμων ανάμεσα στους οποίους και ο κουβανός εξόριστος, Λουίς Ποσάδα Καρίλες, τον οποίο είχε κατονομάσει ως εγκέφαλο της συνωμοσίας ο Κάστρο. Στις 30/11 η Κούβα ζητεί επισήμως την έκδοση των τεσσάρων υπόπτων.
2003: 75 αντικαθεστωτικοί συνελήφθησαν τον Μάρτιο
27/8/2004: Η Κούβα διακόπτει επ' αόριστον τις διπλωματικές της σχέσεις με τον Παναμά μετά την αμνηστία που έδωσε η απερχόμενη πρόεδρος Μισκόσο σε τέσσερις Κουβανούς που κατηγορούνται για συνωμοσία με σκοπό τη δολοφονία του.
31/7/2006: Μεταβιβάζει προσωρινά την εξουσία στον αδελφό του, υπουργό Άμυνας, Ραούλ, έπειτα από εγχείρηση στο έντερο.
19/2/2008: Ανακοινώνει επίσημα την αποχώρησή του από την προεδρία της Κούβας. Στις 24/2, ο αδελφός του Ραούλ Κάστρο εκλέγεται από το κοινοβούλιο νέος πρόεδρος της χώρας.
- 2016: Στις 25 Νοεμβρίου, ο Φιντέλ Κάστρο πεθαίνει στην Αβάνα σε ηλικία 90 ετών.
στο συγγραφικό του έργο περιλαμβάνονται:
1964: Ten years of Revolution
1968: History will absolve me
1987: Fidel (από κοινού με τον Φρέι Μπέτο).
1991: How Far We Slaves Have Come: South Africa and Cuba in Today΄s World (από κοινού με τον Νέλσον Μαντέλα).
2/8/2010: Παρουσιάζει σε επιλεγμένο ακροατήριο τα απομνημονεύματά του, με τον τίτλο «Στρατηγική Νίκη», για τη νίκη των ανταρτών εναντίον του κουβανικού στρατού, η οποία οδήγησε στην πτώση του δικτάτορα Μπατίστα.
Ο επικήδειος λόγος του Έλληνα πρωθυπουργού
Αλέξη Τσίπρα στην Αβάνα για τον Φιντέλ Κάστρο
O Έλληνας πρωθυπουργός ήταν ο μόνος Eυρωπαίος ηγέτης που παρέστη στην επικήδεια τελετή για τον Φιντέλ Κάστρο, στην Αβάνα. Ξεκινώντας την ομιλία του χαιρέτισε τον λαό της Κούβας με τη φράση «Hermanos y hermanas» («Αδερφοί και αδερφές») και εξέφρασε για μια ακόμη φορά την τιμή που ένιωσε συμμετέχοντας σε μια τόσο ιστορική στιγμή.
Χαρακτήρισε τον Κάστρο, τον «Κομαντάντε Φιντέλ» όπως τον αποκάλεσε, ως «μεγάλο επαναστάτη του 20ού αιώνα» και συνέχισε συνδέοντας την εθνική εξέγερση του ελληνικού λαού το 1821 με την επανάσταση στην Κούβα: «Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της ελληνικής επανάστασης το 1821. Patria o muerte (Πατρίδα ή θάνατος), το σύνθημα της κουβανικής επανάστασης το 1959».
Ολόκληρη η ομιλία του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη
Τσίπρα στις 29 Νοεμβρίου 2016 έχει ως εξής:
«Hermanos y hermanas [Αδερφοί και αδερφές],
Γενναίε λαέ της Κούβας,
Αποχαιρετούμε σήμερα τον Κομαντάντε Φιντέλ, εδώ από την πλατεία της Επανάστασης, όπως αρμόζει σε αυτόν τον μεγάλο επαναστάτη του 20ου αιώνα. Αποχαιρετούμε ένα παγκόσμιο σύμβολο αγώνα και αντίστασης που με το παράδειγμά του ενέπνευσε τους αγώνες των λαών σε ολόκληρο το κόσμο. Τους αγώνες για ανεξαρτησία, ελευθερία, δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Αποχαιρετούμε τον Φιντέλ των φτωχών, των καταπιεσμένων, των ανυπότακτων. Τον δικό σας Φιντέλ, τον δικό μας Φιντέλ, τον Φιντέλ που ανήκει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τον Φιντέλ που ανήκει στην ιστορία.
Είναι μεγάλη τιμή να συμμετέχω σε μια τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό. Έναν λαό που ζει σε μια πολύ μακρινή σε εσάς γωνιά του πλανήτη, μα βρίσκεται ταυτόχρονα τόσο κοντά στις αξίες και στα ιδανικά για τα οποία παλέψατε και παλεύετε. Γιατί όπως ο κουβανικός, έτσι και ο ελληνικός λαός δε δίστασε σε κρίσιμες στιγμές της ιστορίας να σηκώσει το ανάστημά του και να παλέψει κόντρα σε ισχυρούς και παντοδύναμους αντιπάλους, για να διεκδικήσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του. Την αξιοπρέπεια και το δίκιο του.
Ελευθερία ή θάνατος ήταν το σύνθημα της Ελληνικής Επανάστασης το 1821. Patria o muerte [Πατρίδα ή θάνατος], το σύνθημα της Κουβανικής Επανάστασης το 1959.
Στα χνάρια του Σιμόν Μπολίβαρ και του Χοσέ Μαρτί, παρέα με τον Τσε, ο Φιντέλ μετέτρεψε την Κούβα από μια ακόμα δικτατορία σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αντίστασης και αξιοπρέπειας. Και αφήνει πίσω πολύτιμη κληρονομιά στον κουβανικό λαό: στην παιδεία, στη εξάλειψη του αναλφαβητισμού, στην υγεία, στο επίπεδο των επιστημών και του πολιτισμού.
Αλλά αφήνει και πολύτιμη κληρονομιά σε όλους τους λαούς: Γιατί ενέπνευσε πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη Λατινικής Αμερική. Και έθεσε τις βάσεις για μια νέα, δυναμική εποχή περιφερειακής ολοκλήρωσης. Και για την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία της Κούβας με τη Δύση.
Η Κούβα του Φιντέλ, όμως, μας έμαθε και ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό δεν είναι ανθόσπαρτος. Έχει δυσκολίες, έχει υποχωρήσεις, έχει σκαμπανεβάσματα. Μας έμαθε και από τα κατορθώματα αλλά και από τις αδυναμίες του.
Μας έμαθε ότι η μάχη για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι μια μάχη διαρκής και απαιτεί μεγάλες θυσίες, όπως αυτές που με ηρωισμό καταβάλετε, τα δύσκολα χρόνια του εμπάργκο, που επιβλήθηκε στη χώρα σας ως διαρκής εκβιασμός και ως τιμωρία.
Και μπορεί εμείς στην Ευρώπη να μη μπορούμε να φανταστούμε τις δυσκολίες που εσείς περάσατε, έχουμε όμως κι εμείς του δικούς μας δυνάστες. Την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Και δίνουμε και εμείς από τη μακρινή Ελλάδα, τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μας συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα. Στις νίκες και στις ήττες μας. Στις ανατροπές και στους συμβιβασμούς μας.
Ο Φιντέλ έφυγε από τη ζωή αλλά θα βρίσκεται για πάντα: Στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των λαών σε όλο τον πλανήτη. Στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους. Στη δύναμη όσων παλεύουν με πάθος για να διεκδικήσουν το αδύνατο, προκειμένου να πάψουν να ζουν το αδιανόητο. Γυρνώντας έτσι το τροχό της ιστορίας.
Αντίο, Κομαντάντε Φιντέλ!
Hasta la victoria siempre! [Πάντα μέχρι τη νίκη]»
Αμέσως μετά τον επικήδειο λόγο του, ο πρωθυπουργός είχε θερμό εναγκαλισμό με το σημερινό πρόεδρο της Κούβας και αδελφό του εκλιπόντος, κ. Ραούλ Κάστρο, επίσης είχε χειραψία με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας κ. Νικολάς Μαδούρο.
Σε ανάρτησή του στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter, το πρωί της Τετάρτης, ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε: «Ήταν μεγάλη τιμή η συμμετοχή μου σε μία τόσο ιστορική στιγμή, εκπροσωπώντας τον ελληνικό λαό. Ο Φιντέλ θα βρίσκεται για πάντα στη φλόγα της αντίστασης των καταπιεσμένων που διεκδικούν την αξιοπρέπειά τους». Alexis Tsipras (@atsipras) November 30, 2016.
Στο ΒΙΝΤΕΟ «Μόνος του μια ολόκληρη ιστορία...»
Ο Γ. Καρατζαφέρης για τον Φιντέλ Κάστρο (31/7/20)
ΕΦΥΓΕ ΑΓΕΡΩΧΟΣ Ο ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ, «ΙΣΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΑΝΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΠΑΤΙΣΤΑ, Η ΚΟΥΒΑ ΕΠΑΨΕ ΠΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΡΝΕΙΟ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ.
Ο Γιώργος Καρατζαφέρης (Αθήνα, 11 Αυγούστου 1947) είναι Έλληνας δημοσιογράφος, πολιτικός, ιδρυτής και επίτιμος πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑ.Ο.Σ.).
Έτσι... γιατί οι αλήθειες ακούγονται καλύτερα
από την αντίπερα Όχθη !! Το βλέπετε ΕΔΩ
Βίντεο: η ιστορική ομιλία του Fidel Castro
στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών το 1979
12 Οκτωβρίου 1979. Στην Νέα Υόρκη, στην έδρα τού Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών ο Φιντέλ Κάστρο ανεβαίνει στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε. υπό το βλέμμα τού γενικού γραμματέα τού ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ, ο Φιντέλ εκφωνεί έναν από τους πλέον βαρυσήμαντους λόγους αν όχι τον πλέον βαρυσήμαντο που έχει εκφωνηθεί ποτέ από το βήμα των Ηνωμένων Εθνών. Εκείνη την εποχή, ο Φιντέλ προέδρευε στο «κίνημα των αδεσμεύτων χωρών», οπότε μίλησε και με αυτή την ιδιότητα κι όχι απλώς ως ηγέτης τής Κούβας.
Να σημειωθεί ότι στις Γενικές Συνελεύσεις του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση αποκλεισμού που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στο νησί.
Συνολικά 187 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ…
Φυσικά η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν είναι μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς.
Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια.
Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 600 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: «Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι»!
Τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβα και η επιβολή του εμπάργκο, περιγράφονται στην εισήγησή του Κάστρο στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:
«Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα».
«Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος».
«Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: "Ηταν ο λαός, ντυμένος τ' αμπέχονο"».
«Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία».
«Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν».
«Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη».
«Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο - που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο».
«Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους».
«Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής».
«Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο».
«Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου».
«… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία».
«Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής».
«…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης».
Βίντεο Φιντέλ Κάστρο: Το τέλος έρχεται για όλους, οι ιδέες μένουν
Κάστρο: Ένας «δικτάτορας» με τεράστια έμπρακτη
Σήμερα τον Κάστρο αποχαιρετά σχεδόν όποιο απελευθερωτικό κίνημα γεννήθηκε στην υφήλιο τα τελευταία 50 χρόνια.
Οι Ιρλανδοί και Βάσκοι «τρομοκράτες» του IRA και της ΕΤΑ, οι Ευρωπαίοι αρωγοί του Αλγερινού αντιαποικιακού αγώνα. Εκπαιδεύτηκαν κι ενισχύθηκαν ποικιλοτρόπως απ’ την Κούβα.
Ο Malcolm X κι οι Μαύροι Πάνθηρες που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματα των μαύρων πολιτών των ΗΠΑ. Η Angela Davis που έσταζε μέλι για τον Φιντέλ και η Assata Shakur, η πρώτη γυναίκα που μπήκε στη λίστα των πιο καταζητούμενων στις ΗΠΑ με αμοιβή 2 εκ.δολ. για την επαναστατική της δράση. Ζει στην Κούβα απ’ το 1984.
Όλα τα απελευθερωτικά κινήματα της Λατινικής Αμερικής. Οι στρατοί των FARC και ELN της Κολομβίας, το MIR του Περού, οι Σαντινίστας της Νικαράγουα που έριξαν τον δικτάτορα Σομόζα, το FMLN στο Ελ Σαλβαδόρ, ο δημοκράτης πρόεδρος της Χιλής Αλιέντε που δεν άκουσε τις συμβουλές του Κάστρο να εκκαθαρίσει τον στρατό απ’ τα ακροδεξιά στοιχεία και πέθανε μαχόμενος με το όπλο που του ‘χε δωρίσει ο Κουβανός «δικτάτορας», μαζί και το MIR της Χιλής που μαχόταν ένοπλα ενάντια στον δικτάτορα Πινοσέτ, οι αντάρτες Tupamaros απ’ την Ουρουγουάη, και πολλοί άλλοι είτε εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα, είτε πήραν οπλισμό και υλική βοήθεια, είτε τέλος βρήκαν καταφύγιο εκεί όταν κυνηγήθηκαν.
Τον Κάστρο αποχαιρετούν και τα εκατομμύρια φτωχών Βενεζουελάνων απ’ τις φαβέλες που είδαν χιλιάδες Κουβανούς γιατρούς να τους φροντίζουν μετά τη συμφωνία Τσάβες-Κάστρο (πετρέλαιο για γιατρούς).
Νερό στο όνομα του Κάστρο πίνει κι ο παλαιστινιακός λαός. Οι πρώτοι Παλαιστίνιοι μαχητές της ελευθερίας από την PLO του Αραφάτ που εκπαιδεύτηκαν στην Κούβα. Μαζί και το PFLP, το Λαϊκό Μέτωπο Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης που ενισχύθηκε ποικιλοτρόπως απ’ την Αβάνα ενώ μέλη του ακόμα ζουν εκεί. Αυτοί δεν ξεχνούν την μικρή και μακρινή Κούβα, με τη δυσανάλογα μεγάλη βοήθειά της που διέκοψε διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ το 1973 και δεν τις έχει αποκαταστήσει έως σήμερα. Από κοντά, μαζί με τους Παλαιστίνιους μαχητές τίμησαν τον Κάστρο και οι Κούρδοι μαχητές της Τουρκίας και της Συρίας, με ανακοίνωσή τους (Kurdish Revolutionary Group Vows to Carry on Fidel's Legacy)
Τον Κάστρο τέλος αποχαιρετά και ολόκληρη η αγωνιζόμενη «μαύρη ήπειρος». Πώς να ξεχάσει η Αγκόλα τους 25.000 Κουβανούς «Τσε Γκεβάρα» που έφυγαν απ’ την Καραϊβική και πήγαν στον αφρικανικό νότο για να βοηθήσουν τον λαό της Ανγκόλα να ξεφύγει απ’ το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ που τους είχε επιβληθεί απ’ τη δικτατορία της Νότιας Αφρικής. Δύο χιλιάδες Κουβανοί έπεσαν υπερασπιζόμενοι την Ανγκόλα απ’ τον στρατό της Νότιας Αφρικής κι ακόμη 300.000 Κουβανοί γιατροί, τεχνικοί κλπ πέρασαν τα επόμενα 15 χρόνια απ’ την Ανγκόλα για να βοηθήσουν να στερεωθεί η νεαρή δημοκρατία και να αντέξει τις συνεχείς επιθέσεις του αποικιοκρατικού στρατού της Νότιας Αφρικής που κόστισαν κάπου 800.000 νεκρούς. Και η Ανγκόλα άντεξε με τη διαρκή βοήθεια της Κούβας. Πώς να ξεχάσει κι ο μαύρος πληθυσμός της Νότιας Αφρικής, την τεράστια πολιτική και υλική στήριξη της μικρής Κούβας στον Νέλσον Μαντέλα και τον αγώνα για να πέσει το καθεστώς διακρίσεων που είχαν επιβάλλει οι λευκοί αποικιοκράτες.
Τί είπε ο Νέλσον Μαντέλα λίγο μετά την απελευθέρωσή του για τους Κουβανούς;
«Εμείς οι Αφρικανοί ήμασταν συνηθισμένοι να ‘μαστε θύματα κρατών που ήθελαν να πάρουν τις περιοχές μας ή να υπονομεύσουν την κυριαρχία μας. Είναι δίχως προηγούμενο στην Αφρικανική ιστορία να έχουμε εδώ έναν άλλον λαό που σηκώνεται για να υπερασπιστεί έναν από εμάς»
Ξαναδιαβάστε λέξη προς λέξη την παραπάνω δήλωση.
Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή απ’ αυτά τα λόγια;
Αυτά και πολλά άλλα που δεν χωράνε εδώ κατάφερε μια μικρή, φτωχή και στριμωγμένη μέσα στο στόμα του λύκου χώρα των 10 εκατομμυρίων, τα τελευταία 50 χρόνια.
Γι’ αυτό έχουν λυσσάξει εναντίον του Κάστρο τα μεγάλα ΜΜΕ και προσπαθούν να τσαλακώσουν την εικόνα του. Γιατί Κούβα του Φιντέλ δεν σημαίνει απλά και μόνο «υπερασπίζομαι το σπίτι μου και την αξιοπρέπειά μου» αλλά βάζω τρικλοποδιές στα τέρατα σε κάθε άκρη της γης και δίνω το χέρι σε όποιον σηκώνεται.
*Φιλική συμβουλή προς αγνούς/ές φίλους/ες. Στον εμφανή πόλεμο της προπαγάνδας προσέξτε με ποιους ευθυγραμμίζεστε και ποιων τη γλώσσα μιλάτε. Κείμενο από Yorgos Mi (f/b)
«Εμείς οι Αφρικανοί ήμασταν συνηθισμένοι να ‘μαστε θύματα κρατών που ήθελαν να πάρουν τις περιοχές μας ή να υπονομεύσουν την κυριαρχία μας. Είναι δίχως προηγούμενο στην Αφρικανική ιστορία να έχουμε εδώ έναν άλλον λαό που σηκώνεται για να υπερασπιστεί έναν από εμάς»
Ξαναδιαβάστε λέξη προς λέξη την παραπάνω δήλωση.
Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή απ’ αυτά τα λόγια;
Αυτά και πολλά άλλα που δεν χωράνε εδώ κατάφερε μια μικρή, φτωχή και στριμωγμένη μέσα στο στόμα του λύκου χώρα των 10 εκατομμυρίων, τα τελευταία 50 χρόνια.
Γι’ αυτό έχουν λυσσάξει εναντίον του Κάστρο τα μεγάλα ΜΜΕ και προσπαθούν να τσαλακώσουν την εικόνα του. Γιατί Κούβα του Φιντέλ δεν σημαίνει απλά και μόνο «υπερασπίζομαι το σπίτι μου και την αξιοπρέπειά μου» αλλά βάζω τρικλοποδιές στα τέρατα σε κάθε άκρη της γης και δίνω το χέρι σε όποιον σηκώνεται.
*Φιλική συμβουλή προς αγνούς/ές φίλους/ες. Στον εμφανή πόλεμο της προπαγάνδας προσέξτε με ποιους ευθυγραμμίζεστε και ποιων τη γλώσσα μιλάτε. Κείμενο από Yorgos Mi (f/b)
«Αγαπημένε Φιντέλ, μας άφησες και είναι η πρώτη φορά
που διαφωνώ μαζί σου.» Αθήνα 26.11.2016. Μ. Θεοδωράκης
Επιμέλεια-Προσαρμογή: by Sophia-Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Video: Sandino-Theodorakis-Pandis-Cuba-Castro-1981
Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συναντήθηκε με τον Φιντέλ Κάστρο στην ιστορική συναυλία στην Κούβα. Μια ιστορική συναυλία μπροστά στον καθεδρικό ναό της Αβάνας, στην Κούβα έδωσε το 1981 ο Μίκης Θεοδωράκης. Ο Φιντέλ Κάστρο εμφανίστηκε απρογραμμάτιστα στην τελευταία συναυλία, όπου συνεχάρη και ασπάστηκε τον Μίκη Θεοδωράκη με τον οποίο τους συνέδεε μια σχέση φιλίας.
«Πιστεύω ότι η μουσική είναι ακόμα πιο δύσκολη από την πολιτική. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν περισσότεροι πολιτικοί στον κόσμο και λιγότεροι μουσικοί. Υπάρχουν, όμως, ακόμα λιγότεροι επαναστάτες καλλιτέχνες, αν και οι καλλιτέχνες γενικά εύχονται την επανάσταση. Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που δεν είναι επαναστάτες. Έτσι, το ποσοστό των επαναστατών καλλιτεχνών είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό των πολιτικών», δήλωσε μπροστά στις κάμερες.
Video: Mikis Theodorakis κ' Fidel Castro
Φιντέλ Κάστρο - Ένας μύθος.
Ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για τον
Ένα σπάνιο ντοκιμαντέρ για τον
μεγάλο ηγέτη της Κούβας
τον Τσε (ελληνικοί υπότιτλοι)
Φιλοπατρία (ή για μια πατρίδα που να αξίζει να αγαπήσεις)
Bassὸ... Political Alchemies
Δύο χρόνια ακριβώς κλείνουν σήμερα από την ιστορική ημέρα πού 'κλεισε για πάντα τα μάτια του ο μεγάλος ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Ο εμβληματικός ηγέτης μιας χώρας που έχει ακριβώς την ίδια έκταση και τον ίδιο πληθυσμό με την Ελλάδα. Μιας χώρας που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο μιας ιστορικής υπερδύναμης, όπως και η Ελλάδα. Μιας χώρας που αποτελούσε μέχρι και το 1959 χώρο διακοπών και άσωτης ζωής των αμερικανών αστών.
Επρόκειτο για μια άθλια κατάσταση, την δικτατορία τού Fulgencio Batista, που είχε κάνει τους φτωχούς της νέους γκαρσόνια και διασκεδαστές των τουριστών. Των πλούσιων διεφθαρμένων τυχοδιωκτών, που ξεπλέναν εκεί τα βρώμικα χρήματά τους, τζόγαραν στις λέσχες και στα καζίνο, μεθούσαν και εγκληματούσαν, απολαμβάνοντας παράλληλα τις ερωτικές υπηρεσίες των κοριτσιών της Κούβας που τους περίμεναν στα κλαμπ και στα πορνεία της Αβάνας. Ασελγούσαν ξεδιάντροπα με κάθε τρόπο σ' ένα λαό ταλαίπωρο κι εξαντλημένο από την βάρβαρη εκμετάλλευσή του από τους γαιοκτήμονες δυνάστες του.
Επρόκειτο για μια άθλια κατάσταση, την δικτατορία τού Fulgencio Batista, που είχε κάνει τους φτωχούς της νέους γκαρσόνια και διασκεδαστές των τουριστών. Των πλούσιων διεφθαρμένων τυχοδιωκτών, που ξεπλέναν εκεί τα βρώμικα χρήματά τους, τζόγαραν στις λέσχες και στα καζίνο, μεθούσαν και εγκληματούσαν, απολαμβάνοντας παράλληλα τις ερωτικές υπηρεσίες των κοριτσιών της Κούβας που τους περίμεναν στα κλαμπ και στα πορνεία της Αβάνας. Ασελγούσαν ξεδιάντροπα με κάθε τρόπο σ' ένα λαό ταλαίπωρο κι εξαντλημένο από την βάρβαρη εκμετάλλευσή του από τους γαιοκτήμονες δυνάστες του.
Αλλά 1 Ιανουαρίου 1959 ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Ραούλ, ο Καμίλο, ο Αρμάντο και οι άλλοι αντάρτες της επανάστασης μπήκαν στην Αβάνα. Και ο ταλαίπωρος αυτός λαός πήρε επιτέλους στα χέρια του την τύχη της χώρας του. Τα γεγονότα που οδήγησαν στο καταστροφικό εμπάργκο που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην μικρή αυτή χώρα είναι γνωστά. Και ο βασικός λόγος για τον οποίο κυνηγήθηκε τόσο πολύ η Κούβα όχι μόνο από την Αμερική αλλά και απ' όλο τον καπιταλιστικό κόσμο είναι ότι ο ηγέτης της κάποια στιγμή ανακοίνωσε τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της κυβέρνησής του. Μια απόφαση που δεν έμεινε μόνο στα λόγια, αλλά προχώρησε και σε άμεσα εφαρμοσμένες πολιτικές αποφάσεις και πράξεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας και της πολιτικής ζωής.
Πρώτα τιμώρησε όλα τα τσιράκια του καθεστώτος Μπατίστα, που εγκλημάτησαν εναντίον του λαού της Κούβας, δολοφονώντας, και καταδικάζοντας τον πληθυσμό σε φτώχεια, αποκομίζοντας κέρδη και προνόμια. Τους τιμώρησε σκληρά και παραδειγματικά. Επρόκειτο για ένοπλη επανάσταση και όχι για «μεταπολίτευση». Που δεν φυλάκισε απλά κανένα - δυο λαμόγια, για να τους αφήσει μετά λόγω προβλημάτων υγείας.
Όπως σε κάθε επανάσταση, μίλησαν και τα όπλα.
Προχώρησε στην αγροτική ανασυγκρότηση, παίρνοντας τη γη από τα χέρια των γαιοκτημόνων. Οργάνωσε τη διοίκηση και εφάρμοσε εξορθολογισμένο κεντρικό έλεγχο εισαγωγών.
Αύξησε την παραγωγή ζάχαρης που, ως είδος πρώτης ανάγκης, θα μπορούσε να αποδώσει συνάλλαγμα.
Έστειλε γιατρούς και δασκάλους σε όλη την επικράτεια και εξάλειψε τις ενδημικές νόσους και τον αναλφαβητισμό.
Ελαχιστοποίησε την ανεργία.
Το εμπάργκο διήρκεσε πάνω από μισό αιώνα και διαρκεί ακόμη. Και η Κούβα όλο αυτό το διάστημα κατάφερε να αντέξει. Αλλά και να μεγαλουργήσει σε πολλούς από τους βασικούς τομείς που μια αληθινή σοσιαλιστική χώρα ιεραρχεί ως πρωτεύοντες: Στην Παιδεία, στην Υγεία, στην κοινωνική οργάνωση και στην κοινωνική δικαιοσύνη. Είναι χαρακτηριστική η φράση του Φιντέλ:
«Απόψε το βράδυ διακόσια εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο θα κοιμηθούν στο δρόμο. Κανένα απ' αυτά δεν θα είναι στην Κούβα».
Ξέρετε τί θα πει εμπάργκο; Θα πει ότι κανένα ξένο πλοίο καμμιάς χώρας δεν μπορούσε να αράξει και να ξεφορτώσει ή να φορτώσει σε Κουβανικό λιμάνι, χωρίς ο πλοιοκτήτης και η χώρα του να μην υποστεί αντίποινα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θα πεί ότι ο Κουβανικός λαός απαγορευόταν να εισάγει ή να εξάγει προϊόντα. Και αν δεν υπήρχε το ανατολικό μπλοκ που επί ψυχρού πολέμου απορροφούσε όλη την παραγωγή ζάχαρης από την χώρα αυτή της καραϊβικής, η Κούβα θα είχε λιμοκτονήσει.
Όπως απειλήθηκε να γίνει μετά τα γεγονότα του 1989-1990, οπότε και οι ευπειθείς υπήκοοι του καπιταλισμού, δεξιοί και «αριστεροί», πανηγύριζαν την πτώση του τείχους. Η Κούβα για ευνόητους λόγους έμεινε μεταίωρη.
Αλλά η Κούβα και πάλι άντεξε. Και δύο χρόνια πριν, στις 25 Νοεμβρίου του 2016, όταν ο λαός αυτός έχασε τον υπέργηρο πλέον ηγέτη του, κατέβηκε κατά εκατομμύρια στους δρόμους για να τον αποχαιρετήσει. Και να δώσει στους εκτός συνόρων εχθρούς τού Κουβανικού λαού, που σχεδόν είχαν προεξοφλήσει την πτώση της επανάστασης στην Κούβα με το θάνατο του Φιντέλ Κάστρο, την ειρηνική αλλά και αδυσώπητη απάντηση που τους άξιζε: «Εμείς είμαστε ο Φιντέλ»! Και κυρίως: «Patria o Muerte»! Πατρίδα ή Θάνατος!
Για τη στάση αυτή του Κουβανικού λαού σε όλο τον κόσμο πριν από δύο χρόνια παρατηρήσαμε όλοι διαφορετικές και πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες αντιδράσεις στον υπόλοιπο κόσμο.
Όσοι, παρά τις ενδεχόμενες επιφυλάξεις μας για κάποια επιμέρους θέματα, καταλαβαίναμε το πείραμα της Κουβανικής επανάστασης ως μια ευκαιρία για την οικοδόμηση ενός καλύτερου κόσμου που, όπως έλεγε και το γνωστό σύνθημα, ήταν εφικτός, δακρύσαμε μπροστά στην ευγνωμοσύνη ενός τέτοιου λαού για στον θρυλικό του ηγέτη. Τον οποίο δεν τον λογίζαμε ως δικτάτορα, αλλά ως ένα μεγάλο αναμορφωτή, μια πελώρια ιστορική προσωπικότητα.
Θυμηθήκαμε ότι η Κούβα ήταν ίσως η μόνη νικήτρια σε ένα αδυσώπητο αγώνα που συνέβη τον προηγούμενο αιώνα μεταξύ δύο αντιθέτων τάσεων της ανθρώπινης φύσης. Αυτής του άπληστου ανταγωνιστικού κτήνους και εκείνης της ευγενούς φύσης της κοινωνίας της αλληλεγγύης.
Μεταξύ της βαθειάς περιφρόνησης του πλησίον και της ζωής του μπροστά στο προσωπικό συμφέρον από τη μια και της τιμής και αγάπης, από την άλλη, για τον σύντροφο και τον συναγωνιστή της ζωής με αποτέλεσμα το μοίρασμα του ψωμιού και του κρασιού, την ισότιμη μετοχή και μέθεξη της ζωής - αυτού του θαύματος, και της υπάρξεως - αυτού του υπέρτατου προνομίου.
Υπήρξαν όμως και κάποιοι, που προσέλαβαν με άλλο τρόπο το μεγαλειώδες λαϊκό ξόδι τού Φιντέλ.
Πρώτα – πρώτα ένα σημαντικό μέρος των Κουβανών μεταναστών στις ΗΠΑ, πανηγύρισαν τον θάνατο του Κάστρο σαν να επρόκειτο για εθνική απελευθέρωση. Πανηγύρισαν μαζί με όλο το συντηρητικό κατεστημένο των ΗΠΑ και όλου του δυτικού καπιταλισμού. Και, βεβαίως μαζί με τους δικούς μας ανάλογους καταπιεστές, ληστές, βιαστές και διαφθορείς του λαού μας.
Η συντριπτικά μεγαλύτερη μάζα των Cubano-americanos κατοικούν στην Φλόριντα, η οποία απέχει από τις κουβανικές ακτές όσο περίπου η Αθήνα από την Κρήτη. Εκεί, καθ' όλη τη διάρκεια των επαναστατικών χρόνων κατέφευγαν οι «καταπιεσμένοι» από τον Φιντέλ.
Εκεί βρίσκονται οι οικογένειες των γεωκτημόνων, των στελεχών τού καθεστώτος τού δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, των χιλιάδων κερδοσκόπων επιχειρηματιών από τους οποίους οι επαναστάτες απέσπασαν τις επιχειρήσεις, των χιλιάδων προαγωγών, διαφθαρμένων δημοσίων υπαλλήλων, αστυνομικών, στρατιωτικών και χαφιέδων του καθεστώτος Μπατίστα που έτρεχαν να πάρουν αεροπλάνα και βαπόρια το 1959 για να γλυτώσουν. Εκεί βρίσκονται οι αντιφρονούντες των διαφόρων κυμάτων πολιτικών προσφύγων του 1966-73, του 1979-80, και της δύσκολης για την Κούβα δεκαετίας του '90.
Εκεί βρέθηκαν το 1980 οι 120.000 φυγάδες, όταν σε μια μεγαλειώδη κίνηση ο Φιντέλ άνοιξε τα σύνορα για όλους τους αντιφρονούντες και τους έστειλε στην Φλόριντα μαζί με 25.000 ποινικούς κρατουμένους.
Σημ. Σ. Ντρέκου: (βλέπε πχ «Ο Σημαδεμένος» (αγγλ. Scarface) είναι Αμερικανική ταινία του 1983 με σκηνοθέτη τον Μπράιαν Ντε Πάλμα, σεναριογράφο τον Όλιβερ Στόουν)
Ήμουν εκεί, στην Αμερική, όταν μέσα σε ελάχιστους μήνες από τη στιγμή που οι Αμερικανοί πανηγύριζαν την «απελευθέρωση» των θυμάτων του κομμουνισμού, συνειδητοποιούσαν το ποιόν της πλειονότητας αυτών που «απέδρασαν» από την κόλαση του Κάστρο. Το Μαϊάμι πνίγηκε στην εγκληματικότητα, η Κούβα ανακουφίστηκε από ένα βαρίδι. Μα ποιο ήταν επιτέλους αυτό το βαρίδι; Ποιά είναι η φύση και η υφή του είδους αυτού των πολιτών ενός κράτους που δεν μπορούν να ανεχτούν μια πολιτική σύμφωνα με την οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια πατριωτική εφαρμογή των αρχών της αλληλεγγύης, της κατανομής των αγαθών ανάλογα με τις ανάγκες και όχι ανάλογα με τις ιδιοτροπίες του αγοραίου ανταγωνισμού, και του ορισμού των καθηκόντων ανάλογα με τις ικανότητες;
Για να απαντηθεί αυτή την ερώτηση στους Έλληνες που δεν έχουν ακόμη καταλάβει περί τίνος πρόκειται, χρειάζεται να βάλουμε την φαντασία μας να δουλέψει και να υποθέσουμε ποιοί θα ήταν οι πρώτοι από τους συμπατριώτες μας που θα κατέφευγαν στο εξωτερικό στην υποθετική περίπτωση που η Αθήνα έπεφτε στα χέρια ενός Φιντέλ Κάστρο, ενός Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, ενός Καμίλο Σιενφουέγκος, ενός Χουάν Αλμέϊδα Βόσκε.
• ► Αφιέρωμα στον πιο συνεπή επαναστάτη της ιστορίας Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
Juan Almeida Bosque (Χουάν Αλμέϊδα Βόσκε)
Πρώτοι - πρώτοι θα έφευγαν οι γόνοι όλων των οικογενειών, όλων ανεξαιρέτως, που είχαν πλουτίσει καταληστεύοντας τον Ελληνικό λαό, από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, στην κατοχή, στην ανοικοδόμηση, στην χούντα, στην μεταπολίτευση, συνεργαζόμενοι με τις πολιτικές εξουσίες ή και εκβιάζοντάς τες με πολλούς και ποικίλους τρόπους.
Θα έφευγαν οι οικογένειες των πολιτικών που έλαβαν μέρος σ' αυτό το πανηγύρι, εκμεταλλευόμενοι για ίδιον όφελος το μόχθο του απλού ανθρώπου, αφήνοντάς τον στην ανέχεια, υλική και πνευματική ή ποτίζοντάς τον βρώμικη υποκουλτούρα.
Θα έφευγε ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων που αποτελούσαν όλες αυτές τις δεκαετίες τους βαστάζους αυτών των οικογενειών, όπως και πολλοί εξαρτώμενοι με διάφορους τρόπους από αυτούς λόγω ανικανότητας να υπάρξουν και να βγάλουν το ψωμί τους τίμια χωρίς να κυκλοφορούν στην διεφθαρμένη πιάτσα που τους έχει εθίσει το υπάρχον σύστημα. Μέχρι στιγμής προσπάθησα να τα περιγράψω με ευγένεια.
Αλλά από εδώ και πέρα, αυτό δεν είναι εφικτό: Ποιοι άλλοι λοιπόν θα έφευγαν;
Θα έφευγαν οι φασίστες, οι νοσταλγοί της χούντας, της βασιλείας της Φρειδερίκης και του Κωνσταντίνου, οι αμετανόητοι υποστηρικτές των ταγματασφαλιτών που βρίσκονται και κατακλύζουν όλα τα δεξιά και «κεντροδεξιά» κόμματα.
Οι αυτοπροβαλλόμενοι ως απολίτικοι και ακομμάτιστοι επίδοξοι κροίσοι, τα φιλόδοξα παιδάκια που τους ρωτάς τί θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν και σου απαντούν «πλούσιοι». Αλλά και οι γονείς τους, που τα ανέθρεψαν με τον τρόπο αυτό. Σαν υψηλά μωρά της μαντάμ Σουσούς. Τα πήγαν στο καράτε από μικρά, τα ορμήνεψαν ότι ο κόσμος είναι κακός, τους έμαθαν τον ανταγωνισμό «μη σε πιάσουν κορόιδο, γιέ μου». «Μη σε αγγίξει κανείς, κοράκλα μου». Να τους πατήσετε κάτω όσους πάνε να σας ρίξουν. Και τώρα εκείνα τρέχουν να στελεχώσουν ακροδεξιές μαθητικές οργανώσεις, κρατώντας μαιάνδρους, βαδίζοντας στρατιωτικά, παίρνοντας όρκο σε πρώτη ευκαιρία να σφάξουν τα «κουμμούνια» που πρόδωσαν πάλι το έθνος.
Θα πάρουν όμως των οματιών τους και όσοι εκ της συμπαθούς κάστας των εμπόρων δεν τους ενδιαφέρει να προμηθεύσουν απλώς, με κάποιο μικρό κέρδος, την κοινωνία με αγαθά που δεν θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν αυτομάτως, αλλά διψούν για εύκολο και με κάθε κοινωνικό κόστος πλουτισμό, πουλώντας βλαβερά σκουπίδια, αισθανόμενοι εντάξει με τη συνείδησή τους όταν δημιουργούν άχρηστες ανάγκες στο κοινό και συχνά εμπαίζοντας όλους μας με κάθε είδους εμπορική και διαφημιστική απάτη, για να εξασφαλίσουν την περιφραγμένη βίλλα τους.
Θα έφευγαν από την Ελλάδα οι γιατροί που δεν θα συμβιβαζόταν με ένα αξιοπρεπή μισθό για το λειτούργημά τους, αλλά θα ήθελαν να κάνουν κι εκείνοι το όνειρο της περιφραγμένης βίλλας πραγματικότητα, υπερθεραπεύοντας, πουλώντας ακριβές, άχρηστες ενίοτε και επιβλαβείς θεραπείες, εμπορευόμενοι τον ανθρώπινο πόνο, ακόμη και τον θάνατο, διαπλεκόμενοι με χιλιάδων ειδών συμφέροντα.
Θα έφευγαν από την Ελλάδα οι δικηγόροι και οι δικαστικοί που πλουτίζουν από το σύστημα και την ανασφάλεια που αυτό προκαλεί. Οι οποίοι στηρίζουν τις υπέρογκες αμοιβές τους στην εγγενή δικομανία της ανταγωνιστικής κοινωνίας αλλά και στα τεχνητά βρόχια του διχτυού της δικαστικής κάστας.
Θα αποδρούσαν από την Ελλάδα τού Έλληνα Κάστρο οι γεννημένοι ή εκπαιδευμένοι από κούνια ή αυτοδίδακτοι κοινωνικοί ή πολιτικοί εγκληματίες, οι δημοσιογράφοι που τους εξυπηρετούν, οι φασίστες που τους φυλάνε, οι επίσης φασίστες που τους χρησιμεύουν ως άλλοθι ή φόβητρο, ή κράχτες εθνικιστικής υστερίας, κήρυκες του πολέμου και του ρατσιστικού μίσους, που χρησιμεύει στους παραπάνω για τις περιπτώσεις ανάγκης που χάνουν την επιρροή και την εξουσία.
Όλοι οι παραπάνω θα ήξεραν ότι σε μια τέτοια πολιτική κατάσταση δεν θα είχαν καμία τύχη. Και πολλοί άλλοι θα έφευγαν, αναλόγου ποιότητος πολίτες, που δεν τους ξεχνώ, αλλά θα μας έπαιρναν δεκάδες σελίδες να τους απαριθμήσουμε.
Όλοι αυτοί που θα έφευγαν θα θεωρούσαν τους εαυτούς τους ότι ειναι πολύ «άριστοι» για να χαραμιστούν σε ένα σύστημα που υποστηρίζει τον «ανθρωπάκο» που δεν επιθυμεί να ανταγωνιστεί, που έχει την ψυχική και πολιτική υγεία να αρρωσταίνει και μόνο στην σκέψη ότι θα πρέπει να πατήσει τον διπλανό του για να επιβιώσει. Αλλά που προτιμά να συνεργάζεται με τους ικανούς για ένα απλό μισθό, να είναι αλληλέγγυος προς τους αδύναμους, να μην θεωρεί ότι είναι ικανότερος και δικαιούται τιμών και χρυσού, αν τύχει και βρεθεί σε πλεονεκτική θέση. Να μην θεωρεί ότι πρέπει να πάρει σβάρνα όλα τα δημόσια αγαθά αν τυχαίνει να έχει ένα κλικ παραπάνω IQ, ή πονηριάς αν προτιμάτε.
Όλοι αυτοί που μας καταφρονούν εμάς και τις αξίες μας συμπίπτουν ως προς την ψυχολογία με τους κατά φαντασίαν νόμπιλους, για τους οποίους είχε ειπωθεί εύστοχα κάποτε – με άλλη αφορμή – από τον Νίτσε:
«Αχ, γνώρισα ευγενείς που χάσανε την υπέρτατη ελπίδα τους. Κι από τότε εσυκοφάντησαν όλες τις υπέρτατες ελπίδες».
Πράγματι. Σε κάθε νύξη που θα κάνεις σ' αυτούς τους ερίφηρες για το όνειρο του ανθρώπου για ένα καλύτερο κόσμο, θα σου απαντήσουν με περίσσια βεβαιότητα ότι η φύση τού ανθρώπου είναι πρωτόγονη και άγρια, είναι σκληρά ανταγωνιστική. Στην καλύτερη περίπτωση, θα σου πουν ότι κι εκείνοι βεβαίως θα ήθελαν να είναι ο κόσμος πιο δίκαιος, αλλά όλα αυτά είναι ουτοπίες και όνειρα για αφελείς. Και στην χειρότερη περίπτωση θα μιλήσουν για εκφυλισμό της «υγιούς και σφριγηλής δημιουργικής αρρενωπής φύσης» σε θηλυπρεπή δουλικήστάση απέναντι στους «εχθρούς». Και θα σου μιλήσουν για δεκάδες παραλλαγές κάποιων «εχθρών». Τί τεράστια ικανότητα έχουν αυτοί οι άνθρωποι στην κατασκευή «εχθρών».
Μα αυτή τους η ιδιότητα είναι και εκείνη που προδίδει την αθλιότητά τους και τους ξεσκεπάζει: Όλοι οι «εχθροί» που κατασκευάζουν είναι εκπρόσωποι μιας άλλης εθνότητας, μιας άλλης θρησκείας ή αίρεσης, ενός άλλου φύλου, μιας άλλης λαϊκής κουλτούρας ή φυλής. Είναι εθνομηδενιστές μπολσεβίκοι ή αναρχικοί. Δεν είναι όμως ποτέ η άρχουσα τάξη. Δεν θα καταφερθούν ποτέ στα αφεντικά τους μέσα στη χώρα. Δεν θα αναγνωρίσουν ποτέ οι αξιολύπητοι αυτοί νάνοι τον αληθινό τους εχθρό. Αυτόν που τους έχει στη δούλεψή του και τους απομυζά κάθε ικμάδα ζωής.
Θα φωνάξουν για τους «κλέφτες» πολιτικούς, αλλά ποτέ δεν θα πολεμήσουν το σύστημα που τους ανέδειξε. Γιατί ο καπιταλισμός είναι ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτοί οι κακομοίρηδες πιστεύουν και ελπίζουν ότι θα γίνουν κάποτε πλούσιοι, σαν τα αφεντικά τους. Αν δεις τη ζωή τους, είναι μια κιτς ρέπλικα κάποιου μεγαλοαστικού λαιφ στάιλ, αντίγραφο του ειδώλου που έχουν στο μυαλό τους. Το στυλ μόνο διαφέρει. Για άλλους είναι Πατουλο-Ριχάρδικο ροκοκό. Για άλλους πιο λιτό, μοντέρνο ή μεταμοντέρνο.
Κάποιοι πάνε τα παιδιά τους στα ίδια σχολεία με τα αστικά είδωλά τους. Τα σημειώματα Sine Nobilitate δεν χρειάζονται πια, αφου η «ευγένεια» έχει γίνει πλέον ένα εμπόρευμα και το ψώνιο έχει εξαπλωθεί τόσο στα λαϊκά στρώματα, ώστε η ταξική συνείδηση έχει χαθεί μέσα στην ομίχλη τής αυταπάτης και του καταναλωτικού ονείρου.
Σημ. Σ.Ν.: Οι S(ine) Nob(ilitate) στα λατινικά σημαίνει «άνευ ευγενικής καταγωγής» είναι η ετυμολογία της λέξης snob, με την οποία περιγράφουμε οποιαδήποτε αλαζονική συμπεριφορά, από κάποιον που νομίζει πως είναι υπεράνω των υπολοίπων.
Ο κυρίαρχος λαός δεν είναι πια ο «κυρίαρχος», αλλά πελάτης που έχει ήδη υπογράψει τόσα συμβόλαια με ακατανόητα ψιλά γράμματα, αγοράζοντας ψεύτικες ελπίδες για να γίνει αστός, πρωταθλητής, αρχιεραστής, τοπ μοντέλο, Μπάτμαν, Σούπερμαν κ.ο.κ., που τρέμει και στην ιδέα πως αν όλη αυτή η Ντίσνεϋλαντ που βλέπει γύρω του εξαφανιστεί, θα πεθάνει κι εκείνος το επόμενο δευτερόλεπτο. Και βεβαίως μέσα σ' αυτή την Ντίσνεϋλαντ βρίσκεται και το μαγικό κάστρο με τα χιλιάδες δωμάτια όπου προβάλλονται οι εθνικές ματαιοδοξίες υπεροχής, οι θρησκευτικές κενοδοξίες αγιότητος και ατομικής σωτηρίας με επουράνιο τσατσιλίκι, οι επιστημονικές αυταπάτες κοσμογνωσίας και κυριαρχίας πάνω στο σύμπαν.
Αλλά και όλες οι στρεβλωμένες εικόνες της φιλοπατρίας που στηρίζονται σε φαντασιακές καταστάσεις για το παρόν, αρρωστημένες προσκολλήσεις στο πάντα ένδοξο παρελθόν και ονειροβατικές προσδοκίες για το μέλλον.
Κοιτάξτε τις γλυκές συζύγους, γιούς ή κόρες των αρίστων πώς κυκλοφορούν χωμένες μέσα στα υπερτροφικά τους SUV (οχήματα σπορ χρήσης)! Δείτε παραδίπλα και τους άλλους με το μεταχειρισμένο Terios εικοσαετίας, πώς ονειρεύονται να βρεθούν στη θέση τους!
«Δαιμονοποιείς την υγιή φιλοδοξία για μια καλύτερη ζωή, το κίνητρο για κάθε οικονομική δραστηριότητα! Είσαι κατά της ανάπτυξης, της αριστείας, του υγιούς ανταγωνισμού»! Ναι, το παραδέχομαι. Η σκέψη μου δεν μπορεί παρά να απαξιώσει αυτές τις πολυδιαφημισμένες αξίες. Προσπαθώ να βρω ποιοί θα θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα του υποθετικού Έλληνα Κάστρο, και ποιοί τελικά θα μείνουν. Τί ποιότητας άνθρωποι θα είναι αυτοί οι πολιτικοί πρόσφυγες. Αλλά και πόσοι θα είναι. Και πόσο αυτού του είδους το ανθρώπινο μοντέλο συμβάλλει στον ανθρώπινο πολιτισμό, στην εξέλιξη του είδους μας, στην διαχρονική προσπάθεια για μια αυθεντικά ανθρώπινη κοινωνία. Ειλικρινά ερευνώ να δώ τα πιθανά χαΐρια τους. Και μόνο πόνο, μίσος, αδικία και πόλεμο βλέπω.
Μπορεί να άρχισε ο συλλογισμός μου από τον Κάστρο, αλλά δυστυχώς οδηγήθηκα μοιραία στην απογοητευτική εικόνα μιας χώρας ίσης με την Κούβα σε πληθυσμό και έκταση αλλά τόσο θλιβερής και παρηκμασμένης, παρά τον ασύγκριτα μεγαλύτερο πλούτο της όσον αφορά τις πρώτες ύλες και την αγροτική παραγωγή. Και ψάχνω να βρώ ποιό μοντέλο ανθρώπου έχει επικρατήσει σε κάθε μία απ' αυτές.
Ο Κάστρο, λοιπόν, ο Κουβανός Κάστρο, για εκείνους που πανηγύρισαν το θάνατό του, ελπίζοντας στην πτώση της επανάστασης στην Κούβα, ήταν απλά «ένας στυγνός και απεχθής δικτάτορας», κατά τα λόγια του Ντόναλντ Τραμπ. Και με την άποψη αυτή συμφωνούν όλοι οι τάχα φιλοπάτριδες δεξιούληδες ή κρυπτοδεξιούληδες ή χριστιανοειδείς αντιαριστερούληδες ή και δηλώνοντες αριστερούληδες καπιταλιστές και φιλοκαπιταλιστές της Ελλάδας. Όχι γιατί πιστεύουν στην ελευθερία. Αλλά γιατί γνωρίζουν και εκμεταλλεύονται ένα πολιτικό παράδοξο της σύγχρονης ιστορίας, που θέλει την ελευθερία που υποτίθεται ότι κατάκτησε ο άνθρωπος με το διαφωτισμό και τη Γαλλική επανάσταση να είναι μια καταστροφική πυρκαγιά. Όπου ο κεφαλαιοκράτης είναι η φωτιά και ο εργαζόμενος λαός και η μητέρα γη είναι η καύσιμη ύλη.
Οι ζωές γενεών συγχρόνων δούλων καταναλώνονται μέσα σε φρικτές και αβίωτες συνθήκες, τις οποίες μάλιστα οι περισσότεροι τις έχουν συνηθίσει, πάνω σ' ένα πλανήτη που μεταβάλλεται σε οικολογικό ερείπιο, για να χαρούν τη ζωούλα τους κάποιοι βρυκόλακες. Εκείνοι που βλέπουμε να μας εξουσιάζουν και να απομυζούν κάθε ψυχική και σωματική μας ικμάδα.
Κάνοντας και πολέμους όταν χρειαστεί για να εδραιώσουν την δυναστεία τους. Και αυτή η σκλαβιά της πλειονότητας από την μειονότητα των βρυκολάκων, αυτό το ολοκαύτωμα των σκλάβων από τη φωτιά των αφεντάδων κατά τους τελευταίους απαγορεύεται να σταματήσει, αφού αυτό θα κατέλυε τη ελευθερία των αφεντάδων. Θα έσβηνε την ιερή φωτιά τους. ...«Καείτε, λοιπόν, σαν τα κούτσουρα, φτωχοί για να μην καταλύσουμε την ελευθερία της φωτιάς που σας καίει». Οι μόνοι που μέχρι στιγμής έδωσαν κάποια λύση σ' αυτό το καταστροφικό ιστορικό παράδοξο ήταν ο Ιωσήφ Στάλιν και, με αρκετά περισσότερη πολιτική επιδεξιότητα, ο Φιντέλ.
Αλλά για τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του τη κηδεία του κομμαντάντε, εκείνος ο μεγάλος νεκρός ήταν ένας φίλος, ήταν ο ίδιος τους ο εαυτός. Και ορκίστηκαν εκεί μπροστά στη στάχτη του που περνούσε: Είμαστε εμείς ο Φιντέλ! «Patria o muerte».
Πόσο θλιβερό είναι αυτοί οι κανάγιες να στρατολογούν τη νεολαία, σε ένα ανεπανάληπτο παιδομάζωμα όπου καμία κοινωνική προβληματική δεν αναπτύσσεται παρά μόνο οι τεχνικές προσωπικού πλουτισμού και φιλοτομαρισμού, ατομικής ανάδειξης σε μια παλαίστρα ζωής ή θανάτου όπου ο χαμένος απλά πεθαίνει και ο νικητής απλώς παίρνει παράταση ζωής. Και μια απολύτως ισοπεδωμένη ψευδής φιλοπατρία, που στηρίζεται σε ένα εθνικιστικό ναρκισσισμό. Που δεν αποβλέπει σε κοινότητα, αλλά σε μια μαζική, αυτοφαγική, αγελαία και συγκυριακή συνεργεία συμφερόντων... Πώς να αγαπήσεις ξανά μια τέτοια πατρίδα, ένα τέτοιο κολοσσαίο; Πώς να ξανακρατήσεις μια τέτοια σημαία;...
ότι καλύτερα να καταπιεστεί η ελευθερία της αστικής μειοψηφίας για χάρη της ελευθερίας τού Λαού, παρά το αντίθετο.
Παραπάνω απαριθμήσαμε μια πλειάδα χαρακτήρων και προσωπικοτήτων που θα έπαιρναν το δρόμο της ξενιτιάς αν έστω και ατελώς γινόταν μια προσπάθεια να υπάρξει κοινωνική δικαιοσύνη στην Ελλάδα. Η Ελλάδα θα άδειαζε ενδεχομένως κατά το ένα τρίτο. Η Κούβα έχασε μόλις ενάμισι από τα δέκα της εκατομμύρια. Πού ξέρεις; μπορεί και τρία εκατομμύρια να έφευγαν από την Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι είμαστε πιο διεφθαρμένοι από την Κούβα του Μπατίστα.
Αλλά τί ποιότητα ανθρώπων θα ήταν αυτή η διαρροή;
Αν όλους αυτούς που προαναφέραμε τους ρωτούσαμε, θα μας έλεγαν μάλλον ότι αγαπούν την πατρίδα τους, αλλά είναι και περήφανοι ότι είναι Ευρωπαίοι (πολίτες αυτής της Ευρώπης ακριβώς που βιώσαμε τελευταία και νοιώσαμε την κτηνώδη και πονηρή βία της). Κάποιοι άλλοι θα μας έλεγαν απλά ότι η Μακεδονία είναι Ελληνική, ότι πρέπει να κάνουμε πόλεμο με τα σκόπια, την Αλβανία και την Τουρκία. Βέβαιοι ότι θα κερδίσουμε, θα εξοντώσουμε τους αντιπάλους μας και όλα τα εθνικά μας δίκαια θα ικανοποιηθούν.
Αλλά και ότι δεν είμαστε τρελοί να κάνουμε επανάσταση και να καταντήσουμε όπως η Κούβα και η Βενεζουέλα. Δεν είπαμε ότι όλοι αυτοί τον μόνο εχθρό που δεν αντιλαμβάνονται ως τέτοιο, είναι το αγαπημένο τους καπιταλιστικό σύστημα, τον πραγματικό τους αφέντη;
Αλλά και ότι δεν είμαστε τρελοί να κάνουμε επανάσταση και να καταντήσουμε όπως η Κούβα και η Βενεζουέλα. Δεν είπαμε ότι όλοι αυτοί τον μόνο εχθρό που δεν αντιλαμβάνονται ως τέτοιο, είναι το αγαπημένο τους καπιταλιστικό σύστημα, τον πραγματικό τους αφέντη;
Άλλωστε ο Άγιος Παΐσιος είπε ότι σε λίγα τέρμινα ο Πούτιν θα μας χαρίσει την Κωνσταντινούπολη. Θα μας έλεγαν κάποιοι επίσης ότι για όλα τα δεινά που μας βρίσκουν απλώς φταίει ο ο Κίσινγκερ, ο Σόρος, το άστρο του Δαυίδ, ο Ρουβίκωνας, οι παπάδες του διαθρησκευτικού διαλόγου, οι εθνομηδενιστές αριστεροί, ο Ιωσήφ Στάλιν και οι αεροπορικοί ψεκασμοί!
Πώς να αγαπήσεις ξανά μια τέτοια πατρίδα;
Πώς να ξανακρατήσεις μια τέτοια σημαία...
Μόνο αν κάποια στιγμή κάποιοι νέοι που τους έλεγαν αλήτες μπουν με σχέδιο στην Αθήνα και αναποδογυρίσουν τα τραπέζια του τζόγου, όπως οι επαναστάτες το 1959 στο Hotel Sevilla στην Αβάνα, και μόνο αν κάποιοι κυνηγήσουν πάλι με το φραγγέλιο τους εμπόρους του Ναού, παίρνοντας απροκάλυπτα τη θέση τού απλού λαού, Hasta la victoria siempre! Όποια σημαία κι αν εκείνοι κρατούν, θα την κρατήσω κι εγώ.
Τότε μόνο θα αξίζει να σταυρωθείς. Για την αληθινή Πατρίδα.
Περισσότερα: Κωστής Μπασογιάννης
Kostis Bassogiannis 13 Αυγούστου 2020: Σαν σήμερα, 13 Αυγούστου 1926, γεννήθηκε ο τροπαιοφόρος επαναστάτης, εκείνος που δεν υπέκυψε στο λυσσαλέο πόλεμο τού ιμπεριαλισμού. Ο πιο προσεκτικός, έξυπνος και αφιερωμένος στο λαό και στον άνθρωπο ηγέτης τής Ιστορίας. Ο Φιντέλ μας.
Μαζί με τον Τσε, τους άλλους συντρόφους τους και την συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών του, πήραν μια χώρα με έκταση και πληθυσμό σαν την Ελλάδα και την έκαναν σύμβολο της διαρκούς επαναστατικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Άρχισαν την οικοδόμηση της Επαναστατικής Κούβας, που κανείς από εκείνους που την καταφρονούν δεν γνωρίζει - ούτε θέλησε ποτέ να μάθει - με ποιο τρόπο διοικείται, πόσο καίρια συμμετέχει ο λαός της στις αποφάσεις, πόσος αγώνας έγινε και γίνεται για να κρατηθεί μακριά από τις ενδογενείς εκφυλιστικές αλλοιώσεις που γκρέμισαν τις πρώτες μεγαλειώδεις επαναστατικές απόπειρες τού 20ου αιώνα, αλλά και για να εξουδετερώσει την συνεχή επίθεση τής προπαγάνδας, τής δολοφονικής δράσης των μυστικών υπηρεσιών και των στρατιωτικών επεμβάσεων της καπιταλιστικής αντεπανάστασης.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα τής ποιότητας τού μεγάλου αυτού ανδρός, του Fidel Alejandro Castro Ruz, κάτι που τον καθιστά πολύτιμο και μοναδικό πρόδρομο των μελλοντικών μεγάλων ηγετών τής επερχόμενης ώριμης Ιστορίας τής ανθρωπότητας, είναι το ακόλουθο απόσπασμα από κείμενο που έγραψε μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία τής επανάστασης και περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Revolution Cubaine II, (textes choisis 1962-1968):
«Οι επαναστάτες, όσοι ξεκινούν μια επανάσταση, έχουν συνήθως μεγάλο γόητρο στο λαό. Διαθέτουν υπερβολική εξουσία πάνω στο λαό. Με αυτή την εξουσία μπορεί να δημιουργήσουν πολλά καλά, αλλά μπορεί να συμβεί να κάνουν μεγάλη ζημιά. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον πολύ λίγοι άνθρωποι, ή και ούτε ένας, δεν θα αποκτήσει την εξουσία που εμείς είχαμε στην αρχή τής Επανάστασης. Είναι επικίνδυνο άνθρωποι να έχουν τόσο μεγάλη εξουσία».
Αθάνατος!
Επιμέλεια-Προσαρμογή:
by Αέναη επΑνάσταση
Napoleon Chatzilias 25 Νοεμβρίου 2018 στις 11:18 π.μ. · Δύο χρόνια από τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Ένας μεγάλος ηγέτης. Οδήγησε την κουβανέζικη επανάσταση στη Νίκη. Η Κούβα στα χρόνια που ηγήθηκε, απελευθερώθηκε, βγήκε από την μιζέρια και την εξάρτηση, παρά το εμπάργκο που επέβαλαν οι Η.Π.Α., δημιούργησε το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό που υπήρχε σε τρομακτικά ποσοστά. Όταν το ένα μετά το άλλο, τα καθεστώτα που προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια διαφορετική κοινωνία κατέρρεαν ή ανατρέπονταν, η Κούβα στάθηκε στα πόδια της παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η συμβολή του Φιντέλ σ' αυτό ήταν σημαντική.
Σχετικά Θέματα:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι:
• Ο Φιντέλ, η Κούβα, η Επανάσταση, η Αξιοπρέπεια
• Σοφία Ντρέκου 5 Ιανουαρίου 2016 «Θέλετε να γίνουμε Κούβα»;
• Η Σοφία Ντρέκου είναι με τον Misha Sarov.26 Νοεμβρίου 2016
• Φιντέλ Κάστρο: Και άγγελος και δαίμονας (Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης) με σχόλια: Στην επιστροφή ρώτησα τον μιγά φίλο για το τι πιστεύει πως θα γίνει όταν πεθάνει ο Φιντέλ. Γύρισε, με κοίταξε επίμονα διερευνητικά και μου είπε: «κοίτα, σύντροφε, εμείς την επανάσταση την κάναμε μόνοι μας, δεν μας την φόρεσαν καπέλο, όπως στην Ανατολική Ευρώπη».
Μαζί με τον Τσε, τους άλλους συντρόφους τους και την συντριπτική πλειονότητα των συμπατριωτών του, πήραν μια χώρα με έκταση και πληθυσμό σαν την Ελλάδα και την έκαναν σύμβολο της διαρκούς επαναστατικής σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Άρχισαν την οικοδόμηση της Επαναστατικής Κούβας, που κανείς από εκείνους που την καταφρονούν δεν γνωρίζει - ούτε θέλησε ποτέ να μάθει - με ποιο τρόπο διοικείται, πόσο καίρια συμμετέχει ο λαός της στις αποφάσεις, πόσος αγώνας έγινε και γίνεται για να κρατηθεί μακριά από τις ενδογενείς εκφυλιστικές αλλοιώσεις που γκρέμισαν τις πρώτες μεγαλειώδεις επαναστατικές απόπειρες τού 20ου αιώνα, αλλά και για να εξουδετερώσει την συνεχή επίθεση τής προπαγάνδας, τής δολοφονικής δράσης των μυστικών υπηρεσιών και των στρατιωτικών επεμβάσεων της καπιταλιστικής αντεπανάστασης.
Ένα χαρακτηριστικό δείγμα τής ποιότητας τού μεγάλου αυτού ανδρός, του Fidel Alejandro Castro Ruz, κάτι που τον καθιστά πολύτιμο και μοναδικό πρόδρομο των μελλοντικών μεγάλων ηγετών τής επερχόμενης ώριμης Ιστορίας τής ανθρωπότητας, είναι το ακόλουθο απόσπασμα από κείμενο που έγραψε μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία τής επανάστασης και περιλαμβάνεται στο βιβλίο "Revolution Cubaine II, (textes choisis 1962-1968):
«Οι επαναστάτες, όσοι ξεκινούν μια επανάσταση, έχουν συνήθως μεγάλο γόητρο στο λαό. Διαθέτουν υπερβολική εξουσία πάνω στο λαό. Με αυτή την εξουσία μπορεί να δημιουργήσουν πολλά καλά, αλλά μπορεί να συμβεί να κάνουν μεγάλη ζημιά. Ας ελπίσουμε ότι στο μέλλον πολύ λίγοι άνθρωποι, ή και ούτε ένας, δεν θα αποκτήσει την εξουσία που εμείς είχαμε στην αρχή τής Επανάστασης. Είναι επικίνδυνο άνθρωποι να έχουν τόσο μεγάλη εξουσία».
Αθάνατος!
Επιμέλεια-Προσαρμογή:
by Αέναη επΑνάσταση
► Δείτε: Στους δρόμους σου δεν παίζουν παιδιά
Η φωτογραφία από έναν ανυπόδητο μικρό χορευτή
στους δρόμους της παλιάς Αβάνα στην Κούβα... ►
sophia-ntrekou.gr/fobasai-na-hareis-tremeis-na-ziseis
Η φωτογραφία από έναν ανυπόδητο μικρό χορευτή
στους δρόμους της παλιάς Αβάνα στην Κούβα... ►
sophia-ntrekou.gr/fobasai-na-hareis-tremeis-na-ziseis
Napoleon Chatzilias 25 Νοεμβρίου 2018 στις 11:18 π.μ. · Δύο χρόνια από τον θάνατο του Φιντέλ Κάστρο. Ένας μεγάλος ηγέτης. Οδήγησε την κουβανέζικη επανάσταση στη Νίκη. Η Κούβα στα χρόνια που ηγήθηκε, απελευθερώθηκε, βγήκε από την μιζέρια και την εξάρτηση, παρά το εμπάργκο που επέβαλαν οι Η.Π.Α., δημιούργησε το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο, καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό που υπήρχε σε τρομακτικά ποσοστά. Όταν το ένα μετά το άλλο, τα καθεστώτα που προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια διαφορετική κοινωνία κατέρρεαν ή ανατρέπονταν, η Κούβα στάθηκε στα πόδια της παρά τις τρομακτικές δυσκολίες που αντιμετώπισε. Η συμβολή του Φιντέλ σ' αυτό ήταν σημαντική.
Σχετικά Θέματα:
Εξωτερικοί σύνδεσμοι:
• Ο Φιντέλ, η Κούβα, η Επανάσταση, η Αξιοπρέπεια
• Σοφία Ντρέκου 5 Ιανουαρίου 2016 «Θέλετε να γίνουμε Κούβα»;
• Η Σοφία Ντρέκου είναι με τον Misha Sarov.26 Νοεμβρίου 2016
• Φιντέλ Κάστρο: Και άγγελος και δαίμονας (Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης) με σχόλια: Στην επιστροφή ρώτησα τον μιγά φίλο για το τι πιστεύει πως θα γίνει όταν πεθάνει ο Φιντέλ. Γύρισε, με κοίταξε επίμονα διερευνητικά και μου είπε: «κοίτα, σύντροφε, εμείς την επανάσταση την κάναμε μόνοι μας, δεν μας την φόρεσαν καπέλο, όπως στην Ανατολική Ευρώπη».
