St Photini, the Samaritan Woman by Orthodox
Monastery of St. Macarius the Great of Egypt
Αγία Φωτεινή η Μεγαλομάρτυς και
Ισαπόστολος η Σαμαρείτιδα
Η Σαμαρείτις και δίψασε και άλλαξε η σειρά·
αυτή που έδινε νερό, αυτή που διψούσε,
τώρα «δαψιλώς» το μοιράζεται∙
φωνάζει στους ανθρώπους.
Ελάτε να δείτε το «Ποτό» που βρήκα
Αυτός πράγματι είναι Εκείνος...!!!
της Σοφίας Ντρέκου
Τιμάται από την εκκλησία κατά την Κυριακή της Σαμαρείτιδος την 5η Κυριακή της νηστείας του Πάσχα, η Μνήμη της στις 26 Φεβρουαρίου και ο Ναός της στην Σμύρνη στις 20 Αυγούστου.
Πλησίον μας είναι, όποιος βρίσκεται δίπλα μας
την οποιαδήποτε στιγμή. Είναι κάθε άνθρωπος
που για οποιονδήποτε λόγο, ήρθε σε επαφή μαζί μας.
Κλάιβ Στέιπλς Λιούις (C. S. Lewis) (1898 - 1963)
Χριστός και Σαμαρείτισσα:
Η πιό βαθειά θεολογία στην συνάντηση τους
Η πιό βαθιά θεολογία στην συνάντηση του Χριστού με την Σαμαρείτιδα δεν υπάρχει τόσο στους λόγους Του με αυτήν, πού άλλωστε από μόνοι τους είναι βαθύτατα θεολογικοί και καίριοι για την ευαγγελική διδασκαλία, αλλά στην καθ' εαυτή συνάντηση τους! Την συναντά στο πηγάδι εκεί όπου ο πατριάρχης του Ισραήλ, συνήψε διαθήκη με τον Θεό. Εκεί ο Χριστός συνάπτει διαθήκη με την Εκκλησία στο πρόσωπο της εξ εθνών Σαμαρείτιδος.
Είναι ο Θεός πού μίλησε στον παλαιό κόσμο και τώρα εγκαινιάζει και τον καινό. Είναι ο δημιουργός του ύδατος και τώρα χορηγός τους ύδατος του αλλομένου εις ζωήν αιώνιον.
Στην Παλαιά Διαθήκη συνάπτει διαθήκη και μιλάει με τους αγίους. Εδώ συνομιλεί με την αιρετική, την πόρνη, την αλλόφυλη, την γυναίκα πάνω απ' όλα, στην οποία κατά τα παλαιά ειθισμένα ήταν αντιθρησκευτικό για έναν ραββίνο να της μιλήσει δημόσια. Στην Παλαιά Διαθήκη κατά την μεσημβρία και ημέρα έκτη ο άνθρωπος, η Εύα, απώλεσε την ευλογία. Εδώ όμως κατά την έκτη ώρα η Σαμαρείτις βρήκε την σωτηρία! Τί θαυμαστός παραλληλισμός!
Ο Χριστός αποκαλύπτεται όχι σε προφήτη, αλλά σε πεπτωκότα άνθρωπο, σε χαμένο πρόβατο. Αλλά και η Σαμαρείτιδα φαίνεται πώς έχει κάποια αξία. Βαθείς προβληματισμούς, σωστές ερωτήσεις, πνευματικά ορθές απορίες και μετά ιεραποστολικό ζήλο μεγαλύτερο και από τον ζήλο των δώδεκα ίσως.
Στην σκηνή του φρέατος έχουμε μια σκηνή αποκαλυπτική του Θεού στον κόσμο του. Μια εν σαρκί Θεοφάνεια με πνευματικές συζητήσεις και αποκαλύψεις. Και αυτό το παραπλανημένο πλάσμα του μοιάζει σαν το πιό πολύτιμο πρόσωπο πάνω στην γη για τον ίδιο τον Χριστό. Αυτό από μόνο του είναι η πιό ισχυρή θεολογική αλήθεια! (εδώ)
Αγία Φωτεινή η Μεγαλομάρτυς η Σαμαρείτιδα
με την μεγάλη αποστολική δράση (από εδώ)
Πανσέληνος: Πρωτάτο Αγίου Όρους
Η Αγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν από την Σαμαρειτική πόλη Συχάρ. Τις πρώτες πληροφορίες για την Αγία τις βρίσκουμε στο Δ' κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου Δ' 1-38.
Η Αγία Φωτεινή έζησε στα χρόνια του Χριστού. Ήταν Σαμαρείτισσα στην καταγωγή και διέμενε στην πόλη Συχάρ όπου ζούσε ένα έκλυτο βίο. Ο τρόπος ζωής της ήταν γνωστός στους συμπολίτες της και για αυτόν την είχαν στιγματίσει.
Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς περνούσε από την Συχάρ και στάθηκε στο πηγάδι του Ιακώβ για να πιει νερό. Εκεί συναντήθηκε με την Αγία Φωτεινή από την οποία ζήτησε να του δώσει νερό. Τότε οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν επαφές και γι' αυτό παραξενεύτηκε η Αγία που ένας Ιουδαίος της απηύθυνε τον λόγο. Το είπε αυτό στον Ιησού και Εκείνος της αποκρίθηκε ότι αν ήξερε ποιος είναι θα του ζητούσε αυτή νερό που δεν τελειώνει ποτέ και όταν το πιει κάποιος δεν ξαναδιψά, εννοώντας φυσικά τον λόγο του Κυρίου και την Χριστιανική πίστη.
Μετά από την συνομιλία με τον Χριστό, η Αγία Φωτεινή πίστεψε σε Αυτόν και κάλεσε τους συμπολίτες της να τρέξουν να Τον συναντήσουν. Ο Χριστός έμεινε δύο ημέρες στη Συχάρ και τους μετέδωσε τον Λόγο και την ευλογία Του.
Η Αγία Φωτεινή βαπτίστηκε από τους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοι της καθώς και οι πέντε αδερφές της. Με την συνοδεία των γιων της και των αδερφών της κήρυξε τον λόγο του Χριστού στην Συρία, στην Φοινίκη, στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και τελικά στη Ρώμη. Η μεγάλη της αυτή αποστολική δράση είναι ο λόγος για τον οποίο η εκκλησία μας την ονομάζει Ισαπόστολο.
Τα χρόνια περνούσαν και η Αγία κήρυττε τον Λόγο του Χριστού με θέρμη σε όσα μέρη την αξίωσε η χάρη Του να ταξιδέψει. Κάποια στιγμή έφτασε και στην Καρθαγένη στην Βόρεια Αφρική. Μαζί της ήταν πάντα οι πέντε αδερφές της (Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή) και ο μικρός γιος της ο Ιωσής.Ο μεγάλος της γιος Βίκτωρ ήταν στρατιώτης στον Ρωμαϊκό στρατό και έφερε το βαθμό του στρατηλάτη. Ρωμαίος αυτοκράτορας τότε ήταν ο Νέρων, ο οποίος μη γνωρίζοντας ότι ο Βίκτωρ ήταν χριστιανός, του ανέθεσε να διώξει τους Χριστιανούς στην Ιταλία. Ο Βίκτωρ πήγε στην Ιταλία αλλά φυσικά αρνήθηκε να φέρει σε πέρας τις εντολές που είχε λάβει. Ο δούκας Σεβαστιανός, φίλος του Βίκτωρα προσπάθησε να τον μεταπείσει αλλά αντί αυτού και με την χάρη του Ιησού Χριστού, μεταπείστηκε ο ίδιος και βαπτίστηκε χριστιανός ["Ν": δεν είναι ο ίδιος με τον άγ. Σεβαστιανό που τοξεύθηκε και γιορτάζει 18 Δεκ.].
Ο Νέρων πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά και κάλεσε στην Ρώμη τόσο τον Βίκτωρα, που είχε εν τω μεταξύ λάβει το χριστιανικό όνομα Φωτεινός, και τον Σεβαστιανό, όσο και την Αγία Φωτεινή με τις αδερφές της και τον μικρό της γιο.
Στην προσπάθειά του να τους κάνει να αλλάξουν πίστη, ο Νέρων χρησιμοποίησε όσα δόλια μέσα και όσα βασανιστήρια του ήταν γνωστά. Η Αγία Φωτεινή και οι υπόλοιποι μάρτυρες δεν λύγισαν ούτε στιγμή και συνεχώς δοξολογούσαν τον Ιησού Χριστό.
Κατά τη διάρκεια των φρικτών μαρτυρίων που υπέστησαν, πολλά θαύματα έλαβαν χώρα. Μετά από κάθε μαρτύριο, τόσο η Αγία όσο και οι υπόλοιποι μάρτυρες ήταν ανέπαφοι ["Ν": εννοεί ότι οι πληγές τους αποκαθίσταντο]. Αυτό ήταν κάτι που πείσμωνε τον Νέρωνα αλλά ταυτόχρονα έκανε πολλούς από αυτούς που έβλεπαν τα θαύματα αυτά να πιστέψουν στον Χριστό και να βαπτιστούν χριστιανοί.
Μετά από ατελείωτα μαρτύρια που υπέστει η Αγία Φωτεινή φυλακίστηκε και μέσα στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο. [Η αγία Φωτίς τεντώθηκε σε δύο δέντρα, τα οποία αφέθηκαν και την έσχισαν στα δύο. Οι άλλοι μάρτυρες θανατώθηκαν με ξίφος.]
Την μνήμη της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος την γιορτάζουμε στις 26 Φεβρουαρίου και την Κυριακή της Σαμαρείτιδος (την πρώτη Κυριακή μετά την Μεσοπεντηκοστή). (εδώ)
Το αγίασμα της αγίας Φωτίδας και η πίστη του Αγά
(από το αφιέρωμα Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους)
Το παρακάτω γεγονός καταγράφεται στον τόμο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», που εκδόθηκε από το Ησυχαστήριο «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, 2008, σελ. 315-317 [κυκλοφόρησε και ο πολυαναμενόμενος δεύτερος τόμος]. «Μια από τις πολλές φορές που πηγαίναμε με τον ιερέα του χωριού μου, τον παπά Αλέκο, να εξυπηρετήσουμε τον συνοικισμό της Αμφιπόλεως» [ανατ. Μακεδονία κοντά στο Στρυμώνα], διηγήθηκε ο Γέροντας Γρηγόριος της Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μεταμορφώσεως, «συναντήσαμε κάποιον ηλικιωμένο που τότε βοηθούσε στην εκκλησία της Αμφιπόλεως. Συζητώντας μαζί του μας διηγήθηκε ένα γεγονός που συνέβη επί τουρκοκρατίας, όταν αυτός ήταν παιδί δώδεκα ετών:
«Είχε αρρωστήσει βαριά ο Αγάς, έτρεχε σε γιατρούς στα κοντινά μέρη, έφτασε μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μπορούσε να τον κάνη κανείς καλά και η υγεία του πήγαινε προς το χειρότερο. Καθηλώθηκε στο κρεββάτι. Κάποια μέρα απελπισμένος θυμήθηκε την αγία Φωτίδα, το εξωκλήσι της αγίας που ήταν κατά σάρκα αδελφή της αγίας Φωτεινής [εορτάζουν την ίδια μέρα, 26 Φεβρουαρίου], το οποίο απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από τον συνοικισμό και στο οποίο μέχρι σήμερα αναβλύζει αγίασμα. Το «αγίασμα της αγίας Φωτίδος». «Η αγία Φωτίδα θα με κάνει καλά», είπε ο Αγάς. Διέταξε λοιπόν τον τότε επίτροπο της εκκλησίας της Αμφιπόλεως να πάη να του φέρη αγίασμα από την αγία Φωτίδα.
Ο επίτροπος δεν μπορούσε να κάνη διαφορετικά. Βγαίνοντας όμως από το σπίτι του Αγά ψιθύρισε: «Γουρούνι, θα σου φέρω, νομίζεις, αγίασμα από την αγία μας να το μαγαρίσης;». Έφυγε, υπολόγισε την ώρα που θα έκανε να πάη και να επιστρέψη από το εξωκλήσι για να μην αντιληφθή την απάτη ο Αγάς και τον τιμωρήση, πήρε κοινό νερό και το πήγε αντί για αγίασμα στον Αγά.
«Ο Αγάς, όταν έφθασε το δήθεν αγίασμα της αγίας Φωτίδος, διέταξε τους παρισταμένους να τον ανασηκώσουν στο κρεββάτι του, έκλαψε και με ευλάβεια και δάκρυα στα μάτια είπε δυο φορές: «Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με. Αγία Φωτίδα, βοήθησέ με». Πήρε το «αγίασμα», όπως το θεωρούσε, το ήπιε και την άλλη μέρα ήταν καλά. Όλοι έμειναν κατάπληκτοι, ειδικά ο επίτροπος που ήξερε τι έκανε. Η πίστη, ο πόθος και η εμπιστοσύνη του Αγά στην αγία Φωτίδα, καθώς και οι πρεσβείες της αγίας, τον έκαναν καλά».
Αγία Φωτεινή η Σαμαρείτιδα
Christ and the Samaritan Woman (St Photini) icon
by the hand of Julia Bridget Hayes, ikonographics.net
Η Φωτεινή η Σαμαρείτιδα αποτελεί αγία του χριστιανισμού ως η Σαμαρείτιδα που συνομίλησε ο Ιησούς στο φρέαρ του Ιακώβ (Ιω. 5-42). Το όνομά της, όπως και λοιπές ιστορικές μαρτυρίες αγνοούνται. Σύμφωνα με την ευαγγελική περικοπή, ήταν γυναίκα προερχόμενη από την πόλη Συχάρ, όπου κάθε ημέρα πήγαινε στο πηγάδι το λεγόμενο του Ιακώβ, να φέρει νερό. Εκεί συνάντησε τον Ιησού, ο οποίος της φανέρωσε πτυχές του εαυτού της. Συνομιλώντας μαζί της μάλιστα στην Αγία αποκάλυψε πως αυτός είναι το ύδωρ το ζων, το νερό το οποίο γίνεται πηγή ύδατος και προσφέρει ζωή αιωνία.
Τιμάται από την εκκλησία κατά την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, την
5η Κυριακή της νηστείας του Πάσχα, καθώς και στις 26 Φεβρουαρίου.
Υπάρχουν επίσης αρχαίες παραδόσεις οι οποίες απηχούν στα μηναία της εκκλησίας. Σύμφωνα με αυτά η Αγία Φωτεινή μαρτύρησε επί Νέρωνος, μαζί με τις αδελφές της και τους υιούς της Ιωσή και Βίκτορα, στη Ρώμη. Στα μηναίο περιέχεται μακροσκελής ιστορία περί της δράσεως της αγίας Φωτεινής, η οποία όμως μάλλον δεν απηχεί σε πραγματική ιστορία. Έτσι η Φωτεινή φαίνεται να κήρυξε μετά του υιού της Ιωσή το ευαγγέλιο στην Καρθαγένη της Αφρικής, όπως και ο Δούκας και αδελφός του Βίκτωρας. Όλοι μαζί συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη Ρώμη, όπου υπέστησαν βασανιστήρια.
Τσολακίδης Χρήστος, «Αγιολόγιο της Ορθοδοξίας»,
Χ.Δ. Τσολακίδης, Αθήνα 2001. www.sophia-ntrekou.gr
π. Παντελεήμων Kρούσκος: Παντού είναι κρυμμένη και η αγιότητα και η δυνατότητα να γίνουμε άγιοι και να φτάσουμε ως την θέωση. Απλώς είμαστε δειλοί άνθρωποι, πτωτικοί, εύθραυστοι και τόσο εξαρτημένοι από την αμαρτία, πού δεν θέλουμε Χριστό και συχνότερα, επιλέγουμε την κόλαση.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Αυτοί πού βρίσκουν την δύναμη και ξεκολλάνε από τον συμβιβασμό στην αμαρτία και ξεπερνούν τους αγγέλους σε καθαρότητα. Σημασία έχει πώς όλοι είμαστε δυνάμει άγιοι. Παράδειγμα η Σαμαρείτιδα. Είχε πέντε άντρες παντρευτεί και συζούσε με έναν έκτο και γνωρίζοντας πώς το πηγάδι στους αρχαίους λαούς ήταν σημείο "πιάτσας" για τις τοιαύτες, μπορούμε να συμπεράνουμε πώς ήταν ένας άνθρωπος πού ακόμα "ψαχνόταν" για την αμαρτία. Και όμως όταν ανοίγει το στόμα της και διατυπώνει απορίες και δόγματα, πιστεύει κανείς πώς μιλάει θεολόγος. Απόδειξη πώς ο Θεός κρύβεται σε όλες τις ψυχές. Η ταπείνωση είναι αυτή πού αξιώνει τον άνθρωπο της μετανοίας και της σωτηρίας.
Ανάμεσα σε πόρνες, ληστές και τελώνες μια τέτοια σπάνια ταπείνωση και καθαρότητα έφερε την σωτηρία. Ανάμεσα σε αρχιερείς, νομικούς και φαρισαίους, παρθένους στο σώμα, αλλά αλαζόνες στην ψυχή, αυτή η αυτοδικαίωση και η υπερηφάνεια έφερε την πτώση. Μετά την συνάντησή της με τον Χριστό, η Σαμαρείτιδα, επειδή ήταν ταπεινή και δεκτική και πίστεψε σε όλα τα λόγια με τα οποία της αυτοσυστήθηκε ο άγνωστος της Χριστός, δικαιώθηκε. Και από περίψημα των ανδρών και σκεύος αμαρτίας, πήρε τους μεγαλύτερους τίτλους:
Επειδή, πολύς λόγος γίνεται για την πορνεία, τις ελεύθερες σχέσεις μέσα στους χριστιανούς, τον πολιτικό γάμο, ακόμα και τον σοδομισμό μέσα στην Εκκλησία και υπάρχουν ακόμα και θεολόγοι, ιερείς και αρχιερείς, πού τα προμοτάρουν όλα αυτά, στα πλαίσια ελευθέρου πνεύματος και μοντέρνας ποιμαντικής, έχουμε να τους πούμε ας δούνε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας. Ναι μεν, ήταν ταπεινή, καθαρή ψυχή και γι αυτό αν και πόρνη βρήκε τον Χριστό και δοξάστηκε. Άλλωστε γι αυτούς ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και οχι για τους αγίους. Υπάρχει όμως και ένα δε. Ο Χριστός δεν τις χρύσωσε το χάπι.
Συνομίλησε μαζί της, την αγάπησε, την αγκάλιασε, της αποκαλύφθηκε, την είδε σαν απόστολο και πλέον του αποστόλου, αλλά της είπε και σταράτα και καθαρά πώς ο γάμος και ο βίος της ήταν αντικανονικός και αφύσικος. Αυτό σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο. Όχι να συναινείς στην πτώση του και στα πάθη του για να τον κολακέψεις. Αλλά να εντοπίσεις το λάθος του και να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Αυτό έκανε ο Χριστός.
Εμείς, σήμερα αν δούμε έναν αδελφό να παίρνει άστατο δρόμο του λέμε και μπράβο. Αυτό είναι μίσος όμως, αδιαφορία, συνενοχή, υπαναχώρηση. Τον εαυτό μας θεραπεύουμε με την σιωπή μας. Είναι ενδεικτικό πως δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν!
Σήμερα, καταντήσαμε αυτά πού για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον χριστιανό, σήμαιναν ντροπή, πτώση και κατάντια να τα θεωρούμε προνόμιο και απόδειξη ανώτερου βίου. Αναρωτιέμαι αν περισσότερο άρρωστος είναι αυτός πού υποχωρεί στην αμαρτία της σάρκας, πράγμα πού μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από εμάς ή αυτός πού την αγιοποιεί για να γίνει ευχάριστος! Και βέβαια ο υποκριτής και ο δειλός είναι ο πραγματικά άρρωστος! Γιατί η δική του ηδονή είναι στον νοητό και ψυχικό κόσμο και δεν αφορά κάποια σαρκική αδυναμία. Και οι δύο ασθενούν, αλλά ο υποκριτής είναι προς θάνατον. Σταράτα.
Ο γέροντας Μωϋσής Αγιορείτης (βλ. στο τέλος) έγραψε πώς η Σαμαρείτιδα είχε πέντε άντρες γιατί έψαχνε να βρει σε αυτό τον δρόμο την χαρά. Την χαρά όμως την βρήκε κοντά στον Χριστό μόνο και του αφοσιώθηκε και στην ιεραποστολή και στο μαρτύριο και μάλιστα παρέδωσε όλη της την οικογένεια στο μαρτύριο για τον Χριστό με χαρά. Αυτός πού ψάχνει βρίσκει και αυτός πού ζητά λαμβάνει και όποιος διψά θα ξεδιψάσει. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Η χαρά δεν βρίσκεται στην καθήλωση, στην στασιμότητα, στη συνήθεια της αμαρτίας. Εκεί βρίσκεται η αδίψαστη δίψα και η αιώνια θλίψη. Εκεί ο άνθρωπος αφού καταναλώσει και δοκιμάσει τα πάντα, τρώει τον εαυτό του από συνήθεια. Όποιος όμως είναι τολμηρός και ανοιχτός και έχει ειλικρίνεια θα δικαιωθεί.
Η Σαμαρείτισσα έβγαινε κάθε μέρα έξω από την πόλη και πήγαινε στο πηγάδι να ξεδιψάσει για νερό, αλλα και για νέες εμπειρίες. Στις εξόδους των πόλεων γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών, οι συναντήσεις με το νέο,αλλά και οι πονηρές συναλλαγές. Αυτή η γυναίκα διψούσε για πνευματικές αλήθειες και σωματικές συναναστροφές ταυτόχρονα. Ήταν αβόλευτη και ακαθήλωτη. Αγαπούσε την ζωή, και προσέφερε στον καθένα τον εαυτό της, πολύ εύκολα, προκειμένου να βρει αγάπη,χαρά και καταφυγή.
Ανοιγόταν εύκολα και μοιράζοταν τις ιδέες της, με τον ίδιο τρόπο, που χαράμιζε το κορμί της. Όταν βρήκε όμως τον Χριστό, ικανοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που παράτησε το σταμνί της, χωρίς να το ξαναγυρέψει και έτρεξε να μοιραστεί την χαρά της με τους συμπολίτες της. Είχε ξεδιψάσει, δεν χρειαζόταν πια άντλημα και σκεύος για υλικό νερό, για εφήμερες εμπειρίες που δεν διώχνουν για πάντα την δίψα, αλλά μάλιστα την μεγαλώνουν.
Η Σαμαρείτιδα είναι από τις ψυχές εκείνες που έχουν το Κάτι μέσα τους, μα δεν ξέρουν πως να το ορίσουν και να το εκμεταλλευτούν. Το ψάχνουν λοιπόν στο χείλος του πηγαδιού, σε κάθε ξένο επισκέπτη, σε κάθε νέο από τους έξι συντρόφους. Μόνο όταν ο Χριστός που διψάει για εκείνους, τους ζητήσει να κοιτάξουν προς το βάθος του πηγαδιού, εντός τους δηλαδή, βρίσκουν το ζωντανό νερό. Τον πνευματικό, αληθή τους εαυτό. Η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο κινητοποιεί τον σωστό προορισμό έρευνας.
Πόρνη και Αγία
π. Παντελεήμων Kρούσκος: Παντού είναι κρυμμένη και η αγιότητα και η δυνατότητα να γίνουμε άγιοι και να φτάσουμε ως την θέωση. Απλώς είμαστε δειλοί άνθρωποι, πτωτικοί, εύθραυστοι και τόσο εξαρτημένοι από την αμαρτία, πού δεν θέλουμε Χριστό και συχνότερα, επιλέγουμε την κόλαση.
Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις. Αυτοί πού βρίσκουν την δύναμη και ξεκολλάνε από τον συμβιβασμό στην αμαρτία και ξεπερνούν τους αγγέλους σε καθαρότητα. Σημασία έχει πώς όλοι είμαστε δυνάμει άγιοι. Παράδειγμα η Σαμαρείτιδα. Είχε πέντε άντρες παντρευτεί και συζούσε με έναν έκτο και γνωρίζοντας πώς το πηγάδι στους αρχαίους λαούς ήταν σημείο "πιάτσας" για τις τοιαύτες, μπορούμε να συμπεράνουμε πώς ήταν ένας άνθρωπος πού ακόμα "ψαχνόταν" για την αμαρτία. Και όμως όταν ανοίγει το στόμα της και διατυπώνει απορίες και δόγματα, πιστεύει κανείς πώς μιλάει θεολόγος. Απόδειξη πώς ο Θεός κρύβεται σε όλες τις ψυχές. Η ταπείνωση είναι αυτή πού αξιώνει τον άνθρωπο της μετανοίας και της σωτηρίας.
Ανάμεσα σε πόρνες, ληστές και τελώνες μια τέτοια σπάνια ταπείνωση και καθαρότητα έφερε την σωτηρία. Ανάμεσα σε αρχιερείς, νομικούς και φαρισαίους, παρθένους στο σώμα, αλλά αλαζόνες στην ψυχή, αυτή η αυτοδικαίωση και η υπερηφάνεια έφερε την πτώση. Μετά την συνάντησή της με τον Χριστό, η Σαμαρείτιδα, επειδή ήταν ταπεινή και δεκτική και πίστεψε σε όλα τα λόγια με τα οποία της αυτοσυστήθηκε ο άγνωστος της Χριστός, δικαιώθηκε. Και από περίψημα των ανδρών και σκεύος αμαρτίας, πήρε τους μεγαλύτερους τίτλους:
- ισαπόστολος, μεγαλομάρτυς, αγία και Φωτεινή.
Η γυναίκα πού διψούσε για χαρά
Συνομίλησε μαζί της, την αγάπησε, την αγκάλιασε, της αποκαλύφθηκε, την είδε σαν απόστολο και πλέον του αποστόλου, αλλά της είπε και σταράτα και καθαρά πώς ο γάμος και ο βίος της ήταν αντικανονικός και αφύσικος. Αυτό σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο. Όχι να συναινείς στην πτώση του και στα πάθη του για να τον κολακέψεις. Αλλά να εντοπίσεις το λάθος του και να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Αυτό έκανε ο Χριστός.
Εμείς, σήμερα αν δούμε έναν αδελφό να παίρνει άστατο δρόμο του λέμε και μπράβο. Αυτό είναι μίσος όμως, αδιαφορία, συνενοχή, υπαναχώρηση. Τον εαυτό μας θεραπεύουμε με την σιωπή μας. Είναι ενδεικτικό πως δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν!
Σήμερα, καταντήσαμε αυτά πού για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον χριστιανό, σήμαιναν ντροπή, πτώση και κατάντια να τα θεωρούμε προνόμιο και απόδειξη ανώτερου βίου. Αναρωτιέμαι αν περισσότερο άρρωστος είναι αυτός πού υποχωρεί στην αμαρτία της σάρκας, πράγμα πού μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από εμάς ή αυτός πού την αγιοποιεί για να γίνει ευχάριστος! Και βέβαια ο υποκριτής και ο δειλός είναι ο πραγματικά άρρωστος! Γιατί η δική του ηδονή είναι στον νοητό και ψυχικό κόσμο και δεν αφορά κάποια σαρκική αδυναμία. Και οι δύο ασθενούν, αλλά ο υποκριτής είναι προς θάνατον. Σταράτα.
Ο γέροντας Μωϋσής Αγιορείτης (βλ. στο τέλος) έγραψε πώς η Σαμαρείτιδα είχε πέντε άντρες γιατί έψαχνε να βρει σε αυτό τον δρόμο την χαρά. Την χαρά όμως την βρήκε κοντά στον Χριστό μόνο και του αφοσιώθηκε και στην ιεραποστολή και στο μαρτύριο και μάλιστα παρέδωσε όλη της την οικογένεια στο μαρτύριο για τον Χριστό με χαρά. Αυτός πού ψάχνει βρίσκει και αυτός πού ζητά λαμβάνει και όποιος διψά θα ξεδιψάσει. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Η χαρά δεν βρίσκεται στην καθήλωση, στην στασιμότητα, στη συνήθεια της αμαρτίας. Εκεί βρίσκεται η αδίψαστη δίψα και η αιώνια θλίψη. Εκεί ο άνθρωπος αφού καταναλώσει και δοκιμάσει τα πάντα, τρώει τον εαυτό του από συνήθεια. Όποιος όμως είναι τολμηρός και ανοιχτός και έχει ειλικρίνεια θα δικαιωθεί.
Δείτε: Δύο Αγίες «από εταιρίδων» Πελαγία και Ταϊσία
Η σαμαρείτισσα έβγαινε από την πόλη...
Η Σαμαρείτισσα έβγαινε κάθε μέρα έξω από την πόλη και πήγαινε στο πηγάδι να ξεδιψάσει για νερό, αλλα και για νέες εμπειρίες. Στις εξόδους των πόλεων γίνονται οι ανταλλαγές ιδεών, οι συναντήσεις με το νέο,αλλά και οι πονηρές συναλλαγές. Αυτή η γυναίκα διψούσε για πνευματικές αλήθειες και σωματικές συναναστροφές ταυτόχρονα. Ήταν αβόλευτη και ακαθήλωτη. Αγαπούσε την ζωή, και προσέφερε στον καθένα τον εαυτό της, πολύ εύκολα, προκειμένου να βρει αγάπη,χαρά και καταφυγή.
Ανοιγόταν εύκολα και μοιράζοταν τις ιδέες της, με τον ίδιο τρόπο, που χαράμιζε το κορμί της. Όταν βρήκε όμως τον Χριστό, ικανοποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό που παράτησε το σταμνί της, χωρίς να το ξαναγυρέψει και έτρεξε να μοιραστεί την χαρά της με τους συμπολίτες της. Είχε ξεδιψάσει, δεν χρειαζόταν πια άντλημα και σκεύος για υλικό νερό, για εφήμερες εμπειρίες που δεν διώχνουν για πάντα την δίψα, αλλά μάλιστα την μεγαλώνουν.
Η Σαμαρείτιδα είναι από τις ψυχές εκείνες που έχουν το Κάτι μέσα τους, μα δεν ξέρουν πως να το ορίσουν και να το εκμεταλλευτούν. Το ψάχνουν λοιπόν στο χείλος του πηγαδιού, σε κάθε ξένο επισκέπτη, σε κάθε νέο από τους έξι συντρόφους. Μόνο όταν ο Χριστός που διψάει για εκείνους, τους ζητήσει να κοιτάξουν προς το βάθος του πηγαδιού, εντός τους δηλαδή, βρίσκουν το ζωντανό νερό. Τον πνευματικό, αληθή τους εαυτό. Η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο κινητοποιεί τον σωστό προορισμό έρευνας.
Η Σαμαρείτισσα και οι ...ψυχογκόμενες
Πίνακας: Living Water, 2004, by Bato Dugarzhapov
Εχτές με πήρε τηλέφωνο ένας συμπρεσβύτερος για να ζητήσει την γνώμη μου πάνω σε ένα θέμα πού είναι συνηθισμένο στην εποχή μας.
Πρόκειται για το θέμα της συμβίωσης χωρίς γάμο, για το οποίο μου είπε όλο παράπονο πώς κάποιοι πνευματικοί το αμνηστεύουν γιατί ο "έρωτας και η αγάπη δεν είναι αμαρτία" και επειδή "ο Χριστός δεν έψεξε την Σαμαρείτιδα, η οποία είχε πέντε άντρες" για το θέμα αυτό, αλλά συνομίλησε μαζί της.
Αρχικά, δεν το πολυχωνεύω πώς υπάρχουν πνευματικοί πού λένε χύμα τέτοια πράγματα. Ίσως πολλές φορές οι εξομολογούμενοι στρογγυλεύουν κατά το πώς τους βολεύει αυτά πού ακούνε από τους πνευματικούς τους και τα χρησιμοποιούν ως αθωωτικά επιχειρήματα υπέρ τους, έναντι των εφημερίων τους.
Κι άλλωστε αν το δούμε από την άλλη όψη "τί μπορεί να ξέρει ένας παπάς της σειράς εκτός από το δυναστεύει και να τιμωρεί, ο πνευματικός πού μας χαϊδεύει τα αυτιά τα ξέρει όλα".
Δεν είναι συνηθισμένο άραγε αυτό το φαινόμενο; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. ΕΙΝΑΙ. Μας αρέσει να παίρνουμε συνταγές, είτε από τον πνευματικό μας, είτε στρογγυλεύοντας το νόημα των λόγων του.
Υπήρξαν εποχές πού όλοι πόρνευαν στα κρυφά και έβρισκαν έναν αποδιοπομπαίο τράγο να στοχοποιήσουν και να τον λιθοβολήσουν για την καλή ηθική τάξη. Παράδειγμα η μοιχαλίδα. Δεν λέω να βγούμε με τα δικράνια και τα φτυάρια και να αρχίζουμε να κόβουμε κεφαλές! Όλη αυτή η ηθικολογία λειτούργησε μάλλον αντίστροφα. Αλλά ο πνευματικός, ο ιερέας, ο αδελφός μας ο ίδιος πρέπει να έχει νουθεσία και ακράδαντη πίστη σε αυτό πού μας παρέδωσε ο Χριστός και να μην αρχίζει τις φιλοσοφίες και τις ανθρωπαρέσκειες. Εγώ δεν ξέρω κανέναν Χριστό πού να θέλει να βασανίζονται οι άνθρωποι. Αλλά επειδή το έθεσε έτσι το θέμα, οφείλουμε να το ακολουθούμε. ο πνευματικός είναι γιατρός. Πάει κάποιος στον γιατρό και αντί να του δώσει το φάρμακο, καν πικρό, του λέει πέσε με τα μούτρα στο φαί και πέθανε; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!
Καταραμένη ανθρωπαρέσκεια! Καρκίνε και σαράκι της εκκλησιαστικής ζωής! Ναρκωτικό πού το αγαπάνε όλοι και εθίζονται σε αυτό με ηδονή! Διαστροφή της πνευματικότητας και θυρωρέ της κόλασης! Άμποτε να μην υπήρχες ανάμεσα στους ανθρώπους!
Η Σαμαρείτιδα ήταν όντως πόρνη πριν γνωρίσει τον Χριστό. Ήταν παιδί του κόσμου και της άρεσε να το γλεντάει. Επειδή όμως ήταν αγνή και δεκτική στην ψυχή- καλή ώρα όπως οι ληστές πού γράφαμε τις προάλλες- έγινε δεκτική του θείου μηνύματος και μεταμορφώθηκε σε ισαπόστολο και αγία. Ο Χριστός δεν αμνήστεψε την αμαρτία της, αλλά όμως παράλληλα της έδωσε το χέρι για να μην χαθεί. Χωρίς να την κολακέψει την έφερε σε θεογνωσία. Και αυτή ήταν ΤΑΠΕΙΝΗ και το δέχτηκε.
Λοιπόν, η πορνεία παραμένει σε πολλούς από εμάς πού μπορεί να μην έχουμε πέντε άντρες ή πέντε γυναίκες, αλλά μας αρέσει να αποκτούμε οπαδούς-ψυχογκόμενες τους αποκάλεσε κάποτε κάποιος πολύ προσφυώς- και να μην μας ενδιαφέρει η σωτηρία τους, αλλά η καλή τους προσκόλληση στο άτομο μας και ο έλεγχος τους. Μάλιστα, από πνευματικοί πατέρες, γίνονται δυνάστες και πολλές φορές και προαγωγοί!
Κάθε φορά πού θα ακούσω κάποιον να το παίζει "προχώ" για την αγάπη του κόσμου, βλέπω την πορνεία να παίζει στα μάτια του. Είμαι ηθικολόγος; Πετροβολείστε με. Αλλά ας τα πεί τουλάχιστον κάποιος όλα αυτά. iereasanatolikisekklisias
Σαμαρείτιδα: Μια αμαρτωλή που έγινε αγία
Πρωτάτο Photina_of_Protat Νωπογραφία του κυρ
Μανουήλ Πανσελήνου Ναός Πρωτάτου, Καρυές
μοναχός Μωυσής, αγιορείτης
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή του ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου ακούσαμε στις εκκλησίες μας τη συνάντηση του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα δίπλα σε ένα πηγάδι. Η συνάντηση αυτή είναι ιδιαίτερα μεγάλης σημασίας όχι μόνο για την ταλαιπωρημένη γυναίκα.
Ο Χριστός συναντάται με όλο τον ξεπεσμένο κόσμο, ακόμη και τον σημερινό. Δεν ξεσυνερίζεται, δεν απορρίπτει και αποδιώχνει κανένα. Θέλει να επικοινωνήσει με όλους, ακόμη και τους πιο παρακατιανούς. Ο Χριστός, το είπε, κυρίως ήλθε για τους αμαρτωλούς. Αρκεί να τον δεχθούν, να του ανοίξουν τα φύλλα της κλειστής καρδιάς τους. Δεν ζητά κάτι το πολύ. Λίγο νερό. Κάτι ελάχιστο, για να γίνει αφορμή εξόδου από το κλουβί της αυτοφυλάκισής μας.
Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή του ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου ακούσαμε στις εκκλησίες μας τη συνάντηση του Ιησού με τη Σαμαρείτιδα δίπλα σε ένα πηγάδι. Η συνάντηση αυτή είναι ιδιαίτερα μεγάλης σημασίας όχι μόνο για την ταλαιπωρημένη γυναίκα.
Ο Χριστός συναντάται με όλο τον ξεπεσμένο κόσμο, ακόμη και τον σημερινό. Δεν ξεσυνερίζεται, δεν απορρίπτει και αποδιώχνει κανένα. Θέλει να επικοινωνήσει με όλους, ακόμη και τους πιο παρακατιανούς. Ο Χριστός, το είπε, κυρίως ήλθε για τους αμαρτωλούς. Αρκεί να τον δεχθούν, να του ανοίξουν τα φύλλα της κλειστής καρδιάς τους. Δεν ζητά κάτι το πολύ. Λίγο νερό. Κάτι ελάχιστο, για να γίνει αφορμή εξόδου από το κλουβί της αυτοφυλάκισής μας.
Η Σαμαρείτιδα στην αρχή είναι αρκετά επιφυλακτική. Είναι δέσμια λαθεμένων απόψεων, φανατικών ιδεών, χρόνιων προκαταλήψεων και ως εκ τούτου εγκλωβισμένη, παγιδευμένη, μπλοκαρισμένη και καχύποπτη. Αδυνατεί να δώσει, κατά την παράδοσή της, νερό σ’ έναν Ιουδαίο, σ’ έναν εχθρό. Ο Χριστός δεν είναι αλήθεια πως διψά πολύ για νερό. Διψά για απελευθέρωση της ταλαιπωρημένης συνομιλήτριάς του. Η συζήτηση αρχίζει να γίνεται συναρπαστική και αποκαλυπτική.
Ο Χριστός δεν επιθυμεί να την εκθέσει, να την ντροπιάσει, να της στραπατσάρει την προσωπικότητα. Αντίθετα, μάλιστα, τη λυπάται που πέντε φορές προσπάθησε να βρει αγάπη, να δημιουργήσει οικογένεια και δεν τα κατάφερε. Η Σαμαρείτιδα δεν αντιδρά, δεν νευριάζει, δεν δικαιολογείται, αλλά ταπεινώνεται, μετανοεί, παραδέχεται την ήττα της. Αποδέχεται τον Ιησού ως προφήτη μέγα, καρδιογνώστη και θαυματοδότη. Ο Χριστός τής εμπιστεύεται ότι είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας. Η Σαμαρείτιδα σώθηκε, γέμισε από χαρά αληθινή για πρώτη φορά στην ταραγμένη ζωή της.
Η Σαμαρείτιδα δεν ήταν καμιά σπουδαία γυναίκα. Ήταν μια όχι και τόσο καλής φήμης γυναίκα και ως εκ τούτου καταφρονεμένη. Συγκαταβαινει ο Σωτήρας στην ανθρώπινη αθλιότητα, τον ξεπεσμό, την αήθεια. Καθαρίζει, φωτίζει, υιοθετεί και διορθώνει την ανθρώπινη αδυναμία. Η συζήτηση με τον Ιησού θα λέγαμε ξεναρκώνει τη Σαμαρείτιδα και της θυμίζει την παιδική της αθωότητα. Της εμπιστεύεται μάλιστα ο Χριστός σπάνιες και υψηλές αλήθειες.
Η Σαμαρείτιδα ήταν μια φεμινίστρια της εποχής της. Θα τη διευκόλυνε μάλιστα το πολυσυζητημένο συμβόλαιο ελεύθερης συμβίωσης. Η Σαμαρείτιδα όμως μετά την εξαίσια συζήτηση με τον Χριστό μετατρέπει το σαρκικό έρωτα σε θείο. Αναγεννάται, μεταμορφώνεται, ανίσταται.
Πέντε άνδρες δεν μπόρεσαν να της δώσουν χαρά. Κατέληξε σε ευαγγελίστρια, ισαπόστολο και μεγαλομάρτυρα. Μαρτύρησε με τις κόρες της για την αγάπη του Χριστού. Πρόκειται για την αγία Φωτεινή. Η ζωή της γέμισε χαρά και ειρήνη. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει με τη μετάνοια γίνεται και ο λύκος αρνί.
• Η Αγία Φωτεινή (Μητροπολιτικός Ναός Σμύρνης) ήταν ο ωραιότερος κι ο πιο εντυπωσιακός ναός της Σμύρνης. Ξεχώριζε για το πανύψηλο καμπαναριό, τις φανταχτερές του καμπάνες, τις μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες και το χρυσό σταυρό, που έλαμπε στον ήλιο. 20 Αυγούστου εορτάζει η Αγία Φωτεινή η από «έξω της θύρας των Βλαχερνών». Ίσως να πρόκειται περί εγκαινίων ναού της Αγίας Φωτεινής στην τοποθεσία αυτή. (βλέπε αφιέρωμα εδώ)
Κυριακή της Σαμαρείτιδος - «ΔΙΨΩ...» - π. Θεοδόσιος
Ι.Ν. Αγ. Ιωάννου Χρυσοστόμου Πρεβέζης: Έχουμε αναμφισβήτητα πλέον ξεκοπεί από τις εικόνες της καθημερινότητας του παλαιότερου τρόπου ζωής των ανθρώπων, αλλά λίγο ή πολύ μπορούμε ακόμα να έχουμε στο μυαλό μας τι σήμαινε ένα πηγάδι για το χωριό ή την κωμόπολη τότε. Ήταν το σημείο από το οποίο αναγκαστικά περνούσαν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι. Σίγουρα πάντως όλες οι γυναίκες. Η γυναίκα κάθε σπιτιού θα έπρεπε να πάει στο πηγάδι προκειμένου να πάρει από κει το απαραίτητο νερό για την καθημερινή ζωή του σπιτιού της. Και φυσικά εκεί στο πηγάδι, μάθαινε κανείς όλα τα νέα για τα γεγονότα της καθημερινής ζωής των ανθρώπων.
Φανταστείτε λοιπόν τώρα τον Χριστό σε έναν τέτοιο χώρο! Βρίσκεται στο πηγάδι μιας πόλης της Σαμάρειας που ονομάζεται Συχάρ. Εκεί συναντάει μια γυναίκα, και αρχίζουν μια συζήτηση, αλλά όχι τη συνηθισμένη συζήτηση που γίνεται περιμένοντας να πάρει κάποιος νερό από το πηγάδι. Δεν είναι κουτσομπολιό, δεν ασχολείται με κάποιον άλλον. Ασχολείται με σοβαρά θέματα, με τα σοβαρότερα της ανθρώπινης ζωής.
Αυτή η γυναίκα ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα ενός χωριού, αλλά και μια γυναίκα γεμάτη αγωνίες, που φτάνει να συζητάει θέματα (τι είναι ο Θεός; Είναι πνεύμα ή κάτι άλλο; Πώς προσκυνείται ο Θεός; Από τι χορταίνει η καρδιά του ανθρώπου;) τα οποία, αν σε οποιαδήποτε κοινωνική μας εκδήλωση τα έθετε κάποιος σήμερα σαν θέματα συζητήσεως, μετά από λίγο θα εισέπραττε χασμουρητά ή και χαχανητά. Εκείνη η απλή γυναίκα έχει αγωνίες για τα καίρια της ζωής της. Διψάει η καρδιά της για «χορταστικές απαντήσεις».
Αυτή η γυναίκα πάει να πάρει νερό, ξέροντας ότι χωρίς αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί η ζωή. Χωρίς νερό έρχεται η αφυδάτωση και ο θάνατος. Όμως χωρίς τον λόγο του Θεού, έρχεται ένας θάνατος χειρότερος. Έρχεται ο εσωτερικός θάνατος, όταν οι ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου εξαντλούνται, διαστρέφονται και πεθαίνουν. Στον σωματικό θάνατο, το αποτέλεσμα επιβάλλεται με την καταλυτική του πραγματικότητα. Στον ψυχικό θάνατο, τα πράγματα δεν είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού ούτε «θορυβώδη», και έτσι διατηρείται η αυταπάτη ότι ζούμε. Μόνον άγιοι και ποιητές διαβάζουν αυτή την εσωτερική θανατίλα, όπως βέβαια και κάποιοι απ’ όσους την υφίστανται, πολλοί από τους οποίους όμως την νομίζουν αυτονόητη και φυσική.
- "Φωνάζει" ο Κ. Καρυωτάκης: «υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις» επαναλαμβάνοντας με σύγχρονες λέξεις την Αποκάλυψη: «όνομα έχεις ότι ζεις και νεκρός είσαι».
Η Σαμαρείτιδα αντλεί νερό από το φρέαρ (πηγάδι), για να μην πεθάνει το σώμα της, κι αυτή η ανάγκη εξασφαλίζεται μ' αυτόν τον κόπο. Όμως η ψυχική της ανάγκη «να ξέρει γιατί ζει» (Θ. Ντοστογιέφσκι) και να είναι «ψυχικά καλυμμένη και χορτάτη» μπαίνει σε έναν αδιέξοδο κόπο, με συνεχείς εναλλαγές ερωτικών συντρόφων, ψάχνοντας κι αυτή, όπως και ο Γκίνσμπεργκ, να βρει «ποιος νοιώθει αγάπη».
Η Σαμαρείτιδα έχει μια τραγική επικαιρότητα για την εποχή μας. Στο παρελθόν ήταν κοινωνικά απόβλητη (άλλωστε γι’ αυτό πηγαίνει μεσημέρι στο πηγάδι, για να έχει τις λιγότερες δυνατές συναντήσεις με κακεντρεχείς σχολιαστές…), σήμερα όμως είναι ο καθημερινός τρόπος και κόπος των ανθρώπων! Η αυταπάτη της ευτυχίας, ως της μοναδικής ανθρώπινης επιδίωξης, έχει ταυτίσει την ευτυχία με την ηδονή (κατά βάσιν την σωματική), και οι άνθρωποι εξαντλούνται σε μια αναζήτηση τέτοιας ευτυχίας με κάθε τρόπο. Έχει αναστραφεί η φυσική πορεία που «απαιτεί» την ψυχική ενότητα (ωριμότητας, ευθύνης, θυσίας, και αγάπης) και εν συνεχεία την σωματική έκφρασή της, και αυταπατώνται οι άνθρωποι γεμίζοντας πληγές, αφού νομίζουν ότι από την σωματική σχέση θα φτάσουν και στον ψυχικό σύνδεσμο. Έτσι η επιδερμική ωραιότητα καταντά να είναι το μόνον απαιτούμενο σε μια σχέση, μέχρι να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος οδυνηρά και γεμάτος πληγές, ότι μια όμορφη επιδερμίδα, δεν καλύπτει απαραιτήτως έναν όμορφο χαρακτήρα.
Ο Χριστός, και φυσικά μαζί Του η Εκκλησία, δεν αρνείται το σώμα. Δεν το θεωρεί χυδαίο και δεύτερο. Δεν πιστεύουν οι Χριστιανοί ότι το σώμα τούς είναι βάρος από το οποίο θα απαλλαγούν με τον θάνατο. Αντίθετα περιμένουν την ανάσταση για την αποκατάσταση και ολοκληρία του σωματοψυχικού εαυτού τους, που ο αφύσικος θάνατος τον έσπασε στα δύο. Ακόμη και οι ειδωλολάτρες (Πλατωνικοί-Νεοπλατωνικοί και Γνωστικιστές) κατηγορούσαν τους χριστιανούς «ως φιλοσώματον γένος» (Κέλσος).
Αυτά βέβαια στην επίσημη διδασκαλία της Εκκλησίας. Στην πράξη, νεοπλατωνικοί επηρεασμοί και γνωστικιστικές επιρροές έφεραν μέσα στην Εκκλησία ένα δυαλισμό (ψυχή=καλό=αθάνατη/σώμα=δεύτερο ή και κακό=θνητό και εστία αμαρτιών) ο οποίος συκοφάντησε την θεολογία του δοξασμού του σώματος (Μεταμόρφωση-Ανάληψη-σώμα Παναγίας και αγίων) και εστίασε ως βαρύτερες αμαρτίες τις σωματικές. Μέσα σ᾿ αυτήν την… "θεολογία", γεννήθηκε ένας ματεριαλισμός και ένας αθεϊσμός, ως προσπάθεια ελευθερίας από τις εντολές του Θεού, που διαβάστηκαν ως καταπίεση των επιθυμιών των ηδονικότερων και πλέον αγαπημένων, ειδικώς.
Ο Χριστός κάνει μια πολύ διακριτική επισήμανση όλων αυτών στην Σαμαρείτιδα. Και όταν εν τοις πράγμασι αποκαλύπτεται ότι έχει ήδη έξι άνδρες με τους οποίους σχετιζόταν, Εκείνος δεν την χαρακτηρίζει, δεν φορτίζει το θέμα, δεν την απορρίπτει. Της λέει μόνον για το αδιέξοδό της, ότι θα ξαναδιψά κανείς, όταν το νερό είναι… «από πηγάδι ή πηγή», και ότι Αυτός μπορεί να της δώσει ένα Νερό, με το οποίο «οὐ μή διψήσει εἰς τόν αἰώνα».
Η αίσθηση της ποιοτικής μονιμότητας του ξεδιψάσματός της («εἰς τόν αἰώνα»), που φέρνει μπροστά της ο Χριστός, την οδηγεί, όπως είναι φυσικό, στην τοποθέτηση, ότι αφού ο Θεός είναι η μόνη πραγματικότητα, δηλαδή το μόνο που αξίζει στην ζωή, λοιπόν, πού και πώς γνωρίζεται και λατρεύεται; Πώς αποκτιέται σχέση μαζί του;
Σ᾿ αυτό το ερώτημα τυραννιούνται άνθρωποι πολλοί. Ο Χριστός απαντά και σε κείνη και σε όλους ότι αυτά (γνωριμία και λατρεία) υλοποιούνται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος επεξηγεί προτρέποντας: «σαὑτόν ἀνάθες τῷ Θεῷ καί ὁλοκαύτωσον», δηλαδή αυτοπροαιρέτως «θυσίασε» τον εαυτό σου στον Θεό, προσφέροντάς τον (τον εαυτό σου) ολοκαύτωμα. Δηλαδή ξέχνα τον εαυτό σου για Αυτόν που αγαπάς και πρόσφερέ Του τον εαυτό σου ολόκληρο! Δύσκολο; Οπωσδήποτε. Η φιλαυτία αξιολογείται ως αυτοπροστασία! Ο Χριστός όμως μάς λέει, ότι σώζεται και προστατεύεται τελικά, μόνον ό,τι θυσιαστεί. Η εξωτερική λατρεία είναι εύκολη. Η λατρεία όμως του Θεού, από το πνεύμα μας και κατά το Πνεύμα του Θεού, είναι δύσκολη. Ο άγιος Μαρτίνος, επίσκοπος Tours, γράφει: «Δεν υπάρχει μια ζωή εδώ και μια "εκεί". Η ζωή είναι ΜΙΑ· η ζωή κατά Χριστόν· η ζωή που δίνει ο Χριστός».
Αυτή η ζωή που γεννιέται εξ ύδατος και πνεύματος και συνεχίζει να περπατιέται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», ξεδιψά τον άνθρωπο, τον μαθαίνει να αληθεύει, κάνει τις σχέσεις του ποιοτικές, τον ελευθερώνει από υποκατάστατα για την δίψα της καρδιάς του, γιατί πλέον (η καρδιά του) είναι «εμπεπλησμένη», αφού έχει βρει, όπως λέει στο κοντάκιό του ο Ρωμανός ο Μελωδός, την αγαλλίαση και την λύτρωση.
Πηγή: Sophia Ntrekou.gr | Αέναη επΑνάσταση
Περισσότερα Θέματα: Σαμαρείτιδος
Βιντεο / αφιέρωμα στην Ισαπόστολο Φωτεινή την Σαμαρείτιδα
Το Φρέαρ του Ιακώβ. Ο τόπος του μαρτυρίου του Αγίου Φιλουμένου: Ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος, ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φρέαρ του Ιακώβ μιλάει για την ιστορία της Μονής, για τα βιβλικά πρόσωπα και γεγονότα με τα οποία συνδέεται ο τόπος όπου βρίσκεται η Μονή, καθώς και για τον σύγχρονο οσιομάρτυρα άγιο Φιλούμενο, ο οποίος βρήκε μαρτυρικό θάνατο εντός της Μονής. Τέλος ο π. Ιουστίνος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι έχει σχεδόν 40 έτη διακονίας σε αυτή τη Μονή και 32 απόπειρες δολοφονίας.
2:50 το πηγάδι όπου ήπιε νερό ο Χριστός
και «ξεδίψασε» πνευματικά την Σαμαρείτιδα
Το φρέαρ του Ιακώβ είναι ένα από τα πιο σπουδαία προσκυνήματα της Αγίας Γης. Στο πηγάδι αυτό, ο Χριστός κάθισε κουρασμένος από την οδοιπορία και ζήτησε να πιει νερό από μια γυναίκα η οποία εκείνη την ώρα πήγε να γεμίσει το σταμνί της. Η γυναίκα όμως αυτή, η αμαρτωλή όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, έμελλε να μετανοήσει και να γεννηθεί μέσα της η πίστη αλλά και η ανάγκη να ξεδιψάσει με το αιώνιο νερό για το οποίο ο Χριστός της μίλησε σε αυτή τους την συνάντηση.
Το πηγάδι αυτό είναι το σημαντικότερο προσκύνημα στην περιοχή της Σαμάρειας και βρίσκεται μέσα στον Ορθόδοξο ναό κάτω από το ιερό βήμα του ναού. Ο πρώτος ναός όπου κτίσθηκε ήταν τον 5° αιώνα και μετά από καταστροφές του ναού, καταλήγουμε στην σημερινή μορφή του, που είναι κτίσμα του 20 αιώνα.
Στο φρέαρ του Ιακώβ και το μοναστήρι, ηγούμενος είναι ο Γέροντας Ιουστίνος από την Κέρκυρα, ο οποίος έχει περάσει πολλές κακουχίες αφού οι φανατικοί μουσουλμάνοι και οι εξτρεμιστές Εβραίοι, θέλουν να τον εκδιώξουν από το μοναστήρι και να πάρουν το προσκύνημα.
Δείτε στο βίντεο τον π. Ιουστίνο να μιλάει για την ιστορία του προσκυνήματος αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά στην προσπάθειά του να διατηρήσει το προσκύνημα στα ελληνικά χέρια.
Το φρέαρ του Ιακώβ είναι ένα από τα πιο σπουδαία προσκυνήματα της Αγίας Γης. Στο πηγάδι αυτό, ο Χριστός κάθισε κουρασμένος από την οδοιπορία και ζήτησε να πιει νερό από μια γυναίκα η οποία εκείνη την ώρα πήγε να γεμίσει το σταμνί της. Η γυναίκα όμως αυτή, η αμαρτωλή όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, έμελλε να μετανοήσει και να γεννηθεί μέσα της η πίστη αλλά και η ανάγκη να ξεδιψάσει με το αιώνιο νερό για το οποίο ο Χριστός της μίλησε σε αυτή τους την συνάντηση.
Το πηγάδι αυτό είναι το σημαντικότερο προσκύνημα στην περιοχή της Σαμάρειας και βρίσκεται μέσα στον Ορθόδοξο ναό κάτω από το ιερό βήμα του ναού. Ο πρώτος ναός όπου κτίσθηκε ήταν τον 5° αιώνα και μετά από καταστροφές του ναού, καταλήγουμε στην σημερινή μορφή του, που είναι κτίσμα του 20 αιώνα.
Στο φρέαρ του Ιακώβ και το μοναστήρι, ηγούμενος είναι ο Γέροντας Ιουστίνος από την Κέρκυρα, ο οποίος έχει περάσει πολλές κακουχίες αφού οι φανατικοί μουσουλμάνοι και οι εξτρεμιστές Εβραίοι, θέλουν να τον εκδιώξουν από το μοναστήρι και να πάρουν το προσκύνημα.
Δείτε στο βίντεο τον π. Ιουστίνο να μιλάει για την ιστορία του προσκυνήματος αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει καθημερινά στην προσπάθειά του να διατηρήσει το προσκύνημα στα ελληνικά χέρια.
AudioBook: «Ασκητές
μέσα στον Κόσμο» Βιβλίο
Ο Ιησούς συνομιλεί με τη Σαμαρείτισσα
π Φιλόθεος Φάρος μιλά για
την ζωντοχήρα Σαμαρείτιδα
46:15 π. Ανανίας Κουστένης: Κυριακή
τ ης Σαμαρείτιδος (Αγία Φωτεινή η
Ισαπόστολος η Σαμαρείτιδα) 13/05/04
π. Θεόδ. Ζήσης 2015 Αγία Φωτεινή
και Ισαπόστολος η Σαμαρείτιδα
(12-5-2009) π. Ανδρέας Κονάνος
Τίποτα δεν είναι τυχαίο (Σαμαρείτιδος α')
Δεν Υπάρχει Τύχη, Δεν Υπάρχουν τα Ζώδια,
Υπάρχει μόνο η Πρόνοια του Θεού ✝
19-05-09 Ασε τον κόσμο να λέει (Σαμαρείτιδος β)
