Φώτο: Ριζίτης λυράρης 1939, από τον κρητικό Γεώργιο Ανυφαντάκη
(Ανυφαντή) ένας από τους καλύτερους μεταπολεμικούς φωτογράφους
Επιμέλεια Σοφίας Ντρέκου
Αφού είχες τον ήλιο προίκα
για να ζήσεις ελεύθερη
και παλεύεις τόσα χρόνια
για να ξεπεράσεις τις κυβερνήσεις
που συνεχώς σε προδίδουν
για να κρατήσουν ως μονοπώλιο
την εξουσία του κενού,
μην γονατίζεις Ελλάδα μου
και θα ‘ρθει η ξαστεριά.
Οι σκλάβοι της γης
Κάποτε ήμασταν όλοι μαζί. Τότε δεν ξέραμε τι σημαίνει προσφυγιά. Επί αιώνες ζούσαμε στα μέρη μας. Τα χωριά μας είχαν καρφωθεί πάνω σε τούτη τη γη τη μέρα που πέταξαν τα μαύρα χελιδόνια.
Όλοι μας γνωρίζαμε το θρύλο όμως κανείς από μας δεν είχε δει μαύρο χελιδόνι σ’ όλη του τη ζωή. Και οι παλιοί μας εξηγούσαν ότι θα τα βλέπαμε την τελευταία στιγμή. Με τα χρόνια που περνούσαν σιγά σιγά ξεχάσαμε τα αινιγματικά τους λόγια. Ακόμα και τη νύχτα είχαμε τη ξαστεριά που μας προστάτευε από το μαύρο πέπλο.
Όμως εκείνη τη χρονιά το λευκό του χειμώνα έγινε ακόμα πιο σκληρό. Τότε δεν το προσέξαμε μα τώρα έχει μείνει στη μνήμη μας για πάντα. Η άνοιξη δεν άργησε αν και λαβωμένη. Δίχως να το ξέρουμε όλα τα σημάδια είχαν σμίξει για να μας προειδοποιήσουν. Μάταια!
Με το φωτεινό καλοκαίρι έφθασε και ο ξένος. Τον συνόδευαν μαύρα χελιδόνια όμως κανείς δεν το πρόσεξε. Ο ξένος ήταν πληγωμένος. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα αλλά είχε πάνω του πυρομαχικά. Ερχόταν από το μέτωπο. Άνηκε στις ειδικές δυνάμεις κι οι εχθροί μας είχαν εξοντώσει τη μονάδα του. Κάποιος τους είχε πληροφορήσει. Ο ξένος είχε πάνω του τα σημάδια της φωτιάς.
Μια παράνομη βόμβα του είχε κάψει το πλευρό μα δεν είχε αγγίξει τη λεβεντιά του και το πικρό του χαμόγελο. Μας είπε ότι έπρεπε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Οι εχθροί θα αφάνιζαν τα χωριά μας. Κανείς μας δεν τον πίστεψε ώσπου κάποιος γέροντας να μας δείξει τα μαύρα χελιδόνια που πετούσαν προς το νότο.
Πιάσαμε τα πράματα μα εκεί αφήσαμε τα σπίτια μας. Πήραμε το δρόμο της ξενιτείας στην ίδια μας την πατρίδα. Όμως δεν υπήρχε γη να μας δεχθεί. Ήμασταν πια πρόσφυγες. Ήμασταν ξένοι για τους άλλους. Η γη μας έκλαιγε και τα παιδιά μας μαζί της μα κανείς δε μας καταδέχτηκε. Δεν είχαμε τίποτα πια. Είχαμε αφήσει όλες μας τις περιουσίες. Τότε καταλάβαμε την αξία της γης μας.
Όλα αυτά τα χρόνια πατούσαμε το χώμα της μα δεν αγγίζαμε το σώμα της. Τώρα που ήταν λαβωμένο καταλάβαμε τα λόγια του ξένου. Ξέραμε πια ότι ήμασταν οι σκλάβοι της γης. Και τίποτα δε θα μας σταματούσε. Τούτη η γη είναι δική μας και θα την πάρουμε πίσω.
τον αγκάλιασε στο κρυφό λιμάνι ο μαθητής του με το ντουφέκι.
- Τι κάνεις εδώ;
- Ήρθα για σας Δάσκαλε
- Και το ντουφέκι;
- Για να πάμε στους δικούς μας.
- Πότε;
- Τώρα το έχουν ανάγκη.
- Τι έγινε;
- Τίποτα.
- Κατάλαβα.
- Αυτό είναι το θέμα. Πολλοί έφυγαν.
- Και ποιος έμεινε;
- Οι δικοί μας.
- Και πόσοι ξέρουν από μάχες;
- Σχεδόν κανένας, αλλά μ’ εσάς…
- Απλώς θα πεθάνουμε μαζί.
- Κι αυτό θα ήταν τιμή για μένα.
- Δεν πρόκειται μόνο για σένα.
- Αλλά για ποιον, αφού εσείς υπηρετείτε μόνο την ανθρωπιά.
- Έχει σημασία η πατρίδα.
- Κι αν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα;
- Τότε πρέπει να σκεφτούμε για να μπορέσουμε.
- Και περιμένετε από εμάς.
- Δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.
- Εσείς, όμως, στην Πελοπόννησο τους βοηθήσατε.
- Ήταν έτοιμη.
- Κι εδώ;
- Θα πρέπει να προετοιμαστούμε.
- Οι Αιγύπτιοι είναι σκληροί.
- Αλλά κάνουν και λάθη.
- Αλήθεια;
- Σκύψε, μωρέ !
- Ξέχασα, Δάσκαλε !
- Δεν έπρεπε να πάνε με την Τουρκιά.
- Είχαν συμφέροντα.
- Αλλά παραμένει λάθος.
- Μα γιατί;
- Γιατί τώρα θα τους πολεμήσουμε έως το τέλος.
- Μακάρι να ‘ταν κι άλλος σαν εσάς.
- Υπάρχουν κι άλλοι. Είναι στην Πελοπόννησο.
- Κι εδώ;
- Κι εδώ υπάρχουν, αλλά θέλει και στρατηγική.
- Εδώ τα κοπέλια ξέρουν από μάχες.
- Χρειάζονται να μάθουν και τον πόλεμο.
- Και ποια είναι η διαφορά;
- Ο Χρόνος !
- Ο Χρόνος, Δάσκαλε;
- Ναι, αυτός που είναι μαζί μας.
- Κι εμείς.
- Θα πρέπει να μάθετε να είστε μαζί του.
- Είμαστε μαζί σας πάντως.
- Αυτό θα το δούμε.
- Πώς;
- Πάρε το ντουφέκι σου.
- Ναι, Δάσκαλε
.
- Και το όργανο, πού είναι;
- Δεν το έφερα μαζί μου.
- Γιατί;
- Νόμιζα πως θα ήταν άχρηστο.
- Η μουσική ζει μες στο λαό μας.
- Θα περάσουμε από το σπίτι σου.
- Μάλιστα.
- Εκεί θα φέρεις τα κοπέλια.
- Καλώς.
- Και τότε πριν φύγουμε στα βουνά για να μάθουμε
τα τεχνάσματα και τα στρατηγήματα θα τραγουδήσουμε μαζί.
- Θα τραγουδήσουμε, Δάσκαλε;
- Βέβαια, μαθητή.
- Ποιο τραγούδι;
- Πότε θα κάνει ξαστεριά.
- Θεέ μου, Δάσκαλε !
- Ήρθα για σας Δάσκαλε
- Και το ντουφέκι;
- Για να πάμε στους δικούς μας.
- Πότε;
- Τώρα το έχουν ανάγκη.
- Τι έγινε;
- Τίποτα.
- Κατάλαβα.
- Αυτό είναι το θέμα. Πολλοί έφυγαν.
- Και ποιος έμεινε;
- Οι δικοί μας.
- Και πόσοι ξέρουν από μάχες;
- Σχεδόν κανένας, αλλά μ’ εσάς…
- Απλώς θα πεθάνουμε μαζί.
- Κι αυτό θα ήταν τιμή για μένα.
- Δεν πρόκειται μόνο για σένα.
- Αλλά για ποιον, αφού εσείς υπηρετείτε μόνο την ανθρωπιά.
- Έχει σημασία η πατρίδα.
- Κι αν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα;
- Τότε πρέπει να σκεφτούμε για να μπορέσουμε.
- Και περιμένετε από εμάς.
- Δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.
- Εσείς, όμως, στην Πελοπόννησο τους βοηθήσατε.
- Ήταν έτοιμη.
- Κι εδώ;
- Θα πρέπει να προετοιμαστούμε.
- Οι Αιγύπτιοι είναι σκληροί.
- Αλλά κάνουν και λάθη.
- Αλήθεια;
- Σκύψε, μωρέ !
- Ξέχασα, Δάσκαλε !
- Δεν έπρεπε να πάνε με την Τουρκιά.
- Είχαν συμφέροντα.
- Αλλά παραμένει λάθος.
- Μα γιατί;
- Γιατί τώρα θα τους πολεμήσουμε έως το τέλος.
- Μακάρι να ‘ταν κι άλλος σαν εσάς.
- Υπάρχουν κι άλλοι. Είναι στην Πελοπόννησο.
- Κι εδώ;
- Κι εδώ υπάρχουν, αλλά θέλει και στρατηγική.
- Εδώ τα κοπέλια ξέρουν από μάχες.
- Χρειάζονται να μάθουν και τον πόλεμο.
- Και ποια είναι η διαφορά;
- Ο Χρόνος !
- Ο Χρόνος, Δάσκαλε;
- Ναι, αυτός που είναι μαζί μας.
- Κι εμείς.
- Θα πρέπει να μάθετε να είστε μαζί του.
- Είμαστε μαζί σας πάντως.
- Αυτό θα το δούμε.
- Πώς;
- Πάρε το ντουφέκι σου.
- Ναι, Δάσκαλε
.
- Και το όργανο, πού είναι;
- Δεν το έφερα μαζί μου.
- Γιατί;
- Νόμιζα πως θα ήταν άχρηστο.
- Η μουσική ζει μες στο λαό μας.
- Θα περάσουμε από το σπίτι σου.
- Μάλιστα.
- Εκεί θα φέρεις τα κοπέλια.
- Καλώς.
- Και τότε πριν φύγουμε στα βουνά για να μάθουμε
τα τεχνάσματα και τα στρατηγήματα θα τραγουδήσουμε μαζί.
- Θα τραγουδήσουμε, Δάσκαλε;
- Βέβαια, μαθητή.
- Ποιο τραγούδι;
- Πότε θα κάνει ξαστεριά.
- Θεέ μου, Δάσκαλε !
Θέλουν δεν θέλουν
ο λαός θα δικαιωθεί
κι όταν περάσουν
οι μαύρες μπόρες
τότε θα φανεί
η ξαστεριά
που περιμένεις
γιατί τα άστρα
ακόμα και με τα δόντια
θα τα φέρουμε
πάνω από τη γη μας
για να ζήσει
ελεύθερη
η πατρίδα μας
κι ας την έχουν
πληγώσει
οι ραγιάδες.
Ο Νίκος Λυγερός γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο.
Είναι Έλληνας μαθηματικός, συγγραφέας, ποιητής...
Περισσότερα: Νίκος Λυγερός
Νίκος Λυγερός: 773 - Οι σκλάβοι της γης March 15, 2012
13882 - Για να έρθει η ξαστεριά November 26, 2013
31061 - Αφού είχες February 21, 2017
Νίκος Λυγερός: 773 - Οι σκλάβοι της γης March 15, 2012
13882 - Για να έρθει η ξαστεριά November 26, 2013
31061 - Αφού είχες February 21, 2017
