Διαδηλώτριες μέλη της Εθνικής Ένωσης Εταιρειών Δικαιώματος
των Γυναικών -οι σουφραζέτες- με τις αφίσες που γράφουν «ψήφο
στις γυναίκες», κάνουν καμπάνια στους δρόμους του Λονδίνου.
Λιθογραφία, 1908 που δημοσιεύτηκε στην «μικρή Εφημερίδα»
♀ 8 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ή
Έρευνα, Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, Αρθρογράφος
(Columnist Sophia Drekou, BSc in Psychology)
Με αφορμή την ημέρα που είναι αφιερωμένη στη γυναίκα και τα δικαιώματά της, ευχόμαστε σε όλες τις γυναίκες του κόσμου Χρόνια Πολλά με την ευχή και την ελπίδα πως, δεν θα πάψουν να μάχονται για τα όποια δικαιώματά τους ♀
Η μέρα της Γυναίκας δεν είναι μια απλή τιμής ένεκεν γιορτούλα ή κάποια παγκόσμια ημέρα από εκείνες που απορείς ποιοί και γιατί την καθιέρωσαν. Είναι μια ημέρα με πολιτικές και ταξικές αναφορές: Είναι η ημέρα των γυναικών εργατριών και διανοουμένων που αγωνίστηκαν για να σταματήσουν οι συνθήκες κόλασης γι' αυτές στους εργασιακούς χώρους και αλλού. Είναι η μέρα της Κλάρα Ζέτκιν και της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Είναι μια πρόσκληση σε όλες τις Γυναίκες να αγωνιστούν για μια δίκαιη ανθρώπινη κοινωνία.
Μαθαίνοντας για το παρελθόν,
καταλαβαίνεις το παρόν,
ώστε να μπορείς να πάρεις
μορφωμένες αποφάσεις
για το μέλλον.
Η ιστορία μας βοηθά να μάθουμε από τις εμπειρίες των άλλων, αλλά το πιο σημαντικό, μας βοηθά να κατανοήσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο παρόν. Λοιπόν, ας βουτήξουμε στην ιστορία που σχετίζεται με τον φεμινισμό και την τέχνη. Γιατί, όπως είπε η πρωτοπόρος ιστορικός και φεμινίστρια, Gerda Lerner, «η ιστορία των γυναικών είναι το πρωταρχικό εργαλείο για τη χειραφέτηση των γυναικών».
Η βιομηχανική επανάσταση έφερε σοβαρές
κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
Το κίνημα για τη χειραφέτηση της γυναίκας
Στη διάρκεια του 19ου αιώνα πολλές γυναίκες άρχισαν να εργάζονται σε εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις. Απέκτησαν, έτσι, οικονομική ανεξαρτησία και άρχισαν να διεκδικούν τη νομική και πολιτική τους χειραφέτηση. Το 1903 η Αγγλίδα Έμελιν Πάνκχορστ (Emmeline Pankhurst) ίδρυσε την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών, που μαχόταν για την παραχώρηση πολιτικών δικαιωμάτων στις γυναίκες, πράγμα που επιτεύχθηκε, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει
η έννοια της Ισότητας αλλά της Ισοτιμίας
Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.
οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος,
οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ”
(Γαλ. 3, 27-28). “Κι αυτό, γιατί όσοι βαφτιστήκατε στο όνομα
του Χριστού, έχετε ντυθεί το Χριστό. Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος
και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει
άντρας και γυναίκα· όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό.
Γι' αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Γυναίκα πρέπον είναι,
να έχει την Θέση που της αρμόζει με τον Ευαγγελικό Λόγο.
Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει η έννοια της Ισότητας. Μπορεί να εξασφαλίζεται η ισοτιμία των δύο φύλων, των λαών, των πολιτισμών και των φυλών μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας και την δυνατότητα της σωτηρίας, αλλά... ► Διαβάστε την συνέχεια ►
Η Μέρα της Γυναίκας: Δεν είναι γιορτή, είναι υπενθύμιση.
Η Μμέρα της Γυναίκας δε είναι απλά άλλη μια επετειακή ημέρα, που επιτάσσει μια προβλεπόμενη ευχή σε κάθε εκπρόσωπο του καλύτερου μισού του πληθυσμού του πλανήτη. Αν είστε άντρας, δεν είναι άλλη μια θεσμοθετημένη περίσταση να χαρίσετε μια αγκαλιά και ένα φιλί στην φίλη, στην αδερφή ή σε εκείνη την γυναίκα που είστε αρκετά τυχερός να στέκεστε δίπλα της και να έχει δεχτεί να μοιράζεστε τις ιστορίες των ημερών σας. Και, εν πάσει περιπτώσει, αυτό θα έπρεπε να το κάνετε κάθε μέρα, χωρίς να απαιτούνται τυπικές αφορμές ή η τυραννία μιας ημερολογιακής «γιορτής» – διαφορετικά, κάτι κάνετε λάθος!
Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι καμπανάκι πως ο κόσμος παραμένει στρεβλός. Είναι υπενθύμιση. Υπάρχει για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε ανήλιαγα υπόγεια και πίσω από τις κουρτίνες. Ενός αγώνα για το προφανές, για το αυτονόητο: πως δεν μπορεί να μιλάμε για ανθρωπότητα όταν το ένα μισό της δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει,. Όταν, σιωπηλά και πίσω από προσχήματα στο όνομα του κοινωνικά «πρέποντος» ή τρανταχτά και υπό τον πλέον επίσημο μανδύα, εκείνον της εκάστοτε εξουσίας, κρατικής η θρησκευτικής, οι γυναίκες τοποθετούνται στην «θέση τους», η οποία καταφανώς βρίσκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από εκείνη του έτερου μισού μιας κοινωνικής πραγματικότητας χτισμένης επί αιώνες από άντρες.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» υπάρχει για να θυμίζει τις ράφτρες στις βιοτεχνίες κάτεργα της Νέας Υόρκης που το 1908 ύψωσαν την φωνή τους, για πρώτη φορά οργανωμένες σε μικρές κινητοποιήσεις, πρωτόλεια διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα και για τις εργαζόμενες γυναίκες. Εκείνα τα κορίτσια, 16 με 25 ετών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστριες, δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες και για ψίχουλα, αφιέρωναν την ζωή τους στον βωμό της μαζικής παραγωγής υποκαμίσων, για πρώτη φορά διαθεσίμων ως βιομηχανικών προϊόντων προς τέρψη των αντρών καταναλωτών. Μέχρι που λίγους μήνες αργότερα, οι αντοχές τους στα πρώτα άγρια δείγματα ενός νεότευκτού βιομηχανικού καπιταλισμού έσπασαν.
Το φθινόπωρο του 1909 οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία ενδυμάτων της Νέας Υόρκης, βρίσκονταν σε αναβρασμό. Οι εργοδότες, μεθυσμένοι από τον πλούτο που τους είχε αποφέρει η ιδέα της μαζικής παραγωγής, συνέχιζαν να περικόπτουν τους ήδη πενιχρούς μισθούς, να επεκτείνουν τα ωράρια και να επιβάλλουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, προκειμένου να διευρύνουν τα ήδη τεράστια περιθώρια κερδοφορίας τους. Δυο μήνες νωρίτερα, όταν οι εργάτριες της Triangle Shirtwaist είχαν επιχειρήσει να διαμαρτυρηθούν απεργώντας, η επιχείρηση είχε αντιδράσει προσλαμβάνοντας μπράβους και πόρνες για να επιτεθούν στους απεργούς, συνεπικουρούμενη από τις αστυνομικές δυνάμεις που συνδύασαν την βίαιη καταστολή με μαζικές συλλήψεις απεργών, συχνά χωρίς κανένα πρόσχημα.
Στην μαζική συνέλευση που διοργανώθηκε τον Νοέμβρη του 1909, κι όπου συνέρρευσαν εργάτες και εργάτριες από διάφορα εργοστάσια και βιοτεχνίες της πόλης, επικρατούσε τώρα μούδιασμα. Και ενώ οι άντρες, λιγοστοί μεν, αλλά ακόμα στα ηνία των σχετικών Σωματείων, συνιστούσαν από την έδρα του Προεδρείου ψυχραιμία ή καθυστερούσαν με ατέρμονες αντιπαραθέσεις, διστάζοντας να πάρουν μια σαφή απόφαση, μια 15χρονη Εβραία μετανάστρια από την Ουκρανία, η Κλάρα Λέμλιχ (Clara Lemlich) σηκώθηκε από το ακροατήριο και απαίτησε να πάρουν οι απλοί εργάτες την κατάσταση στα χέρια τους και να κατέβουν σε γενική απεργία. Η πρότασή της προκάλεσε ενθουσιασμό στις συναδέλφους της και παρέκαμψε εντελώς τους άντρες αρχισυνδικαλιστές και τον δισταγμό τους.
Ήταν η θρυαλλίδα της «Εξέγερσης των 20.000», της πρώτης μαζικής κλαδικής απεργίας που οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από γυναίκες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία. Μέσα σε δυο μέρες, ένα πλήθος γυναικών, που υπολογίζεται μεταξύ 20.000 και 30.000, πλημμύρισε τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Μέσα στον μήνα ενώθηκαν μαζί τους οι εργάτριες της Φιλαδέλφειας, σε μια κινητοποίηση που διήρκησε συνολικά δεκατέσσερις εβδομάδες.
Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι καμπανάκι πως ο κόσμος παραμένει στρεβλός. Είναι υπενθύμιση. Υπάρχει για να θυμίζει τις αέναες μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε ανήλιαγα υπόγεια και πίσω από τις κουρτίνες. Ενός αγώνα για το προφανές, για το αυτονόητο: πως δεν μπορεί να μιλάμε για ανθρωπότητα όταν το ένα μισό της δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει,. Όταν, σιωπηλά και πίσω από προσχήματα στο όνομα του κοινωνικά «πρέποντος» ή τρανταχτά και υπό τον πλέον επίσημο μανδύα, εκείνον της εκάστοτε εξουσίας, κρατικής η θρησκευτικής, οι γυναίκες τοποθετούνται στην «θέση τους», η οποία καταφανώς βρίσκεται ένα σκαλί χαμηλότερα από εκείνη του έτερου μισού μιας κοινωνικής πραγματικότητας χτισμένης επί αιώνες από άντρες.
Η «Ημέρα της Γυναίκας» υπάρχει για να θυμίζει τις ράφτρες στις βιοτεχνίες κάτεργα της Νέας Υόρκης που το 1908 ύψωσαν την φωνή τους, για πρώτη φορά οργανωμένες σε μικρές κινητοποιήσεις, πρωτόλεια διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα και για τις εργαζόμενες γυναίκες. Εκείνα τα κορίτσια, 16 με 25 ετών, στην συντριπτική τους πλειοψηφία μετανάστριες, δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες και για ψίχουλα, αφιέρωναν την ζωή τους στον βωμό της μαζικής παραγωγής υποκαμίσων, για πρώτη φορά διαθεσίμων ως βιομηχανικών προϊόντων προς τέρψη των αντρών καταναλωτών. Μέχρι που λίγους μήνες αργότερα, οι αντοχές τους στα πρώτα άγρια δείγματα ενός νεότευκτού βιομηχανικού καπιταλισμού έσπασαν.
Το φθινόπωρο του 1909 οι εργαζόμενοι στην βιομηχανία ενδυμάτων της Νέας Υόρκης, βρίσκονταν σε αναβρασμό. Οι εργοδότες, μεθυσμένοι από τον πλούτο που τους είχε αποφέρει η ιδέα της μαζικής παραγωγής, συνέχιζαν να περικόπτουν τους ήδη πενιχρούς μισθούς, να επεκτείνουν τα ωράρια και να επιβάλλουν απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, προκειμένου να διευρύνουν τα ήδη τεράστια περιθώρια κερδοφορίας τους. Δυο μήνες νωρίτερα, όταν οι εργάτριες της Triangle Shirtwaist είχαν επιχειρήσει να διαμαρτυρηθούν απεργώντας, η επιχείρηση είχε αντιδράσει προσλαμβάνοντας μπράβους και πόρνες για να επιτεθούν στους απεργούς, συνεπικουρούμενη από τις αστυνομικές δυνάμεις που συνδύασαν την βίαιη καταστολή με μαζικές συλλήψεις απεργών, συχνά χωρίς κανένα πρόσχημα.
Στην μαζική συνέλευση που διοργανώθηκε τον Νοέμβρη του 1909, κι όπου συνέρρευσαν εργάτες και εργάτριες από διάφορα εργοστάσια και βιοτεχνίες της πόλης, επικρατούσε τώρα μούδιασμα. Και ενώ οι άντρες, λιγοστοί μεν, αλλά ακόμα στα ηνία των σχετικών Σωματείων, συνιστούσαν από την έδρα του Προεδρείου ψυχραιμία ή καθυστερούσαν με ατέρμονες αντιπαραθέσεις, διστάζοντας να πάρουν μια σαφή απόφαση, μια 15χρονη Εβραία μετανάστρια από την Ουκρανία, η Κλάρα Λέμλιχ (Clara Lemlich) σηκώθηκε από το ακροατήριο και απαίτησε να πάρουν οι απλοί εργάτες την κατάσταση στα χέρια τους και να κατέβουν σε γενική απεργία. Η πρότασή της προκάλεσε ενθουσιασμό στις συναδέλφους της και παρέκαμψε εντελώς τους άντρες αρχισυνδικαλιστές και τον δισταγμό τους.
Ήταν η θρυαλλίδα της «Εξέγερσης των 20.000», της πρώτης μαζικής κλαδικής απεργίας που οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από γυναίκες, στην μεγάλη τους πλειοψηφία. Μέσα σε δυο μέρες, ένα πλήθος γυναικών, που υπολογίζεται μεταξύ 20.000 και 30.000, πλημμύρισε τους δρόμους της Νέας Υόρκης. Μέσα στον μήνα ενώθηκαν μαζί τους οι εργάτριες της Φιλαδέλφειας, σε μια κινητοποίηση που διήρκησε συνολικά δεκατέσσερις εβδομάδες.
Δεν επρόκειτο για μια «απεργία γυναικών» που απαιτούσε μόνο την αναγνώριση και σε αυτές των δικαιωμάτων που απολάμβαναν οι άντρες. Ήταν απλά μια μαζική απεργία, όπου τύχαινε την πρωτοκαθεδρία να έχουν γυναίκες, λόγω της σύνθεσης του εργατικού πληθυσμού στον σχετικό κλάδο, η οποία διεκδικούσε την ισότιμη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών για όλους, ανεξαρτήτως του φύλου τους.
Επιπλέον δε, ήταν η πρώτη ενέργεια που οδήγησε όχι μόνο στην είσοδο των γυναικών στο εργατικό κίνημα, αλλά στην πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση τους, και συνδέθηκε με τον ευρύτερο αγώνα τους για ισότητα, ουσιαστική και τυπική, έναντι των ανδρών.
- Η «Ημέρα της Γυναίκας» ορίστηκε αρχικά από το Αμερικανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα ως ημέρα τιμής και μνήμης για εκείνες τις γυναίκες που ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν δίκαιες απολαβές και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Τις ακολούθησαν οι 123 συνάδελφοί τους που, μαζί με 23 άντρες, το 1911 θα καίγονταν ζωντανές στην μεγάλη φωτιά του εργοστασίου της Triangle Shirtwaist, του ίδιου εργοστασίου από όπου είχε ξεκινήσει πριν δυο χρόνια το κίνημα που τώρα στέριωναν σαν γεφύρι οι νεκρές μάρτυρες. Η Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνής είχε στο μεταξύ υιοθετήσει τον εορτασμό, προς τιμήν εκείνων και όλων όσων ακολούθησαν και ακολουθούν και θα ακολουθήσουν.
Ώσπου να γίνει πραγματικότητα το ελάχιστο, η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία», και η ανισότητα στις απολαβές να πάψει να είναι ίδιον της υποτιθέμενα αξιοκρατικής, αλλά βαθιά υποκριτικής, ελεύθερης, δήθεν, καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Ώσπου να μην νοείται πια εργοδότης που θα επιτάσσει η εργαζόμενή του να δείξει λίγο σάρκα ακόμα για να βοηθήσει στις πωλήσεις ή που – αντίστροφα – θα της επιβάλλει με βίαιο πουριτανισμό να «μην προκαλεί» φορώντας φούστα πάνω από τον αστράγαλο.
Ώσπου να γίνει πραγματικότητα το ελάχιστο, η αρχή της «ίσης αμοιβής για ίσης αξίας εργασία», και η ανισότητα στις απολαβές να πάψει να είναι ίδιον της υποτιθέμενα αξιοκρατικής, αλλά βαθιά υποκριτικής, ελεύθερης, δήθεν, καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς. Ώσπου να μην νοείται πια εργοδότης που θα επιτάσσει η εργαζόμενή του να δείξει λίγο σάρκα ακόμα για να βοηθήσει στις πωλήσεις ή που – αντίστροφα – θα της επιβάλλει με βίαιο πουριτανισμό να «μην προκαλεί» φορώντας φούστα πάνω από τον αστράγαλο.
Ώσπου η πολιτεία θα έχει φροντίσει να αναγνωρίσει την προσφορά στα οικογενειακά βάρη ως εργασία άξια θεσμοθετημένης προστασίας, και θα διατηρεί ακμαίες τις αναγκαίες κοινωνικές δομές, στηρίζοντας τις μονογονεϊκές οικογένειες και αμβλύνοντας τα βάρη που αιώνες κοινωνικού αυτοματισμού έχουν ρίξει στους ώμους των γυναικών. Ώσπου αυτά ακριβώς τα αγκυλωμένα κοινωνικά μοντέλα θα καταρρεύσουν και τα «βάρη» θα είναι συνευθύνη και προσφορά μοιρασμένη ισότιμα, δίκαια και ελεύθερα «από εκείνον που μπορεί, σε εκείνον που το χρειάζεται».
- Ώσπου να είναι αδιανόητο και σαν ιδέα ακόμα να εξακολουθεί να υπάρχει κάποιος φασίστας, όπως ο Πολωνός Ευρωβουλευτής Γιάνους Κόρβιν-Μίκκε, που θα πει με στεντόρεια σοβαρότητα αυτό που τόσοι άνδρες σκέφτονται: πως «φυσικά οι γυναίκες πρέπει να κερδίζουν λιγότερα σε σχέση με τους άντρες, γιατί είναι πιο αδύναμες, είναι μικρότερες, είναι λιγότερο έξυπνες και πρέπει να κερδίζουν λιγότερα – αυτό είναι όλο».
«Αυτό» είναι ο τρόπος σκέψης που υποθάλπει και εκλογικεύει την καταπίεση, την σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, και την θρησκευτική και σεξουαλική βία που εξαπολύονται εις βάρος γυναικών σε ολόκληρο τον κόσμο κάθε ημέρα, κάθε στιγμή σε κάποια γωνιά του. Και ακόμα, είναι η λογική αυτή που βρίσκεται στην καρδιά της θλιβερής αλήθειας πως η δουλεία είναι ακόμα ζωντανή, καθώς η σύγχρονη βιομηχανία σάρκας παραμένει μια από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις στον πλανήτη, χάρη στην ζήτηση που δημιουργούν οι ορέξεις των ανδρών «καταναλωτών» της.
- Και αυτά είναι επίσης που έρχεται να μας υπενθυμίσει η 8η Μαρτίου.
Η 8η του Μάρτη, όμως, δεν είναι μια ημέρα για να θυμίζει μόνο δεινά και μάρτυρες, και το σκοτάδι απ’ όπου προσπαθούμε να βγούμε ακόμα. Υπάρχει και για να αφήνει να φανούν χαραμάδες φωτός, σιωπηλές ηρωίδες του παρόντος.
Όπως εκείνες τις γυναίκες που κουβαλώντας σε μπόγους τα μωρά τους διασχίζουν ποτάμια και πελάγη, σύνορα χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, πολεμώντας ως την τελευταία τους ανάσα να τα κρατήσουν στεγνά, ζεστά και ασφαλή. Που τα αγκαλιάζουν στοργικά όπως στέκονται στωικές για ώρες, σε μια ουρά ατελείωτη, για ένα μήλο και ένα πλαστικό κουπάκι φασόλια. Η δική τους μερίδα είναι των παιδιών τους. Και το μήλο ίσως το κάνουν για λίγο παιχνίδι, μήπως σχηματιστεί ξανά ένα χαμόγελο σε κάποιο μικρό πρόσωπο.
Και όπως εκείνες, οι άλλες, γερόντισσες σε νησιά και χωριουδάκια ξεχασμένα, που αυτά τα ίδια τα παιδιά θα τα φροντίσουν σαν να ήταν δικά τους παιδιά, δικά τους εγγόνια. Παιδιά δικά τους. Δικά μας. Του κόσμου.
Τελικά, την «Ημέρα της Γυναίκας» οι γυναίκες δεν θέλουν λουλούδια, δωράκια και αγκαλιές.
Δεν ψάχνουν προστασία ούτε ζητιανεύουν την παρέμβαση κάποιου θεσμικού πατερούλη.
Δεν ζητούν ευγενικά να τους αποδώσουν οι άρχοντες νέα δικαιώματα.
★ ΔΕΙΤΕ: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΗ ΓΙΟΡΤΗ η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αλλά υπενθύμιση για αγώνα
Η Άννυ Κένυ και η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ κάνοντας εκστρατεία για τις Σουφραζέτες
Annie Kenney and Christabel Pankhurstin 1918 Representation the Votes for Women.
Women's Suffrage in Minnesota - Lake Agassiz Regional Library. The 19th
Amendment of the United States Constitution gave women the right to vote.
It was ratified on August 18, 1920 and put into law on August 26th, 1920.
Η 19η τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών
έδωσε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου. Επικυρώθηκε στις
18 Αυγούστου 1920 και τέθηκε σε νόμο στις 26 Αυγούστου 1920.
Απαιτούν.
- Απαιτούν να τους αναγνωριστούν τα δικαιώματα που αυτονόητα ήδη θα έπρεπε να απολαμβάνουν.
- Απαιτούν τυπική ισονομία και ουσιαστική ισότητα.
- Απαιτούν το προφανές. Μάχονται για έναν κόσμο όπου για τα προφανή και τα αυτονόητα δεν θα απαιτούνται κείμενα και λόγοι, επετειακές ημέρες, αγώνες. Βλέπεις, σε αυτό το ανάποδο σύμπαν που έχουμε χτίσει, τα απλά, αυτονόητα και προφανή είναι που είναι δύσκολα και προϋποθέτουν να παλέψεις για να τα κατακτήσεις. Ώσπου μια μέρα, να μην χρειάζονται επετειακές ημέρες για να μας τα θυμίζουν. Ώσπου μια μέρα να έχει γίνει τουλάχιστον η πιο αυτονόητη αρχή από όλες.
Η 8η Μάρτη φόρος τιμής στις 130 εργάτριες, που έκαψαν ζωντανές, σε εργοστάσιο υφασμάτων της Νέας Υόρκης, στις 8 Μάρτη του 1857, σε αντίποινα για την μεγάλη απεργία και την κατάληψη του εργοστασίου!
Στη μνήμη τους μετά από 53 χρόνια, μόλις το 1910 καθιερώθηκε η Διεθνής Ημέρα Γυναίκας!
Επισημοποιήθηκε από τον ΟΗΕ…
Γιατί η σημερινή μέρα δεν είναι γιορτή, ούτε ωδή στα ψηλοτάκουνα!
Η Σίλβια Πάνκχερστ (Sylvia Pankhurst) ακτιβίστρια/σουφραζέτα
(υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τα γυναικεία μέλη του κινήματος
υπέρ του δικαιώματος ψήφου των γυναικών) που τρέφεται με
το ζόρι στη φυλακή Holloway, στο Λονδίνο λόγω της δράσης της.
En.: Sylvia Pankhurst (1911). The Suffragette: The History of the
Women's Militant Suffrage Movement, 1905–1910. New York (εδώ)
11 Φεβρουαρίου 1934 πρώτη φορά ψήφισαν οι Ελληνίδες: Χρειάστηκαν δεκαετίες έντονων γυναικείων αγώνων για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου. Διαβάστε περισσότερα »
★ Βίντεο Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας 2017: Τι θα συμβεί το 2187; Η ισότητα μεταξύ αντρών και γυναικών δεν μπορεί να περιμένει! Μπορεί να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα, όμως εκτιμάται ότι θα χρειαστούν άλλα 170 χρόνια μέχρι να υπάρξει οικονομική ισότητα ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες. Με αφετηρία αυτή την αδικία και με ευκαιρία την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, η ActionAid δημιούργησε ένα βίντεο, με μήνυμα «εμείς δεν περιμένουμε».
Για τις γυναίκες της Ανθρωπότητας
πήραμε τη γενναιοδωρία του Ελληνισμού
που μόνο να προσφέρει μπορεί ακόμα
κι όταν υπάρχει παύση στον αγώνα
κι όταν υπάρχει παύση στον αγώνα
και το σκληρό μάρμαρο
με το χάδι του χρόνου γίνεται τρυφερό
για να μην πληγώσει καμιά ευαισθησία
αλλά αντιθέτως να επιτρέψει
σε όλες τις πύλες ν' ανοίξουν
για να φανούν οι γέφυρες
οι διαχρονικές που αγγίζουν
τις όχθες της θάλασσας
που ξεχειλίζει σαν τον ποταμό
του Ηράκλειτου.
ΔΕΙΤΕ: Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για την Ισότητα των δύο φύλων και την συνταγματική κατοχύρωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ !
«Η κόρη μου δεν γεννήθηκε ποτέ. Αναπληρώθηκε στα πρόσωπα άλλων γυναικών που διάλεξα να προβάλλω πάνω τους το φιλμάκι της ζωής της ή της μάνας μου ή της δικής μου. Ποιος ξέρει! Κάπως έτσι δεν γίνεται; Αναζητούμε διακαώς ένα γυναικείο πρόσωπο για να προβάλλουμε στην οθόνη του μια σύγχρονη version της μητέρας μας ή το εντελώς αντίθετο της.
Σπουδαίο φιλμ, θα μου πεις. Όλοι, θεατές, πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες, φεύγουν, συνήθως, στη μέση. Κι’ αν μείνουν κάποιοι, τους παίρνει ο ύπνος του νοικοκυριού τους. Και μονάχα κάποιο κορίτσι, τριγυρίζει ανήσυχο ανάμεσα στα καθίσματα του κινηματογράφου, επαναλαμβάνοντας διαρκώς τα ίδια αυτοκαταστροφικά σενάρια που το πλήγωναν απ’ όταν ήταν ακόμη πιτσιρίκι. Είναι από τα παράδοξα των γυναικών σινεφίλ αυτό. Να ανακυκλώνουν μονότροπα τη συναισθηματική στέρηση που τους άφησε κουσούρι εκείνη η γαμημένη παιδική σειρά που δεν έκατσαν να δουν μαζί με τον πατέρα τους. Γιατί εκείνος είχε κάποια δουλειά.
- Γι’ αυτό είναι ανάγκη να σου μιλήσω τώρα. Έστω τώρα. Να προσπερνάς, λοιπόν, ρε συ! Δίχως φλας, δίχως προειδοποίηση καμιά. Να προσπερνάς!
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν, ακριβώς επειδή σε κακομεταχειρίζονται, σε χρησιμοποιούν, σε ταπεινώνουν και εσύ το ξέρεις πως δεν αξίζουν την εμπιστοσύνη σου. Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες, που προστατεύουν τον εαυτό τους από τη στενή επαφή και σε «μαγνητίζουν» επειδή είναι ψυχροί και μη δοτικοί. Που δεν σ’ ακούνε, που θέλουν να μιλούν μόνο αυτοί, που αισθάνονται αμήχανα όταν σε αγγίζουν, που όσο λιγότερο σου δίνονται, τόσο εσύ παθιάζεσαι.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που νιώθεις πως είναι το ακριβώς αντίθετο από σένα και που σου φαίνεται πως διαθέτουν την καταξίωση που εσύ δεν έχεις.
Να προσπερνάς τους άντρες, που επειδή νιώθουν δήθεν διαφορετικοί, σε «συσπειρώνουν» σε ομάδες, σε κλείνουν σε συλλογικά «μαντριά» κάθε είδους, καθησυχάζοντας τη διαφορετικότητα σου, κατευνάζοντας και ελέγχοντας το μοναδικό πρόσωπο σου.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που μοιάζουν σαν μια πατρική φιγούρα και σου φαίνονται δυνατοί και προστατευτικοί. Εκείνους, που φαίνεται πως τους αρέσει να σε φροντίζουν και να σου φέρονται σαν παιδί. Εκείνους, που φαντάζεσαι πως η ζωή σου σταματά όταν δεν είσαι μαζί τους. Εκείνους, που καταδικάζουν τη γνώμη, το γούστο και τις ικανότητες σου. Εκείνους, που κάνουν σχεδόν τα πάντα για σένα κι εσύ δεν αναλαμβάνεις καμία ευθύνη. Εκείνους, που δεν φαίνονται ποτέ τρομοκρατημένοι, ανασφαλείς ή ευάλωτοι με τον εαυτό τους.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν επειδή σε καθηλώνουν για πάντα στο ρόλο ενός μικρού εξαρτημένου κοριτσιού. Εκείνους, που σε βάζουν να θυσιάζεις τον εαυτό σου για κάτι τόσο λίγο και βολικό.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν, κυρίως γιατί μπορεί να σε φροντίσουν και να σε προστατεύσουν. Εκείνους, που φαίνονται ισχυροί κι εσύ αδύναμη και αβοήθητη. Εκείνους, που φαίνονται τολμηροί, δυνατοί, πετυχημένοι κι εσύ απροστάτευτη και φοβισμένη. Εκείνους, που είναι πάντα πρόθυμοι να ακούσουν τους φόβους σου και να σε καθησυχάσουν. Εκείνους, που σε προσελκύουν επειδή είναι πρόθυμοι να σε υπερπροστατεύσουν και να σε κάνουν να νιώσεις ασφαλής.
Να προσπερνάς τους άντρες που αποφεύγουν τις μακροχρόνιες σχέσεις, επειδή μόνον έτσι βεβαιώνονται πως καμιά γυναίκα δεν πρόκειται να τους πλησιάσει τόσο, ώστε να διακρίνει τα ελαττώματα τους. Εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν επειδή αντέχουν να έχουν μια σχέση μαζί σου μονάχα τα Σαββατοκύριακα, που ζουν μακριά ή που ταξιδεύουν διαρκώς κι έτσι αποφεύγουν τη στενή επαφή που τόσο φοβούνται.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που είναι μαζί σου μόνο και μόνο επειδή ξέρουν καλά πως δεν θα σε αγαπήσουν ποτέ.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε κάνουν να νιώθεις πως μόνο αυτού του είδους οι ηλίθιες σχέσεις σου αξίζουν.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που γίνονται επικριτικοί απέναντι σου, που σε υποτιμούν, μόλις νιώσουν πως σε κατέκτησαν και πως τους έχεις αποδεχτεί.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε κάνουν να κρύβεις τον πραγματικό σου εαυτό κι εσύ καταλαβαίνεις καλά πως ούτε καν δεν «πήραν χαμπάρι».
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που σε ελκύουν επειδή είναι οι πιο γοητευτικοί και επιθυμητοί άντρες, ακόμη κι όταν ξέρεις καλά πως δεν θα τους κατακτήσεις ποτέ.
Να προσπερνάς τους άντρες που σε ελκύουν επειδή σου επιτρέπουν να τους υποτιμάς, να τους επικρίνεις και να τους υποβιβάζεις.
Να προσπερνάς εκείνους τους άντρες που πληγώνονται εύκολα, αναστατώνονται και κατσουφιάζουν όταν εσύ συμπεριφέρεσαι κατά πως θέλεις κι ύστερα αναγκάζεσαι να τους φροντίζεις, σαν να ήσουν η μητέρα τους.
Να προσπερνάς τους άντρες που πρέπει διαρκώς να έχεις το νου σου, να προσέχεις τι λες, τι κάνεις, γιατί… εκνευρίζονται εύκολα.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που σε κάνουν να γίνεσαι υπερβολικά υπεύθυνη, επειδή αυτοί δεν είναι. Να τους ρωτάς στα ίσα: πες μου ρε συ, ποιος θα κάνει τον άντρα σ’ αυτή τη σχέση;
Να προσπερνάς, τους άντρες που σε κάνουν να νιώθεις ενοχές για τα μικρά σου «θέλω».
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που μονάχα λυπούνται, ανησυχούν και καταθλίβονται, ενώ ο δικός σου ρόλος περιορίζεται απλά στο να ακούς τα προβλήματα τους.
Να προσπερνάς, τους άντρες που νιώθουν αβοήθητοι και εξαρτώνται από σένα.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που απαιτούν να φανείς αντάξια των προσδοκιών τους και σε περιφρονούν όταν δεν ανταποκρίνεσαι στα «υψηλά κριτήρια» τους.
Να προσπερνάς, τους άντρες που ξοδεύουν ένα μεγάλο μέρος της ενεργητικότητας τους για να διατηρούν τη ζωή τους σε τάξη, οργανώνοντας, προγραμματίζοντας, «καθαρίζοντας», διορθώνοντας, αλλά ποτέ δημιουργώντας.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που νιώθουν εκνευρισμό και απογοήτευση, επειδή τα πράγματα και οι άνθρωποι τριγύρω τους δεν ανταποκρίνονται στα υψηλά τους στάνταρ.
Να προσπερνάς, τους άντρες που σε ελκύουν επειδή θυσιάζουν τις ανάγκες τους για χάρη των δικών σου, που σου επιτρέπουν να τους ελέγχεις, που φοβούνται να εκφράσουν τις ανάγκες και τα συναισθήματα τους, που σε αφήνουν να τους εκμεταλλεύεσαι, που συμβιβάζονται με το να ζουν μέσα από σένα, που εξαρτώνται από σένα και θα δέχονταν την όποια καταπίεσή σου σαν το εύλογο τίμημα της εξάρτησης τους.
Να προσπερνάς, εκείνους τους άντρες που δεν νοιάζονται για τις ανάγκες των ανθρώπων γύρω τους. Που δυσκολεύονται να συμπάσχουν με τους Άλλους. Που δεν ένιωσαν ποτέ τη χαρά να προσφέρουν ανιδιοτελώς στους άλλους για το «έτσι».
Να προσπερνάς, κυρίως, εμένα. Να με παρατάς «στεγνά» στην πρώτη στροφή, αν τύχει -που θα τύχει- να ενταχθώ κι εγώ σε μια από τις κατηγορίες αυτές των πεπερασμένων ανδρών.
- Και τέλος, αν τύχει και δεν προσπερνάς, να μιλάς. Να μιλάς, να συμβουλεύεις και να συνιστάς, σε όλους τους άντρες:
ΔΕΙΤΕ: Απίστευτο σεξιστικό παραλήρημα Μητροπολίτη Κοζάνης: Να έχετε κλειστό το στόμα... είναι εμπαιγμός οι γυναικοκτονίες (Video)
Βιβλιογραφία
• Λιθογραφία, 1908 που δημοσιεύτηκε στην «μικρή Εφημερίδα». Απεικόνιση των Αγγλίδων με τις σουφραζέτες Edith New και Mary Leigh που μεταφέρονται θριαμβευτικά στους δρόμους του Λονδίνου μετά την απελευθέρωση από τη φυλακή Holloway στις 22 Αυγούστου 1908. Δημοσιεύτηκε στο Le Petit Journal στο Παρίσι στις 6 Σεπτεμβρίου 1908.
En.: Lithograph 1908 by Le Petit Journal, of "Manifestations Des Suffragettes A Londres" - British Suffragettes on the streets in London - Womans Right To Vote, March, 1908. / Universal History Archive/Getty Images by unknown artist
An illustration of English suffragettes Edith New and Mary Leigh being carried triumphantly through London streets after being released from Holloway Prison on August 22, 1908. Published in Le Petit Journal in Paris on September 6, 1908.
Απεικόνιση των Αγγλίδων με τις σουφραζέτες Edith New και Mary Leigh που μεταφέρονται θριαμβευτικά στους δρόμους του Λονδίνου μετά την απελευθέρωση από τη φυλακή Holloway στις 22 Αυγούστου 1908. Δημοσιεύτηκε στο Le Petit Journal στο Παρίσι στις 6 Σεπτεμβρίου 1908.
• Στην ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχει η έννοια της Ισότητας αλλά της Ισοτιμίας - Σοφία Ντρέκου για την Αέναη επΑνάσταση | www.sophia-ntrekou.gr
• Το οπτικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube της Google.
• «Η Ημέρα της Γυναίκας: Δεν είναι γιορτή, είναι υπενθύμιση» Φώτης Βέργης, για το Νόστιμον ήμαρ
• Γυναίκες της Ανθρωπότητας - Η γυναίκα ως στοιχείο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - Η βουλευτίνα της Σαχάρας - Ν. Λυγερός
• Να με προσπερνάς, του Αντώνης Ανδρουλιδάκης• Το οπτικό υλικό (Βίντεο) από www.YouTube της Google.
• Δες εδώ το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων
• Δες τον δείκτη ισότητας των δύο φύλων στην Ελλάδα και στις
χώρες της Ευρωπαϊκής ένωσης (στα αγγλικά) σε χρονική έκδοση
• Διάβασε για την Έμελιν Πάνκχορστ (Emmeline Pankhurst)
Περισσότερα Θέματα: Γυναίκα, Κοινωνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου