Σαν Πεταλούδα 🦋


Σαν Πεταλούδα 🦋
 
Eίν' τ' όνειρο πολύχρωμο σαν πεταλούδα
κι αν ακουμπήσεις τα φτερά της
ένας λυγμός, μια μαχαιριά
στη λησμονιά του στόχου.

Ζωή θανάτου η αθανασία.

Η πεταλούδα 🦋 
άγγιξε το χρυσό
για να δει το φως.

Πεταλούδα που κυκλώνεις το φως,
τα χρυσά σου φτερά να προσέχεις.

Σοφία Ντρέκου 🦋 


Οι πεταλούδες 🦋 🦋 🦋 

Μέσα σε κλουβιά ήτανε πεταλούδες τεράστιες, που πλήρωνες δυο τάλληρα και τους χάιδευες τα φτερά κι έμενε μια νυχτιά στην παλάμη σου η σφραγίδα του βελούδου τους, τα ωραία τους μαύρα-κίτρινα χρώματα και μια μυρωδιά γύρης μεθυστική.

Πιο πολύ στις γυναίκες άρεσε αυτή η διασκέδαση. Έρχονταν από μακριά, μόνο και μόνο για ν' αγγίξουν τα πλατιά, πολύχρωμα εκείνα φτερά. Ύστερα τρύπωναν γύρω στα περιβόλια, κάθονταν κάτω απ' τις μηλιές και, αδιαφορώντας για τα τραγούδια και τα καλέσματα των αμαξάδων, φιλούσαν, φιλούσαν με πάθος το χέρι τους που είχε αγγίξει την πεταλούδα.

Επαμεινώνδας Γονατάς, Η Κρύπτη, Στιγμή, Αθήνα 1991, σ. 47

♥ Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες 🦋
Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες! Ν. Καζαντζάκης

🦋 Ν. Καζαντζάκης: Το μάθημα της πεταλούδας

Θυμήθηκα κάποιο πρωί, που είχα πετύχει σ’ένα πεύκο ένα κουκούλι πεταλούδας, τη στιγμή που έσκαζε το τσόφλι κι ετοιμάζουνταν η μέσα ψυχή να προβάλει. Περίμενα, αργούσε κι εγώ βιαζόμουν. Έσκυψα τότε απάνω της κι άρχισα να τη ζεσταίνω με την ανάσα μου.

Τη ζέσταινα ανυπόμονα, και το θάμα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου, με γοργό ρυθμό. Το τσόφλι άνοιξε όλο, η πεταλούδα πρόβαλε. Μα ποτέ δε θα ξεχάσω τη φρίκη μου, τα φτερά της έμεναν σγουρά, αξεδίπλωτα όλο όλο της το κορμάκι έτρεμε και μάχουνταν να τα ξετυλίξει. Μα δεν μπορούσε, μαχόμουν κι εγώ με την ανάσα μου να την βοηθήσω. Του κάκου, είχε ανάγκη από υπομονετικό ωρίμασμα και ξετύλιγμα μέσα στον ήλιο και τώρα πια ήταν αργά.

Η πνοή μου είχε ζορίσει την πεταλούδα να ξεπροβάλει πριν της ώρας, ζαρωμένη κι εφταμηνίτικη. Βγήκε αμέστωτη, κουνήθηκε απελπισμένη και σε λίγο πέθανε στην παλάμη μου.

Το πουπουλένιο κουφάρι αυτό της πεταλούδας θαρρώ πως είναι το μεγαλύτερο βάρος που έχω στη συνείδησή μου. Και να, σήμερα κατάλαβα βαθιά.

Είναι θανάσιμο αμάρτημα να βιάζεις τους αιώνιους νόμους,
έχεις χρέος ν’ ακολουθείς τον αθάνατο ρυθμό μ’ εμπιστοσύνη.

Η μικρή ετούτη πεταλούδα, που σκότωσα γιατί παραβιάστηκα να την αναστήσω, ας ήταν να πετούσε πάντα μπροστά μου και να μου δείχνει το δρόμο. Κι έτσι μια πεταλούδα που πρόωρα πέθανε να βοηθήσει μιαν αδερφή της, μιαν ανθρώπινη ψυχή, να μη βιάζεται και να προφτάσει να ξετυλίξει με αργό ρυθμό τις φτερούγες!

Απόσπασμα από το βιβλίο: Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, 1946. Μυθιστόρημα Νίκος Καζαντζάκης. Εκδόσεις Ελ. Καζαντζάκη, 1964. Γράφεται στην Αίγινα το 1941, με τον αρχικό τίτλο «Το συναξάρι του Ζορμπά». Η τελική μορφή του ολοκληρώνεται το 1943. Μέρος του προλόγου δημοσιεύεται στο περ. Κρητικές σελίδες, τχ. 11-12 (Δεκ. 1936 - Ιαν. 1937) 290-292· πιθανότατα, ο Καζαντζάκης σχεδίαζε από τότε το μυθιστόρημα. Μουσείο Καζαντζάκη - kazantzaki.gr

Συγγραφέας: at
Περισσότερα Θέματα: , , , ,

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)