Ένας γυάλινος κόσμος

 

της Σοφίας Ντρέκου

Η αλήθεια είναι ότι η γνώση, γίνεται συνένοχη, όταν θέλεις κάτι να πεις. κάτι αξιόλογο, γι' αυτό και κρύβεται, ειδικά όταν αυτό που έχεις να πεις, το κάτι, αυτό που τρομάζει τον αδαή ακροατή, τότε ξεπηδάει ο φόβος.

Γιατί η όποια σύγκριση δεν αντέχεται, ο οποιοσδήποτε διάλογος, ένας διάλογος που δεν βγάζει πουθενά. Οπότε, η αυτοάμυνα μαζί με τον φόβο, που είναι το όπλο του ψέματος και που δυστυχώς γίνεται κλοιός, κλοιός που μας περισφίγγει, βάζει φραγμό στην όποια εκφώνηση, με αποτέλεσμα η σιωπή να γίνεται το τελευταίο μας οχυρό, η δική μας περιφρούρηση, η άμυνα μας, ένας γυάλινος κόσμος, που μας βλέπουν χωρίς να μας ακούν και εμείς ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουμε, ότι ζούμε.

Ο Φόβος Φοβάται 

την Αγάπη.

Όπου υπάρχει φόβος 

δεν υπάρχει αγάπη,

κι όπου υπάρχουν λάθη, 

πίσω είν' τα πάθη.

Το αντίδοτο στο φόβο δεν είναι το θάρρος ή το θράσος αλλά η αγάπη. Ο φόβος καλλιεργείται από τις αρχές και τις εξουσίες του κόσμου τούτου, προκειμένου το υποκείμενο να χειραγωγείται εύκολα, να καθίσταται υπήκοον και όχι πολιτικόν ζώον, να μην μπορεί να στοχαστεί, αλλά να εφευρίσκει «αόρατους εχθρούς», να μην έχει πραγματική ελευθερία.

Μοναδικός σωτήριος φόβος, 

να είναι ο φόβος του Θεού 

γιατί είναι ψυχοθεραπευτικά

«παράλληλος με το όλον σύμπαν».

Αέναη επΑνάσταση

Περισσότερες: Νοητικές Περιπλανήσεις